Bruce Dickinson

Tyranny Of Souls

Sanctuary (2005)
14/05/2005
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Έχουν περάσει 7 χρόνια από το φοβερό "The Chemical Wedding", την τελευταία ολοκληρωμένη δουλειά του Bruce Dickinson. Οι υποχρεώσεις του με τους Iron Maiden σε συνδυασμό με τις πολλές του ιδιότητες (ραδιοφωνικός παραγωγός, πιλότος και παρουσιαστής τηλεοπτικής εκπομπής μεταξύ άλλων) δεν του επέτρεψαν να ασχοληθεί με την προσωπική του καριέρα ενώ τα τελευταία δείγματα της δουλειάς του ήταν μόνο τα 2 καινούργια τότε τραγούδια ("Broken" & "Silver Wings") που συμπλήρωναν την best of συλλογή του, που κυκλοφόρησε το 2001. Αυτή η συλλογή υποστηρίχτηκε με μια περιοδεία, μέρος της οποίας ήταν και η Αθήνα (21 Ιουλίου του 2002).

Φτάνουμε λοιπόν στο 2005 και ο Bruce ξαναχτυπά με ένα νέο album, έχοντας βέβαια δίπλα του τον (όπως φαίνεται) αναντικατάστατο Roy Z, σε κιθάρες και παραγωγή.

Ξεκινώντας την ακρόαση του album με το intro "Mars Within" κατάλαβα αμέσως πόσο μου είχε λείψει η μοναδική φωνή του Dickinson και το πολύ δυναμικό "Abduction" που ακολουθεί το πιστοποιεί απόλυτα. Η πεντακάθαρη προφορά και το ιδιάιτερο μέταλο που χαρακτηρίζουντην ερμηνεία του είναι παρόντα εδώ, ενώ οι κιθαρες του Roy Z κάνουν πολύ καλή δουλειά επίσης.

Η συνέχεια επίσης δυνατή, με το "Soul Intruders" να μας εκπλήσει αρχικά με τη δίκαση και την ταχύτητα του αλλά αμέσως μετά την εισαγωγή οι ρυθμοί πέφτουν και ακολουθούν το κλασσικό "καλούπι" των συνθέσεων του Dickinson, mid-tempo με το κλασσικό ρεφραίν που του επιτρέπει να δείξει τις φωνητικές του αρετές. Έπειτα σειρά παίρνει το "Kill Devil Hill", ένα πολύ όμορφο τραγούδι που ενώ ξεκινά δυναμικά καταλήγει σε ένα πολύ μελωδικό επίλογο με τα πλήκτρα να έχουν τον πρωταγωνιστικό ρόλο.

Οι 2 επόμενες συνθέσεις, "Navigate The Seas Of The Sun" & "River Of No Return" ρίχνουν το ρυθμό και μας ταξιδεύουν σε μέρη "χωρίς γυρισμό", ενώ εδώ αναδεικνύεται η ικανότητα του Dickinson και στην μπαλάντα. Τα "Devil On A Hog" και "Believil" αναλαμβάνουν την επαναφορά στο σκληρό ήχο και ειδικά το δεύτερο μου άρεσε πάρα πολύ και σαν σύνθεση και στιχουργικά.

Στο τέλος μας οδηγεί το ομώνυμο "A Tyranny Of Souls", ένα μάλλον μέτριο κομμάτι σε σχέση με τα αντίστοιχα προηγούμενων κυκλοφοριών ("Accident Of Birth" και "The Chemical Wedding").

Στο σύνολο του το "ATOS" είναι αρκετά αξιόλογο αλλά του λείπουν κάποιες δυνατές συνθέσεις που θα το έκαναν ένα πολύ δυνατό album, ισάξιο με τους προκατόχους του. Ακούγεται πολύ ευχάριστα και σίγουρα θα "ξεδιψάσει" αρκετά όσους περίμεναν κάτι καινούργιο από την "Σειρήνα" αλλά μέχρι εκεί. Είναι μια δουλειά που δείχνει να μην της έχει δοθεί η απαραίτητη προσοχή και ο χρόνος από τους δημιουργούς της και σίγουρα από μεγάλους καλλιτέχνες έχουμε και τις ανάλογες απαιτήσεις! Όσοι πιστοί επιθυμούν μπορούν από τις 23 Μαίου (επίσημη ημερομηνία κυκλοφορίας) να επενδύσουν στην νέα δουλειά της μεγάλης αυτής φωνής.

Αντώνης Μουστάκας


Επτά χρόνια μετά το "The Chemical Wedding" και ενώ περιμένουμε να τον δούμε τον ερχόμενο Ιούνιο με τους Iron Maiden, ο Bruce Dickinson, το ιερό αυτό τέρας της "σκληρής" μουσικής, κυκλοφορεί την έκτη προσωπική του δουλειά.

Και αφού η μνήμη τρέφει το παρόν, μπορεί κανείς με ευκολία να πει πως τα μουσικά βήματα του Bruce όσο αυτός έλειπε από τους Maiden, αλλά και όσο ήταν ακόμα σ' αυτούς (Tattooed Millionaire), ήταν άκρως ικανοποιητικά και εντυπωσιακά με αποκορύφωμα τα "Accident Of Birth" και "The Chemical Wedding" το '95 και '98 αντίστοιχα. Από τότε βέβαια έχουν αλλάξει πολλά, μετά από την επιστροφή του στους Maiden αφοσιώθηκε περισσότερο σ' αυτούς. Σε προσωπικό επίπεδο κυκλοφόρησε ένα best of (2001) με δύο νέα κομμάτια και ακολούθησε μία περιοδεία το καλοκαίρι του 2002.

Έτσι με παραγωγό και πάλι τον πολυτάλαντο Roy Z., ο Bruce Dickinson επιστρέφει δυναμικά στη δισκογραφία με το "Tyranny Of Souls". Χωρίς να περιμένω να ακούσω κάτι διαφορετικό, και δε το γράφω αρνητικά εφ' όσον ο Air Raid Siren μας έχει συνηθίσει σε ένα συγκεκριμένο ηχητικό στυλ, έμεινα έκπληκτος με τη συνέπεια της μουσικής του ποιότητας.

Ο δίσκος ξεκινά με το "Mars Within", ένα ατμοσφαιρικό intro, και συνεχίζει με το "Abduction", ένα up-tempo κομμάτι με πιασάρικο refrain και τρομερά solos. Μάλιστα αυτό λέγεται πως θα είναι και το πρώτο single του δίσκου. Η συνέχεια το ίδιο ξεσηκωτική με το "Soul Intruders" και οι μπότες να 'χουν πάρει φωτιά στην εισαγωγή και το τέλος του. Σειρά παίρνει το απόλυτα επικό "Kill Devil Hill", το καλύτερο κομμάτι του δίσκου κατά την άποψη μου, το οποίο αναφέρεται σε μία πόλη στη Βόρεια Καρολίνα όπου υπάρχουν οι ψηλότερες δίνες άμμου. Η μελωδία είναι κύριο χαρακτηριστικό του κομματιού αλλά και όλου του δίσκου, ο οποίος ακούγεται πολύ ευχάριστα μέχρι και τα επόμενα δύο, "Navigate The Seas Of The Sun" και "River Of No Return". Το πρώτο είναι μία ταξιδιάρικη (αν μπορεί να μου επιτραπεί η έκφραση) μπαλάντα με όμορφα εφέ και το δεύτερο ένα mid-tempo κομμάτι με δυνατό rafrain όπου το κιθαριστικό του ιδιαίτερα μέρος μου θυμίζει λίγο Queensryche. Από κει και πέρα ο δίσκος κάνει μία κοιλιά στα τρία επόμενα κομμάτια ("Power Of The Sun", "Devil On A Hog" και "Believil") αφού ο ακροατής νοιώθει ότι υπάρχει μία επανάληψη και αρχίζει να κουράζεται. Τα κομμάτια έχουν κάποιες καλές συνθέσεις αλλά δεν είναι αρκετά για να δώσουν μία άλλη νότα στο δίσκο συνολικά. Οι ισορροπίες αποκαθίστανται με το τελευταίο και ομώνυμο "A Tyranny Of Souls" το οποίο είναι ιδανικό για το φινάλε του δίσκου.

Σε γενικές γραμμές θεωρώ ότι ο δίσκος είναι μια αξιοπρεπής συνέχεια της solo καριέρας του Bruce Dickinson και μπορεί να προσεγγίσει ευρύτερα τους φίλους του είδους. See you in June Bruce!

  • SHARE
  • TWEET