Breaking Benjamin

Εμένα που με βλέπετε, τούτους τους αγαπώ, δια τι να το κρύψομεν άλλωστε. Με δυνατό hard rock ήχο που πάντα κρύβει πάμπολλες μεταλλικές ρίζες και περάσματα, είναι σχεδόν αδύνατον να μη χτυπηθείς με τα τραγούδια τους. Προσωπικά τους έμαθα από το "Phobia" του 2006, έναν από τους καλύτερους δίσκους της χρονιάς, και περίμενα καιρό το επόμενο δισκογραφικό τους πόνημα.

Έφτασε λοιπόν το άλμπουμ. Μμμ, μία ακτινογραφία εγκεφάλου στο εξώφυλλο, μάλιστα. Συνηθίζουν οι Breaking Benjamin να μη σε πιάνουν ακριβώς από τα μούτρα με την εισαγωγή των δίσκων τους. Ομαλά progressions και αναμενόμενο down-tuning συντροφεύουν τις περισσότερες συνθέσεις τους με το "Dear Agony" να μην αποτελεί καμία εξαίρεση. Πρώτο single επιλογής το "I Will Not Bow", διόλου κακό μα συνάμα διόλου καλό. Δεν ξέρω. Αυτή την αίσθηση μου δίνει σχεδόν ολόκληρος ο δίσκος. Μία από τα ίδια. Μπορεί αυτά τα «ίδια» να είναι καλής ποιότητας, αλλά, προσωπικά, θα προτιμήσω την παλαιότερη σοδειά, την νόστιμη.

Ειδικότερα, γιατί είναι πολύ πιθανό να με παρεξηγήσατε φίλοι αναγνώστες, ο δίσκος είναι δυνατός. Κρύβει κάποια κομμάτια που μόνο οι Breaking Benjamin γράφουν σήμερα, αυτό είναι γεγονός. Τρανταχτό παράδειγμα αποτελεί  το "Give Me A Sign", με τις μελωδικότατες κιθάρες να δένουν πανέμορφα με τα φωνητικά του κύριου Βurnley, συγκρουόμενο με το άλλο συναισθηματικό διαμάντι του δίσκου "Without You". Aπό τα πιο δυνατά κομμάτια, το "Into The Nothing" στέκεται περήφανο, με τη σήμα κατατεθέν δομή ριφφ των Αμερικάνων να είναι παντού παρούσα, καταφέρνει και ανεβάζει τα τέμπο και την αδρεναλίνη.

Κατά τ’ άλλα η τέταρτη στουντιακή προσπάθεια της μπάντας δεν καταφέρνει να με συγκινήσει. Πολλοί λένε πως το τρίτο άλμπουμ είναι εκείνο που σφραγίζει την ταυτότητα μιας μπάντας. Στην περίπτωση των Breaking Benjamin την παρασφραγίσανε την ταυτότητα, τόσο που το "Dear Agony" ακούγεται σαν τον καθυστερημένο ξάδερφο του "Phobia" που όμως κουβαλιέται μαζί για το γεύμα στη Λέσχη. Τα μεγάλα σαλόνια τούς αγαπάνε, και αυτό φαίνεται και από τις, αναπάντεχες, πωλήσεις του άλμπουμ και τα σκαρφαλώματα στα όμορφα chart. Και μεις τους αγαπάμε, αλλά φέτος μας προσπέρασαν χωρίς να μας αγγίξουν.

Πάω να ακούσω το "Diary Οf Jane".