Boss Keloid

Τα τρία χρόνια που έχουν μεσολαβήσει δεν έχουν ξεθωριάσει το πόσο δισκάρα ήταν το "Melted On The Inch", ένας δίσκος που για τον γράφοντα ήταν πιθανόν στα πέντε-δέκα καλύτερα άλμπουμ εκείνης της χρονιάς. Οι προσδοκίες για τον διάδοχο του ήταν προφανώς μεγάλες κι αφού έλαβα, έλιωσα και γνώρισα καλά το "Family The Smiling Thrush", νιώθω έτοιμος να καταθέσω μια αποτίμηση του, συνεχίζοντας από εκεί που τελείωνε το εξαιρετικό προ τριετίας κείμενο του Μάνου Πατεράκη.

Η ουσία παραμένει στο γεγονός ότι οι Boss Keloid είναι ένα γκρουπ που εξελίσσεται και ωριμάζει τον ήχο του με τρόπο ιδανικό. Αυτό που ξεκίνησε πριν οκτώ χρόνια ως μια σχεδόν τυπική sludge μπάντα, στο τέταρτο άλμπουμ του έχει μετατραπεί σε ένα σχήμα με καθαρά δικό του στυλ, που συνδυάζει με αξιοθαύμαστο τρόπο το sludge metal με το prog. Δεν βάζω αυστηρά το συνθετικό "metal" μετά τη λέξη prog, διότι οι Boss Keloid δείχνουν μια διάθεση να απλωθούν και προς πιο προοδευτικά rock μονοπάτια. Συχνά μάλιστα, σε χαρακτηριστικά περάσματα σαν αυτά του "Gentle Clovis", θα βρεις γενναίες '70s folk/prog πινελιές που ξυπνούν πολλούς συνειρμούς από τη μεγάλη progressive κληρονομιά της πατρίδας τους Αγγλίας.

Το "Family The Smiling Thrush" είναι ένα άλμπουμ που συνεχίζει να δουλεύει πάνω στην αναλογία ανάμεσα σε sludge και prog, βάζοντας και λίγο περισσότερο rock στην εξίσωση. Σε αυτό συντελούν κάποια στοιχεία που έχουν πια αναδειχθεί σε ηχητικές σταθερές τους: οι συχνότατες major αρμονίες, τα φωνητικά του Alex Hurst που επί της ουσίας διαθέτουν τα γκάζια ενός hard rock τραγουδιστή και οι trademark στιγμές ανάτασης, κάνουν το άκουσμα όλο και πιο ελαφρύτερο/φωτεινότερο. Όχι όμως εξ ολοκλήρου, αφού το στακάτο, βαθύ rhythm section και τα πολλά σπειροειδή heavy riff διατηρούν τη metal βαρύτητα παρούσα.

Οι Boss Keloid έχουν ζυγίσει τέλεια τα συστατικά τους στοιχεία και οι επτά συνθέσεις του άλμπουμ επιδεικνύουν όλες την αξιοθαύμαστη αυτή στιλιστική ισορροπία. Εδώ όμως ξεπηδάει από το πουθενά το ζήτημα της μανιέρας. Πίσω από τις υπέροχες επιμέρους ιδέες, η μπάντα παρουσιάζει ακριβώς την ίδια ανάπτυξη σε κάθε σύνθεση. Τα ατού είναι τα ίδια, τα ηχοχρώματα είναι τα ίδια, μέχρι και τα κιθαριστικά εφφέ είναι τα ίδια. Κοιτώντας λοιπόν τη μεγάλη εικόνα, ίσως να διαπιστώσεις ότι παρά την αδιαμφισβήτητη ποιότητα όλων των τραγουδιών, τα συναισθήματα που μεταφέρουν στον ακροατή είναι πανομοιότυπα. Μια δεύτερη διαπίστωση είναι ότι τα tracks διαθέτουν πολλές αλλαγές, αλλά ουσιαστικά καθόλου ανατροπές. Συμπερασματικά, το "Family The Smiling Thrush" χαρακτηρίζεται από ηχητικό, αλλά όχι από συναισθηματικό πλουραλισμό, στοιχείο που θα έκανε το άλμπουμ τεράστιο.

Υπάρχει ακόμα όμως η αίσθηση ότι οι Boss Keloid έχουν περαιτέρω εκφραστικές δυνατότητες. Το φανταστικό εναρκτήριο "Orang Of Nyon" με τις απρόβλεπτες ενορχηστρώσεις του επιτρέπει την αισιοδοξία ότι η μπάντα έχει ακόμα πράγματα να εξερευνήσει. Το υπόλοιπο άλμπουμ ρέει πάνω στα μοτίβα που αναφέρθηκαν παραπάνω, με όλα τα κομμάτια, αν τα δεις μεμονωμένα, να είναι εξαιρετικά. Το "Hats The Mandrill" με τις υπέροχες εναλλαγές ανάμεσα σε επικά και σκοτεινά περάσματα, το κλασικό για την μπάντα στυλ του "Smiling Thrush", τα jazzy παιχνιδίσματα του "Cecil Succulent", η ήπια παράνοια του "Grendle", αποτελούν όλα στιγμιότυπα ενός άλμπουμ που είναι συνολικά αρκετά πάνω από τον metal μέσο όρο.

Για όσους τους ξέρουν ήδη, οι Boss Keloid δεν έχουν πια το στοιχείο του αιφνιδιασμού. Κι ενώ το "Family The Smiling Thrush" είναι ένα αρτιότατο άλμπουμ - μπορώ να δεχτώ ότι είναι ίσως και το αρτιότερο που έχουν φτιάξει ως τώρα - φτάνουν σε ένα σημείο της πορείας τους που μοιάζει σαν σταυροδρόμι. Έχει μεγάλο ενδιαφέρον να δούμε τί μπορούν να σκαρφιστούν παρακάτω, με το δικό μου προαίσθημα να υποδεικνύει ότι μάλλον πρέπει να εντρυφήσουν κι άλλο στο prog rock. Όσοι δεν τους έχουν ακόμα ακούσει όμως, ας αγνοήσουν τις κριτικές μας παραξενιές κι ας απολαύσουν ένα πανέμορφο άλμπουμ από ένα εξαιρετικό σχήμα.

Bandcamp