Big Wreck

Grace Street

Anthem (2017)
Από τον Χρήστο Καραδημήτρη, 13/02/2017
Ένα άλμπουμ που καταφέρνει να αναδείξει τα πολλά ταλέντα του Ian Thornley και να πιστοποιήσει τη σταθερότητα των Big Wreck
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Για τα πολλά ταλέντα του Ian Thornley έχουμε γράψει και παλιότερα και φυσικά τα γνωρίζουμε. Αυτό που πλέον προσθέτει στη φαρέτρα του είναι η σταθερότητα και η συνέπεια στην ποσότητα, καθώς μετά τα "Albatross" του 2012 και "Ghosts" του 2014, επιστρέφει με ένα ακόμα πολύ καλό άλμπουμ, το "Grace Street". Η εν λόγω σταθερότητα δεν θα έλεγα ότι ήταν δεδομένη, λαμβάνοντας υπόψη πως τα δυο πρώτα άλμπουμ τους είχαν κυκλοφορήσει το 1997 και το 2001...

Ο Ian έχει καταπληκτική φωνή και θυμίζει πάρα πολύ Chris Cornell, αλλά ταυτόχρονα αρκετές φωνητικές γραμμές του φέρνουν στο νου τον Chris Martin των Coldplay (χωρίς ευτυχώς να προκαλούν ανάλογη τάση υπεργλυκαιμίας). Ταυτόχρονα, είναι καταπληκτικός κιθαρίστας, αλλά και ανήσυχο πνεύμα όταν μιλάμε για το συνθετικό κομμάτι.

Έτσι, λοιπόν, το "Grace Street" αποτελεί και μια φυσική διαδοχή των προκατόχων του, αλλά κι ένα βήμα μπροστά, μιας και είναι μάλλον το πιο πολυποίκιλο άλμπουμ των Big Wreck. Περνώντας από τραγούδι σε τραγούδι, κάποιος μπορεί να σκεφτεί ένα πλήθος επιρροών που συνδυάζει και να αντιληφθεί τελείως διαφορετικά στοιχεία που εισάγει.

Για παράδειγμα, το εναρκτήριο "It Comes As No Surprise" έχει κάτι από τον όμορφο συνδυασμό πιασάρικου/δύστροπου που είχαν οι Soundgarden, οι οποίοι πάλι έρχονται στον νου στο "Tomorrow Down", αλλά και στο riff του "Digging In" που έχει την τεχνοτροπία του "My Wave" αν και στην πορεία διαφοροποιείται σημαντικά. Ενδεχομένως, η εν λόγω αναφορά να είναι λίγο προφανής λόγω της ομοιότητας της φωνής του Thornley με του Cornell...

Όμως, το single "One Good Piece Of Me" θα μπορούσε να είναι ένα puzzle με riff παλιού Bryan Adams, verse των Coldplay και ρεφρέν από μια εμπορική σύνθεση των Coheed And Cambria. Και δουλεύει καλά οφείλω να ομολογήσω, όπως και το πολύ όμορφο groovy και easy listening "You Don’t Even Know".

Ο δυναμικός ρυθμός του είναι που χαρακτηρίζει το "A Speedy Recovery" του οποίου η φωνητική γραμμή φέρνει στον νου Foo Fighters, αλλά άκου τι solo παίζει ο τύπος στην κιθάρα. Για να μην πω για το instrumental "Skybunk Marche" όπου ο Thornley βγάζει τον Satriani από μέσα του στα επτά λεπτά της διάρκειάς του. Ή άκου το κιθαριστικό θέμα που πετάει κάπου στη μέση του πολύ όμορφου "Floodgates" και θα καταλάβεις ότι ο τύπος το έχει...

Από την άλλη, οι U2 βάση του "Motionless" με αφήνει αδιάφορο, όπως και το μπαλαντοειδές "Useless", αλλά και τα εν μέρει folk στοιχεία του "The Receiving End" και γενικά σε σημεία υπάρχει μια αίσθηση ότι κάποια τραγούδια τραβάνε λίγο παραπάνω από όσο θα έπρεπε, όπως και ο δίσκος έχει μια-δυο συνθέσεις περισσότερες και φτάνει τελικά τα 68 λεπτά.

Από την άλλη, όταν το περιεχόμενο είναι καλό, ποιος παραπονιέται όταν του παρέχουν κάτι παραπάνω; Το "Grace Street” είναι, ίσως, η πιο ενδιαφέρουσα συνολικά δουλειά των Big Wreck και προσθέτει στο ρεπερτόριο τους μερικά ακόμα εξαιρετικά τραγούδια, αποτελώντας ένα ακόμα βήμα προς την αναγνώριση που αξίζουν.

  • SHARE
  • TWEET