Bent Knee

Κατά τη διάρκεια όλης αυτής της δεκαετίας, γινόμαστε μάρτυρες των όλο και αυξανόμενων προσμίξεων ανάμεσα στο προοδευτικό rock και την pop και, αν διαβάζουμε καλά τα σημάδια, οι προσμίξεις θα ενταθούν και στην επόμενη. Οι Bent Knee από τη Βοστώνη έχουν αναφερθεί στο παρελθόν ως μπάντα που πρωτοπορεί σε αυτό το στιλιστικό υβρίδιο, λανθασμένα όμως κατά την άποψη μου: βλέπεις, ούτε το prog ούτε η pop δεν μοιάζει να αποτελούν τη μήτρα που τους γέννησε. Πατρίδα των Bent Knee είναι το μουσικό χωνευτήρι του πανεπιστημίου του Berklee, εκεί όπου γνωρίστηκαν και δημιουργήθηκαν. Και μπορεί το συγκεκριμένο πανεπιστήμιο να προετοιμάζει τους άρτιους μουσικούς που στελεχώνουν τα σκυλάδικα όλου του πλανήτη, φιλοξενεί όμως και πραγματικούς, ακέραιους οραματιστές.

Σαν τέτοιους οφείλουμε λοιπόν να θεωρήσουμε και αυτήν την απερίγραπτη εξάδα μουσικών, ακόμα περισσότερο επειδή η μουσική γλώσσα που μιλάνε είναι φρέσκια και νεανική, μακριά από οποιονδήποτε αισθητικό ακαδημαϊσμό. Το "Land Animal" του 2017 ήταν ένα θαυμάσιο άλμπουμ, όμως το ολοκαίνουριο τους πόνημα - φέρνοντας τα κιθαριστικά riff περισσότερο στο προσκήνιο - κερδίζει περισσότερους πόντους σε δυναμισμό κι ευθύτητα. Το "You Know What They Mean" ζει ακόμα περισσότερο στην εποχή του, δρα κι επηρεάζεται από αυτήν.

Το αποτέλεσμα είναι ότι κάθε, μα κάθε τραγούδι των Bent Knee έχει άπειρα στρώματα επιρροών, αν και παραμένει απλό και κανονικό στην επιφάνεια του. Κάθε τραγούδι φλερτάρει με την indie, το progressive, την pop, το noise, τη soul κι ότι άλλο βάλει ο νους, κι όμως τίποτα δεν μοιάζει παράταιρο. Έχουν κατακτήσει ένα απίστευτα συμπαγές songwriting, καταφέρνοντας για παράδειγμα να σου βάζουν στη σειρά έναν χορευτικό ("Cradle Of Rocks") , έναν sludge ("Lovemenot") κι έναν πιανιστικό folk ύμνο ("Bird Song") και να μην μπορείς να φανταστείς τη ροή του άλμπουμ διαφορετικά. Χωρίς να εννοώ ότι μοιάζουν έστω και στο ελάχιστο, η ελευθερία και το ειδολογικό τους θράσος μου θυμίζει τις καλές μέρες των Faith No More.

Όλα γίνονται απλούστερα από το performance της απερίγραπτης τραγουδίστριας Courtney Swain, η οποία τολμώ να πω ότι πιθανόν είναι η κορυφαία καινούρια φωνή στο rock σήμερα. Δεν έχω λόγια για αυτήν την κοπελιά. Αν πω ότι μπορεί να ελίσσεται από ηχοχρώματα μαινόμενης Janis Joplin ως μαστουρωμένες Amy Winehouse ερμηνείες, κι από την παρακμή της Courtney Love ως τη γλύκα της Billie Holiday, ίσως ακουστεί υπερβολικό. Κι όμως, στην ουσία του πράγματος, η Courtney δένει κάθε μουσικό layer και καθηλώνει με τη φωνή της, αιχμαλωτίζοντας την ακρόαση σε κάθε της ανάσα. 

Στο διά ταύτα, το "You Know What They Mean" είναι ένα album γεμάτο highlights κι είναι δύσκολο να εστιάσεις σε κάποιο από τα 13 tracks, όσο διαφορετικό και αν είναι, χωρίς να διαταράξεις την ομοιογένεια του. Το πρώτο single "Hold Me In" μου είχε φανεί συμπαθητικό όταν το άκουσα μόνο του αλλά είναι ένα πραγματικό pop/νέο-soul έπος καθώς το album ρέει. Μόνο μέσα στα συμφραζόμενα τους είναι που όλες οι μουσικές ιδέες αποδεικνύουν το βάθος τους. Από το industrial rock του "Bone Rage" ως τους δυνατούς πειραματισμούς του "Garbage Shark" ή τις εφηβικές αναθυμιάσεις του "Give Us The Gold", οι Bent Knee υφαίνουν έναν γνήσια αρτιστίκ ιστό εκεί ανάμεσα σε κοφτερές κιθάρες, ζεστά synths ή απειλητικά βιολιστικά pizzicato.

Γεμάτο μουσικό πλουραλισμό, αισθητικό πλούτο και ευθέως feel good απλή μουσική, το "You Know What They Mean" είναι ένα σαγηνευτικό έργο που μοιάζει ικανό να συνοδεύει κάθε στιγμή του 24ώρου. Το γεγονός ότι δεν μπορούμε να θεωρήσουμε τους Bent Knee ούτε «δικούς μας» ούτε «των άλλων» , συμβάλλει τελικά στην αίσθηση ότι πρόκειται για ένα σημαντικότατο σχήμα που χαράζει έναν καινούριο δρόμο, έναν δρόμο που ίσως ακόμα δεν είναι ακόμα εντελώς κατανοητός. Μήπως δεν είναι τελικά αυτή η πεμπτουσία του art rock; Αν ναι, είμαι πρόθυμος να παραδεχτώ τους Bent Knee ως από τους πιο αξιόλογους σύγχρονους εκπροσώπους του και ως το μοντέρνο πρόσωπο μιας παλιάς, πολύτιμης ιστορίας.