Baroness

Yellow & Green

Relapse (2012)
Από τον Θεοδόση Γενιτσαρίδη, 10/07/2012
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Σε κάθε δισκογραφική απόπειρα των Baroness, από τα πρώτα «σκληρά» EP μέχρι και τον φετινό διπλό δίσκο, διαπιστώνουμε ότι σιγά σιγά, μεθοδικά και άκρως μελωδικά, «μαλακώνουν». Τα ίδια δεν λέγαμε και για τους Mastodon; Τα ίδια κι εδώ... κάτι που δεν σημαίνει ότι η μπάντα «χάλασε», απλώς ο ήχος της έχει ωριμάσει, αλλάξει και μεταπηδήσει σε περισσότερο εναλλακτικά, ψυχεδελικά και προοδευτικά περάσματα. Μερικές φόρες είναι εύλογο και αποδεκτό κι άλλες ξενίζει. Για τους ίδιους, μάλλον είναι το ζητούμενο, καθώς η μουσική εξελίσσεται και τα παρακλάδια του ήχου των Αμερικάνων προσφέρουν έδαφος για πειραματισμούς και εξέλιξη. Επικεντρώνονται στη σύνθεση και αφήνουν τα υπόλοιπα πιο πίσω. Κάποιες μπάντες παραμένουν σταθερές κι αν αλλάξουν το παραμικρό, ακούν τα εξ' αμάξης από τους οπαδούς τους, άλλες έχουν τον τρόπο, τα κότσια και την όρεξη να βγάζουν κάθε φορά κάτι νέο.

Μετά το "Red Album" και το "Blue Record", λοιπόν, έρχονται τα "Yellow" και "Green". Δυο δίσκοι στην συσκευασία του ενός. Ολόκληρο το artwork σχεδιασμένο φυσικά πάλι από τον ίδιο τον John Dyer Baizley (φωνή/κιθάρα), η δουλειά του οποίου πλέον ξεχωρίζει από χιλιόμετρα. Πάρτε μια ιδέα από πρόσφατα εξώφυλλα δίσκων των Darkest Hour, The Red Chord, Kylesa, Kvelertak, Black Tusk, Daughters, Torche και Pig Destroyer και θα συμφωνήσετε απόλυτα μαζί μου. Δεκαοκτώ συνθέσεις μάλαμα. Συνθέσεις rock και όχι πια metal. Είναι γεγονός, το metal χάθηκε... πάει. Και για πρώτη φορά οι φωνές έρχονται πιο μπροστά από τα όργανα. Τολμηρό, ψυχεδελικό, αλλά και πολύ ενδιαφέρον. Κομμάτια που σε «φτιάχνουν» και δίσκος που και να μην τελείωνε ποτέ, καθόλου δεν θα σε πείραζε. Ξεκινάς με το πρώτο μισό, "Yellow", και έρχεσαι αντιμέτωπος με γνώριμες μυρωδιές που μεταμορφώνονται σε ψυχεδελικές ευωδίες. Ένα progressive rock αρκετά ευχάριστο, ελκυστικό και ιδιαίτερα θελκτικό. Σίγουρα όποιος περιμένει ν' ακούσει τα γνωστά heavy και sludge γυρίσματα, θα απογοητευτεί, και πού να φτάσει και στο δεύτερο πράσινο μισό της κυκλοφορίας...

Ογκώδης και συμπαγής δίσκος που θα εκτιμάται στην πορεία των ακροάσεων και θα αποκτά όλο και περισσότερους φίλους. Μπορεί να χάσει προσωρινά αυτούς που έψαχναν το ακραίο και το βαρύ, αλλά θα κεντρίσει την φαντασία τους και θα ταιριάξει ακόμα και στα δικά τους γούστα στην πορεία. Όπως χωνέψατε, οι περισσότεροι, τις παραλλαγές στον ήχο των Mastodon, πολύ εύκολα πλέον μπορείτε να το κάνετε και σε αυτές τις psychedelic / progressive rock συνθέσεις. Κομμάτια όπως τα "Take My Bones Away" και "March To The Sea" σού θυμίζουν το παρελθόν (τους) και μπορούν να σε ενθουσιάσουν άμεσα. Η σύνθεση "Back Where I Belong" ξεχωρίζει από το «κίτρινο» μέρος και επιπροσθέτως το "Cocanium" κάνει την έκπληξη και δεν μοιάζει με τίποτα από τα παλιά. Τα "Foolsong", "Collapse" και "Stretchmarker" από το δεύτερο «πράσινο» μέρος φέρνουν πολύ όμορφα και μελωδικά τους νέους Baroness στ' αυτιά μας και το "Board Up The House" κάνει «βουτιές» από progressive και μοντέρνα metal παρακλάδια και καταλήγει το πιο καλοφτιαγμένο τραγούδι του δεύτερου μέρους. Κόκκινα, μπλε, κίτρινα και πράσινα, όχι καραβάκια, αλλά μουσικά πονήματα που μπορεί ο καθένας να μελετήσει, να αγαπήσει, να κολλήσει και να επιλέξει που είναι πιο κοντά. Μερικοί θα προτιμήσουν τα σκούρα, άλλοι τα πιο φανταχτερά, κάμποσοι όμως θα επιλέξουν πολυχρωμία και αυτοί θα είναι οι κερδισμένοι.

Χωρίς να βρίσκω τις συνθετικές τους ικανότητες και ιδέες τεράστιες και πρωτοπόρες, δεν έχω παρά να εκφράσω ιδιαίτερη συμπάθεια σε αυτή την προσπάθεια και μεγάλη ευχαρίστηση μετά την ακρόαση όλων των κομματιών. Δεν έγιναν ξαφνικά οι Pink Floyd, αλλά ο χρόνος και η πορεία τους θα δείξει. Προβλέπω κι άλλες μεταλλάξεις στο μέλλον και αυτό δεν με φοβίζει καθόλου.
  • SHARE
  • TWEET