Baron

Αν κρίνουμε και από την περσινή κυκλοφορία των Messenger, η φιλανδική Svart φαίνεται να έχει ένα ταλέντο στο να διακρίνει βρετανικά συγκροτήματα που για προφανείς λόγους περνάνε απαρατήρητες από τα τσακάλια των Βρετανών συναδέλφων τους, τα Βρετανικά media ίσως ακόμα και το Βρετανικό κοινό. Οι Baron είναι η δεύτερη τέτοια περίπτωση που λαμβάνει την προσοχή μας.

Στο δεύτερο αυτό δίσκο τους βυθίζονται σε μία δικής τους έμπνευσης εκδοχή της ψυχεδέλειας που, παρότι τους βγάζει το καπέλο σε ένδειξη σεβασμού, δεν αντλεί και πολλά από τους μεγάλους των '60s / '70s. Αντίθετα θα έλεγε κανείς ότι προσεγγίζει από μία διαφορετική σκοπιά το είδος ερχόμενη περισσότερο από post-rock μονοπάτια, kraut rock περιφορές, την αγάπη για τις χαμηλές συχνότητες του stoner και μία εκκλησιαστική εμμονή ή καλύτερα θρησκευτική εμμονή, αφού πέρα από την εκκλησία όπως την ξέρουμε, φαίνεται να υπάρχει κάτι το πρωτόγονα, αρχετυπικά θρησκευτικό στη μουσική τους. Ίσως από εκεί να προέρχεται κιόλας το βαθύτερο χαρακτηριστικό τους, μία στατικά γήινη αισθητική σε αντιδιαστολή με την ταξιδιάρικη-κοσμική που συνήθως συναντάμε.

Τα οκτώ μέσης διάρκειας τραγούδια που αποτελούν το "Torpor" είναι αξιοθαύμαστα για τη ροή τους τόσο την εσωτερική (κατά τη διάρκεια του τραγουδιού) όσο και την εξωτερική (από τραγούδι σε τραγούδι). Αποκλειστικά σε mid-tempo και χαμηλούς ρυθμούς, διαβάζονται και ως ασκήσεις συνθετικής υπομονής, όχι όμως και μίνιμαλ ενορχήστρωσης αφού ανά πάσα δεδομένη στιγμή είναι πολλά αυτά που συμβαίνουν ηχητικά με τα πλήκτρα να γεμίζουν συχνά τα κενά που τα άλλα όργανα δημιουργούν.

Συγκλονιστικός και εθιστικός ως σύνολο, αλλά το ίδιο ακριβώς ισχύει και μεμονωμένα για οποιοδήποτε τραγούδι με πιο χαρακτηριστικό, όπως ίσως υπονοεί και ο τίτλος του, το "Mark Maker". Tο "Tropor" είναι ένα άλμπουμ που δεν πρέπει να προσπεραστεί χωρίς να του δοθεί μία ευκαιρία ενώ άπαξ και του δοθεί θα αφήσει σίγουρα έντονα το σημάδι του.