BLML

The Gift

Happy Crasher (2012)
Από τον Κώστα Σακκαλή, 16/03/2012
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Από το 1995, όταν οι Last Drive αποφάσισαν να σταματήσουν την πορεία τους, προδιαγράφηκε ένα μέλλον που επεφύλασσε μία λύπη και δύο χαρές για τους φίλους τους. Η λύπη είναι προφανής για τη διάλυση ένός από τα ιστορικότερα και δημοφιλέστερα συγκροτήματα του ελληνικού ροκ. Οι δύο χαρές όμως έχουν ονόματα και αυτά δεν είναι άλλα από τα συγκροτήματα των Earthbound που δημιούργησαν ο Αλέξης Καλοφωλιάς με τον Θάνο Αμοργινό και τους Blackmail που ήταν παιδί του Γιώργου Καρανικόλα ήδη από το 1993.

Το τελευταίο δεν θα μπορούσε παρά να εστιάζει στην κιθάρα, κουβαλώντας όμως post punk και νεο ψυχεδελικά στοιχεία. Τα τρία άλμπουμ του συγκροτήματος έδειχναν ότι θα είναι και η πλήρης τους δισκογραφία, ειδικά από τη στιγμή της επανένωσης των Last Drive και μετά. Να όμως που το 2010 ξεκινάνε οι ηχογραφήσεις αυτού που το 2012 θα ονομαστεί "The Gift" και θα (πρωτο-) κυκλοφορήσει σε 400 αντίτυπα βινυλίου με CD - και θα γίνει ανάρπαστο.

Ουσιαστικά συνεχίζοντας την κατεύθυνση που χάραξαν εξαρχής, αλλά με πολλά περισσότερα στοιχεία, επιρροές, κατευθύνσεις, το "The Gift" είναι ένας Blackmail δίσκος, αλλά ταυτόχρονα και κάτι το διαφορετικό (όπως συμβολικά δείχνει και η αλλαγή του ονόματος στο νέο, αλλά και ταυτόχρονα παλιό, BLML). Ειδικά εμφανές είναι αυτό αν η πρώτη ακρόαση είναι από το CD, όπου περιλαμβάνεται το ομώνυμο τραγούδι που δεν υπάρχει στο βινύλιο. Πρόκειται για μία ακουστική σύνθεση που δεν φανερώνει την αξία του συγκροτήματος, αλλά ούτε και τον ήχο τους.

Κάτι που κάνει, όμως, το «κανονικό» πρώτο τραγούδι, "Godless". Οι κιθάρες σε πρώτο πλάνο, η ρυθμική βάση (Παναγιώτης Τόγιας - drums, Argie - μπάσο) groove-άρει και τα διάφορα ηχητικά εφέ-θόρυβοι δημιουργούν την ατμόσφαιρα. Σε αυτό το μοτίβο θα κινηθεί όλος ο υπόλοιπος δίσκος, αλλά τα καλύτερά του δείγματα θα έρθουν λίγο αργότερα, ειδικά όταν στο παιχνίδι μπει και το πιάνο (του Χρήστου Αλεξάκη) και τα διάφορα έγχορδα. Ήδη από το σημείο αυτό και μετά, το "The Gift" φανερώνει ότι η έμπνευση ήταν μόνιμος σύντροφος των δημιουργών του, δημιουργώντας ένα αψεγάδιαστο σύνολο. Οι πραγματικά εξαιρετικές στιγμές του, όμως, εμφανίζονται κάπου ση μέση του.

Το "Love Is Lightning" είναι ένα πραγματικά πολύ μεγάλο τραγούδι που αξίζει να μπει στο πάνθεον του αγγλόφωνου ελληνικού ροκ. Με βάση μια σχεδόν jazz προσέγγιση από κιθάρα, drums, μπάσο και τα lead κιθαριστικά μέρη να βουτούνται στην κολυμβύθρα της ψυχεδέλειας, αναδεικνύει τη φωνητική μελωδία που ξεφεύγει από τη δομή κουπλέ-ρεφρέν και σε αφήνει επίτηδες ξεκρέμαστο στο φινάλε της. Η συνέχεια είναι σχεδόν το ίδιο ποιοτική με τα "Flight" και "Devil's Toy". Ειδικά το τελευταίο, ενώ παίζει με τους ρυθμούς, φανερώνει και την απλή αλλά έξυπνη στιχουργική των BLML με στίχους όπως «Heartless and gracious like wine, she's reading my mind». Στο "Devil's Toy" συμμετέχουν και οι Καλοφωλιάς και Αμοργινός αλλά περιέργως είναι το επόμενο, "Monkey Brain", που θα μπορούσε να βρίσκεται στο "Heavy Liquid" των Last Drive (και αυτό φυσικά είναι φιλοφρόνηση), κι ας συμμετέχει σε αυτό «μόνο» ο Χρήστος Μιχαλάτος από τους τελευταίους. Το φινάλε του άλμπουμ κλείνει με δύο εκπλήξεις. Από τη μία το ουσιαστικά χαρούμενο brit pop του "Sirens" και από την άλλη το λυρικό, ορχηστρικό και εφιαλτικό "Hermione's Sleep Code" που βασίζεται στο βιολί και τη βιόλα των Μιχάλη Βρεττά και Άρη Ζέρβα, αντίστοιχα.

Είμαι από τη φύση μου επιφυλακτικός με τους καλλιτέχνες που δηλώνουν απολύτως ικανοποιημένοι από το αποτέλεσμα του δίσκου τους και γι' αυτό πριν από την ακρόαση είχα τους ενδοιασμούς μου για τη σιγουριά και το χαμόγελο του Γιώργου Καρανικόλα για το "The Gift". Όμως, μετα από την πρώτη κιόλας ακρόαση και επιβεβαιώνοντάς την αρχική υποψία με πολλές ακόμα αβίαστες επαναλήψεις, δεν μπορώ παρά να συμμεριστώ την άποψή του. Ειδικά όταν παρόμοιο χαμόγελο σχηματίζεται και στο δικό μου πρόσωπο κάθε φορά.
  • SHARE
  • TWEET