Aura Noir

Η πιο άσχημη μπάντα του κόσμου επέστρεψε! Έχοντας διανύσει μια περίοδο τόσο σκοτεινή όσο και η μουσική της -εντάξει, τώρα υπερβάλλω, λίγα πράγματα είναι τόσο σκοτεινά όσο η μουσική της- πολύ λίγοι πίστευαν στην επιστροφή της. Πόσο μάλλον όταν μιλάμε για ολική επαναφορά. Για ποια μπάντα πολυλογώ θα αναρωτηθήκατε ήδη. Μα για τους Aura Noir φυσικά, που επιστρέφουν μετά από τέσσερα δύσκολα χρόνια με καινούριο δίσκο και διεκδικούν νέο χώρο στο σκοτάδι που κρύβει η ψυχή μας.

"Hades Rise" ο τίτλος αυτού και δε γνωρίζω αν ο Άδης θα σηκωθεί να μας κατακλύσει, αλλά το μόνο σίγουρο είναι ότι μία ακρόαση και μόνο είναι κανονική κατάβαση στα ανίερα μονοπάτια του. Ξεκινώντας από τα έξω προς τα μέσα, ο δίσκος κοσμείται λιτά, από μία πεντάλφα που παραπέμπει απευθείας στο εξώφυλλο του "Increased Damnation" ep, ενώ και η γραμματοσειρά διατηρείται κλασσική και αγαπημένη, όπως τη μάθαμε από το θρυλικό "Black Thrash Attack" και έπειτα. Η πείνα των οφθαλμών έχει ικανοποιηθεί, οπότε ας περάσουμε στο ουσιώδες.

Ναι, το "Hades Rise" θα ικανοποιήσει πλήρως και τα ακουστικά σας αισθητήρια. Όσοι έχουν ακούσει το φοβερό και τρομερό "The Merciless" θα υποδεχτούν το νέο album των Νορβηγών ως τη φυσική του εξέλιξη. Ακριβώς το επόμενο βήμα, στρυφνό και απρόσιτο, όπως και οι προκάτοχοι του, κουβαλάει όλη τη λύσσα και το μίσος των δημιουργών του και σε παρασέρνει στην κολασμένη δίνη που δημιουργεί η πεντάλφα στο εξώφυλλο. Τι και αν ο Aggressor δε μπορεί πλέον να παίξει drums. Σημασία έχει ότι μοιράζεται ακόμα ξυραφιαστά riff και γεμάτα γρέζι φωνητικά με τον partner in crime Apollyon και παρέα ξερνάνε ένα thrash έπος, τόσο απειλητικό, τόσο νοσηρό, αλλά παράλληλα τόσο ειλικρινές που θα σας κάνει να διερωτηθείτε σχετικά με τον ψυχισμό των μελών.

To "Hades Rise" αποτελεί σημείο συνάντησης όλων όσων λατρεύουμε από τα βάθη των '80s. Η μαυρίλα των Hellhammer και το black/thrash των early Sodom μπασταρδεύονται με το rock n' roll χυμαδιό των Motörhead και έρπουν όλα μαζί κάτω από το όνομα Aura Noir. Ακόμα και το άγγιγμα των Καναδών θρύλων Voivod θα βρείτε στα "Pestilent Screams" και "Schitzoid Paranoid". Και επειδή η μυρωδιά σήψης που αναδύει το album μόνο τυχαία δε θα μπορούσε να είναι, έχουμε και guest συμμετοχή του Danny Coralles στο "Gaping Grave Awaits", ώστε να δανειστεί και λίγη από την τόσο ελκυστική σαπίλα των Autopsy. "Kill Danny Kill...".

Και τα δέκα τραγούδια του δίσκου είναι ένα και ένα διαλεγμένα, σαδιστικές ηχητικές εκτελέσεις σε εναλλασσόμενα tempo και η μικρή διάρκεια του ιδανική για να μην αφήσει κανέναν να πάρει ανάσα. Για μένα προσωπικά στέκεται ένα σκαλί πάνω από την προηγούμενη κυκλοφορία τους και αυτό από μόνο του δείχνει ότι οι Aura Noir ήρθαν για να μείνουν. Still ugly, still merciless...