Astronautalis

This Is Our Science

Fake Four Inc. (2011)
Από τον Μάνο Πατεράκη, 20/09/2011
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
«This is our science. We've got nothing to prove.»

Με αυτό το στίχο αποτυπώνεται ολόκληρη η μουσική φιλοσοφία του Andy Bothwell, του ανθρώπου πίσω από το όνομα Astronautalis. Με τι σόι άκουσμα έχουμε να κάνουμε εδώ, λοιπόν; Πρόκειται για εκείνες τις μουσικές που δυσκολεύεσαι να κατηγοριοποιήσεις, ωστόσο θα αποφασίσω να την αποκαλέσω πειραματικό hip-hop με πολλές indie πινελιές. Γιατί να αποφασίσω να την αποκαλέσω έτσι; Μα, φυσικά, για να λειτουργήσει η κριτική αυτή ως μίασμα για το Rocking.gr!

Οι Astronautalis απέκτησαν αφοσιωμένο κοινό στο underground με το δεύτερο δίσκο τους, το "The Mighty Ocean & Nine Dark Theaters" του 2006. Όμως, το πραγματικό αριστούργημά τους ήταν το "Pomegranate", ένας δίσκος όπου ο Bothwell εξερεύνησε τόσους διαφορετικούς δρόμους, εξώθησε τόσο πολύ τον ήχο του στα άκρα, ώστε να φτάσει επίπεδα στα οποία είτε σκαρφαλώνεις για να απολαύσεις την κοσμογονική θέα, είτε μένεις αμέτοχος, κάπου εκεί χαμηλά.

Και τώρα έχουμε το "This Is Our Science", στο οποίο ο Bothwell πατάει πάλι στο έδαφος, κλείνεται στον εαυτό του, κουλουριάζεται, γίνεται άμορφη μάζα, για να εκραγεί και να προσφέρει στον κόσμο τα εξ ων συνετέθη. Ναι, το "This Is Our Science" είναι ο πιο ενδοσκοπικός δίσκος του Bothwell - και αυτό συνεπάγεται για ακόμη μια φορά υψηλά επίπεδα στιχουργίας από έναν ούτως ή άλλως εγγενώς χαρισματικό στιχουργό.

«Joni Mitchell said "we are stardust, we are golden", we are all the same.
I'm made of mountains, made of metal, made of whiskey, and waves.»

Ο δίσκος θέλει χρόνο, θέλει προσεκτικές ακροάσεις, γιατί κάθε δευτερόλεπτο είναι μελετημένο στο έπακρο. Κάθε ήχος κλιμακώνει ένα συναίσθημα, κάθε παραλλαγή της χαμαιλεόντειας φωνής του Bothwell εντείνει μια οργισμένη ματαιότητα ή αποκαλύπτει τρυφερά συναισθήματα. Οι αποστάσεις ανάμεσα στο ραπάρισμα και τα ευρηματικά ρεφραίν που κολλάνε στο μυαλό, όπως επίσης και αυτές ανάμεσα στην indie τραγουδοποιία και την κοσμοπολίτικη θεατρικότητα, εκμηδενίζονται. Αυτό που μένει είναι ένα ακαθόριστο συναίσθημα ότι αυτός ο τύπος στο εξώφυλλο, με τα μπιχλιμπίδια στο κεφάλι του, λέει αλήθειες. Και αυτές κατά ένα περίεργο τρόπο σε εκφράζουν, παρόλο που μοιάζουν σαφώς αυτοβιογραφικές...

«Tell me this.
Put up your fingertips if you 're living your life exactly the way that you wish
And for the rest of our us with the hands on our hips, our work is never done.
We are Sisyphus.»

Είμαστε ο Σίσυφος. Καταδικασμένοι στην αιωνιότητα να κουβαλάμε ένα βράχο στην κορυφή ενός βουνού, μόνο και μόνο για να κατρακυλήσει από την άλλη μεριά. Και ξανά... Και ξανά...

Το σημαντικό με το "This Is Our Science" είναι ότι δεν ξέρεις τι θα σε βρει με το επόμενο κομμάτι. Μπορεί να είναι το εξαιρετικό χιτάκι του δίσκου, "Dimitri Mendeleev" (ναι, αυτός με τον περιοδικό πίνακα που ήταν κρεμασμένος στην τάξη και τον κοίταγες επίμονα όταν βαριόσουν του θανατά). Μπορεί να είναι το συναισθηματικό "Measure The Globe", που θα μπορούσε άνετα να παίζει σε οποιονδήποτε από τους mainstream rock ραδιοφωνικούς σταθμούς. Μπορεί να είναι το "Thomas Jefferson", με το hip hop να φτάνει στα όριά του από τις δυνατές κιθάρες και τις μεθυσμένες νότες στο πιάνο. Μπορεί να είναι το "Holy Water", όπου ο Bothwell πιάνει ολίγον τι από τη σπίθα του Tom Waits...

Κατ' εμέ, δεν υπάρχει μεγαλύτερο εχέγγυο για την αξία ενός δίσκου από το να ακούγεται ολόκληρος σερί και ανά τακτά χρονικά διαστήματα να σε αναγκάζει να αλλάζεις αγαπημένο κομμάτι. Δεν έχω παρά να βγάλω το καπέλο στον καλλιτέχνη Andy Bothwell, γιατί δεν κάθεται ποτέ στα αβγά του. Δε ρίχνει ποτέ άγκυρα. Ξέρει ότι... «An anchor's just a coffin nail, waiting for that hammer drop».
  • SHARE
  • TWEET