Oak

Οι Νορβηγοί Oak κατάφεραν με το προηγούμενο άλμπουμ τους, το καταπληκτικό "The Quiet Rebellion Of Compromise", να στρέψουν πολλά βλέμματα προς την πλευρά τους και να θεωρηθούν ως μια από τις εν δυνάμει καλύτερες νέες μπάντες στον ευρύτερο progressive rock χώρο. Τα δείγματα γραφής είχαν δοθεί από το - επίσης εξαιρετικό - "False Memory Archive" του 2018, αλλά ήταν η τρίτη δισκογραφική δουλειά τους που τους ανέβασε πολλά επίπεδα μονομιάς. Προσεγγίζοντας με πολύ λεπτό και επιτυχημένο τρόπο μια ιδιαίτερη θεματολογία όπως αυτή της αυτοχειρίας, έντυσαν τα όσα είχαν να πουν με ιδανικές μουσικές, αντλώντας επιρροές από διαφορετικές πηγές όπως η jazz, η electronica ή το κλασσικό πιάνο, και ενώνοντάς τες κάτω από την ευρεία ομπρέλα του progressive ιδιώματος. Κυρίως, όμως, ως έχουν επιδείξει μια απαράμιλλη ποιότητα σε όλους τους τομείς: από τον ήχο και την παραγωγή, ως τα παιξίματα και το artwork.

Με βάση όσα αναφέρω παραπάνω, φαντάζομαι πως δεν προκαλεί κάποια έκπληξη το γεγονός ότι ανέμενα την νέα (τέταρτη στο σύνολο) δισκογραφική δουλειά των Oak με ιδιαίτερη ανυπομονησία. Όχι τόσο για να δω αν θα επιβεβαιώσουν την εικόνα που έχουν δείξει ως τώρα - καθώς μπάντες σαν τους Oak μοιάζουν να μην δύνανται να πέσουν κάτω από ένα ποιοτικό στάνταρ - αλλά για να δω ποιο μπορεί να είναι το επόμενο βήμα στην κοινή καλλιτεχνική πορεία των Simen Valldal Johannessen (φωνή και πιάνο), Oystein Sootholtet (μπάσο και κιθάρες) και Sigbjorn Reiakvam (drums, πλήκτρα, κιθάρες κ.α.), κι αν μπορούν να προσφέρουν κάτι εφάμιλλά εντυπωσιακό.

Μετά από αρκετές ακροάσεις, το βασικό μου συμπέρασμα είναι ότι οι Νορβηγοί έχουν κατασταλάξει στον ήχο τον οποίο θέλουν να πρεσβεύουν ως μπάντα. Χωρίς να χάνουν στοιχεία που ουσιαστικά ορίζουν εν πολλοίς την ταυτότητά τους - όπως το ότι το πιάνο είναι σχεδόν πάντα σε πρώτο πλάνο, τα συχνά και πολύ όμορφα τοποθετημένα πνευστά και φυσικά την τόσο χαρακτηριστική φωνή του Johannessen - αυτή τη φορά αφήνουν τις επιρροές να φανούν κάπως περισσότερο. Σε αυτές τις επιρροές συγκαταλέγονται οι Opeth της πιο μελωδικής πλευράς τους, οι Katatonia κυρίως στο πως ο Jonas Reskse έχει επηρεάσει σε επίπεδο φρασεολογίας τον Johannessen, καθώς και η πιο σκοτεινή πλευρά του Steven Wilson, είτε ως σόλο καλλιτέχνης, είτε με τους Porcupine Tree.

Θεωρώ ότι αυτό θα βοηθήσει τους Oak να ανοίξουν το ακροατήριό τους, δίνοντας συγκεκριμένα σημεία αναφοράς για να τοποθετηθούν και να προσελκύσουν ένα κοινό, που δίχως αμφιβολία δικαιούνται. Φερ’ ειπείν, το εναρκτήριο "No Such Place" έχει κάτι από το "Harvest" των Opeth στην ενορχήστρωσή του που λειτουργεί πολύ όμορφα. Πάντως, σε καμία περίπτωση δεν υπερβάλλουν στο πως αξιοποιούν τις επιρροές τους, σε σημείο που να αλλοιώνεται η ηχητική ταυτότητά τους, κι αυτό είναι σημαντικό.

Ακόμα σημαντικότερο είναι, όμως, πως η ποιότητα κινείται για μια ακόμα φορά αδιαπραγμάτευτα ψηλά επίπεδα. Είτε μιλάμε για τον καταπληκτικό ήχο, με την μίξη από τον πολύπειρο David Castillo (Katatonia, Opeth, Leprous) να προσφέρει μια ιδανική ισορροπία, είτε μιλάμε για παιξίματα και ερμηνείες, οι Oak παραδίδουν μια ακόμα δουλειά αντάξια των προσδοκιών που έχουν δημιουργήσει.

Τραγούδια σαν το "No Such Place" ή το "Run Into The Sun" καταφέρνουν να σε κάνουν να σιγοτραγουδάς τις μελωδίες τους, παρόλο που μόνο πιασάρικα ή εύκολα δεν τα λες, ενώ το η μελωδικότητα του "Shimmer" από τη μέση και μετά είναι απλά απολαυστική. Το δε τελείωμα του "Sensory Overload" έρχεται να θυμίσει την ένταση που έβγαζε το αντίστοιχο τελείωμα του "Paperwings" με δίκαση, growls και πνευστά ταυτόχρονα σε ένα πολύ δυναμικό φινάλε.

Η ομοιογένεια του άλμπουμ είναι αδιαμφισβήτητη και το καθιστά ένα άκουσμα που βγάζει ακόμα περισσότερο νόημα ως συνολικό αποτέλεσμα, αλλά την ίδια στιγμή οφείλω να πω ότι - τουλάχιστον σε σχέση με το "The Quiet Rebellion Of Compromise" λείπουν κάποιες αυξομειώσεις στις εντάσεις/δυναμικές και κάποιες συναισθηματικές κορυφώσεις. Επίσης, όπως καταδεικνύει και το εξαιρετικό τελείωμα του "Shapeshifter" το άλμπουμ ίσως θα μπορούσε να είχε επωφεληθεί από κάποια παραπάνω κιθαριστικά lead.

Οι όποιες επισημάνσεις δεν αντιστρέφουν το θετικό πρόσημο του "The Third Sleep", ούτε το περιορίζουν σημαντικά. Ίσως το καθιστούν μόνο μισό σκαλί κάτω από τον προκάτοχό του, αλλά σε γενικές γραμμές πρόκειται για μια δουλειά που συντηρεί τους Oak ψηλά στη λίστα ως μια από τις ποιοτικότερες και συνάμα ομορφότερες προτάσεις της σύγχρονης progressive rock σκηνής.