And Also The Trees

Το "(Listen For) The Rag And Bone Man" (2007), εν τινι τρόπω, σηματοδότησε μια νέα εποχή για τους And Also The Trees. Εσωστρεφές, σχεδόν έρημο, χαοτικό μέσα στην εκλεπτυσμένη αισθητική του απλότητα, κατάφερε να υμνήσει το αναπάντεχο, την απώλεια, την προσμονή. Θα έλεγα πως για κάποιους, συμπεριλαμβανομένου και εμού, εκείνος ο δίσκος τροποποίησε τις προσλαμβάνουσες με τις οποίες ακούγαμε μουσική και οδήγησε σε διαρκείς ψυχικές και πνευματικές αλλαγές. Η κάθε του ακρόαση κατέληγε σε μια εσωτερική αναγέννηση, ενός «νέου» ανθρώπου, ενός «νέου» ακροατή. Από τότε, μεσολάβησαν δύο ακόμα δίσκοι, "When The Rains Come" (2009), "Hunter Not The Hunted" (2012) και το mini άλμπουμ "Driftwood" (2011), ενώ σήμερα διαπλέουν τη θάλασσα, τρέχουν από τα δάση, με το τελευταίο τους άλμπουμ "Born Into The Waves", το οποίο είχαμε την ευκαιρία να ακούσουμε ζωντανά στην εμφάνισή τους στο Death Disco.

Στα δέκα tracks του "Born Into The Waves" οι AATT εξιχνιάζουν ό,τι έμεινε μετέωρο στο πιο ακουστικό "Hunter Not The Hunted", με περισσότερο ηλεκτρισμό, μελαγχολώντας για το ανεκπλήρωτο. Με την επίκληση στον ποθεινό, άδηλο ερωτισμό, το "Your Guess" μάς εισάγει στον δίσκο. Ο -καλά- αναγνωρίσιμος ήχος της κιθάρας του Justin Jones, το χαρακτηριστικό μπάσο του Ian Jenkins, το όργανο, τα τύμπανα του Paul Hill και η φωνή του Simon H. Jones συμπλέκουν τον θόρυβο της post-alternative rock, σ’ αυτό το απελπισμένο γράμμα μελαγχολίας. Το ξυλόφωνο στο "Hawksmoor And The Savage" και η slow-tempo μελωδία του που μας εντυπώνεται, πάλλονται τεχνηέντως με τον στίχο για τη διττή υπόσταση του ανθρώπου, "the meet bleeds, the head speaks, the spider and the fly in the end which one am I?".

Ενυπάρχοντας στο απομονωμένο περιβάλλον του δίσκου ακούμε το χθόνιο "Winter Sea", με τα χαώδη τύμπανα, το μελαγχολικό riff της κιθάρας και τον ήχο του κλαρινέτου, μέσα στη λιτότητά του να φωτίζει τους σκοτεινούς δρόμους και την ψυχρότητα του κόσμου. Στο υπέροχο "Seasons And The Storms", που επιστρέφει σε πιο ρυθμικούς dark up-tempo δρόμους οι φωνές των Simon H. Jones και Adam Sherry απλώνονται στη στιχουργική παρήχηση και την έκδηλη μουσικότητα, οδηγώντας μας στο εκστατικό "The Sleepers". Από τις ωραιότερες στιγμές του δίσκου, η μελωδική γραμμή, σαν τους κυματισμούς της θάλασσας, ασκεί την πίεση της ανθρώπινης λαχτάρας προς το σύμπαν και αντίστροφα. Απλά συγκλονιστικό.

Τη δεύτερη πλευρά του δίσκου ανοίγει το "Bridges". Ρυθμικό και πένθιμο, διαπλάθει έναν post-rock κορμό, σκοτεινό και ανήσυχο, αποδίδοντάς μας στο πειραματικό "The Bells Of Saint Christopher’s". Η φωνή του Jones παραπαίει μεταξύ του τραγουδίσματος και της απαγγελίας, ενώ την ατμόσφαιρά του διαμορφώνουν το βιμπράφωνο και οι επαναλαμβανόμενοι θόρυβοι της κιθάρας, μέσα σε μια διαρκή επανάληψη, η οποία συνεχίζεται στο αργόσυρτο, ορχηστρικό "Naito-Shinjuku". Το mid-tempo του "Boden", με πιο σύνθετη ενορχήστρωση όλων των οργάνων, αποτελεί το τελευταίο κύμα εσωτερικής διήθησης και ατμοσφαιροκότητας λίγο πριν το "The Skeins Of Love", τελευταίο τραγούδι του δίσκου. Πιο εξωστρεφές κι ίσως-ίσως πιο αισιόδοξο, τραγουδά "wait there, wait there and we will come".

Το "Born Into The Waves", το οποίο κυκλοφορούν -πάλι- μόνοι τους, ανεξάρτητα, στο υποβλητικό, σκοτεινό του περιβάλλον, διάγει βίο διερωτήσεων. Προσπαθεί να δει ό,τι δεν φαίνεται, να φωτίσει το ψυχικό ημίφως. Μετρά στιγμές, τις μικρές αιωνιότητες των κρυφών πόθων, των φευγαλέων φόβων. Έχει αφήσει πίσω του τα άγρια φωνητικά και οργανικά ξεσπάσματα, των προηγούμενων περιόδων τους, ενώ επικεντρώνεται στο βάθος του εσωτερικού τοπίου. Δείχνει πόσο οι AATT εξελίσσουν τον τρόπο έκφρασής τους, με οδηγό την dark αισθητική που τους ακολουθεί από την αρχή τους. Το σίγουρο, πάντως, είναι πως κάθε ξεχωριστή του ακρόαση παράγει μια μοναδική, για τον κάθε έναν, εμπειρία! Συνοψίζοντας, ίσως θα μπορούσα -εύστοχα- να περικλείσω τον δίσκο στον στίχο του Καρυωτάκη «κι είναι ο κήπος (τους), κήπος μελαγχολίας»!

andalsothetrees.co.uk
facebook.com/and-also-the-trees-71836477700