Anathema

Όπως συμβαίνει συνήθως σε μπάντες που εγκαταλείπουνε τον metal εαυτό τους, οι Anathema έχουνε διχάσει τους οπαδούς τους για τα καλά. Από την μία είναι οι οπαδοί που λατρεύουνε ότι έχει κάνει η μπάντα μέχρι και το "Alternative 4", από την άλλη οπαδοί που τους έχουνε γνωρίσει με τα τελευταία albums τους και υπάρχουνε και οπαδοί που γουστάρουνε oτιδήποτε έχουε βγάλει. Έιναι γεγονός όμως ότι με τις τελευταίες κυκλοφορίες τους, έχουνε μαλακώσει αρκετά τον ήχο τους. Στο "A Natural Disaster" αυτό παρατηρείται πιο πολύ από κάθε άλλη κυκλοφορία τους.

Οι κιθάρες έχουνε μειωθεί στο έπακρο και λειτουργούνε μάλλον συνοδευτικά στα κομμάτια τους. Αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό, αν γίνεται με καλαισθησία. Το album στην πλειοψηφία του είναι ήρεμο (πολύ ήρεμο) και εσωτερικό. Τα πιο heavy τραγούδια είναι τα "Harmonium" και "Pulled Under At 2000 Meters A Second" κι όμως απέχουνε πολύ από το να χαρακτηριστούνε heavy. Έιναι όμως αρκετά συναισθηματικά και φανερώνουνε διακριτικά τον πόνο του δημιουργού τους, ειδικά το "Pulled Under At 2000 Meters A Second", που φανερώνει μια τραγικότητα ή έναν άνθρωπο που έχει φτάσει στα όρια της λογικής του. Διακρίνονται επίσης ambient μελωδικές στιγμες ("Are You There") που χρωστάνε αρκετά στους Pink Floyd. Η κύρια επιρροή που διαφαίνεται πάνω από πολλά τραγούδια είναι φυσικά οι Radiohead (το οποίο συνέβαινε ως ένα βαθμό και στον προηγούμενο τους δίσκο, "A Fine Day to Exit"). Παρόλαυτα δε νομίζω ότι μπορεί να τους κατηγορήσει κάποιος λέγοντας ότι παίζουνε έτσι για να πιάσουνε την καλή. Έιναι αντιληπτό, ύστερα από επαναλαμβανόμενες ακροάσεις τουλάχιστον, ότι αυτο το δημιούργημα φτιάχτηκε με μεράκι και τιμιότητα. Τα συναισθήματα που πηγάζουν από την μουσική φαίνονται τίμια και ειλικρινή, όχι κάτι προκατασκευασμένο. Και φυσικά αυτό δεν είναι το album που θα έφτιαχνε κάποιος αν ήθελε να πουλήσει.

Τα κομμάτια έχουνε κάποιες διαφορές μεταξύ τους, σαν να προσπαθούνε να μετακινηθούνε σε πολλές κατευθύνσεις ταυτόχρονα. Για παράδειγμα, στο "Closer" (το οποίο είναι ίσως και το πιο εμπνευσμένο τραγούδι του δίσκου) οι Anathema βάζουνε ρομποτικά φωνητικά, σε αρκετά άλλα κομμάτια φαίνονται dub επιρροές, ενώ το ομώνυμο έχει στην πλειοψηφία του γυναικεία φωνητικά. Τέλος, το "Violence" με το οποίο τελειώνει ο δίσκος αρχίζει με εισαγωγή πιάνου, φτάνει σε ένα αρκετά heavy ξέσπασμα με στοιχιωμένες μελωδίες, ενώ τελειώνει ατμοσφαιρικά με την συνοδεία πλήκτρων και πιάνου. Στα συν το καταπληκτικό εξώφυλλο.

Συνολικά ο δίσκος δεν θα ενθουσιάσει τους παλιότερους οπαδούς της μπάντας, ενώ το βρίσκω αμφίβολο να καταφέρει να συστήσει την μπάντα σε ένα ευρύτερο ακροατήριο. Έιναι δίσκος που δεν «φωνάζει», σε προκαλεί όμως με τον τρόπο του να τον εξερευνήσεις. Όποιος ενδιαφέρεται ίσως είναι καλύτερα να ακούσει πρώτα κάποια από τα τραγούδια του δίσκου. Σε όσους ψάχνονται θα τους αρέσει. Ψάχνεστε;