Amon Amarth

Jomsviking

Metal Blade (2016)
Από τον Νικόλα Ρώσση, 28/03/2016
Τα επι-death-μεταλλωμένα power στοιχεία έχουν περιοριστεί και στέκεται αγέρωχο στο ύψος των περιστάσεων
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Τις περισσότερες φορές ένα συγκρότημα όταν βιοποριστικά παράγει δίσκους μετά από ένα σημείο παίρνει μια κιμαδομηχανή χειρός για να βάζει τις ιδέες του μέσα και να βγάλει «φρέσκο» πράμα. Η φάμπρικα των Amon Amarth καλά κρατεί και όλοι οι θιασώτες των ασήκωτων σφυριών, της Marvel και του Harry Potter (γιατί όχι) θα βρουν ένα νέο απάγκιο να δέσουν το lego drakkar τους μέχρι το επόμενο άλμπουμ. Αυτό θα μπορούσε να είναι και η τελευταία παράγραφος.

Έχοντας διαλέξει τα ζουμερά φιλέτα από το "Twilight Of The Thunder God" και το "With Oden On Our Side", ακολουθούν πιστά τη μυστική συνταγή της γιαγιάς, η οποία όμως τελικά ποτέ δεν αποτυγχάνει. Αν λάβει κανείς υπ΄ όψιν του το σύνολο της δισκογραφίας των Amon Amarth ίσως το "Jomsviking" να είναι σαν επανάληψη του "Friends", εξαιρετικό (για κάποιους) αλλά το έχουμε δει μωρέ, αν και πάντα το χαζεύεις, ακόμα και όταν λες ότι δεν σου αρέσει.

Αλλά ως μεμονωμένη προσπάθεια είναι ένας μεστός, σφιχτοδεμένος, πλήρης, σχεδόν εμπορικός Viking death metal δίσκος και δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από τις παλιές καλές μέρες, αν και τα επι-death-μεταλλωμένα power στοιχεία έχουν περιοριστεί αρκετά και σε γενικές γραμμές νομίζω τον βρίσκω πιο mid-tempo από το σύνηθες. Δεν με ενοχλεί καθόλου, αυτό να σημειωθεί. Έχει groove και παραγωγάρα, ακόμα και στα ηχεία του laptop το καταλαβαίνεις αυτό και ακούγεται ευχάριστα όλες τις ώρες τις μέρας, σαν το κουδούνι της πόρτας όταν περιμένεις σουβλάκια.

Βέβαια υπάρχουν και μερικές, ας το πούμε, καινοτομίες όπως guest φωνητικά από την κυρία Doro Pesch, που ακούγεται πιο νέα από ποτέ, αλλά ήρθε και νέος drummer μεταγραφή από Vomitory, ο οποίος την κάνει τη δουλειά χωρίς ιδιαίτερες εκπλήξεις.

Στιχουργικά πραγματεύεται με μια πραγματικά πρωτότυπη ιστορία πάθους που ο Ραμόν αγάπα την Κονσουέλα, αλλά αυτή παντρεύεται τον Χούλιο και από τα νεύρα του σκοτώνει κατά λάθος τον Χόρχε και αναγκάζεται να την κάνει με ελαφρά μην τον πιάσουν. Ε, βάλτε Βίκινγκς, σπαθιά και μερικούς τραυματισμούς στην υπόθεση και έχουμε το concept του "Jomsviking", βγαλμένο απευθείας από τα σπλάχνα της κλασικής σκανδιναβικής ρομαντικής εποποιίας που διηγείται ιστορίες έρωτα και Βαλχάλας.

Για να μην τα πολύ-λέμε, το "Jomsviking" είναι παραδόξως γεμάτο εξαιρετικά τραγούδια και με προσεγμένο concept, χωρίς να διεκδικεί μαυροδάφνες πρωτοτυπίας και είναι ένα μικρό βήμα παρακάτω για τους Amon Amarth, δεδομένου ότι πρόκειται για δέκατο δίσκο. Ο Johan Hegg κρατάει μια εκπληκτική ισορροπία στα φωνητικά μεταξύ καφρίλας και καθαρότητας και οι συνθέσεις έχουν όλες τη στάμπα των Amon Amarth, χωρίς να είναι ρέπλικες ή ανέμπνευστες πατάτες. Οι οπαδοί της μπάντας θα είναι σε έκσταση και όσοι δεν τους ξέρουν και τους μάθουν με αυτόν το δίσκο, δεν θα προσπεράσουν και θα ακούσουν και τα υπόλοιπα άλμπουμ. Οι Amon Amarth τα κατάφεραν πάλι, δεν λέω. Μπράβο στα παιδιά από την Τούμπα.

  • SHARE
  • TWEET