Alice Cooper

Είναι δυνατό να γράψεις και να τραγουδήσεις μία ιστορία για κάποιο μανιακό δολοφόνο ονόματι "Spider" που θέλει να σκοτώσει 8 γυναίκες με σκοπό να δημιουργήσει την ιδανική αράχνη από τα πόδια τους και να μην ακούγεσαι γελοίος; Είναι, αν σε λένε Alice Cooper και τέτοιου είδους ιστορίες σχεδόν τις εφηύρες. Στο 25ο στούντιο άλμπουμ του, ο αγαπητός Alice Cooper επανέρχεται πιο κακός από ποτέ, με το καλύτερο μακιγιάζ εδώ και χρόνια και με ένα από τα πιο σκοτεινά και τρομακτικά του εξώφυλλα που έχει σε πρώτο πλάνο τη ...μύτη του!

Μέσα από τα έντεκα τραγούδια του δίσκου, πέρα από την εξιστόρηση, με την απαραίτητη δόση σαρκαστικού μαύρου χιούμορ, μίας εξωφρενικής ιστορίας από αυτές που είναι η ειδικότητά του, ο Alice Cooper συνεχίζει την προσπάθειά του να φρεσκάρει τον '70s ήχο του με σύγχρονα στοιχεία. Και από την άποψη αυτή δεν τα καταφέρνει καθόλου άσχημα. Αν το "Dirty Diamonds" ήταν ένας πειραματισμός πάνω σε μία σκληρότερη εκδοχή του garage των '60s, το "Along Came A Spider" προχωράει στην επόμενη δεκαετία και αντλεί από αυτήν έμπνευση. Από την άλλη τραγούδια όπως το "Vengeance Is Mine" ή "Catch Me If You Can" είναι αρκετά βαθιά ριζωμένα στο σήμερα ώστε το σύνολο να μην ακούγεται παρωχημένο. Τα μέγιστα έχει συντελέσει σε αυτό η εξαιρετική παραγωγή που αποτελεί ένα από τα δυνατότερα συστατικά του δίσκου και έχει καταφέρει να αναδείξει την ιντριγκαδόρικη και μυστηριακή πλευρά των τραγουδιών, ακολουθώντας την πλοκή της αφήγησης και ταιριάζοντας τη «βρωμιά» της μουσικής με την παράνοια στη φωνή του Alice Cooper (και στη μύτη!).

Όλα καλά λοιπόν; Όχι ακριβώς. Γιατί ενώ οι προϋποθέσεις υπάρχουν και όλα δείχνουν να είναι στη θέση τους, ο δίσκος χωλαίνει σε κάτι πολύ βασικό. Οι συνθέσεις είναι δυστυχώς μέτριες. Δεν υπάρχουν πολλά τραγούδια που εξαρχής θα ξεχωρίσουν, ενώ σε καμία περίπτωση δε βρίσκονται τα hooks και οι μελωδίες που θα εντυπωσιάσουν τον ακροατή και όλοι θυμόμαστε σε παλιότερα έργα του Cooper. Ακόμα χειρότερο είναι το γεγονός ότι η προσπάθεια φαίνεται να έχει όντως γίνει από την πλευρά του, ειδικά στα ρεφρέν ορισμένων τραγουδιών, τα οποία όμως καταλήγουν να ακούγονται κοινότυπα, ανέμπνευστα και τελικά αδιάφορα (βλέπε π.χ. "I'm Hungry", "Your Feminine Side").

Το άλμπουμ σώζεται και αναρριχάται σε επίπεδα ανώτερα της «βάσης» χάρη στην προσεγμένη παραγωγή που προαναφέρθηκε, αλλά κυρίως στο εξαιρετικό παίξιμο των μουσικών σε όλα τα κομμάτια. Ειδικά αναφορικά στις κιθάρες, υπάρχουν τραγούδια που αξίζουν για αυτές και μόνο, όπως το "Vengeance Is Mine", όπου τις έξι χορδές λυγίζει για χάρη του Alice Cooper (και της μύτης του) o Slash ή το "Catch Me If You Can" με ένα από τα λίγα αξιομνημόνευτα riff του δίσκου. Ακόμα περισσότερο όμως αξίζουν οι fuzzαριστές κιθάρες του σχεδόν ψυχεδελικού "Wake The Dead" και η υπόκωφη φυσαρμόνικα που ανήκει στον Madman αυτοπροσώπως, κύριο Ozzy Osbourne, ο οποίος εξάλλου συμμετείχε και στη σύνθεσή του. Πρόκειται για την καλύτερη στιγμή του δίσκου και κακώς δεν αποτελεί και την πρώτη επιλογή για single. Άλλες αξιόλογες στιγμές είναι η μπαλάντα "Killed By Love" που ακολουθεί την κατεύθυνση των παλιότερων "I Never Cry" και "You And Me" ή το λυρικό "Salvation" με την ενορχήστρωση πλήκτρων και εγχόρδων.

Η περίσσεια αριστουργηματικών στιγμών στη δισκογραφία του «Πρίγκηπα Του Σκότους» καθιστά το δίσκο αυτό μία αξιοπρεπέστατη προσθήκη, όχι όμως και απαραίτητη. Θα δαγκώσεις τη γλώσσα σου αν τον χαρακτηρίσεις «κακό», αλλά κάτι σε πνίγει και κάθε φορά που προσπαθείς να τον εκθειάσεις. Πάντως, αν μη τι άλλο, το θετικό συμπέρασμα είναι ότι μπορούμε να είμαστε σίγουροι ότι η «σύνταξη» θα αργήσει πολύ, καθώς ο Alice Cooper δείχνει να παραμένει ενδιαφέρων και να ικανοποιεί τους θαυμαστές του έχοντας ακόμα όρεξη, έμπνευση και επιμονή. Και τι μύτη...!