Act Of Defiance

Σίγουρα ο Chris Broderick κουβαλάει μια ενδιαφέρουσα ιστορία τόσο για τη δεκαετία που πέρασε και τα τέσσερα στούντιο άλμπουμ που κυκλοφόρησε με τους λατρεμένους μου Jag Panzer, όσο και για την συμμετοχή του στους Megadeth. Η ένταξή του στην παρέα του Mustaine μπορεί να ανέβασε στο ζενίθ τις μετοχές του, συνθετικά όμως τον έριξε στο ναδίρ, καθώς ή συμμετοχή του στα "Endgame" και "Super Collider" περιορίστηκε μόνο σε επίπεδο solo.

Οπότε, φαίνεται λογικό ένας μουσικός που νιώθει περιορισμένος καλλιτεχνικά να θέλει να απαγκιστρωθεί από ότι τον δεσμεύει προκειμένου να μπορέσει να εκφράσει τη δημιουργικότητά του. Η έκπληξη δεν ήταν λοιπόν το ότι χώρισε τους δρόμους του με τον Mustaine, αλλά ότι τον ακολούθησε και ο Drover.  Από εκεί και πέρα έμενε να δούμε ποια μουσική κατεύθυνση θα ακολουθούσε και ομολογώ πως η ωμότητα του ντεμπούτου τους με έπιασε αδιάβαστο καθώς περίμενα άλλα πράγματα.

Το "Burth And The Burial" ακούγεται σαν μια μίξη thrash με metalcore στοιχεία, διανθισμένη με την μελωδική πλευρά  του Broderick και το γνωστό μονοδιάστατο μεν, εύστοχο δε, παίξιμο του Drover. Ο Henry Derek (ex-Scar The Martyr) που επιλέχτηκε ως ο ιδανικός για τη θέση του τραγουδιστή θα μας δώσει οργισμένες σε συντριπτικό ποσοστό ερμηνείες και μόνο ελάχιστες φορές θα μας δείξει την πιο ήρεμη και μελωδική πλευρά της φωνής του.

Όλα τα τραγούδια έχουν κάτι να προσφέρουν, είτε αυτό έχει να κάνει είτε με την επιθετικότητα που σου βγάζουν, είτε λόγω τον ωραίων κιθαριστικών θεμάτων. Η παραγωγή του Zeuss είναι συμπαγής και  ταιριάζει στο ύφος, ενώ και το εξώφυλλο του Travis Smith είναι αξιόλογο. Θεωρώ πως ένας μέσος οπαδός του thrash metal θα ικανοποιηθεί ακούγοντας το άλμπουμ (ιδίως αν έχει και πιο μοντέρνα ακούσματα), καθώς υπάρχει η ανάλογη ποιότητα. Το "Throwback" που ανοίγει τον δίσκο θα θέσει τον ρυθμό και το ύφος, με τα συνολικά δέκα τραγούδια να μην πρωτοτυπούν, αλλά να έχουν εκείνα τα στοιχεία που θα κρατήσουν το ενδιαφέρον του ακροατή όταν παίζονται μεμονωμένα. Όταν όμως τα ακούς μαζεμένα... δημιουργείται πρόβλημα.

Το αρνητικό σημείο του "Birth And The Burial" είναι η συνθετική μονοτονία. Όλα τα τραγούδια κινούνται στο ίδιο μοτίβο και δύσκολα κάποιος θα ξεχωρίσει κάποια αφού το ένα θα θυμίζει κάποιο άλλο. Τα riff όσο πωρωτικά και αν ακούγονται δεν παύουν να μοιάζουν μεταξύ τους. Τα φωνητικά επίσης είναι flat και δεν βγάζουν κάποια προσωπικότητα. Ο Derek γκαρίζει με την αγριοφωνάρα του συνεχώς και αυτό με τη σειρά του συμβάλει στην μονοτονία του αποτελέσματος.

Τον δίσκο για κανένα λόγο δεν μπορεί να τον χαρακτηρίσει κάποιος κακό. Το αντίθετο μάλιστα καθώς έχει ποιότητα και δείχνει προοπτική. Όμως αν θέλουν να δούνε αυτό το συγκρότημα να πετυχαίνει θα πρέπει να ξεκινήσουν να βάζουν νερό στο οργισμένο κρασί τους. Το "Obey The Fallen" θα είναι ένας καλός συνθετικός μπούσουλας για την μουσική ποικιλομορφία που πρέπει να εισάγουν αν θέλουν να διαφοροποιηθούν από το σωρό μπαντών που υπάρχει εκεί έξω. Στην τελική Chris, είσαι ένας από τους καλύτερους σύγχρονους -τουλάχιστον σε τεχνικό επίπεδο- κιθαρίστες,  οπότε είναι κρίμα να  μην βγαίνει αυτό και στο μουσικό αποτέλεσμα.