Abbath

Υπάρχουν καλλιτέχνες που και μόνο στο άκουσμα του ονόματός τους περί νέας κυκλοφορίας, μας βάζουν σε κατάσταση εγρήγορσης. Αναμένοντας θετική τουλάχιστον έκβαση της ακρόασης. Ο Abbath είναι ένας τέτοιος καλλιτέχνης, fire breather και διασκεδαστής. Πανταχού παρών σε gif και memes του διαδικτύου, με γνωστό και μεγάλο παρελθόν, με αμφιλεγόμενη πρόσφατη συναυλιακή παρουσία (δε χρειαζόμαστε και άλλον Bobby Liebling), και με το σόλο παρόν του να φτάνει στο τρίτο του πόνημα.

Κάθε πέρσι και καλύτερα, ή άξιζε η αναμονή από το "Outstrider" του 2019; Μάλλον αρχίζει και ξεθωριάζει το αίσθημα εγρήγορσης που αναφέρθηκε πιο πάνω. Ήδη από τον προηγούμενο δίσκο είχαν εντοπιστεί πρώιμα σημάδια μερικής απογοήτευσης. Που τώρα γίνονται εντονότερα και πιο ξεκάθαρα. Ξέρεις τί να περιμένεις από τον συγκεκριμένο, φέρει παγιωμένο ηχόχρωμα, και οι εκπλήξεις δεν είναι μέρος του. Μέρος του είναι τα χαρακτηριστικά του φωνητικά (παρόντα), το black και παγωμένο riffing (αδιάφορα παρόν), οι επικές στιγμές (ωσεί παρούσες) και η γενικότερη ροκ ατμόσφαιρα στον δίσκο (επίσης αδιάφορα παρούσα).

Τα τραβήγματα της φωνής επάνω σε λέξεις, μπορεί να φέρνουν τον Lemmy στον νου, τί να τα κάνεις όμως όταν απουσιάζει η συνθετική ευστοχία; Πολύ μπουκωμένη παραγωγή, υπέρ του δέοντος δυνατή, όπου κιθάρες και ντραμς βρίσκονται σε κάποιου είδους πολεμικό γαϊτανάκι. Σχεδόν τα πάντα ακούγονται όμοια μεταξύ τους και οι δύο τρεις στιγμές διαφοροποίησης, δεν αρκούν για να γεμίσουν το κενό που δημιουργείται.

Η διασκευή στο "Trapped Under Ice" μπορεί να είναι ο κράχτης του δίσκου, κάτι που δεν τον τιμά ιδιαίτερα. Γιατί είναι από τις πιο δυνατές στιγμές του. Από κοντά και οι "Μυρμιδόνες" και αναρωτιέται κανείς, πόσο καλό κάνει σε μία μπάντα η προγραμματισμένη, σχεδόν με το ρολόι, κυκλοφορία νέου δίσκου. Περισσότερο χαμηλώνει την ποιότητα των συνθέσεων και το κακώς εννοούμενο αναμάσημα ιδεών ρίχνει βαριά τη σκιά του επάνω τους. Τις γονατίζει. Το ίδιο και το αυτό πηγαίνει και για το εξώφυλλο, όπου η έλλειψη έμπνευσης είναι παραπάνω από εμφανής. Αν πάντως προσδοκούσε να μας υπενθυμίσει τον Κακό των παιδικών μας χρόνων, αυτό τουλάχιστον το κατάφερε.

Το "άλλη μια μέρα στη δουλειά" ερμηνεύεται ανάλογα με το τί έργο παράγει κανείς. Και κρίνεται ανάλογα. Σαφώς και υπάρχουν "κακές" μέρες, όλοι μας τις έχουμε περάσει. Ήρθε και η σειρά του Abbath για μία τέτοια. Με τις φανέλες και το όνομα δεν υπογράφεις συμβόλαια για νίκες επ' άπειρον. Το θέμα είναι να μην έχουμε ντεφορμάρισμα διαρκείας.

Bandcamp