65daysofstatic

Οι 65daysofstatic αναμφισβήτητα ήταν μια από τις πιο γνωστές μπάντες του post rock. Δύσκολα κάποιος θα κάνει λίστα με τα δέκα σημαντικότερα συγκροτήματα του ιδιώματος και δε θα την έχει συμπεριλάβει σε αυτή. Για πολλούς θεωρούταν το συγκρότημα που, καλύτερα από κάθε άλλο, προσέθετε νεύρο και επιτάχυνε τα αργόσυρτα ατμοσφαιρικά κρεσέντο του post. Αυτά όμως όλα ανήκουν από ότι φαίνεται πλέον στο παρελθόν, μιας και οι 65daysofstatic στο "We Were Exploding Anyway" πάτησαν τόσο τέρμα το γκάζι που άφησαν πολλά χιλιόμετρα πίσω τους την μουσική των Mogwai και Godspeed You! Black Emperor. Πλέον διασχίζουν τον ήχο των Pendulum, Prodigy και Daft Punk και βρίσκονται σε νεόκτιστες λεωφόρους παράλληλες με αυτές των Fuck Buttons και Holy Fuck.

Μας είχαν προειδοποιήσει για αυτή την αλλαγή, τόσο από τις live εμφανίσεις τους όσο και από το "Escape From New York", όπου drum n bass και techno έκαναν την εμφάνιση τους ανάμεσα στα παλιά τους κομμάτια. Αλλά για να είμαι 100% ειλικρινής, εγώ ποτέ δεν περίμενα πως οι rave στιγμές του "The Destruction Of Small Ideas" θα εξελίσσονταν σε ένα techno κομμάτι της ποιότητας του "Tiger Girl", και σε ένα δίσκο τόσο φρέσκο και ηλεκτρονικό όπως το "We Were Exploding Anyway".

Σε όσους άντεξαν το σοκ της ανάγνωσης της λέξης "techno" σε μια κριτική του rocking.gr και δεν έκλεισαν το παράθυρο, θα ήθελαν να τους εγγυηθώ πως η ορχηστρική electronica των 65daysofstatic παραμένει εντός των συνόρων του rock και δεν απευθύνεται στους φίλους του γιου της «μάνας ρέιβερ». Και η απόδειξη για αυτό δεν είναι τόσο η φωνή του Robert Smith στο καταπληκτικό "Come To Me", την οποία ερωτεύεσαι ακόμη κι αν δεν έχεις ακούσει ποτέ ξανά στη ζωή σου The Cure, όσο το ότι το φόντο της μουσικής του "We Were Exploding Anyway", παραμένει ο χαρακτηριστικός ήχος των 65daysofstatic. Σας μπέρδεψα ε; Λογικό.

Βλέπετε, σε μια πρώτη βιαστική ακρόαση της δουλειάς των 65daysofstatic απλά παρατηρείς πως τα ντραμς και το μπάσο έχουν στο τέρμα την ισχύ τους, αυτά μεταδίδουν στον ακροατή το ρυθμό και κάνεις το σφάλμα να θεωρήσεις πως οι κιθάρες τους πλέον έχουν συμπληρωματικό ρόλο. Δεν είναι όμως έτσι τα πράγματα. Οι κιθάρες τους, ακόμη και με τα αισθητά πιο απλοποιημένα επαναλαμβανόμενα riff τους, παραμένουν αυτές που ορίζουν το ρυθμό στα κομμάτια καθοδηγώντας το rhythm section, κλιμακώνουν τα κρεσέντο και θέτουν τις βάσεις για να χτιστεί ο νέος ήχος των 65daysofstatic, πάνω στον παλιό. Το math rock των παλιών 65daysofstatic έχει πλέον drum n bass περιτύλιγμα.

Ο δίσκος είναι τόσο εντυπωσιακά καλοδουλεμένος που και μόνο ο χαρακτηρισμός «πειραματικός» αδικεί τη δουλειά τους. Κομμάτια όπως το "Come To Me", "Tiger Girl" και "Dance Dance Dance" σε εθίζουν στον ήχο τους με την πρώτη ακρόαση, ενώ τα υπόλοιπα έξι κομμάτια φροντίζουν να μην αφεθείς ούτε στιγμή. Μετά το σοκ των νέων 65daysofstatic η απογείωση είναι άμεση και η κάθε ακρόαση σε φορτίζει με κέφι και ενέργεια. Σκέτος μαγικός γαλάτικος ζωμός είναι αυτός ο δίσκος. Αναμφισβήτητα προτείνεται σε όποιον δε βγάζει σπυράκια ακούγοντας μουσικά "loops" και αντέχει κάτι πιο ταχύ από το παραδοσιακό post rock.