The Avalanches

Το καλό πράγμα αργεί. Έτσι πρέπει να σκέφτηκαν οι fans των Αυστραλών (και όχι μόνο) όταν μετά από 16 ολόκληρα χρόνια ήρθε το δεύτερο άλμπουμ τους "Wildflower" το 2016 μετά το καινοτόμο "Since I Left You". Και παραδόξως η αναμονή άξιζε κάτι που σπανίζει στις μέρες μας αλλά προφανώς έπρεπε να περάσει τόσο χρόνος για να φτιαχτεί κάτι τόσο χρονοβόρο όπως ομολογούν οι ίδιοι αφού το sampling δεν είναι απλή υπόθεση.

Το είδος που υπηρετούν λέγεται plunderphonics και μόλις (!) τέσσερα χρόνια μετά έρχονται με νέο sampling αλλά σε μικρότερο βαθμό αφού υπάρχει πλέον ισορροπία στη γραφή νέας μουσικής ακριβώς επειδή το sampling είναι προφανώς πολύ χρονοβόρο. Όπως είναι και να μιλάς με φαντάσματα κατά κάποιο τρόπο εφόσον πολλές φορές οι πηγές είναι από φωνές και ήχους που έχουν 'σωπάσει' χρόνια πριν. Έτσι και το "We Will Always Love You" ρίχνει μια κρυφή ματιά προς το παρελθόν, προς το afterlife, τα αστέρια ενίοτε και με disco διάθεση ("Music Makes Me High").

Το status των Robbie Chater και Tony Di Blasi είναι ήδη στα ύψη κάτι που έρχονται να επιβεβαιώσουν οι αβίαστες συμμετοχές στο νέο άλμπουμ των μεταξύ άλλων: Tricky, Rivers Cuomo (Weezer), Blood Orange, Neneh Cherry, Kelly Moran και Perry Farrell (Jane's Addiction).

Στα 25 κομμάτια του δίσκου θα βρείς πολλά μικρά samples διάσπαρτα εδώ και εκεί που συμπληρώνουν όμως το ηχητικό παζλ που θέλουν να φτιάξουν οι Avalanches. Και τίποτα μα τίποτα δεν είναι τυχαίο. Η έναρξη του "Ghost Story" είναι το μήνυμα σε ένα τηλεφωνητή μιας κοπέλας που εκφράζει την αγάπη της στον long distance αγαπημένο της. Εμπνευσμένο από το ονειρικό θέμα της διαστρικής αγάπης, του πνευματικού ταξιδιού των συναισθημάτων όπως και το art concept του άλμπουμ αφού στο εξώφυλλο βρίσκεται η Ann Druyan, η χήρα του Carl Sagan που επιμελήθηκε τη μουσική που ταξιδεύει στο σύμπαν μαζί με το θρυλικό Voyager και που γνωρίστηκε με τον μυθικό επιστήμονα κατά τη διάρκεια του project. Μάλιστα η ίδια ηχογράφησε τα brainwave της αγάπης της και τα έστειλε και αυτά στο διάστημα. Αυτή η αγάπη, η απώλεια, το σύμπαν εμπνέει και διέπει όλη τη τέχνη που ακούς σε όλα αυτά τα 71 λεπτά. Ακόμα και τα 31 δευτερόλεπτα του "Dial D for Devotion" έχουν λόγο ύπαρξης και είναι μια συναισθηματική έκρηξη ακούγοντας την Karen O (Yeah Yeah Yeahs) να απαγγέλει David Berman.

Πολυεπίπεδο και ταυτόχρονα άμεσο, μιλάει απευθείας στο κέντρο της καρδιάς και του μυαλού σου. Βρετανικο trip-hop με τον Blood Orange στο ομότιτλο κομμάτι, ο Johnny Marr (The Smiths) συνοδεύει με τη κιθάρα του του εξαιρετικά χρωματιστό, χαρούμενο και θεϊκό "The Divine Chord" μαζί με τους MGMT. "Interstellar Love" στο context του άλμπουμ με τα όμορφα φωνητικά του Leon Bridges. Ξεχωρίζω επίσης το απίστευτο "Oh The Sunn!" με τον Perry Farrell που όπως ο ήλιος και το κομμάτι ακτινοβολεί πραγματικά θετική ενέργεια και συνεχίζεται στο "We Go On". Επίσης το "Until Daylight Comes" με τον Tricky καθώς και το spiritual "Reflecting Light" που σίγουρα θα προκαλέσει αρκετές ανατριχίλες. Υπάρχουν πάρα πολλά που περιμένουν να ανακαλυφθούν και με κάθε ακρόαση ο καθένας από εμας εισπράττει κάτι διαφορετικό. Τέχνη. Αδιαμφισβήτητα. Το φινάλε με το "Weightless", περιέχει τα σήματα Μορς από την original ηχογράφηση του 1974 του αστρονόμου Frank Drake, σήματα που περιέχουν πληροφορίες για το ανθρώπινο DNA και που αυτή τη στιγμή βρίσκονται περίπου 23 εκατομμύρια χλμ μακριά πάνω στον Voyager 1.

Πόσο κρίμα που βγήκε μετά το review μας για το 2020. Θα άξιζε σίγουρα μια υψηλή θέση.