ProgSession #17: Twenty Sixty Six And Then

Όση χαρά προσφέρει στους απανταχού μουσικόφιλους η παρακολούθηση της επικαιρότητας και η βιωματική συναίσθηση του παρόντος, άλλο τόσο, και ίσως και περισσότερο, ενδιαφέρον έχει η ενασχόληση με το άγνωστο παρελθόν, με το σκάλισμα της Ιστορίας, με τις πιο αφώτιστες γωνιές της. Στα πλαίσια αυτής της διαστροφής, το Rocking.gr κάθε μήνα θα παρουσιάζει, μέσω μίας στήλης που καθόλου τυχαία επέλεξε να παίξει με τις λέξεις progress και obsession, ένα δίσκο από το ευρύτατο φάσμα και την κληρονομιά του progressive rock, που δεν κατάφερε ποτέ να ξεφύγει ενός cult συλλεκτικού επιπέδου.

Days of progressive past Vol. 17:

Twenty Sixty Six And Then - Reflections On The Future
1972
United Artists

Όπως σε πολλά θέματα, έτσι και στη μουσική, τα πιο ενδιαφέροντα πράγματα εμφανίζονται κάπου στα θολά όρια των ορισμών, των κατηγοριών, των ειδών. Εκεί θα βρούμε και τους Twenty Sixty Six And Then, ένα όχι-απολύτως-γερμανικό συγκρότημα που παίζει όχι-απολύτως-progressive rock.

Παρότι η «κοσμική» μουσική του λεγόμενου krautrock είναι αυτή που σχεδόν αποκλειστικά αποδίδεται στη γερμανική μουσική σκηνή των 70s, συχνά ξεχνάμε τη σημαντικότατη συνεισφορά τους με συγκροτήματα όπως οι Birth Control, οι Frumpy, οι Kin Ping Meh και οι Lucifer's Friend  στο λεγόμενο heavy prog. Το είδος αυτό, δηλαδή, που έστεκε ηχητικά πλησιέστερα στο hard rock αλλά μουσικά είχε τις ιδέες, την πολυπλοκότητα και, αν θέλετε, την τεχνική αρτιότητα να χαρακτηριστεί prog. Περήφανα μέλη της κοινότητας αυτής ήταν και οι Twenty Sixty Six And Then παρότι το όνομά τους προετοιμάζει τον ακροατή για κάτι σαφώς πιο διαστημικό.

Ακολουθώντας (;) το παράδειγμα των Lucifer's Friend ή απλά αναγνωρίζοντας τους περιορισμούς της γερμανικής προφοράς, κάνουν τη σοφή κίνηση να χτίσουν τη μουσική τους γύρω από τη φωνή και τους στίχους του Βρετανού Geff Harrison, γεγονός που εξαρχής τους κέρδισε αρκετούς πόντους καλλιτεχνικά ενώ είχε τις προϋποθέσεις να τους εξασφαλίσει και μία καλύτερη εμπορική προοπτική. Και θα είχαν κάθε δικαίωμα να αισθάνονται αδικημένοι που δεν την απέκτησαν ποτέ αφού η γεμάτη από hammond και mellotron μουσική τους, με τις σκληρές a la Detroit rock κιθάρες και τις άμεσες μελωδίες δεν είχε κανέναν λόγο να μην τους ανεβάσει κοντά σε συγκροτήματα όπως οι Uriah Heep και οι Deep Purple από Βρετανικής σκοπιάς ή οι Iron Butterfly και οι Vanilla Fudge από την Αμερική. Επιπλέον όμως όλων αυτών των συγκροτημάτων αλλά και κόντρα γενικότερα στη συνηθισμένη πρακτική, είχαν στις τάξεις τους δύο κημπορντίστες και βιμπραφωνίστες (τους Veit Marvos και Steve Robinson - πραγματικό όνομα Rainer Geyer).

Το "Reflections On The Future", που ήταν το μοναδικό άλμπουμ που κυκλοφόρησαν, περιείχε ακόμα και ένα τραγούδι προορισμένο να γίνει χιτάκι, κι ας μην το είχε τελικά η μοίρα του. Το "At My Home" με τη δυναμική εισαγωγή του hammond να ακολουθείται από το σε-παίρνω-από-τα-μούτρα μπάσιμο της φωνής και φυσικά την κιθάρα να παίζει το βασικό riff, παραμένει το καλύτερο διαπιστευτήριο του συγκροτήματος. Το solo του hammond και πάλι θα μπορούσε να είναι το highlight της σύνθεσης, αλλά, όπως συμβαίνει μόνο στα πραγματικά σπουδαία τραγούδια, είναι τα ενδιάμεσα ξεσπάσματα, οι φράσεις και η αλλαγή δυναμικής αυτά που του δίνουν την ουσιαστική ποιότητά του.

Στα υπόλοιπα τραγούδια του άλμπουμ ξεδιπλώνεται ο πιο progressive εαυτός τους με χαρακτηριστικά τα "Autumn" και "Reflections On The Future" που, και λόγω της μεγαλύτερης διάρκειάς τους, αφήνουν μεγαλύτερο χώρο για εναλλαγές ύφους, για παιχνιδίσματα ανάμεσα στα πλήκτρα, για πειραματικούς θορύβους και για επίδειξη του κάθε οργάνου ξεχωριστά όπως και της φωνής, δείχνοντας συνολικά ότι μπορούν με την ίδια ευκολία να κινούνται σε δυναμικά και λυρικά μονοπάτια. Το "Butterking" είναι το πιο τριπαριστό, jazzy και απλά σαγηνευτικά περίεργο τραγούδι του δίσκου που θα μπορούσε να βρίσκεται στον πρώτο δίσκο των King Crimson, ενώ το "How Do You Feel", συντομότερο σε διάρκεια όλων, πιανιστικό στη βάση του και με έντονη παρουσία φλάουτου, θα μπορούσε να είναι μία καθηλωτική βρετανική μπαλάντα.

Δυστυχώς λίγο αργότερα ήρθε η διάλυση του συγκροτήματος με τα μέλη του να παραμένουν για λίγο στη γερμανική rock σκηνή πριν χαθούν εντελώς. Συγκεκριμένα ο Geff Harisson και ο κιθαρίστας Gagey Mrozeck βρέθηκαν στους Kin Ping Meh, οι Bauer (μπάσο) και Robinson βρέθηκαν για ένα διάστημα στους fusion Aera, ενώ γενικότερα όλα τα μέλη συμμετείχαν σε αρκετά, λιγότερο ή περισσότερο γνωστά, συγκροτήματα.    

Το 1994 η Second Battle επανακυκλοφόρησε το δίσκο σε CD υπό τον τίτλο "Reflections!" προσθέτοντας άλλα τρία τραγούδια (το «κομμένο» instrumental και γεμάτο με δισολίες πλήκτρων "Spring" και το single "I Wanna Stay / Time Can't Take It Away" που βγήκε στην αγορά μετά το άλμπουμ) που ακολουθούν το ίδιο ύφος αλλά και την ίδια ποιότητα με τα βασικά τραγούδια. Κυριότερα όμως η κυκλοφορία αυτή πρόσθεσε κάποια κομμένα μέρη στις αρχικές ηχογραφήσεις επιμηκύνοντας ευχάριστα το "At My Home" και αλλάζοντας ριζικά το "How Do You Feel" στην πλήρη του εντεκάλεπτη διάρκεια με τίτλο "The Way I Feel Today".

Τον επόμενο μήνα θα εξετάσουμε την αξία του θαυμαστικού στο progressive rock.