Το σκυλάκι του Αδάμ

Oσο ακούγαμε τις στονεριές των Black Pussy (που θα έμοιαζαν συμπαθητικοί αν δεν είχαν αυτό το αηδιαστικό όνομα), σε ένα φαστφουντάδικο του Βερολίνου, εμείς και άλλοι 150 βαριά-βαριά, βλέπαμε να κυκλοφορεί ανάμεσά μας ο Alice Cooper, με ένα μπεζ κανίς στην αγκαλιά του. Μάλλον είχαμε επηρεαστεί από τους μπάφους που έπινε ασταμάτητα η μπάντα από το Πόρτλαντ...

Το White Trash δεν είναι φαστφουντάδικο, αλλά πολυχώρος βερολινέζικης ελευθεριότητας, όπου παίζουν κάθε βράδυ δυο - τρεις μπάντες και άλλοι τόσοι DJs. Ο Αlice Cooper δεν ήταν ο Alice Cooper, αλλά ένας σωσίας του, ο θρυλικός σε cult κύκλους Adam Bomb. Αλλά το σκυλάκι ήταν αληθινό. Ο Adam προσπαθούσε να το καθησυχάσει, για τις τρεις - τέσσερεις ώρες που θα το αποχωριζόταν. Το σκυλάκι δεχόταν τα χάδια στωικά και δεν έβγαζε μιλιά από το στόμα του.

Ο Adam Bomb είναι ένας πενηντα-φεύγα τύπος, που παίζει εδώ και δεκαετίες ένα απλό και φασαριόζικο hard rock, με υπολοχαγούς έναν ποζερά μπασίστα και μια κοκκινομάλλα ντράμερ που χαλάει τον κόσμο. Εάν ο μπασίστας είναι ποζεράς, ο Adam είναι η ίδια η πόζα αυτοπροσώπως.

Όταν αποχωρίστηκε το κανίς και ανέβηκε στη σκηνή, είχε περασμένα στον λαιμό του αντί για κασκόλ μια σειρά από βεγγαλικά, ευτυχώς σβηστά. Όποτε μεράκλωνε, στερέωνε ένα από αυτά στην άκρη της φωταγωγημένης κιθάρας του και το άναβε, ενώ ταυτόχρονα έσκουζε στο εξίσου φωταγωγημένο μικρόφωνο. Κάποια στιγμή ο Adam μούσκεψε το πιάτο των ντραμς με οινόπνευμα και του έβαλε φωτιά, για να το κοπανήσει η ντράμερ και να εκτοξευτούν οι σπίθες προς όλες τις κατευθύνσεις. Αποκλείεται να έδωσε η πυροσβεστική άδεια για τέτοια καμώματα.

Στο Βερολίνο, όμως, όλα επιτρέπονται. Ακόμα και το κάπνισμα. Η τύπισσα που στεκόταν δίπλα μου είχε ανάψει ένα μπουρί, ενώ ο φίλος της απειλούσε όλα τα γνωστά ρεκόρ χιπστεριάς: μούσι, μαύρο γυαλί, ύφος, τατουάζ, μαύρη μπλούζα, άρβυλο, κάλτσα, φούστα. Ναι, φούστα. Only in Berlin.

Ξέχασα, όμως, να σας πω για το κανίς. Ο Adam Bomb είχε προσλάβει μία ξανθιά αμαζόνα dog-sitter, η οποία ήταν υποχρεωμένη να κρατάει το ζωντανό επί τρεις ώρες στην αγκαλιά της. Όχι στο πάτωμα με λουράκι, αλλά στην αγκαλιά της.

Μετά από λίγη ώρα και μόλις πέρασε η επήρεια των μπάφων, το καημένο το σκυλάκι ήθελε να φύγει και να πάει στον κύριό του. Κλωτσούσε, γρατζούναγε, γαύγιζε ανάμεσα στα τραγούδια, αρνιόταν να καθίσει φρόνιμο.

Πλησιάσαμε για να την, εεεεε, για να το χαϊδέψουμε, αλλά η αμαζόνα μας μάλωσε στα γερμανικά: «Εσάς βλέπει ο σκύλος και αναστατώνεται». Ναι, δεν τον πείραζαν τα διακόσια ντεσιμπέλ και ο χαλασμός, το πειράζαμε εμείς με τα γέλια μας.

Το κανίς ήθελε τον Adam και ο Adam έπαιζε φλογισμένες κιθάρες με το βλέμμα στραμμένο στα παρασκήνια. Κάθε λίγο και λιγάκι, η ξανθιά αναγκαζόταν να ανεβεί «διακριτικά» στη σκηνή, ώστε να δει το σκυλάκι τον Adam και να ησυχάσει για λίγο. Στις δώδεκα ακριβώς, ώρα Βερολίνου, στο πάλκο του White Trash συνυπήρχαν τρεις μουσικοί, μία τροφός και ένα κουλούκι...

Ο Adam, εκεί που ούρλιαζε "Rock Like Fuck" και τα τοιαύτα μέσα σε κοσμοχαλασιά, γύριζε στο πλάι και χάριζε το γλυκύτερο χαμόγελο στη σκυλίτσα της ζωής του. Και... συνέχιζε απτόητος: "Rock like fuck", μωρέ!

Έπαιξε και μία διασκευή του "New York, New York", αλλά στα σκυλιά δεν αρέσει να κακοποιούν τον Σινάτρα. Τα γαυγίσματα ακούστηκαν πάνω από τις πινελιές της ακουστικής κιθάρας, για να μάθεις κύριος να μη ξαναπαίξεις μπαλάντα. Η αμαζόνα πήρε το σκυλάκι, κατέβηκε στην πλατεία και το έφερε μπροστά μπροστά, για να ανταλλάξει βλέμματα με τον κύριό του.

Τσιμπιόμαστε για να βεβαιωθούμε ότι συνέβαιναν στ' αλήθεια αυτά τα σουρεαλιστικά, αλλά το υπερθέαμα δεν έλεγε να τελειώσει. Και δεν ήταν δα τόσο πολλές οι έξι - επτά άσπρες μπύρες που είχαμε κατεβάσει έκαστος. Σημειωτέον ότι η είσοδος στο club κόστιζε 5 ευρώ και η μισόλιτρη μπύρα άλλα 3,5. Ολογράφως, τριάμισυ. Να σας δείξω και την απόδειξη, αν δεν με πιστεύετε. Ναι, κόβουν και αποδείξεις.

Φύγαμε στο τετράωρο και ο Adam Bomb συνέχιζε ακόμη. Στο τελευταίο τραγούδι πριν το encore, έβαλε φωτιά στην ίδια του την κιθάρα, την οποία έτρεξε και τεμάχισε με πριόνι Black & Decker o μπασίστας, προκαλώντας απερίγραπτο παραλήρημα και απέραντο πανικό. Το φουκαριάρικο κανίς έμοιαζε έτοιμο να αποκοιμηθεί, ίσως επειδή βλέπει αυτό το θρίλερ κάθε δεύτερη βραδιά επί σειρά μαρτυρικών ετών. Ήταν, λέει, το θριαμβευτικό φινάλε μίας περιοδείας που κράτησε δώδεκα χρόνια.

Εάν κάποια στιγμή με χάσετε, θα έχω φύγει απροειδοποίητα για μόνιμη εγκατάσταση στο Βερολίνο. Η νύχτα του δεν πρέπει να έχει το όμοιό της πουθενά στον κόσμο, ενώ και η μέρα του είναι εξίσου γοητευτική, άσχετα αν κάνει ψόφο το χειμώνα. Το κρύο αντέχεται, η παρακμή και η ρουτίνα είναι που δεν υποφέρονται.

Και αν βρεθεί κάποιος ευλογημένος promoter να φέρει στην Ελλάδα τον κολοσσό Adam Bomb, προσφέρομαι να πληρώσω το φαγητό της μπάντας και τη σκυλοτροφή.