Η Πόλυ έχει κάτι να μας πει

Ο Νίκος Παπαδογιάννης ανυπομονεί να ξανασυναντήσει τη γυναίκα που πριν από 21 χρόνια του άλλαξε τη ζωή

Από τον Νίκο Παπαδογιάννη, 20/04/2016 @ 12:40

Τα τελευταία χρόνια, η Polly Jean Harvey ανακάλυψε το ελιξήριο της ωριμότητας αλλά έχασε τον εαυτό της. Κλείδωσε το κόκκινο φορεματάκι στην ντουλάπα και έκρυψε το σώμα της μέσα σε βικτωριανά φουστάνια με φραμπαλάδες. Άφησε στην άκρη τις κιθάρες που μετέτρεψαν τους πρώτους δίσκους της σε τσουνάμι καταιγιστικής ενέργειας και έπιασε να παίζει κάτι που μοιάζει με τη γραφομηχανή του Γουτεμβέργιου.

Την έβλεπες στη σκηνή και εύκολα τη φανταζόσουν να πίνει τσάι. Την ίδια Πόλυ, που τον πρώτο καιρό έπινε το αίμα των εραστών της.

Οι τίτλοι και τα ρεφρέν από το "Dry" του 1992 και από το "Rid Of Me" του 1993 φωνάζουν «σεξ», καταπιεσμένο σεξ, πίσω από μία καταιγίδα από υστερικές κιθάρες και τύμπανα που τρυπάνε τα τύμπανα. You leave me dry. You’re not rid of me. Sheila-na-gig, you exhibitionist. Rub it until it bleeds. Tie yourself to me. Did it hurt when you bled? Lick my legs, I’m on fire.

Tα δύο άλμπουμ, παιγμένα το ένα μετά το άλλο χωρίς διακοπή, χτυπάνε στον εγκέφαλο σαν νευρικός κλονισμός που εξελίσσεται σε ψυχωσικό επεισόδιο. Δύσκολα έβγαινε ο ακροατής αρτιμελής από τις συναυλίες της εποχής. Ποιος το περίμενε αυτό από μία ντροπαλή χωριατοπούλα από το Ντόρσετ;

Η PJ Harvey πέρασε από τη γειτονιά μας και άλλαξε τη ζωή των τυχερών που παρακολούθησαν τις συναυλίες της: στο Ρόδον όταν τη γνώριζαν εδώ μόνο οι μύστες, στα χωράφια του ΟΑΚΑ το 2001, στον Λυκαβηττό το 2004, στο Μπάντμιντον την εποχή της «Λευκής Κιμωλίας» (2008).

Εγώ ήμουν στο Ρόδον το 1995 και ακόμα πασχίζω να συνέλθω, δύο δεκαετίες μετά. Μπήκα ανυποψίαστος και βγήκα αναβαπτισμένος. Θα επιστρέψει την Τρίτη 7 Ιουνίου στο παρθενικό Release Festival, αλλά χωρίς τους φραμπαλάδες και χωρίς τη γραφομηχανή.

Το oλοκαίνουριο "Τhe Hope Six Demoltion Project" δεν μιλάει πια για σεξ, αλλά για πολιτική. Η Πόλυ κοντεύει τα πενήντα και αιμορραγεί από αλλού. Από την καρδιά.

Η περιοδεία στις εμπόλεμες ζώνες της Μέσης Ανατολής και στις «εμπόλεμες ζώνες» των Βαλκανίων ή της Αμερικής έκαναν την Πόλυ να αφήσει στην άκρη τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο που έδωσε το θέμα του στο άνισο "Let England Shake" του 2011 και να μπολιάσει το βαρύ πένθος με απελπισμένες κραυγές διαμαρτυρίας. Ο προβολέας πέφτει τώρα στους ζωντανούς και, κυρίως, στους νεκροζώντανους.

Ξεκινώντας για το Αφγανιστάν και για το Κόσοβο, η PJ Harvey έβαλε στη φαρέτρα της πολεμοφόδια παλαιάς κοπής, για να τραβήξει πιο εύκολα την προσοχή μας: κιθάρες που πανκίζουν εδώ κι εκεί και παραπέρα, ραδιοφωνικοί ύμνοι που φωνάζουν "I’m back" ("Τhe Wheel"), βρώμικα μπλουζ που κλαίνε υστερικά ("The Ministry Of Social Affairs"), τύμπανα πολέμου, παιάνες που καληνυχτίζουν τον ακροατή με γροθιά στο στομάχι ("Dollar, Dollar"), στίχοι που κόβουν τα πόδια και την αναπνοή. Πώς να γυρίσεις την πλάτη σε ένα παιδί που κολλάει το πρόσωπο στο τζάμι και εκλιπαρεί, «ντόλαρ ντόλαρ»;

Μισοκρυμμένη πίσω από την κιθάρα της, η Πόλυ Τζην Χάρβεϊ έχει κάτι να μας πει και απαιτεί την προσοχή μας. Δεν θα μας μιλήσει για τον εαυτό της, αλλά για τον εαυτό μας. Και αν μας συλλάβει αφηρημένους όπως την εποχή της «γραφομηχανής», θα ανασύρει στο encore από το χρονοντούλαπο το κόκκινο σαν αίμα φορεματάκι...

  • SHARE
  • TWEET