Απογείωση από τον βάλτο

Ο Νίκος Παπαδογιάννης άκουσε το άλμπουμ των Banks & Steelz και θυμήθηκε την εποχή του μαλλιοτραβήγματος και των διαχωριστικών γραμμών

Από τον Νίκο Παπαδογιάννη, 09/11/2016 @ 12:13

Οσο οι «ροκάδες» έπαιζαν ξύλο με τους «καρεκλάδες» στους δρόμους και στα σχολεία, η συνάντηση των δύο κόσμων της μουσικής ήταν αδιανόητη. Αν γελάσατε με την παραπάνω φράση και τη θεωρήσατε προϊόν επιστημονικής φαντασίας, προφανώς μεγαλώσατε στη δεκαετία του '90 ή αργότερα.

Διότι πιο πριν έπεφτε κανονική κλωτσοπατινάδα. Όχι επιπέδου "Quadrophenia" με mods και rockers, αλλά η μπούφλα, μπούφλα και το μαλλιοτράβηγμα, μαλλιοτράβηγμα. Για την Ελλάδα μιλάμε των '70s και των '80s, όχι για κάποιoν μακρινό γαλαξία στο εξώτερο διάστημα...

Έπειτα, ήλθε η ίδια η ζωή και μας αποστόμωσε. Μάθαμε να προφέρουμε σωστά τη λέξη "crossover" όταν οι Run DMC και οι Aerosmith γκρέμισαν το τείχος που τους χώριζε, με το θρυλικό "Walk This Way" του 1986.

Τι νόημα έχει να τραβήξεις το μαλλί του μπροστινού σου στο γυμνάσιο, όταν βλέπεις τη μαλλούρα του Tyler και του Perry να ανεμίζει μες τα μούτρα τριών μαύρων από τα γκέτο του Κουίνς;

Το hip hop και το rock βρίσκονταν πολύ πιο κοντά απ’ όσο πίστευαν οι δογματικοί της προηγούμενης δεκαετίας. Η νέα βερσιόν του "Walk This Way" πούλησε πολύ περισσότερο από το πρωτότυπο πόνημα των Aerosmith και έφτασε στο Nο.4 των charts της Αμερικής.

Στην Αγγλία, προσγειώθηκε στο Nο.8 και βοήθησε ώστε να ανοίξουν οι πόρτες του νησιού και τα αυτιά της νεολαίας του σε έναν θαρραλέο, καινούργιο, λιγότερο λευκό κόσμο. Δεν υπήρχε σκηνή hip hop στο Ηνωμένο Βασίλειο μέχρι τα μέσα της δεκαετία του '80.

Ο παραγωγός Rick Rubin αποθεώθηκε για το προξενιό και η καριέρα των Αerosmith απογειώθηκε από τον βάλτο όπου είχε κολλήσει. Το φιλί ζωής τους έδωσε οξυγόνο για τρεις δεκαετίες.

Ο αχός έφτασε ως την ανυποψίαστη Ελλάδα το 1988, όταν οι Run DMC έπαιξαν (μαζί με τον Jerry Lee Lewis, τη Joan Jett, τη Bonnie Tyler και τους Βlack Uhuru) στη «Μαραθώνια Συναυλία Κατά του AIDS» στο Καλλιμάρμαρο.

Βγήκαν γύρω στα μεσάνυχτα, έμπλεξαν τις κιθάρες με το rap μπροστά σε 50.000 κόσμο και κατάπιαν την Αθήνα. Οι ροκαμπιλάδες που είχαν μαζεύτηκαν μπροστά στη σκηνή για να θαυμάσουν τον ημίθεο "killer" δεν ήξεραν τι τους χτύπησε.

Το crossover έγινε μόδα και έπαψε εδώ και χρόνια να αποτελεί είδηση. Το άλμπουμ, όμως, που έπεσε στα χέρια μου πρόσφατα αξίζει να εξαιρεθεί από τον σωρό και να πιάσει θέση στη λίστα με τα καλύτερα της χρονιάς: "Anything But Words" από τους Banks & Steelz, όπως λέμε Τony Banks των Interpol και RZA (για τους φίλους Steelz) των Wu-Tang Clan.

O πρώτος θαυμάζει κρυφά τους WTC, αλλά δεν το διαδίδει για να μη τον κοροϊδεύουν οι φίλοι του. Ο RZA ακούει Arctic Monkeys, System Of A Down, John Frusciante και Clutch.

Οι δύο ετερόκλητοι μουσικοί έγιναν φίλοι πάνω από μία σκακιέρα. Άρχισαν να γράφουν μαζί μουσική το 2011, αλλά τελείωσαν το πρώτο τους κοινό άλμπουμ μόλις πρόσφατα, όταν το επέτρεψαν οι δουλειές.

Η μουσική τους μοιάζει σαν να βγήκαν από ένα κουτάκι όλες οι καλές ιδέες του κόσμου και να προσπαθούν να βρουν σχήμα. Είναι πιο κοντά στο hip hop παρά στην indie των Interpol και έχει για γκεστ σταρ τον Ghostface Killah, αλλά αυτό είναι ανθυπολεπτομέρεια.

Η ουσία είναι ότι στο τέλος θέλεις κι άλλο. Δεν θα έπρεπε να λειτουργεί αυτή η συνεργασία, αλλά δουλεύει μια χαρά. Αν το πρώτο single "Giant" δεν έχει πλημμυρίσει τα ραδιόφωνα, ευθύνεται όχι το τραγούδι, αλλά τα ραδιόφωνα.

Ανεβάστε την ένταση και απολαύστε άφοβα, είτε είστε εραστές τoυ Κanye είτε έχετε ξεμείνει στους Aerosmith. Ζούμε στο 2016 και ουδείς θα σας χυμήξει για να σας πιάσει από το τσουλούφι.

Banks & Steelz

  • SHARE
  • TWEET