Alice In Chains

Το όρος Rainier ορθώνει τα περίπου 4.400 μέτρα του πάνω από το Seattle και με τον τρόπο του στοιχειώνει την πόλη που έμελλε να στοιχειώσει την rock μουσική. Ίσως για αυτό οι Alice In Chains επέλεξαν να το επικαλεστούν στον τίτλο του έκτου στούντιο δίσκου τους...

Βλέπετε, έχουν περάσει σχεδόν δέκα χρόνια από την εντυπωσιακότερη μουσική νεκρανάσταση που προσέφερε το μοναδικό "Black Gives Way To Blue" και αφού έπεισαν άπαντες για την  ουσία της επιστροφής τους, οι Alice In Chains στέκονται στα πόδια τους αρκετά δυνατά, ώστε να αντιμετωπίσουν τα φαντάσματα που γυρνοβολάνε στην ομίχλη που κατεβαίνει από το βουνό στην πόλη.

Δυστυχώς, τα φαντάσματα έχουν αυξηθεί. Πλέον, μαζί με το πνεύμα του Layne Staley (που δεν λησμονήθηκε ποτέ) περιφέρεται και αυτό του αδελφικού φίλου της μπάντας - από όταν ως αμούστακα παιδιά ξεκίναγαν μαζί - του Chris Cornell, ανοίγοντας ξανά πληγές που χρειάστηκαν χρόνια να κλείσουν. Κι ενώ άλλοι ίσως το έβαζαν στα πόδια για να προφυλάξουν την ψυχική τους υγεία, ο Jerry Cantrell επιστρέφει στο Studio X του Seattle, εκεί που ηχογράφησε το τελευταίο στούντιο άλμπουμ με τον Layne και εκεί που ο Chris ηχογράφησε το τελευταίο του άλμπουμ με τους Soundgarden. Ίσως να τους ήθελε κοντά του με κάποιο τρόπο...

Όσο ακούω το "Rainier Fog" τόσο περισσότερο έχω την αίσθηση πως μπορώ να τους εντοπίσω στους στίχους και τις μελωδίες των τραγουδιών, αλλά στην πραγματικότητα ο Cantrell και η παρέα του δεν χρειάζονται κάποιου είδους μεταφυσική βοήθεια για να γράψουν ένα ακόμα σπουδαίο άλμπουμ. Το κάνουν απλά, επιστρατεύοντας τα μοναδικά χαρακτηριστικά της μουσικής τους και με την αμίμητη ικανότητα που έχουν στο να αποτυπώνουν την ψυχή τους στα τραγούδια που γράφουν.

Το "Rainier Fog" είναι γεμάτο από απολαυστικές φωνητικές αρμονίες μεταξύ Cantrell/DuVall, έχει φανταστικά riff (και εν γένει κιθαριστική δουλειά), το rhythm section των Kinney/Inez είναι αναμενόμενα αψεγάδιαστο και η παραγωγή από τον Nick Raskulinecz (όπως και η μίξη του Joe Barresi) είναι υποδειγματική. Είναι σκοτεινό, είναι βαρύ, είναι εσωστρεφές, είναι ειρωνικό, είναι Alice In Chains...

Το πράγμα φαινόταν ήδη από το πρώτο δείγμα που δόθηκε στη δημοσιότητα, με το εναρκτήριο "The One You Know", το οποίο είναι από τα τραγούδια της χρονιάς και αν κάποιος δεν πείστηκε επί τούτου από την πρώτη ακρόαση, φαντάζομαι πως δεν νιώθει γενικότερα τι εστί Alice In Chains. Το δε ομότιτλο τραγούδι αποτίνει φόρο τιμής στην γενέτειρά τους και αποτελεί την μοναδική up-tempo στιγμή μαζί με το εξαιρετικό "Never Fade", τους στίχους του οποίου έγραψε ο DuVall στο Studio X για τον Layne και τον Chris, ενώ και το "Deaf Ears Blind Eyes" φαίνεται επηρεασμένο από τον χώρο που επέλεξαν για να ηχογραφήσουν το άλμπουμ.

Το "Red Giant" είναι από εκείνες τις επιβλητικές mid-tempo συνθέσεις που πάντα προσφέρουν κάτι ξεχωριστό στη ροή των δίσκων της μπάντας, ενώ το βαρύ κι ασήκωτο "So Far Under" είναι το πιο «παραδοσιακό» AIC τραγούδι του δίσκου, αποδεικνύοντας πόσο έχει γίνει ένα με την μπάντα ο DuVall (καθώς είναι δική του σύνθεση).

Το "Fly" θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως η πιο light σύνθεση του δίσκου, με τις ακουστικές κιθάρες και το ρεφρέν να δίνουν την αίσθηση πως είναι μια λιγότερο εμπορική και (κατ' εμέ) αναβαθμισμένη εκδοχή του "Voices" (από το προηγούμενο άλμπουμ), ενώ το "Drone" είναι μάλλον η πιο «άρρωστη» σύνθεση, για την ολοκλήρωση της οποίας ο Cantrell επιστράτευσε τον παλιόφιλο και υπέρτατο Chris DeGarmo, (που ο χρόνος απέδειξε πως ήταν το μυαλό και η ψυχή που έκαναν τους Queensryche δυσθεώρητα μεγάλους). Το δεύτερο, μαζί με το εξαιρετικό "Maybe" - που βασίζεται πάνω στις ακουστικές κιθάρες και στο δίπολο των φωνών των DuVall/Cantrell και κερνάει πόνο - αποτελούν δυο πολύ ιδιαίτερες συνθέσεις του άλμπουμ, δίνοντας ένα ξεχωριστό χρώμα στην ακρόασή του.

Για το τέλος, το "All I Am" προσφέρει αγνή, Καντρελική μίζερα και βιωματικό πόνο, κλείνοντας το άλμπουμ όσο πιο ιδανικά θα γινόταν και με τους στίχους του ("there's a line drawn on the floor, where the blood has dried, there is no shine") να αφήνουν για μια ακόμα φορά άπλετο χώρο στα φαντάσματα να κατακλύσουν τον χώρο, όσο το ακούς.

Συνολικά, το "Rainier Fog" επιβεβαιώνει κάτι που ξέραμε ήδη: πως δεν υπάρχει κανένας λόγος να αμφισβητούμε τους Alice In Chains. Για μια ακόμα φορά κυκλοφορούν ένα άλμπουμ που τιμάει την κληρονομιά τους και την πάει λίγο μπροστά, που σφύζει από έμπνευση και στο οποίo - όπως πάντα - καταθέτουν την ψυχή τους. Κι αν κάποιες συνθέσεις χρειάζονται λίγες περισσότερες ακροάσεις για να μεγαλώσουν δεόντως - δίνοντας μια αρχική αίσθηση ότι ίσως ως σύνολο υπολείπεται λίγο του προκατόχου του - από την πρώτη κιόλας ακρόαση καταλαβαίνει κάποιος ότι πρόκειται για ένα καλό άλμπουμ, που στην πορεία ανάγεται σε ένα ακόμα σπουδαίο άλμπουμ. Η θέση των Alice In Chains είναι δικαιωματικά στο πάνθεον των συγκροτημάτων της rock μουσικής.