Δεν τους ξέρει ούτε η μάνα τους

Μ' άρεσε το ένα και μοναδικό σχόλιο στην ανάρτηση της επίσημης σελίδας μας στο facebook της συνέντευξης των Blurred Vision: «δεν τους ξέρει ούτε η μάνα τους» (σε άπταιστα greeklish πάντα). Νομίζω πως οφείλουμε και μια συγγνώμη στους αναγνώστες που τους αναγκάζουμε να περνάνε από τον τοίχο τους ειδήσεις για νέα συγκροτήματα που δεν τους ενδιαφέρουν. Βέβαια, δεν είναι ότι δεν τους ενδιαφέρουν επειδή δεν παίζουν καλή μουσική, αλλά επειδή δεν τους ξέρουν. Κάτι που θα αλλάξει αύριο-μεθαύριο αν «η πιάτσα» (ή το marketing μιας πολυεθνικής) πει ότι είναι σπουδαία μπάντα, αλλά λέμε τώρα...

Ας δούμε την συγκεκριμένη περίπτωση. Δεν τους ξέρει ούτε η μάνα τους, αλλά τους εγκρίνει και τους υποστηρίζει ο Roger Waters των Pink Floyd, κάτι που κάνει συχνά-πυκνά με πολλούς καλλιτέχνες. Δεν τους ξέρει ούτε η μάνα τους, αλλά τους τίμησε ο οργανισμός WhyHunger (της Yoko Ono) παρέα με κάτι καλλιτέχνες όπως ο Bruce Springsteen. Δεν τους ξέρει ούτε η μάνα τους, αλλά είναι η μπάντα με την οποία ασχολείται σχεδόν αποκλειστικά ο θρυλικός παραγωγός Terry Brown (των Rush). Δεν τους ξέρει ούτε η μάνα τους, αλλά κατάφεραν να εκνευρίσουν την θρησκευτική ηγεσία του Ιράν και να κηρύξει παράνομο (!) το rock 'n' roll στην χώρα. Αυτά  τα λίγα μεταξύ άλλων...

Σκοπός μου δεν είναι να πείσω κανέναν για την αξία των Blurred Vision, ούτε τα παραπάνω από μόνα τους λένε τίποτα για τη μουσική τους. Εμένα μου άρεσε, σε κάποιον άλλο δεν θα κάνει. Έτσι είναι η μουσική και η ζωή γενικότερα. Εδώ καταδεικνύω μια πραγματικότητα που περιγράφει και την νοοτροπία και την κουλτούρα μας στην μουσική. Θέλουμε την «φάση», θέλουμε «τα δικά μας τα παιδιά» και θέλουμε τους «καταξιωμένους». Αυτά και τέλος.

Αν είναι stoner ή '80s metal ή ψυχεδελο-alternative (ή οτιδήποτε είναι στην εκάστοτε μόδα) το ακούμε. Αν είναι και δικά μας παιδιά, είμαστε ενθουσιώδεις και αποθεώνουμε (αναλογιστείτε τι θα λέγαμε αν είχε κάνει τα παραπάνω μια ελληνική μπάντα). Αν είναι «μεγάλο όνομα» τότε απαιτούμε και σεβασμό από όλους.

Κάπως έτσι φτάνουμε στο επίπεδο να μην μας δίνεται η ευκαιρία να απολαμβάνουμε καλλιτέχνες, γιατί όταν τους εκτιμάμε πλέον είναι δυσπρόσιτοι για τα μέτρα της αγοράς μας ή γιατί όταν ήρθαν (πριν γίνουν τόσο γνωστοί) τους αγνοήσαμε επιδεικτικά. Αντιθέτως, βλέπουμε τα ίδια και τα ίδια. Ακόμα και οι λίγες εξαιρέσεις (βλέπε Blues Pills) συνήθως εφάπτονται μιας εκ των προ απαιτούμενων κατηγοριών (της stoner φάσης).

Και στο κάτω-κάτω καλώς στηρίζουμε τα δικά μας παιδιά, σωστά τιμάμε τα μεγάλα ονόματα και θεμιτό το να ενθουσιαζόμαστε με μια τάση της εποχής μας. Αλλά όλα αυτά θα είχαν περισσότερη αξία αν το πρώτιστο κριτήριο ήταν η μουσική αυτή καθαυτή κι όχι το αν εμπίπτουν σε μια εκ των παραπάνω κατηγοριών.

Αυτό όμως, όπως είπα και πριν, είναι θέμα κουλτούρας και δύσκολα θα αλλάξει. Τουλάχιστον όχι σύντομα από ό,τι φαίνεται.