Misery Index, Mortal Torment, Olajuwon @ Κύτταρο, 16/05/24

Δεν ξέρω πόσα άτομα περίμεναν, ή και εύχονταν, για τη συναυλιακή επιστροφή των Misery Index στα μέρη μας. Έχοντας πρότερα επισκεφθεί την Αθήνα το 2003 ως support των Nile, οι extreme metallers από τη Βαλτιμόρη έκτοτε, αν και μεγάλωσαν σε σημείο να λογίζονται ως κραταιά δύναμη της σκηνής, δεν είχαν βρει το δρόμο τους προς τα μέρη μας. Αυτό ευτυχώς, διορθώθηκε, 21 χρόνια μετά, το βράδυ της περασμένης Πέμπτης, όταν και το κορυφαίο death/grind σχήμα σάρωσε τα πάντα στο διάβα του, ξεπερνώντας με άνεση τις προσδοκίες της εμφάνισής του. Ας τα πάρουμε όμως από την αρχή.

Με το πρόγραμμα να τηρείται επιτυχώς, τη βραδιά εκκίνησαν δυναμικά οι Olajuwon. Το powerviolence σχήμα με την ονοματάρα αυτή, πήρε θέσεις στη σκηνή, και για περίπου 20 λεπτά αποδείχθηκε κατάλληλο opener για μια τέτοια βραδιά. Η έμπειρη αθηναϊκή τριάδα, κέρδισε πανεύκολα τις εντυπώσεις των παρευρισκομένων χάρη στην φοβερή ηχητικά απόδοση του υλικού της, αλλά και την διάθεση που μετέδιδαν. Με την απαραίτητη θετική ενέργεια, αλλά και τρομερό δέσιμο και χημεία, οι Olajuwon εμφανίστηκαν ανυποχώρητοι, και με τις εντελώς ‘90s καταβολές τους, ισοπέδωσαν, θυμίζοντας μας πόσο δύσκολο είναι να παιχτεί ουσιωδώς το εν λόγω μουσικό παρακλάδι. Για τις ασορτί εμφανίσεις, τα ευκόλως εννοούμενα παραλείπονται.

Σειρά είχαν οι Mortal Torment, οι οποίοι δεν θα έπρεπε να χρειάζονται συστάσεις. Εδώ και σχεδόν 20 χρόνια, οι Αθηναίοι επιδίδονται σε αδιανόητο brutal death metal, αποτελώντας ένα από τα σημαντικότερα σχήματα της εγχώριας metal σκηνής. Προσωπικά, είχα αρκετά χρόνια να παρακολουθήσω μια ζωντανή τους εμφάνιση, έτσι η ανακοίνωσή τους ως support act μεγάλωσε την προσμονή μου για τη συναυλία. Και φυσικά, δικαιώθηκα.

Η πεντάδα, με τρομακτικό ήχο, για περίπου 40 λεπτά έπαιξε λες και ήταν αυτοί οι headliners. Δίνοντας έμφαση σε νέο υλικό από τον επερχόμενο δίσκο τους, όπως και στο να διατηρούν τη διάθεση στα ύψη επικοινωνιακά με το ιδιαίτερο χιούμορ που χαρακτηρίζει τον Νάκο ως frontman, με αφιερώσεις στους Misery Index, οι Mortal Torment ανέβασαν υψηλά τον πήχη. Η βιαιότητα και η τεχνική των συνθέσεων αποκαλύπτονταν μπροστά μας, και μόνο να ιδρώσουμε μπορούσαμε από το κοπάνημα, αφού το σχήμα δεν άφησε κανένα περιθώριο. Απολαυστικοί, σπουδαίοι, και περιμένουμε το νέο δίσκο πως και πως.

Η ώρα είχε φτάσει, και η τετράδα έλαβε θέσεις στη σκηνή. Οι Misery Index, μέσα σε αποθέωση από το γεμάτο Κύτταρο, ξεκίνησαν την επίθεση τους μονομιάς. Η εναρκτήρια δυάδα “The Spectator” και “Carrion Call” ξεκαθάρισε τα πράγματα εξαρχής. Το death/grind των Αμερικανών ηχεί βάναυσα μεγαλοπρεπές σε ζωντανή απόδοση, πέφτοντας πάνω μας δίχως έλεος. Επίσης, προϊδέασε για το πώς θα κινούνταν το σετ της εμφάνισης.

Κοινώς, έμφαση στο, modern classic που ονομάζεται “Heirs To Thievery”. Ο Jason Netherton, που σε φωνητικά και μπάσο αριστερά της σκηνής ήταν συγκλονιστικός, μας είχε προϊδεάσει στη συνέντευξή μας, πως το σχήμα στην αργοπορημένη επιστροφή του, θα παρουσίαζε ένα ισορροπημένο setlist. Και, όταν πήγαν πίσω στο χρόνο, στο προ εικοσαετίας EP “Dissent” για να μας παρουσιάσουν αποκλειστικά (και κατά παραγγελία όπως μάθαμε του frontman των Mortal Torment – που παραχώρησαν και στην μπάντα το προβάδικό τους) το “Exception To The Ruled”, τότε ξεκίνησε και ο πραγματικός παροξυσμός.

Το κοινό, δεν άργησε να μπει στην εξίσωση και τα moshpits να ανοίγουν σταδιακά όλο και περισσότερο. Η αψεγάδιαστη τεχνική της μπάντας, με τον όγκο που προσέδιδε το συγκλονιστικό παίξιμο του απίστευτου Adam Jarvis στα τύμπανα να μας αφήνει με τα στόματα ανοιχτά, μετέτρεπε κάθε κομμάτι σε πραγματική ηχητική επίθεση. Η συνοχή δε της ηχητικής ταυτότητας των Αμερικανών, παρά την ανά τα χρόνια εξέλιξή τους, δεν άφησε την ένταση να πέσει στιγμή. Από το βίαιο “Retaliate” μέσα από το ομότιτλο ντεμπούτο, μέχρι το “Conspiracy Of None” από το προπέρσινο “Complete Control”, οι Misery Index μετέβαιναν από δίσκο σε δίσκο με άνεση, όσο εμείς από κάτω χτυπιόμασταν μέσα στα χαμόγελα.

Ο Mark Kloeppel που δέσποζε στο κέντρο της σκηνής αποδίδοντας άψογα τα μέρη του σε φωνητικά και ρυθμικές κιθάρες, δεν σταμάτησε να ευχαριστεί τον κόσμο, και να εκφράζει την ευγνωμοσύνη του. Οι Misery Index, παρά τη στόφα του βετεράνου, ήταν τρομερά προσιτοί και με αυτοσαρκασμό, ενώ διέθεταν εντυπωσιακά αποθέματα ενέργειας. Το συγκρότημα επί σκηνής ήταν ασταμάτητο και αλάνθαστο, με έναν ξυραφένιο ήχο για σύμμαχο, ο οποίος επέτρεψε σε κομμάτια όπως το “New Salem” μέσα από το αγαπημένο “Rituals Of Power” να λάμψουν. Τα κιθαριστικά σόλο του Darin Morris δε, ανάβλυζαν μια γνήσια αγάπη για τα πυρηνικά στοιχεία του metal. Φυσικά, τις πιο έκδηλες αντιδράσεις επέφερε η δυάδα των αγαπημένων “Heirs To Thievery” και “Fed To The Wolves” (με την μπάντα να αστειεύεται πως το παίζει πρώτη φορά ζωντανά), όπου το crowdsurfing έδινε και έπαιρνε, όσο η μπάντα ισοπέδωνε τα πάντα επί σκηνής.

Πλησιάζοντας προς το τέλος της εμφάνισής τους, οι Misery Index μας υποσχέθηκαν πως θα ξαναπεράσουν σύντομα από τα μέρη μας. Δεν είμαι βέβαιος αν περίμεναν τόσο θερμή και μαζική υποδοχή, αλλά είμαι πεπεισμένος πως ο κόσμος που παρευρέθηκε το βράδυ της Πέμπτης στο Κύτταρο, όση επαφή και αν είχε πρότερα με το υλικό της μπάντας, στο τέλος της βραδιάς επέστρεφε ως πιστός οπαδός τους. Το πέρασμα μέσα από το “The Killing Gods” με το “Τhe Calling”, όσο και οι δύο ομότιτλες τραγουδάρες από τα “Complete Control” και “Rituals Of Power” βρήκαν ανταπόκριση στο νεότερο καθώς και το πιο παραδοσιακό death metal κοινό, και το φινάλε με το τιτάνιο “Traitors” μέσα από την ομώνυμη δισκάρα, βρήκε άπαντες σε θέσεις μάχης.

Γραφικότητας aside, η συναυλιακή επιστροφή των Misery Index στην Αθήνα στέφθηκε με πλήρη επιτυχία. Πέραν της φόρτισης του να βλέπεις ζωντανά έναν από τους πυλώνες του extreme metal στον 21^ο αιώνα, είχαμε και το προνόμιο να βιώσουμε δια ζώσης το πώς παίζεται αυτή η μουσική στο ύψιστο επίπεδο. Οι Misery Index είναι ένα από τα πιο σημαντικά και καθοριστικά σχήματα της ευρύτερης σκηνής τους, με σπουδαίες προσωπικότητες για μέλη, και πιθανώς τον καλύτερο ντράμερ στον ακραίο ήχο σήμερα. Στη σκηνή του Κυττάρου, μας χάρισαν μια αξέχαστη συναυλία που ορίζει τον πήχη καλλιτεχνικά αλλά και σε θέμα απόδοσης. Κοινώς, έπραξαν τα αυτονόητα που επιτάσσει η κληρονομιά τους. Εις την επόμενη και ευχαριστούμε.

Φωτογραφίες: Παντελής Κουρέλης