Full House Brew Crew, Potergeist, Hidden In The Basement, Serenity Broken @ Κύτταρο, 04/05/19

Η εγχώρια modern heavy ζωντανή στο Κύτταρο

Από τον Αντώνη Μαρίνη, 08/05/2019 @ 17:41

Ας ξεκινήσουμε με ένα κλισέ: η εγχώρια rock σκηνή περνάει μια από τις καλύτερες περιόδους της. Απ' όποια μεριά κι αν το κοιτάξει κανείς, χρειάζονται τεράστιες δόσεις αυστηρότητας για να υποστηρίξει το αντίθετο. Υπάρχει ποιότητα, υπάρχει ποσότητα, υπάρχουν τα μεγάλα ονόματα που λειτουργούν ως σημείο αναφοράς για τους νεότερους, υπάρχει μεράκι. Υπάρχουν και προβλήματα, προφανώς, αυτά όμως δεν λείπουν ούτε από σκηνές με πολλαπλάσιο μέγεθος από την ελληνική. Κοιτώντας το πολύ πρόσφατο παρελθόν μπορούν να βρεθούν περίπου άπειρα παραδείγματα από κυκλοφορίες, συναυλίες και περιοδείες εκτός συνόρων, που αποδεικνύουν του λόγου το αληθές. Τα όσα εκτυλίχθηκαν το βράδυ του Σαββάτου στο Κύτταρο ήταν ακόμα μια υπενθύμιση.

Τέσσερις μπάντες με πολυετή παρουσία, με δυνατές κυκλοφορίες στις αποσκευές τους (οι τρεις εκ των οποίων την τελευταία διετία) και με αρκετή εμπειρία στο σανίδι για να σωπάσει και τους πιο απαιτητικούς. Για δύο πράγματα ανησυχούσα κατεβαίνοντας την Ηπείρου, και για τα δύο οι ανησυχίες μου αποδείχθηκαν αβάσιμες. Το χρονοδιάγραμμα τηρήθηκε κατά γράμμα, σε βαθμό που από κάποιο σημείο και μετά έμενε μια αίσθηση καλοκουρδισμένης ευρωπαϊκής περιοδείας. Σε αντίστοιχη λογική, από το πρώτο ως το τελευταίο δευτερόλεπτο, ο ήχος ήταν από τους πιο ισορροπημένους που έχω ακούσει στον συγκεκριμένο χώρο. Λεπτομέρειες που ίσως θα έπρεπε να θεωρούνται αυτονόητες, αλλά λεπτομέρειες που συχνά δεν είναι εκεί και πάντα δίνουν το κάτι παραπάνω, όπως και να 'χει.

Το ξεκίνημα της βραδιάς ανέλαβαν οι Serenity Broken. Με τον κόσμο ακόμα να μαζεύεται, η πεντάδα πήρε τις θέσεις της υπό τους ήχους της εισαγωγής του "Fred’s Story" και για την επόμενη μισή ώρα ζέστανε την ατμόσφαιρα με χαρακτηριστική άνεση. Οι διπλές κιθάρες και οι φωνητικές γραμμές έμοιαζαν βγαλμένες από το στούντιο, ενώ τα στιβαρά ρυθμικά και το έντονο drumming έδιναν επιπλέον πόντους. Αναμενόμενα το σετ βασίστηκε κυρίως στο υλικό του "Redefine", με τα γεμίσματα του "Boom!" και τα σκισίματα του "Cutaway" να κλέβουν την παράσταση. Προσωπικά δεν θα έλεγα όχι και σε μερικά επιπλέον περάσματα από το ντεμπούτο, αλλά σε κάθε περίπτωση το "Alone?" το εκπροσώπησε επάξια, αναγκάζοντας αρκετούς σβέρκους να κουνηθούν από νωρίς. Ιδιαίτερο shoutout στην ταιριαστή (May The Fourth, γαρ) Killswitch Engage X Star Wars μπλούζα.

Χωρίς πολλές καθυστερήσεις, η συνέχεια ανήκε στους Hidden In The Basement. Είχα να δω το σχήμα από τη Θεσσαλία επί τω έργω από τις αρχές του 2017, ωστόσο πέρα από μία αλλαγή στο line-up τους, δεν φαίνεται να έχουν αλλάξει πολλά· το νεύρο, η ογκώδης heavy αίσθηση, το ευθύ attitude, όλα είναι στη θέση τους. Δεν χρειάστηκε πολύς χρόνος για να γίνουν σαφείς οι διαθέσεις της τετράδας, με τα "Till I Close My Eyes" και "Crown Of Shame" στο μπάσιμο να αποκτούν επιπρόσθετο βάρος. Ο ήχος πήρε μια πιο σκονισμένη τροπή, παραμένοντας ισορροπημένος. Ενδεικτικό του όλου κλίματος ήταν ότι ένα τεχνικό ζήτημα αντιμετωπίστηκε με έναν ευχάριστο αυτοσχεδιασμό που οδήγησε στο εισαγωγικό riff του "Trails", στο οποίο ακούστηκε μέχρι και ρυθμικό χειροκρότημα. Αν έπρεπε να χαρακτηρίσω με μια λέξη αυτή την εμφάνιση, το "σφιχτή" θα ήταν η πιο προφανής επιλογή.

Με ακρίβεια δευτερολέπτου, τη σκυτάλη πήραν οι Potergeist. Η ένταση ανέβηκε ένα σκαλί, το κέφι παρέμεινε αμείωτο και η σκόνη έγινε λάσπη. Πιθανότατα κάπως θα συνδέεται το γεγονός της απουσίας του σχήματος από τα συναυλιακά δρώμενα για κάμποσο καιρό, αλλά αν μέχρι εκείνο το σημείο η θερμοκρασία είχε ανέβει σε θερμά επίπεδα, η παρέα από την πρωτεύουσα έφερε μαζί της κύμα καύσωνα. Το line-up φαίνεται να έχει δέσει για τα καλά, το νέο υλικό ακούστηκε από υπερβολικά groovy ως υπερβολικά heavy, με τον φόρο τιμής στους αδελφούς Abbott να κερδίζει στα σημεία. Για τα παλιότερα δεν χρειάζεται να ειπωθούν πολλά. Ειδικά τα κομμάτια του "Swampires" θα πρέπει πλέον να λογίζονται ως κλασικά, κρίνοντας από τη βαβούρα που έγινε στα "Southern Crown" και "Hope".

Χρειάστηκαν κάμποσες ανακατατάξεις στη σκηνή και η ώρα είχε πάει 23.00 όταν τα φώτα χαμήλωσαν και οι Full House Brew Crew ανέβηκαν ένας-ένας εν μέσω δυνατών φωνών. Κι αν εκείνοι είχαν προϊδεάσει ότι θα έδιναν το πιο ξεχωριστό show στη μέχρι τώρα πορεία τους, αμφιβάλλω πόσοι περίμεναν όσα είδαμε. Δυνατός ήχος σε πλήρως εκμοντερνισμένη Motörhead λογική, πολλά παιχνίδια με τα φώτα, καπνοί, μέχρι και pyros υπήρξαν. Όλα αυτά βέβαια μικρή σημασία θα είχαν αν το καθαρά μουσικό κομμάτι δεν μπορούσε να σταθεί. Κάποιοι μπορεί να σχολιάσουν ότι το modern-meets-groove ύφος τους είναι προβλέψιμο, αλλά αυτό είναι διαφορετική ιστορία. Η απόδοση της μπάντας ήταν δεμένη, τα ελάχιστα κενά βοήθησαν στη δημιουργία γρήγορης ροής και η ευκολία με την οποία άνοιγε το pit ήταν σχεδόν εντυπωσιακή.

Έχοντας ζήσει κάμποσες συναυλίες στον συγκεκριμένο χώρο, μπορώ χωρίς καμία υπερβολή να πω ότι η συγκεκριμένη βραδιά δεν είχε σε τίποτα να ζηλέψει από πολλές όπου οι πρωταγωνιστικοί ρόλοι ανήκαν σε σχήματα από κάποια άλλη άκρη της Ευρώπης, της Αμερικής, του κόσμου γενικότερα. Αντίθετα, σε αρκετά ζητήματα, ξεπέρασε αρκετές από αυτές. Το γεγονός ότι το ποτήρι της προσέλευσης έμοιαζε τουλάχιστον μισογεμάτο ήταν κάτι παραπάνω από ευχάριστο. Πολύ περισσότερο δε, αν ληφθεί υπόψη ότι την ίδια ώρα έτρεχαν στη χειρότερη άλλα πέντε events από το ευρύτερο πλαίσιο του σκληρού χώρου. Μακάρι αυτό να γίνει ο κανόνας και να συνεχίσουμε να βλέπουμε αντίστοιχα εγχειρήματα-γιορτές και στο μέλλον.

SETLIST
 

Bury Me
Me Against You
Black Empty Box
Hollow God
Hard To Tell
Another Life
Black Shade
When I Crossed That Door
Bring The Chaos
Not Again
The Undisputed
No One's Safe
Cannot Be Judged

Encore:

No Retreat

  • SHARE
  • TWEET