Allah-Las

Η αγάπη που τρέφουν οι Allah-Las για το εγχώριο κοινό είναι αμοιβαία και αποδεικνύεται από το γεγονός ότι μαζί με κάθε δισκογραφική τους κυκλοφορία κάνουν μια στάση στη χώρα μας για να παρουσιάσουν τη δουλειά τους στα αυτιά που τους αγάπησαν για το "Tell Me (What's On Your Mind)". Ποτέ δεν κατάλαβα αυτήν τη θέρμη του κοινού για τις μελωδίες τους που είναι βγαλμένες από καλοκαιρινή ραστώνη. Ίσως το θερμό 60’s ψυχεδελικό ροκ που φέρνουν μαζί τους ταίριαξε με τους ήχους και τις εικόνες που έχουμε λίγο πολύ όλοι στο μυαλό μας όταν σκεφτόμαστε ένα θερινό τοπίο στη μέση του καλοκαιριού.

Οι καλιφορνέζοι έκαναν το καθιερωμένο διάλειμμα τους μετά το άλμπουμ τους, "Calico Review" και επέστρεψαν κρατώντας 12 καρτ-ποστάλ που περιέχονται στον καινούργιο τους δίσκο "Lahs" και είναι τραβηγμένες από τον ντράμερ της μπάντας, Matt Correia. Ακούγοντας τον δίσκο ξανά και ξανά προσπάθησα να τον τοποθετήσω στο μυαλό μου ανάλογα με τη στιγμή της ημέρας που θα ήθελα να τον ακούω και κατέληξα στο ίδιο συμπέρασμα όπως και με τις προηγούμενες κυκλοφορίες τους. Το ατμοσφαιρικό τους surf rock ταιριάζει σε όλες εκείνες τις στιγμές που θες να βάλεις κάτι χαλαρό να παίζει σαν χαλί και εσύ να συνεχίσεις τις δουλείες σου ή στις στιγμές που αναπολείς τις καλοκαιρινές σου αναμνήσεις.

Τα μέλη του συγκροτήματος έχουν αποδείξει πως είναι αρχιτέκτονες των γλυκόπικρων μελωδιών και το εναρκτήριο "Holding Pattern" γίνεται αρωγός στην προσπάθεια τους να μας μεταφέρουν πάλι στα γνωστά τους ηχοτοπία. Κομψά και καθωσπρέπει σόλα της κιθάρας από τον Pedrum Siadatian φέρνουν στο μυαλό μας κλασσικές folk και country rock αξίες των The Byrds. Κατόπιν, τα "In The Air" και "Prazer Em Te Conhecer" κάνουν έλαχιστα πιο ενδιαφέροντα τα πράγματα καθώς εμπεριέχουν διαπραγματεύσεις μεταξύ της ηλεκτρικής κιθάρας και του mellotron. Καθώς κυλάει ο δίσκος έχω την εντύπωση πως προσπάθησαν να προσεγγίσουν τους τη διάθεση που το "All Things Must Pass", φυσικά χωρίς καμία επιτυχία γιατί κανένα από τα τραγούδια τους δεν εκπέμπει την ψυχή, το πάθος και το φως που έβαζε στις δημιουργίες του ο George Harrison.

Ειδικότερα, τα ορχηστικά κομμάτια "Roco Ono" και "Houston" με κάνουν να πιστεύω πως τους τελείωσε η έμπνευση και έπρεπε με κάποιο τρόπο να γεμίσουν τον κενό χώρο στον δίσκο. Ακόμη και το "Pollar Union" που ξεχωρίζω μέσα στο σωρό των περιττών πληροφορίων που έχει το "Lahs" δεν είναι ικανό να κεντρίσει το ενδιαφέρον του ακροατή. Ίσως τελικά να αυτή η "hipster" λογική που παρουσίασαν στις προηγούμενες κυκλοφορίες τους να ξεθύμανε και να χρειάζονται μια ένεση έμπνευσης και ανανέωσης γιατί είναι κρίμα άξιοι μουσικοί σαν κι αυτούς να περιορίζονται σε επαναλαμβανόμενους ήχους και εικόνες.