The Vietnam Veterans @ Rodeo, 25/09/09

Αποδεικνύοντας ότι υπάρχει κοινό στην Ελλάδα που δεν τους εγκαταλείπει, οι Vietnam Veterans (ή αλλιώς Gitanes, αφού αυτό είναι το όνομα με το οποίο κυκλοφορούν τελευταία) κατάφεραν να κουτσογεμίσουν το Rodeo την Παρασκευή, έστω και αραιά, αφού η κίνηση ανάμεσα στους θεατές ήταν κάτι παραπάνω από άνετη. Το γεγονός αυτό αποδείχτηκε μάλλον ευεργετικό στην πορεία της βραδιάς, αφού άφησε χώρο για να ξεδιπλώσουμε τα πλούσια (εδώ γελάμε) χορευτικά μας ταλέντα σε κάθε είδους αυτοσχέδια ψυχεδελική φιγούρα.



Η τετράδα από τη Γαλλία ανέβηκε στη σκηνή λίγα λεπτά πριν τις 11 και αμέσως ξεχώρισε η οικεία και προσιτή φιγούρα του Mark Enbatta που μοίραζε χαμόγελα δεξιά και αριστερά, σε πλήρη αντιδιαστολή με την ανέκφραστη φάτσα του Lucas Trouble που, ειλικρινά, νομίζω ότι αν τον συναντούσα στο δρόμο στις περίεργες συνοικίες γύρω από το Rodeo, θα άλλαζα πεζοδρόμιο.



Με ένα set που εστίαζε, ως αναμενόμενο, αρκετά στους δύο πιο πρόσφατους δίσκους τους, οι Vietnam Veterans επιδόθηκαν στο ψυχεδελικό garage πάρτυ για το οποίο όλοι αδημονούσαν, ενώ δεν παρέλειψαν να παίξουν και τραγούδια από το παρελθόν τους, ακόμα και κάποια που δεν είχαν παιχτεί ποτέ ζωντανά, ούτε καν στο ξεκίνημά τους τη δεκαετία του '80.



Οι αυτοσχεδιασμοί και οι ηχητικές παρεκτροπές έδιναν την εντύπωση ότι ήταν όντως προϊόντα στιγμιαίων εμπνεύσεων και όχι προσχεδιασμένα και καλομελετημένα τρυκ, γεγονός που κρίνεται θετικό, ιδιαίτερα εφόσον δεν στερούνταν συνοχής ή ουσίας. Πόσο μάλλον αφού κατάφερναν να λικνίζουν αρκετά σώματα στο ρυθμό τους.



Ο Enbatta έδειχνε ευδιάθετος μιλώντας μονίμως στο κοινό, κάνοντας συχνά μία εισαγωγή πριν κάθε τραγούδι, ενώ δε δίστασε να πιάσει συνομιλία με μία συμπαθεστάτη παρευρισκόμενη, προξενεύοντας στον Lucas τη ...γιαγιά της! Με την πάροδο του χρόνου φάνηκε να επηρεάζεται όλο και περισσότερο από τη ζέστη που επικρατούσε στο χώρο, ενώ μερικές φορές έδειχνε και λίγο, χμ, ...φευγάτος.



Από την άλλη, ο Lucas Trouble ήταν η επιτομή της στωικότητας στο μπάσο, αλλάζοντας ως Dr Jekyll / Mr. Hyde τις (λίγες ομολογουμένως) φορές που έπιανε στα χέρια του τη farfisa, αφού μετατρεπόταν σε ό,τι θα ήταν ο Jerry Lee Lewis αν είχε μεγαλώσει στα '60s και είχε πάρει επαρκείς ποσότητες acid. Όμως σα να μην έφτανε η στέρησή μας από την υποχρεωτική απουσία από τις ενορχηστρώσεις μία του μπάσου και μία (συνηθέστερα) της farfisa, ήρθαν τα τεχνικά προβλήματα να αποτελειώσουν το καημένο το οργανάκι που στο τέλος ακουγόταν σαν παιδικό παιχνίδι (ή σαν σύνθι των Kraftwerk όπως εύστοχα σχολίασε ο Enabatta).



Οι απόψεις διίστανται για το αν ήταν εξαρχής ελαττωματικό ή χάλασε κάτω από τις κλωτσιές, μπουνιές και το γενικότερο ξύλο που έφαγε από τον κύριο Φασαρία (όνομα και πράμα). Εγώ πάντως θα έβαζα τα λεφτά μου στην πρώτη εκδοχή.



Το πάρτυ είναι πάρτυ όμως και όσο υπάρχει κέφι τίποτα δε χαλάει την ατμόσφαιρα και έτσι έγινε και εδώ. Το τέλος της συναυλίας βρήκε όλους τους παρευρισκόμενους, της μπάντας μη εξαιρουμένης, να δείχνουν ευδιάθετοι και ευχαριστημένοι από μία παράσταση που θα μπορούσε να είναι και καλύτερη, αλλά ειλικρινά αυτό μάλλον δεν απασχολούσε κανέναν.

Setlist:
01. Maybe You Think
02. Liars
03. The Wheels
04. Till You Fall
05. Burn In Hell
06. No Way Back
07. Still Untold Story
08. This Life Is Your Life
09. Next Year
10. Malakas Yeah Yeah
11. I Don't Deserve You
12. I'm Alive
13. Curanderos
14. Days
15. Dreams Of Today
16. Girl With The Hairy Legs
17. Don't Try To Walk On Me
18. Bang Bang
19. You're Gonna Fall
20. I Give You My Life
---------------------------
21. I Can Only Give You Everything