The Stranglers, Μαύρο Κόκκινο @ Fuzz, 22/01/10

Παρασκευή βράδυ και από νωρίς ο χώρος γύρω από το Fuzz είχε γεμίσει με οπαδούς των Stranglers που όσο πέρναγε η ώρα γινόντουσαν όλο και πιο πολλοί, τόσο που αναρωτιόσουν μετά από λίγο, αν δεν είχες ξαναπάει στον καινούργιο χώρο του Fuzz πόσο μεγάλο ήταν και αν θα χώραγες μέσα. Η αλήθεια είναι ότι οι Stranglers έχουν αρκετά μεγάλο κοινό στην Ελλάδα και ο κόσμος ήταν εκεί για να τους τιμήσει με την παρουσία του.



Την συναυλία άνοιξαν οι Μαύρο Κόκκινο, τους οποίους έτυχε να δω και μια βδομάδα πριν, που στήριζαν τους Ducky Boyz στο After Dark. Επηρεασμένοι από τα άγχη της σύγχρονης μεγαλούπολης και της μίζερης καθημερινότητας και για το πώς αυτή επιδρά πάνω στους ανθρώπους, οι Μαύρο Κόκκινο μπλέκουν new wave και post punk φόρμες με pop στοιχεία και ελληνικό στίχο. Αν και στα live τους υπάρχει ένταση και θεατρικότητα και μουσικό υπόβαθρο που τιμά τις ρίζες του και που βοηθάει στην ανάδειξη της θεματολογίας των στίχων τους πρέπει να ομολογήσω ότι ο ελληνικός στίχος πραγματικά ξένισε πολλούς από τους ακροατές, την ίδια στιγμή που κάποιοι άλλοι έδειχναν να το απολαμβάνουν, με αποτέλεσμα οι εντυπώσεις που άφησαν στο κόσμο να είναι ανάμεικτες.



Μετά τους Μαύρο Κόκκινο  τα πράγματα ηρέμησαν για λίγο. Μικροσυζητήσεις που αφορούσαν στη μουσική μεταξύ οπαδών των Stranglers, δηλαδή υπήρχε αυτό το κλίμα που υπάρχει σε κάθε συναυλία, το κλίμα της ανυπομονησίας για την μπάντα που ήρθες να δεις και που σπάει μόνο αν πιάσεις συζήτηση με τον διπλανό σου. Και ξαφνικά από τα μεγάφωνα ακούς «Κυρίες και Κύριοι, οι Stranglers». Πριν καλά-καλά τελειώσει η πρόταση ο κόσμος άρχισε να χειροκροτεί όπως μπορούσε, καθώς το Fuzz ήταν τόσο φίσκα που δεν χωρούσες ούτε όρθιος να σταθείς σε μια γωνιά, πόσο μάλλον να σηκώσεις τα χέρια σου για να χειροκροτήσεις ή ακόμα και να κρατήσεις σημειώσεις. Λίγο να κουνιόσουν, όλο και κάποιον ενοχλούσες.



Και φυσικά επόμενο ήταν μέσα σε όλο αυτό το στριμωξίδι οι παρευρισκόμενοι οπαδοί να μην μπορούν να απολαύσουν την συναυλία και να μεταφέρουν μια αίσθηση αρνητικής ενέργειας στους Stranglers αφού στη μισή συναυλία, έλειπε η επαφή με τον κόσμο. Παρόλα αυτά δεν έλειπε ούτε η κίνηση, ούτε η performance, ούτε μπορεί κάποιος να ισχυριστεί ότι η συναυλία είχε κακό ήχο ή ότι η Stranglers δεν έπαιξαν καλά. Κάθε άλλο μάλιστα ο ήχος και το συγκρότημα ήταν τόσο άψογοι που νόμιζες ότι ακούς cd. Ογκώδης και γεμάτος, εξαιτίας του μπάσου του JJ Burnel, με περίτεχνη φρα- σολο-γία από τον Baz Warne που με κάθε του νότα έντυνε προσεκτικά τα κομμάτια, ενώ τα γνωστά πλήκτρα του Dave Greenfield έδιναν όπως πάντα, προσωπικό χαρακτήρα στον ήχο της μπάντας.



Έλειπε όμως ένα βασικό μέλος, ο drummer τους Jet Black που λόγω ηλικίας δεν μπορεί να περιοδεύει πια μαζί τους σε κάθε συναυλία και έτσι παίρνει που και που τα ρεπό του. Αντί αυτού ο Burnell παρουσίασε έναν άλλο drummer που αστειευόμενος είπε ότι ήταν o Jet Black που είχε ανακαλύψει την πηγή της νεότητας. Ο αντικαταστάτης drummer, περιοδεύει μαζί τους εδώ και εφτά χρόνια, ως roadie και όποτε χρειάζεται αντικαθιστά Jet Black.

Σε κάποια φάση ο JJ Burnel έκανε μια αναδρομή στο παρελθόν, αρκετά συγκινητική. Αφού προλόγισε λέγοντας ότι «πολλοί από εσάς δεν είχαν καν γεννηθεί όταν είχαμε έρθει για πρώτη φορά», το 1985, ενώ συνέχισε μοιράζοντας μαζί με όλους εμάς τους υπόλοιπους μερικές εικόνες από την τελευταία τους φορά στην Ελλάδα στο ΡΟΔΟΝ, έναν από τους πιο ιστορικούς Live χώρους της Αθήνας. Οι Stranglers ήταν και οι τελευταίοι μαζί με τους James Taylor Quartet και τον Steve Wynn που έπαιξαν στο ΡΟΔΟΝ πριν αυτό κλείσει.



Μέσα στο setlist των Stranglers περιελήφθησαν κομμάτια που μπόρεσαν να ικανοποιήσουν και τους οπαδούς αλλά και τους λιγότερο εξοικειωμένους με τον ήχο τους. Ακούστηκαν πολλές από τις κλασσικές επιτυχίες τους όπως το φοβερό "Nice ‘n’ Sleazy", το "Walk Οn By", που ήταν ίσως ένα από τα καλύτερα κομμάτια της βραδιάς, ενώ δεν παρέλειψαν να πουν το "Peaches", το "Golden Brown", "Always Τhe Sun" αλλά και λιγότερα γνωστά όπως τα "Hanging Around", "I Hate You", "The Raven". Με αυτά και με άλλα φτάσαμε στο πρώτο encore που συμπεριέλαβε τα κομμάτια "Nuclear Device" και την καταπληκτική pop-punk επιτυχία τους, του 1977 "Something Better Change". Στο δεύτερο encore όμως τα αίματα άναψαν για τα καλά αφού έπαιξαν το "All Day And All Of The Night", που εδώ και δεκαετίες είναι η κλασσική τους διασκευή στους Kinks, και έκλεισαν με το "No More Heroes", το τραγούδι που όλοι περίμεναν για να τους αποθεώσουν.

Setlist (ενδεικτικά και όχι στη σειρά που παίχτηκαν): Nice ‘n’ Sleazy, Golden Brown, Walk Οn By, Always Τhe Sun, Peaches, Hanging Around, The Raven, I Hate you, Straighten Out, Spectre Of Love, Duchess, All Δay Αnd All OfTthe Night, Nuclear Device, Something Better Change, No More Heroes