The Standells, Lizards @ Gagarin 205, 27/06/10

Από τη μία σκέφτομαι ότι η γενιά μας είναι τυχερή που έχει την ευκαιρία να δει συγκροτήματα θρυλικά, έστω και με μερικές δεκαετίες καθυστέρηση, που οι προηγούμενες γενιές δεν είχαν, λόγω της πρότερης συναυλιακής φτώχιας της Ελλάδας, αλλά και που οι επόμενες δε θα έχουν, λόγω βιολογικών αιτίων. Από την άλλη όμως, κάθε φορά που μπαίνω σε έναν ανάλογο συναυλιακό χώρο, απογοητεύομαι. Όχι τόσο από την προσέλευση του κόσμου σε απόλυτους αριθμούς – οι εποχές είναι δύσκολες και το κοινό είναι περιορισμένο – όσο από τη σύσταση. Και εξηγούμαι. Τα ίδια πρόσωπα, οι ίδιες φάτσες που από τις πολλές φορές που έχουμε βρεθεί να στηρίζουμε παρόμοιες συναυλίες, έχουμε γίνει γνωστοί και φίλοι, τα ίδια μπλουζάκια, οι ίδιες συζητήσεις. Καλή παρέα είμαστε, δε λέω, και σε κάθε μας συγκέντρωση καλά περνάμε. Αλλά ρε γαμώτο, δεν αφορούν κανέναν άλλο οι συναυλίες αυτές;



Αρκετά όμως με τη γκρίνια γιατί την Κυριακή είχαμε πάρτυ. Ένα πάρτυ που άνοιξαν με πολύ διάθεση οι Lizards. Νεαρά παιδιά, με πολύ κέφι αλλά και τσαμπουκά, ανέβηκαν για να περάσουν πρωτίστως οι ίδιοι καλά και αυτό φάνηκε. Παρά ένα σχετικό τρακ είχαν καλή επικοινωνία με το κοινό, περίπου 150 άτομα στο σημείο αυτό, και έπαιξαν το psychobilly και garage τους με ένταση, καταφέρνωντας να αποσπάσουν αρκετά χειροκροτήματα και όχι μόνο από την παρέα τους. Κεντρική φιγούρα είναι εμφανώς ο τραγουδιστής-κιθαρίστας τους, που με τη σωστή δόση attitude γέμιζε όσο έπρεπε τον περιορισμένο χώρο που είχαν στη σκηνή.



Πολύ σύντομα μετά το αρχικό ξεμούδιασμα με τους Lizards, στη σκηνή ανέβηκαν οι Standells και πήραν θέση πίσω από τα όργανά τους. Τα φώτα είχαν ήδη σβήσει και στο πίσω μέρος της σκηνής ένας προτζέκτορας ξεκίνησε να δείχνει τα πρώτα λεπτά του θρυλικού φιλμ των 60s “Riot On Sunset Strip”. Και λίγο πριν εμφανιστούν στο φιλμ οι Standells του τότε, οι Standells του σήμερα ξεκίνησαν να παίζουν το ομώνυμο της ταινίας τραγούδι, σε γενικές επιδοκιμασίες.



Ο Larry Tamblyn στα πλήκτρα ήταν η κεντρική φιγούρα, ως ο μοναδικός επιζών του κλασικού σχήματος, και υπέυθυνος της διατήρησης της παράδοσης, αλλά και οι υπόλοιποι έδεναν ηλικιακά και μουσικά με αυτόν. Μάλιστα ο μπασίστας John Fleck όχι μόνο έχει κολλήσει αρκετά ένσημα στις τάξεις τους, έστω και μετά από την κλασική τους σύνθεση, όχι μόνο είχε συνθέσει μαζί τους κάποια από τα τραγούδια τους, αλλά όπως μάθαμε στο Gagarin, υπήρξε και ιδρυτικό μέλος των Love (τότε με το όνομα John Fleckenstein αν απορείτε γιατί δεν το θυμάστε).



Ο κόσμος, που μέχρι τότε πρέπει να είχε φτάσει τα 250 άτομα, έδειχνε από την πρώτη κιόλας στιγμή να το διασκεδάζει και να χειροκροτάει με ενθουσιασμό, καθώς προχωρούσαν όλο και πιο βαθιά στον κατάλογο των επιτυχιών τους. Ίσως να ήμουν ο μόνος στην αίθουσα που ομολογώ ότι δεν μπόρεσα να αισθανθώ τον ίδιο ενθουσιασμό. Ναι, είχαν διάθεση να παίξουν, ναι ήταν δεμένοι και η εμπειρία τους φαινόταν και ακόμα και το γεγονός ότι ειδικά ο Larry τραγουδούσε επιεικώς μέτρια θα μπορούσα να το δεχτώ, στα πλάισια μίας garage βραδιάς. Αλλά έλειπε ακριβώς αυτό το στοιχείο. Έλειπε η βρωμιά του garage. Η κιθάρα δεν ήταν αρκετά φαζαριστή, τα πλήκτρα δε θύμιζαν farfisa, παρά μόνο σε στιγμές, τα μπλουζ περάσματα παραήταν καλοπαιγμένα και μακρόσυρτα για να αποτελούν αυτό το πρώιμο punk που αγαπήσαμε, ο ήχος παραήταν καθαρός και δεν υπήρχε ίχνος ορμητικότητας και έντασης.



Δε θέλω να ακούσω δικαιολογίες για την ηλικία. Έχω δει εξίσου μεγάλα σε ηλικία συγκροτήματα να κατεδαφίζουν κτήρια και ας ήταν να αφήσουν μετά από μερικούς μήνες την τελευταία τους πνοή (o Sky Saxon, ο Arthur Lee και ο Dickie Peterson μου έρχονται πρόχειρα στο μυαλό). Απλά οι Standells έπαιζαν τα κομμάτια τους πολύ επιφανειακά και έχαναν την ουσία τους.

Από την άλλη βέβαια αυτά είναι δικές μου σκέψεις που προφανώς δεν απασχόλησαν κανέναν στην αίθουσα όταν τους αποθέωνε στα κλασικά τους τραγούδια αλλά και στις διασκευές που επέλεξαν να παίξουν. Στις οποίες διασκευές ο Tamblyn έσπευδε να ξεκαθαρίσει ότι τις είχαν ηχογραφήσει και στο ένδοξο παρελθόν, για να μην υπάρχει υπόνοια «αρπαχτής». Και επίσης δεν ένοιαξε κανέναν ότι από τις καλύτερες στιγμές ήταν περιέργως τα δύο εκτός προγράμματος τραγούδια, που έπαιξαν κατόπιν παραγγελιών και γενικής απαίτησης (τα “Rari” και “Medication”). Γενικά η ατμόσφαιρα ήταν γιορτινή και το κρίμα στο λαιμό μου αν δεν μπήκα στο κλίμα. Τόσο γιορτινή μάλιστα που βγήκαν και για ένα εμφανώς απρογραμμάτιστο δεύτερο encore, όπου έπαιξαν το “Brand New Cadillac” και για δεύτερη φορά το “Dirty Water”.



Αν το ζητούμενο σε μία συναυλία είναι να περάσει το κοινό καλά, δεν μπορώ να εκφράσω την παραμικρή ένσταση, τα αρκετά χαμόγελα που έβλεπα δίπλα μου δε με αφήνουν. Αν όμως έχουμε λιγάκι πιο αυστηρά κριτήρια και περιμένουμε κάτι που να αγγίζει έστω το μύθο του παρελθόντος, τότε συγνώμη για την αιρετική (;) μου άποψη, αλλά αυτοί οι Standells πέρασαν και δεν ακούμπησαν.

Setlist:
Riot On Sunset Strip
Barracuda
There’s A Storm Coming
Why Pick On Me
Summer In The City
Mr. Nobody
Little Red Book
Sometime Good Guys Don’t Wear Black
All Fall Down
Try It
Rari
Why Did You Hurt Me?
Dirty Water
----------------------------
Wild Thing
Money
Linda-Lu
I’ll Go Crazy
Bony Maronie
Medication
Hey Joe
---------------------------
Brand New Cadillac
Dirty Water

Κώστας Σακκαλής