Rush @ Ahoy (Rotterdam), 16-17/10/07

Μέρα 1η:

Είχα ήδη αποφασίσει ότι θα έβλεπα τους Rush σε αυτή τους την περιοδεία, πριν αυτή καν ανακοινωθεί επισήμως. Έχοντας προμελετήσει το «έγκλημα» και παράλληλα λιώνοντας στις ακροάσεις το εξαιρετικό τελευταίο τους πόνημα, το "Snakes & Arrows", η ανακοίνωση του ευρωπαϊκού σκέλους της περιοδείας ήταν η αφορμή για τις προετοιμασίες του ταξιδιού. Ως προορισμός λοιπόν επιλέχθηκε το Rotterdam, όπου οι δυο σερί εμφανίσεις τους αποτελούσαν ένα ισχυρό κίνητρο, μιας και το όνειρο θα γινόταν διπλά αληθινό.

Ημέρα Τρίτη, 16 του Οκτώβρη, και φτάνουμε στο, αν μη τι άλλο, πρωτοποριακό αρχιτεκτονικά Rotterdam. Κάνοντας quote σε γνωστό ελληνικό τραγούδι θα έλεγε κανείς ότι «περνά απ' τ' απαίσιο ξυστά», μιας και η υπερβολή μερικών κτιρίων και οι εξόφθαλμες μεταξύ τους αντιθέσεις αγγίζουν τα όρια του κιτς. Έπειτα από λίγες ώρες είμαστε στο ιστορικό Ahoy, όπου μαζί με αρκετές χιλιάδες κόσμου περιμένουμε την έναρξη του live. Αγωνία για το setlist δεν υπάρχει μιας και δεν αλλάζει κατά τη διάρκεια της περιοδείας. Όταν όμως αντικρίζει κανείς τις κάμερες που επιβεβαιώνουν με την παρουσία τους την έντονη φημολογία που υπήρχε για το γύρισμα του νέου dvd του γκρουπ τις δυο αυτές βραδιές, δε μπορεί παρά να ελπίζει ότι κάποια έκπληξη ίσως ετοιμάζουν.



Ελάχιστα λεπτά μετά τις 8 και το εισαγωγικό βίντεο με τα μέλη του γκρουπ σε δυο ξεκαρδιστικά σκετσάκια προβάλλεται στην κεντρική από τις 3 οθόνες στο πίσω μέρος της σκηνής. Μετά το τέλος του, ο Alex Lifeson κάνει πρώτος την εμφάνιση του με το riff του "Limelight", το οποίο σύμφωνα με την προσφιλή τακτική του γκρουπ, ενώ αποτελούσε το φινάλε της προηγούμενης περιοδείας, μεταφέρθηκε στην κορυφή του setlist. Ακολουθούν οι Lee και Peart και η βουτιά στο πολύπλοκο μουσικό σύμπαν των Rush έχει ξεκινήσει με τους καλύτερους οιωνούς, αφού είναι κάτι παραπάνω από εμφανές ότι διανύουν μια δεύτερη νεότητα. Η απόδοση της μπάντας εξαιρετική, ο φωτισμός άκρως εντυπωσιακός και αν και ο ήχος της κιθάρας ακούγεται κάπως θολός στην αρχή, το πρόβλημα διορθώνεται σύντομα.

Ιδιαίτερη μνεία πρέπει να γίνει ση φωνή του Lee, που ακόμα και σε πολύ απαιτητικά κομμάτια, όπως το "Freewill" που ακολούθησε λίγη ώρα μετά, αποδείχθηκε πως κρατιέται σε ιδιαίτερα καλή κατάσταση. Το πρώτο από τα δύο σετ της βραδιάς συνεχίστηκε με καινούριο υλικό και πιο συγκεκριμένα με το "The Main Monkey Business", με την πολύ «κολλητική» μελωδία του και το "The Larger Bowl" (τίτλος επίσης ενός κεφαλαίου του συγγραφικού ντεμπούτο του Neil Peart, "The Masked Rider"), με ένα εξαιρετικό συνοδευτικό βίντεο, όπου λόγια, μουσική και εικόνα μας θυμίζουν ότι ο κόσμος μας δεν είναι αγγελικά πλασμένος. Λίγο αργότερα, οι πρώτες νότες του "Circumstances" ξυπνάνε το αρκετά στατικό, θα έλεγε κανείς, oλλανδικό κοινό και οι Rush επισκέπτονται και πάλι το ένδοξο παρελθόν τους. Με αυτή τη ματιά πίσω στο χρόνο κλείνει και το πρώτο σετ, με το "Dreamline" εν μέσω laser και strobe lights.



Μετά από την επίσκεψή μας στους πάγκους με το merchandise, που ήταν η χαρά του καταναλωτή οπαδού (αφού είχε μεγάλη ποικιλία ρουχισμού και memorabilia - από καρφίτσες και καπελάκια, μέχρι tour books και shopping bags), καθώς και στα πωλητήρια τροφίμων και ποτών για «εφόδια», επιστρέψαμε στις θέσεις μας για την αρχή του δεύτερου σετ. Αυτό ξεκίνησε με ένα ψυχεδελικό κλιπ, σχετικό με το "Snakes & Arrows", και το "Far Cry", το πρώτο single από το νέο δίσκο, σήμανε την αρχή. Το "Snakes & Arrows" εκπροσωπείται με ακόμα τέσσερα τραγούδια (συνολικά παίχτηκαν 9 από τα 13 κομμάτια του άλμπουμ).

Σύντομα φτάνει η ώρα που ο Geddy Lee παίρνει θέση πίσω από τα πλήκτρα για να ακουστεί η εισαγωγή του "Subdivisions". Σιγά σιγά «χάνεται η μπάλα». Ο Lee μας υπενθυμίζει ότι η βραδιά μαγνητοσκοπείται για το επερχόμενο dvd της μπάντας, ενώ ταυτόχρονα ο ίδιος τραβάει το κοινό με τη δική του κάμερα, παρακινώντας μας να φωνάξουμε "Hello Canada". Κάπου εκεί κάνει και την εμφάνιση της μια ελληνική σημαία στην αρένα, δίπλα σε μια σκοτσέζικη και μια του Καναδά. Για τη συνέχεια: "Natural Science" και "Witch Hunt" και η βραδιά φτάνει στην κορύφωσή της με το drum solo του Peart και τα έντονα ethnic στοιχεία του να ρίχνουν σαγόνια στο πάτωμα. Live γίνεται ακόμα πιο εμφανές γιατί θεωρείται ένας από τους καλύτερους ντράμερ του πλανήτη. Με τα χρόνια πιστεύω έχει ωριμάσει ακόμα περισσότερο ως μουσικός και αυτό φαίνεται από το πώς «γεμίζει» τα πιο πρόσφατα τραγούδια του γκρουπ, κρατώντας μια αξιοζήλευτη και σπάνια ισορροπία μεταξύ τεχνικής και μουσικότητας. Πριν το κλείσιμο και του δεύτερου σετ με το "Tom Sawyer", ένα απίστευτο βίντεο με τους ήρωες του South Park να προβάρουν το τραγούδι και τον Cartman να μπερδεύει τους στίχους μας ρίχνει στο πάτωμα από τα γέλια. Μετά από λίγο η μπάντα ξεκινάει να παίζει κανονικά πλέον το τραγούδι και στη συνέχεια μας καληνυχτίζουν για πρώτη φορά.



Το encore δεν αποτέλεσε βέβαια έκπληξη, με τα "One Little Victory" (και τον δράκο-μασκότ της περιοδείας του "Vapor Trails" να γεμίζει φωτιές τη σκηνή), "A Passage To Bangkok" με το μονολιθικό riff του και το κλασικό "YYZ" με τον κόσμο να το τραγουδάει νότα προς νότα. Κάπου εδώ ανανεώνουμε το ραντεβού μας για την επόμενη μέρα, υπό τους ήχους του ανατριχιαστικού "Halellujah" από τη φωνή του Jeff Buckley να ακούγεται από τα ηχεία, αποτελώντας ιδανικό επίλογο μιας σχεδόν θρησκευτικής εμπειρίας.

Μέρα 2η:

Η προσέλευση του κόσμου ήταν σαφώς μικρότερη την επόμενη μέρα. Από ό,τι μάθαμε πάντως, ο κόσμος μοιράστηκε στρατηγικά τις 2 μέρες, αφού ο σκηνοθέτης ήθελε να αποφύγει τη μία sold-out βραδιά, έτσι ώστε να εξασφάλιζε καλύτερα πλάνα για το dvd. Η έκπληξη που περιμέναμε στο setlist δυστυχώς δεν ήρθε ποτέ. Μάλιστα και τις δυο μέρες παίχτηκε το "Distant Early Warning" αντί του "Summertime Blues" που έπαιζαν σε άλλες στάσεις του tour. Ο ήχος ήταν πολύ πιο διαυγής, το γκρουπ πιο άνετο και αυθόρμητο στη σκηνική του παρουσία, το σόλο του Peart ελάχιστα αλλαγμένο και το show το ίδιο επιβλητικό και εντυπωσιακό.



Η διοργάνωση ήταν κάτι παραπάνω από άψογη, υποδειγματική θα τολμούσα να πω, με τον κόσμο να μην ταλαιπωρείται σε καμία των περιπτώσεων. Κοινώς, δεν υπήρξε στριμωξίδι, αγένεια από τους security, τεράστιες ουρές και μποτιλιάρισμα κατά την είσοδο και έξοδο, κάπνα και πολύωρη αναμονή στα stand για τα φαγητά και ποτά. Ο κόσμος το διασκέδαζε, χωρίς στιγμή να νιώσει ότι δε σέβονται τον ίδιο ή έστω την τσέπη του. Ειδική μέριμνα υπήρχε φυσικά και για τους ανθρώπους με κινητικά προβλήματα. Το μετρό λειτουργούσε 2 ώρες επιπλέον για να διευκολύνει τις μετακινήσεις και αυτό γίνεται κάθε φορά που υπάρχει κάποιο event στο Ahoy. Όλα αυτά δηλαδή που θα έπρεπε να θεωρούνται αυτονόητα σε κάθε συναυλία και δυστυχώς στη χώρα μας συνήθως θυσιάζονται υπέρ του κέρδους ή απλά της αδιαφορίας και του ωχαδερφισμού.

Σε γενικές γραμμές λοιπόν, το show ήταν μια άψογη από κάθε πλευρά και ακριβή παραγωγή. Είχε πολλές ξεκαρδιστικές στιγμές, από τις σούβλες με κοτόπουλα αντί για ενισχυτές μπάσου πίσω απ τον Lee, μέχρι τις Barbie "groupies" που ήταν στημένες μπροστά στην πεταλιέρα του Lifeson. Στο setlist δόθηκε βάρος στη «μεσαία» χρονικά περίοδο των Rush και φυσικά στον καινούριο δίσκο. Στα αρνητικά θα μπορούσε να πει κάποιος ότι ήταν η πιστή επανάληψη του setlist (με εκνευριστική ακρίβεια πάνω στις πρωτότυπες εκτελέσεις) και τις δυο βραδιές και το σερί των 5 κομματιών από το "Snakes & Arrows" στην αρχή του δεύτερου σετ, που ίσως θα μπορούσε να μειωθεί ελαφρώς για να παιχτεί κάτι ακόμα από τα «παλιά». Δε θα μπω καν στον κόπο να σχολιάσω τη δεδομένη τεχνική κατάρτιση των μελών. Δε συναντάς συχνά μουσικούς να παίζουν ταυτόχρονα πλήκτρα, bass pedals και να τραγουδούν.



Κλείνοντας θα ήθελα να ευχηθώ να δούμε κάποτε τους Rush και εδώ γιατί πραγματικά πρόκειται για μια εμπειρία ζωής. Η μπάντα δεν κάνει εκπτώσεις στην απόδοση της, παίζοντας 3ωρα σετ (όντας σε «μουσειακή» ηλικία πια), χωρίς δήθεν σνομπισμούς και περικοπές ανάλογα με τα κέφια τους και χωρίς να υπηρετούν ένα εμπορικό intellectual προφίλ υποταγμένο στις διαταγές του εκάστοτε μάνατζμεντ. Νομίζω ότι πολλοί νεόκοποι rock stars έχουν πολλά να μάθουν από τους «παλιούς». Είναι φανερό ότι το διασκεδάζουν και μάλλον θα συνεχίσουν να το κάνουν μέχρι αυτό να αλλάξει. Ως τότε όλοι όσοι τους λατρεύουμε δε μπορούμε παρά να τους πούμε ένα μεγάλο ευχαριστώ για τη μουσική τους. Farewell λοιπόν ως την επόμενη ευρωπαϊκή περιοδεία...



Το setlist και για τις δυο βραδιές διαμορφώθηκε ως εξής:

Set 1:
Video Intro (features all three band members) Limelight, Digital Man, Entre Nous, Mission, Freewill, The Main Monkey Business, The Larger Bowl (Bob & Doug video intro), Secret Touch, Circumstances, Between The Wheels, Dreamline. Intermission

Set 2:
Video Intro (features Alex), Far Cry, Workin' Them Angels, Armor And Sword, Spindrift, The Way The Wind Blows, Subdivisions, Natural Science, Witch Hunt, Malignant Narcissism, Drum Solo, Hope, Distant Early Warning, The Spirit Of Radio, Tom Sawyer (South Park video intro)
Encore: One Little Victory, A Passage to Bangkok, YYZ, Video outro (features Geddy)