Raketkanon, One Leg Mary @ Death Disco, 09/05/15

Ξεκινάω ανάποδα. Όποιος παρευρέθηκε στο Death Disco το Σάββατο ξέρει ήδη ότι βίωσε μια από τις ανεπανάληπτες συναυλιακές στιγμές. Μια από αυτές που έρχονται σπάνια, από αυτές που μένουν για πάντα. Έτσι καταλήγω στο εξής συμπέρασμα: Υπάρχουν τα συγκροτήματα που γαμάνε τα πάντα πάνω στη σκηνή, που σε κάνουν να περνάς καλά, σε απογειώνουν και σε κάνουν να τρελαίνεσαι και υπάρχουν και οι Raketkanon.

Πριν από τους Βέλγους, ανέλαβαν οι Αθηναίοι One Leg Mary να ανοίξουν για αυτούς. Πρώτη φορά που τα έβλεπα τα παιδιά και, δυστυχώς, δεν μου δημιούργησαν την επιθυμία να τους ξαναδώ. Αν και ηχητικά έχουν εξαιρετικά ενδιαφέρουσες ιδέες, φτιάχνοντας ένα όμορφο μείγμα αποτελούμενο από math rock τεχνοτροπίες, το οποίο, αν και σε σημεία είναι αρκετά τεχνικό, έχει μια pop χροιά που ακούγεται εθιστικό.



Οι επιρροές τους από Slint και Don Caballero (ειδικά στα σημεία που γκάζωναν) συνδυάζονται άψογα με indie αναφορές a la Strokes και artsy περάσματα που ακουμπάνε Television. Όλα αυτά θα μπορούσαν να συνέθεταν μια εξαίρετη μπάντα αλλά εν τέλει δεν με έπεισαν για δύο βασικούς λόγους.



Ο πρώτος είναι η στατική τους παρουσία πάνω στη σκηνή. Αν εξαιρέσουμε τον κιθαρίστα στα δεξιά της σκηνής (όπως βλέπαμε εμείς), ο οποίος είχε όρεξη και χτυπιόταν ασταμάτητα, όλοι οι υπόλοιποι στέκονταν σαν αγάλματα. Ειδικά ο μπασίστας, ο οποίος ήταν και στο κέντρο, παίζει να μην κούνησε ούτε βλέφαρο. Το σημαντικότερο όμως πρόβλημα ήταν τα κάκιστα φωνητικά. Τελείως επίπεδα και μονοδιάστατα, ένιωσα ότι χάλαγαν ό,τι έχτιζαν με τη μουσική τους. Γενικά, θα τους προτιμούσα χίλιες φορές μια αμιγώς instrumental μπάντα. Συνοπτικά, λοιπόν, μου είπαν ελάχιστα πράγματα, στο πρώτο μισό του σετ τους ήταν μουδιασμένοι αλλά από τα μισά και μετά ανέβηκαν αισθητά και γούσταρα σε μπόλικες φάσεις.

Και κάπως έτσι ήρθε η στιγμή να βγουν οι θεόμουρλοι Βέλγοι στη σκηνή. Δεν ξέρω πόσοι από εσάς είχατε πάει πέρσι και είχατε στηθεί με ντάλια ήλιο, μες στο μεσημέρι να δείτε τους Raketkanon στο Plissken Festival, άλλα όσοι ήσασταν τότε παίζει να είχατε τις υποψίες σας για το τι επρόκειτο να ακολουθήσει. Εγώ πάντως δεν ήμουν.



Μιλάμε για σοκ. Αν και οι στούντιο δουλειές τους δεν με τρελαίνουν (γουστάρω παρ' όλα αυτά), μιλάμε ότι live τα παλικάρια γαμάνε το σύμπαν. Αδιανόητη ενέργεια, χοροπήδαγαν  αδιάκοπα και για μία ώρα άφησαν τα κόκκαλά τους πάνω στη σκηνή. Εμείς τα αφήσαμε κάτω από αυτήν. Καθ’ όλη τη διάρκεια του σετ τους επιδίδονταν σε διαρκή stage diving και όχι μόνο όσοι ήταν όρθιοι αλλά ακόμα και ο ντράμερ. Πραγματικά δεν έχω ξαναδεί ντράμερ να περνάει την περισσότερη ώρα όρθιος ή στον αέρα από το να κάθεται απλά και να παίζει. Όχι, όμως, αυτός σε κάθε ευκαιρία σηκωνόταν και βούταγε στο κοινό, μας αγκάλιαζε και ενίοτε πήγαινε στον κιθαρίστα τους και του έσκαγε κι ένα γλωσσόφιλο.



Με αισθητική που παραπέμπει στο κίνημα queer του '80 και ηχητικές επιρροές από Shellac και Melvins κυρίως αλλά και επιμέρους από Laughing Hyenas (τα σκισμένα και ιδιαίτερα φωνητικά του τραγουδιάρη) και Residents (τα synth και η θεατρικότητά τους), οι Raketkanon είναι τέσσερις τεραστίων διαστάσεων καλώς εννοούμενοι καραγκιόζηδες. Ο πληκτράς ήταν από την αρχή με το μποξεράκι και μια φανέλα και από τα μισά και μετά έβγαλε τη μπλούζα και μόνο που δεν τα κατέβασε να τριγυρνάει με τη μαλαπέρδα πάνω στη σκηνή. Ο μουσάτος κιθαρίστας, εκτός του ότι μας βομβάρδιζε αδιάκοπα με τα κοφτερά riff του, σκαρφάλωνε πάνω στο ηχείο και βούταγε στο κοινό, με αποτέλεσμα να σπάσει το ηχείο σε κάποια φάση. Τέλος, ο τραγουδιστής τους οργιάζε, τρέχοντας πάνω-κάτω, ούρλιαζε φανταστικά στο μικρόφωνο σηκώνοντάς μας την τρίχα με κάθε τσιρίδα του και ύστερα σωριαζόταν στο έδαφος ημιλιπόθυμος από την κούραση πριν σηκωθεί και αρχίσει πάλι τα ίδια από την αρχή.



Η μπάντα έπαιξε μία ώρα και μία ώρα ήταν ακριβώς όσο έπρεπε να παίξει. Και γι' αυτούς και για εμάς. Τέτοιο ξύλο δεν αντέχεται παραπάνω. Με στυγνή hardcore λογική, οι Raketkanon έπαιξαν σχεδόν ολόκληρους τους δύο δίσκους που έχουν κυκλοφορήσει μέχρι στιγμής, αφήνοντας εκτός ελάχιστα κομμάτια, και μας κατέστρεψαν τα πάντα, επαναπροσδιορίζοντας το τι σημαίνει συναυλιακή εμφάνιση.



Στο τέλος, κατάκοποι, με τον ιδρώτα να στάζει από κάθε πόρο του δέρματός τους, μας αποχαιρέτησαν αγκαλιά και μας άφησαν να αναρωτιόμαστε αποσβολωμένοι: «Τι έγινε ρε μαλάκα τώρα;». Ακόμα δεν έχω απάντηση.

Φωτογραφίες: Chris Lemonis