Paradise Lost, Mencea @ Gagarin 205, 09/12/07

Από τον Άλκη Κοροβέση, 13/12/2007 @ 06:26
Η συνέντευξη την οποία προ ολίγων ημερών είχε παραχωρήσει ο Greg Mackintosh στο Rocking.gr είχε αυξήσει τις προσδοκίες όλων μας για την επιστροφή των Paradise Lost στην Ελλάδα, μετά το καλοκαιρινό πέρασμα τους με τους Type O Negative. Προσωπικά, από αυτά που άκουσα, περίμενα κάτι ιδιαίτερο από αυτούς, το οποίο δε θα είχα ξαναδεί τις προηγούμενες φορές. Η έκπληξη ήταν μεγάλη για τους Θεσσαλονικείς, όταν έμαθαν πως η συναυλία εκεί δε θα γινόταν λόγω προβλημάτων υγείας του τραγουδιστή Nick Holmes, ενώ πουθενά δεν αναφερόταν τίποτα για την Αθήνα, όπου η συναυλία ήταν προγραμματισμένη για την αμέσως επόμενη μέρα. Και για όσους αναρωτιόνταν πως γίνεται τη μια μέρα να του απαγορεύουν οι γιατροί να τραγουδήσει και την επόμενη όλα ωραία και καλά, θα τους προέτρεπα να βρίσκονταν χτες στη συναυλία να το διαπιστώσουν με τα ίδια τους τα μάτια και αυτιά.

Η βραδιά ξεκίνησε με τους Mencea, και δυστυχώς όχι ιδιαίτερα καλά. Τα προβλήματα που αντιμετώπιζαν στον ήχο αλλά και τον εξοπλισμό ήταν εμφανή από την αρχή κιόλας του set. Μετά το πρώτο κομμάτι μάλιστα έκαναν μία μικρή διακοπή ώστε να διορθώσουν ό,τι ήταν δυνατόν, και από εκεί και πέρα ο ήχος έφτιαχνε σταδιακά. Η διαφορά τελικά έγινε αισθητή μόνο κατά το δεύτερο μισό της εμφάνισής τους, στο οποίο σαφώς ήσαν καλύτεροι (απ' όλες τις απόψεις). Είναι και το μουσικό τους ύφος τέτοιο (βασικές επιρροές αποτελούν οι Meshuggah, Gojira και λοιπά συναφή ακούσματα) που αν δεν έχεις καλό ήχο, «θάβεσαι» πολύ εύκολα. Ενώ με λίγα λόγια στην αρχή δε μου έκαναν αίσθηση, στο δεύτερο μισό μου κίνησαν αρκετά την περιέργεια ώστε να τους τσεκάρω στο κοντινό μέλλον...




Φτάνοντας στο Gagarin κατά τις 9 παρά, χάρη στην ευγένεια και την αλτρουιστική διάθεση που χαρακτηρίζει τον μέσο Έλληνα -και μη- οδηγό, δεν έχω λόγια να πω για το συγκρότημα που άνοιξε τη συναυλία. Ίσα ίσα πρόλαβα να μπω όταν είχαν βγει οι Paradise Lost σε μια καπνισμένη σκηνή, πράγμα ομολογουμένως επικίνδυνο με δεδομένη την κατάσταση που γνωρίζαμε ότι βρισκόταν ο Holmes. Έτσι ή αλλιώς, η συναυλία είχε ξεκινήσει και με τη γνωστή σύνθεση (δεξί χαφ ο Mackintosh, δεκάρι ο Holmes, κόφτης ο Edmonson, αριστερό χαφ ο Aedy, σέντερ μπακ ο νέοπας Singer) και το “The Enemy” έριξε την αυλαία.

Ο ήχος αρχικά ήταν λίγο απαράδεκτος, τουλάχιστον στο χώρο που βρισκόμουν εγώ (αριστερά από τη σκηνή, λίγο πριν τελειώσει ο εξώστης). Όπως ήταν αναμενόμενο, ο Holmes ήταν λίγο πιο δυνατά από τους υπόλοιπους για να ξεπεραστεί, όσο ήταν αυτό δυνατό, το handicap του, αν και σε γενικές γραμμές η ένταση του ήχου τους ήταν πιο κάτω από το κανονικό. Η σκηνική παρουσία της μπάντας θύμιζε τις παλιότερες εμφανίσεις τους, με τον Mackintosh να είναι ο πιο ενθουσιώδης, τραγουδώντας σχεδόν όλους τους στίχους και παίρνοντας τις γνωστές του εκφράσεις ανάλογα με το κομμάτι, τον Aaron να λικνίζεται ρυθμικά, με εξαίρεση τον Holmes που ίσα ίσα κρατιόταν στα πόδια του. Η εξάντληση του ήταν έκδηλη στο πρόσωπο του και ο ίδιος έκανε μεγάλη προσπάθεια να αποδώσει τα κομμάτια σε ένα αποδεκτό βαθμό. Αρκετές φορές ζήτησε τη βοήθεια του κοινού, το οποίο όποτε του δινόταν η ευκαιρία έπαιρνε τον ρόλο του frontman και κάλυπτε τα κενά που άφηνε ο αγαπητός μας Βρετανός. Όσο πέρναγε η ώρα, ο ήχος καλυτέρευε αλλά ποτέ δεν έφτασε αυτόν των προηγουμένων συναυλιών τους.

Συνοψίζοντας τώρα, τα θετικά της συναυλίας ήταν τα παρακάτω: το “Gothic”, το “As I Die”, η υπερπροσπάθεια του Holmes, το γεμάτο Gagarin. Τα αρνητικά: η μικρή διάρκεια του live (μόλις 70 λεπτά), ο ήχος, το σχεδόν απαράλλαχτο setlist, η παντελής απουσία του "Icon". Με άλλα λόγια, όποιος τους είχε ξαναδεί και παλιότερα, δε νομίζω μετά από καιρό να θυμάται αυτό το συγκεκριμένο live. Όσοι τους έχασαν να ξέρουν ότι δεν έχασαν απολύτως τίποτα (τυχερέ ξάδερφε). Λυπάμαι όσους τους είδαν για πρώτη φορά, γιατί η εικόνα αυτή δεν είναι η πραγματική εικόνα των Paradise Lost. Ο σεβασμός που μας έχουν δείξει σε παλιότερες συναυλίες, με τα 2 encore, δεν ήταν δυνατό να αποδοθεί και σε αυτήν τους την εμφάνιση, λόγω των προαναφερθέντων προβλημάτων υγείας του Holmes, αλλά φανερώθηκε στο ότι εμφανίστηκαν παρ' όλες τις αντιξοότητες.



Με δεδομένες τις συνθήκες, το αποτέλεσμα ήταν καλό. Προσωπικά όμως, αν και αναγκάστηκα να αλλάξω το πρόγραμμα μου μόνο και μόνο για να βρίσκομαι στην Αθήνα για το live, θα προτιμούσα να μην παίξουν χθες και να έρχονταν σε full φόρμα σε ένα-δύο μήνες , όταν θα παίξουν και στη Θεσσαλονίκη. Μια ενδιαφέρουσα εκδοχή θα ήταν να έπαιζαν ξανά και τότε και όσοι παρευρεύθησαν στο Gagarin να έχουν μια σημαντική έκπτωση στην τιμή του εισιτηρίου τους. Όπως και να 'χει, για έναν οπαδό η Κυριακάτικη συναυλία ήταν μια ακόμα εμπειρία, όπως κάθε συναυλία των Paradise Lost. Έτσι και αλλιώς «So much is (Paradise ) Lost» όπως λέει και ένα κομμάτι τους. Greg, Nick, Aaron, Steven, Jeff σας περιμένουμε ξανά σύντομα γιατί πιστεύω ότι και 'σεις νιώθετε πως μας χρωστάτε κάτι.

Setlist (χωρίς σειρά):

01. The Enemy
02. Grey
03. Erased
04. No Celebration
05. As I Die
06. Gothic
07. Enchantment
08. Never For The Damned
09. Ash And Debris
10. Praise Lamented Shade
11. Requiem
12. Unreachable
13. Say Just Words
14. One Second
15. So Much Is Lost

Και για πρώτη φορά χωρίς encore.

  • SHARE
  • TWEET