Live: Destruction, Candlemass, Perzonal War, Deathchain
07/12/2005 @ 17:54
02/12/05, Γήπεδο Sporting, Αθήνα
Thrash και doom. Δύο διαφορετικά μουσικά είδη, με ξεχωριστό στυλ οπαδών, τα οποία σίγουρα μπορούν να συνυπάρξουν κάτω από τη σκέπη των μαγικών λέξεων heavy metal. Κάπως έτσι σίγουρα θα σκέφτηκαν οι διοργανωτές που ανέλαβαν να βγάλουν σε περιοδεία δυο από τους ζωντανούς θρύλους του heavy metal, τους thrashers Destruction και τους doomsters Candlemass. Αν βγάλουμε από το μυαλό μας το οικονομικό όφελος της περιοδείας, σίγουρα δεν είναι και λίγο πράμα για τα ελληνικά δεδομένα να βλέπει κανείς να μοιράζονται τη σκηνή αυτές οι μπάντες.
Έτσι, μην αφήνοντας την ευκαιρία να πάει χαμένη, ήμουν πιστός στο ραντεβού μου μ' αυτή την τόσο ωραία συνάντηση. Φτάνοντας γύρω στις 19:30 στο χώρο (με προκαθορισμένη ώρα έναρξης τις 20:00) ο κόσμος, χωρίς να είναι πολύς, έμπαινε σιγά σιγά στο γήπεδο. Η εικόνα δεν ήταν πολύ διαφορετική μέσα. Περίπου 200-250 άτομα συνέθεταν όχι και την καλύτερη εικόνα, σκεπτόμενος κανείς το -σχετικά- φυσιολογικό κόστος του εισιτηρίου αλλά και το co-headlining του εν λόγω billing.
Γύρω στις 20:30 οι Deathchain έκαναν την εμφάνιση τους στη σκηνή. Οι ιθύνοντες του live μάλλον δε συνεννοήθηκαν καλά με τη μπάντα και έτσι το μισό και κάτι πρώτο κομμάτι τους το ακούσαμε με σχεδόν όλα τα φώτα ανοικτά! Στην υπόλοιπη μισή περίπου ώρα που έπαιξαν απέδειξαν (τουλάχιστον σε μένα) ότι δυστυχώς υπάρχουν πια λίγες μπάντες που έχουν να προσφέρουν κάτι ιδιαίτερο στους οπαδούς. Το «οι Slayer συναντούν τους Bolt Thrower» στυλ τους σίγουρα ξεσήκωσε λίγο τον κόσμο αλλά εμένα δεν με έπεισε. Ίσως και λόγω άσχημου ήχου μια και ο τραγουδιστής ακουγόταν περισσότερο σα να βογκάει παρά σα να τραγουδάει. Στα περίπου 5 τελευταία λεπτά έσωσαν λίγο την εικόνα τους, μια και η διασκευή του "Black Magic" των Slayer δόνησε το χώρο δημιουργώντας ένα φυσιολογικό πανικό στο κοινό. Εγκατέλειψαν τη σκηνή χειροκροτούμενοι, σίγουρα όμως θέλουν ακόμα πολλή προσπάθεια για να πετύχουν κάτι αξιόλογο.
Στις 21:15 περίπου ανέβηκαν στη σκηνή οι Perzonal War, δεύτερο όνομα του billing. Στο εξωτερικό έχουν κάνει ένα αρκετά καλό ξεκίνημα αποσπώντας πολύ καλά σχόλια από τον ξένο τύπο. Κάποιοι μάλιστα λένε ότι είναι οι νέοι Metallica αφού η φωνή του τραγουδιστή τους μοιάζει με αυτή του Hetfield. Στην περίπου μισή ώρα που έπαιξαν και αυτοί απέδειξαν ότι οι καλές κριτικές που τους ακολουθούν δεν είναι τυχαίες. Με πολύ καλύτερο και πιο καθαρό ήχο από τους Deathchain, χωρίς βέβαια ακόμα να είναι αρκετά καλός, κατάφεραν με το γεροδεμένο, στα χνάρια των Slayer, speed-thrash που παίζουν να ζεστάνουν τον κόσμο. Η μπάντα πραγματικά με κάποια ακόμη προσπάθεια πιστεύω ότι μπορεί να κατακτήσει το metal κοινό. Εγκατέλειψαν τη σκηνή καταχειροκροτούμενοι δίνοντας πολλές υποσχέσεις για το μέλλον.
Ο κόσμος σιγά σιγά είχε αρχίσει να γίνεται περισσότερος μέσα στο χώρο. Τώρα πια σίγουρα γύρω στα 800-900 άτομα ήταν στο Sporting. Όλοι είχαν συσπειρωθεί στην αρένα αναμένοντας με αγωνία την εμφάνιση των Destruction, οι οποίοι θα ήταν κανονικά headliners. Σύμφωνα με το πρόγραμμα οι Candlemass έπρεπε να παίξουν προτελευταίοι, πράγμα όμως που δεν έγινε μια και έχασαν την προκαθορισμένη πτήση τους για Ελλάδα και έτσι το πρόγραμμα έπρεπε να διαφοροποιηθεί. Κάποιοι είχαν αρχίσει να πιστεύουν ακόμα και σε ματαίωση της εμφάνισης των Candlemass, κάτι το οποίο θα ήταν καλύτερο από την εικόνα που αντικρίσαμε κάνα δίωρο αργότερα.
Γύρω στις 22:00 τα φώτα έσβησαν. Οι ιαχές "Destruction, Destruction" δόνησαν την ατμόσφαιρα. Για άλλη μια φορά οι thrash οπαδοί ήταν εκεί για να δουν αυτή τη σπουδαία μπάντα. Μετά από μια «κολασμένη» εισαγωγή, το group έκανε την εμφάνιση του στη σκηνή προκαλώντας πανζουρλισμό στους οπαδούς. Αμέσως το γνωστό moshing ξεκίνησε, δημιουργώντας μια πολύ όμορφη εικόνα σε κάποιον που καθόταν στις κερκίδες και αποδεικνύοντας το γιατί το ελληνικό κοινό είναι το πιο θερμό στον πλανήτη (σύμφωνα με αυτά που λένε τα groups που επισκέπτονται τη χώρα μας). Από εκεί και πέρα είναι λίγο δύσκολο να περιγραφεί το τι έγινε. Το γήπεδο είχε πάρει φωτιά. Από τη σκηνή οι Destruction εξαπέλυαν την thrash επίθεση τους θέλοντας να κάνουν τα πάντα για να διασκεδάσουν τους εκδηλωτικούς οπαδούς τους που δε σταμάτησαν το moshing καθ' όλη τη διάρκεια του set list τους. Παρόλο που ο ήχος ήταν για ένα ακόμη group κακός, με κομμάτια όπως τα "Nailed To The Cross", "Unconscious Ruins", "The Antichrist", "Release From Agony", "Life Without Sense", "Bestial Devastation", "Invincible Force", "Mad Butcher", "The Defiance Will Remain", "Metal Discharge", "Curse The Gοds" (εδώ έγινε ο χ α μ ο ς), "Τhe Βutcher Strikes Back", "The Alliance Οf Hellhounz" κλπ κατάφεραν να στείλουν στα ουράνια τους οπαδούς που παραληρούσαν από κάτω. Μετά από μιάμιση ώρα ανελέητου «ξύλου» σίγουρα όλοι οι οπαδοί ήταν με το χαμόγελο στα χείλη ευχαριστώντας το group για το τελικό αποτέλεσμα και δίνοντας ραντεβού για την όποια μελλοντική τους συνάντηση. Η μπάντα αποχώρησε φυσικά αποθεούμενη.
Η ώρα ήταν ήδη περασμένη (κοντά 24:00) όταν το road crew των Candlemass άρχισε να στήνει το σκηνικό. Ευτυχώς οι φόβοι ματαίωσης δεν επιβεβαιώθηκαν. Ο κόσμος είχε αραιώσει. Όσοι έμειναν πάντως δεν έκρυβαν την επιθυμία τους να αρχίσει όσο πιο γρήγορα γίνεται το live. Οι Candlemass έχουν πολλούς οπαδούς στην Ελλάδα και το ξέρουν. Ειδικά μετά την καλοκαιρινή τους εμφάνιση στο Rockwave έδιναν πολλές υποσχέσεις. Έτσι κατά τις 00:15 εμφανίστηκαν στη σκηνή προκαλώντας ρίγη ενθουσιασμού. Ξεκίνησαν το set list τους με το "Black Dwarfs". Ο ήχος ήταν πολύ μέτριος και έτσι το κοινό ήταν λίγο μουδιασμένο. O Messiah Marcolin, frontman - σύμβολο, παρουσιάστηκε αρκετά αδυνατισμένος δίνοντας μια άλλη αισθητική στην εικόνα που έχουν οι metal οπαδοί για τη μπάντα. Δυστυχώς δεν ήταν μόνο αυτό. Η φωνή του αρκετά βραχνή και καταβεβλημένη, μάλλον από την περιοδεία, δεν ήταν ο δυναμίτης που σε καθήλωνε. Το group έκανε πραγματικά ότι μπορούσε για να φτιάξει τη διάθεση του κοινού. Ο ήχος είχε αρχίσει να γίνεται κάπως καλύτερος. Ο Messiah έλεγε συνεχώς ότι ετοιμάζουν κάτι πολύ καλό σε μελλοντική εμφάνιση των Candlemass στη χώρα μας. Ίσως να ήθελε να αποτρέψει τις όποιες μουρμούρες γι' αυτό που θα επακολουθούσε λίγο αργότερα. Εκείνο το βράδυ με κομμάτια όπως τα "Mirror Mirror", "Bearer Of Pain", "Copernicus", "Well Of Souls", "Solitude", "Dark Are The Veils Of Death" έκαναν φιλότιμες προσπάθειες να κρατήσουν ζεστό το όνομα τους στους Έλληνες οπαδούς. Μάταια όμως. Ο κόσμος είχε αρχίσει σιγά σιγά να ψιλοξενερώνει. Σίγουρα δεν ήταν αυτό που περίμενε. Κάπου εκεί ήρθε και το «κερασάκι στην τούρτα». Γύρω στις 01:00 και μετά από 45 λεπτά (!!!) μας καληνύχτισαν, αφήνοντας μας όλους άφωνους. Μετά από κάνα πεντάλεπτο βγήκαν για encore παίζοντας το "Crystal Ball", αλλά δυστυχώς δεν κατάφεραν να σώσουν την παρτίδα. Μάταια ο Messiah έλεγε πως όταν ξανάρθουν θα έχουν κάτι πολύ special για τους οπαδούς. Ο κόσμος εμφανώς απογοητευμένος εγκατέλειπε το χώρο, αναρωτώμενος τους λόγους αυτής της άσχημης εμφάνισης.
Στο εν λόγω live ίσως οι ελληνικές συνθήκες συναυλιών (συναυλιακοί χώροι σε πυκνοκατοικημένες περιοχές που πρέπει να κλείνουν συγκεκριμένη ώρα) να επηρέασαν την εξέλιξη του. Ας φροντίσουν οι αρμόδιοι να διορθώσουν κάποιες καταστάσεις γιατί πολύ φοβάμαι ότι κάποια στιγμή ίσως γίνει κάτι άσχημο. Νισάφι πια κύριοι, όπως και αν λέγεστε (συγκρότημα, διοργανωτής ή κάποιος άλλος).
03/12/05, Υδρόγειος, Θεσσαλονίκη
Τελικά είναι πολύ περίεργο το φαινόμενο «συναυλία» στην Ελλάδα. Τι μπορεί να αφορά η παραπάνω φράση; Απλά το γεγονός ότι τίποτα δεν αρχίζει στην ώρα του. Έχουμε συνηθίσει στο να περιμένουμε κυριολεκτικά ώρες ώστε να δούμε τη συναυλία του εκάστοτε συγκροτήματος, ούτε λίγο ούτε πολύ δηλαδή μία επιμήκης χρονικά καθυστέρηση ήταν μέχρι τώρα κατεστημένο. Το να αρχίζει όμως μία συναυλία νωρίτερα από ότι έχει αναγγελθεί στις λιγοστές (ως ανύπαρκτες) αφίσες, είναι μάλλον μία ελληνική καινοτομία. Με λίγα λόγια, ενώ ήμουν στην ώρα μου για την έναρξη του live (στις 20:00 όπως είχε προγραμματιστεί) ανακαλύπτω ότι οι Γερμανοί (και πρώτη support μπάντα) Perzonal War μόλις είχαν τελειώσει το set τους.
Λίγο απογοητευμένος από το προαναφερθέν συμβάν αλλά σίγουρα ανυπόμονος για να δω τους κατ' εμέ πολλά υποσχόμενους σχετικά νεοφερμένους Φινλανδούς deathrashers Deathchain, κινήθηκα στο μπροστινό μέρος του stage. Για σαράντα περίπου λεπτά το φινλανδικό "casket crew" δίδαξε (παρά το νεαρό της ηλικίας του) το τι είναι και το πως πρέπει να παίζεται το metal. Ατόφιο deathrash ΧΩΡΙΣ φτιασίδια, πόζες, μπλιμπλίκια και ψευτοθλιμένο ύφος για αποχαυνωμένα και απροσανατόλιστα έμο-νιου μεταλάκια. Σκηνική παρουσία, τοποθέτηση και εκτέλεση: άψογη. Το set τους περιλάμβανε τραγούδια τόσο από το "Deadmeat Disciples" ντεμπούτο τους όσο και από το νεότερο "Deathrash Assault". Χαρακτηριστικά ακούστηκαν τραγούδια όπως "Rabid Vultures", "Carrier Of Pestilence", "Deathrash Legions", "Napalm Satan" πριν κλείσουν με το "Black Magic" των slayer. Υπεραξιολογότατοι και φτιαγμένοι για να φτάσουν ψηλά.
Αρχικά νόμιζα ότι οι Candlemass θα ήταν οι αποψινοί headliners. Η τοποθέτηση τεσσάρων όμως μεγάλων φωτιζόμενων σταυρών επί σκηνής έδειχνε ότι η συνέχεια θα ανήκε στους Σουηδούς epic doomsters που είναι τόσο (και όχι αδίκως) προσφιλείς στη χώρα μας. Ο κόσμος πλέον είχε αρχίσει να γίνεται περισσότερος (γύρω στα 350 περίπου άτομα) και ανυπομονούσε την έλευση τους στη σκηνή. Τι ακολούθησε; Ένα live set μιάμισης σχεδόν ώρας με τον Μ. Marcolin βραχνιασμένο και εμφανώς ταλαιπωρημένο φωνητικά, αλλά με τον κόσμο να μη δίνει σημασία στο γεγονός αυτό απλά επειδή και μόνο το να βλέπεις τους Candlemass είναι η επιτομή της συμμετοχής κάποιου σε live. Πώς να γίνει; Το να βλέπεις το αυθεντικό line up της μπάντας αυτής μπροστά σου είναι σα να βλέπεις την ενσάρκωση όλου του epic doom. Τραγούδια όπως "Well Of Souls", "Demon's Gate", "Crystal Ball", "Copernicus", "The Day And The Night", ακόμη και το "Bearer Of Pain" (!) αναφέρονται μόνο αποσπασματικά απλά επειδή ότι και να παίξουν οι (κλασσικοί) Candlemass είναι αποστομωτικό. Το doom metal "happening" έκλεισε μέσα σε μία ατμόσφαιρα αποθέωσης της μπάντας και stagediving / crowdsurfing του Marcolin ο οποίος υποσχέθηκε ότι οι Candlemass θα ξαναγυρίσουν σύντομα για μία νέα συναυλία όπου σ' αυτή δε θα ακούγεται βραχνιασμένος σαν τον Louis Armstrong. Προσωπική ένσταση, η μονομανής έκφραση προσωπολατρίας του κόσμου. Το group δεν είναι μόνο ο Marcolin που διαρκώς το κοινό ονομαστικά επευφημούσε αλλά ένα συγκρότημα με ισόποση συνεισφορά, γι' αυτό την άλλη φορά θυμηθείτε: c a n d l e m a s s.
Οφείλω να ομολογήσω ότι την τελευταία φορά που παρακολούθησα το live των Destruction ως support των Overkill μου φάνηκαν λίγο «άνευροι» και μου έδωσαν την αίσθηση της αγγαρείας και του «παίχτε να φεύγουμε». Ευτυχώς απόψε κάτι τέτοιο δεν επρόκειτο να συμβεί. Οι Destruction έχοντας έναν καινούριο δίσκο, "Inventor Of Evil", και μία co-headline περιοδεία με τους Candlemass βάλθηκαν να δείξουν ότι τα γέρικα σκυλιά μπορούν ακόμα να δαγκώνουν. Και στη συγκεκριμένη περίπτωση «δαγκώνουν» με τις λυσσαλέες εκτελέσεις των κλασσικών thrash οροσήμων όπως τα: "Eternal Ban", "Total Disaster", "Mad Butcher", "Release From Agony", "Thrash Till Death", "Curse The Gods" κ.ά. Best of the best, of the best... Το αξιόλογο της περίπτωσης είναι ότι οι Destruction δεν έχουν αφεθεί σε μία παγίδα retro αναμασήματος αλλά έχουν προσαρμόσει τον ήχο τους στη σύγχρονη πραγματικότητα χωρίς να αποτινάξουν τη mid-eighties χροιά του ήχου τους. Και το ακατάπαυστο moshpit που συνόδευε το set τους είναι ο αδιάψευστος μάρτυρας αυτού. Thrash on.
Thrash και doom. Δύο διαφορετικά μουσικά είδη, με ξεχωριστό στυλ οπαδών, τα οποία σίγουρα μπορούν να συνυπάρξουν κάτω από τη σκέπη των μαγικών λέξεων heavy metal. Κάπως έτσι σίγουρα θα σκέφτηκαν οι διοργανωτές που ανέλαβαν να βγάλουν σε περιοδεία δυο από τους ζωντανούς θρύλους του heavy metal, τους thrashers Destruction και τους doomsters Candlemass. Αν βγάλουμε από το μυαλό μας το οικονομικό όφελος της περιοδείας, σίγουρα δεν είναι και λίγο πράμα για τα ελληνικά δεδομένα να βλέπει κανείς να μοιράζονται τη σκηνή αυτές οι μπάντες.
Έτσι, μην αφήνοντας την ευκαιρία να πάει χαμένη, ήμουν πιστός στο ραντεβού μου μ' αυτή την τόσο ωραία συνάντηση. Φτάνοντας γύρω στις 19:30 στο χώρο (με προκαθορισμένη ώρα έναρξης τις 20:00) ο κόσμος, χωρίς να είναι πολύς, έμπαινε σιγά σιγά στο γήπεδο. Η εικόνα δεν ήταν πολύ διαφορετική μέσα. Περίπου 200-250 άτομα συνέθεταν όχι και την καλύτερη εικόνα, σκεπτόμενος κανείς το -σχετικά- φυσιολογικό κόστος του εισιτηρίου αλλά και το co-headlining του εν λόγω billing.
Γύρω στις 20:30 οι Deathchain έκαναν την εμφάνιση τους στη σκηνή. Οι ιθύνοντες του live μάλλον δε συνεννοήθηκαν καλά με τη μπάντα και έτσι το μισό και κάτι πρώτο κομμάτι τους το ακούσαμε με σχεδόν όλα τα φώτα ανοικτά! Στην υπόλοιπη μισή περίπου ώρα που έπαιξαν απέδειξαν (τουλάχιστον σε μένα) ότι δυστυχώς υπάρχουν πια λίγες μπάντες που έχουν να προσφέρουν κάτι ιδιαίτερο στους οπαδούς. Το «οι Slayer συναντούν τους Bolt Thrower» στυλ τους σίγουρα ξεσήκωσε λίγο τον κόσμο αλλά εμένα δεν με έπεισε. Ίσως και λόγω άσχημου ήχου μια και ο τραγουδιστής ακουγόταν περισσότερο σα να βογκάει παρά σα να τραγουδάει. Στα περίπου 5 τελευταία λεπτά έσωσαν λίγο την εικόνα τους, μια και η διασκευή του "Black Magic" των Slayer δόνησε το χώρο δημιουργώντας ένα φυσιολογικό πανικό στο κοινό. Εγκατέλειψαν τη σκηνή χειροκροτούμενοι, σίγουρα όμως θέλουν ακόμα πολλή προσπάθεια για να πετύχουν κάτι αξιόλογο.
Στις 21:15 περίπου ανέβηκαν στη σκηνή οι Perzonal War, δεύτερο όνομα του billing. Στο εξωτερικό έχουν κάνει ένα αρκετά καλό ξεκίνημα αποσπώντας πολύ καλά σχόλια από τον ξένο τύπο. Κάποιοι μάλιστα λένε ότι είναι οι νέοι Metallica αφού η φωνή του τραγουδιστή τους μοιάζει με αυτή του Hetfield. Στην περίπου μισή ώρα που έπαιξαν και αυτοί απέδειξαν ότι οι καλές κριτικές που τους ακολουθούν δεν είναι τυχαίες. Με πολύ καλύτερο και πιο καθαρό ήχο από τους Deathchain, χωρίς βέβαια ακόμα να είναι αρκετά καλός, κατάφεραν με το γεροδεμένο, στα χνάρια των Slayer, speed-thrash που παίζουν να ζεστάνουν τον κόσμο. Η μπάντα πραγματικά με κάποια ακόμη προσπάθεια πιστεύω ότι μπορεί να κατακτήσει το metal κοινό. Εγκατέλειψαν τη σκηνή καταχειροκροτούμενοι δίνοντας πολλές υποσχέσεις για το μέλλον.
Ο κόσμος σιγά σιγά είχε αρχίσει να γίνεται περισσότερος μέσα στο χώρο. Τώρα πια σίγουρα γύρω στα 800-900 άτομα ήταν στο Sporting. Όλοι είχαν συσπειρωθεί στην αρένα αναμένοντας με αγωνία την εμφάνιση των Destruction, οι οποίοι θα ήταν κανονικά headliners. Σύμφωνα με το πρόγραμμα οι Candlemass έπρεπε να παίξουν προτελευταίοι, πράγμα όμως που δεν έγινε μια και έχασαν την προκαθορισμένη πτήση τους για Ελλάδα και έτσι το πρόγραμμα έπρεπε να διαφοροποιηθεί. Κάποιοι είχαν αρχίσει να πιστεύουν ακόμα και σε ματαίωση της εμφάνισης των Candlemass, κάτι το οποίο θα ήταν καλύτερο από την εικόνα που αντικρίσαμε κάνα δίωρο αργότερα.
Γύρω στις 22:00 τα φώτα έσβησαν. Οι ιαχές "Destruction, Destruction" δόνησαν την ατμόσφαιρα. Για άλλη μια φορά οι thrash οπαδοί ήταν εκεί για να δουν αυτή τη σπουδαία μπάντα. Μετά από μια «κολασμένη» εισαγωγή, το group έκανε την εμφάνιση του στη σκηνή προκαλώντας πανζουρλισμό στους οπαδούς. Αμέσως το γνωστό moshing ξεκίνησε, δημιουργώντας μια πολύ όμορφη εικόνα σε κάποιον που καθόταν στις κερκίδες και αποδεικνύοντας το γιατί το ελληνικό κοινό είναι το πιο θερμό στον πλανήτη (σύμφωνα με αυτά που λένε τα groups που επισκέπτονται τη χώρα μας). Από εκεί και πέρα είναι λίγο δύσκολο να περιγραφεί το τι έγινε. Το γήπεδο είχε πάρει φωτιά. Από τη σκηνή οι Destruction εξαπέλυαν την thrash επίθεση τους θέλοντας να κάνουν τα πάντα για να διασκεδάσουν τους εκδηλωτικούς οπαδούς τους που δε σταμάτησαν το moshing καθ' όλη τη διάρκεια του set list τους. Παρόλο που ο ήχος ήταν για ένα ακόμη group κακός, με κομμάτια όπως τα "Nailed To The Cross", "Unconscious Ruins", "The Antichrist", "Release From Agony", "Life Without Sense", "Bestial Devastation", "Invincible Force", "Mad Butcher", "The Defiance Will Remain", "Metal Discharge", "Curse The Gοds" (εδώ έγινε ο χ α μ ο ς), "Τhe Βutcher Strikes Back", "The Alliance Οf Hellhounz" κλπ κατάφεραν να στείλουν στα ουράνια τους οπαδούς που παραληρούσαν από κάτω. Μετά από μιάμιση ώρα ανελέητου «ξύλου» σίγουρα όλοι οι οπαδοί ήταν με το χαμόγελο στα χείλη ευχαριστώντας το group για το τελικό αποτέλεσμα και δίνοντας ραντεβού για την όποια μελλοντική τους συνάντηση. Η μπάντα αποχώρησε φυσικά αποθεούμενη.
Η ώρα ήταν ήδη περασμένη (κοντά 24:00) όταν το road crew των Candlemass άρχισε να στήνει το σκηνικό. Ευτυχώς οι φόβοι ματαίωσης δεν επιβεβαιώθηκαν. Ο κόσμος είχε αραιώσει. Όσοι έμειναν πάντως δεν έκρυβαν την επιθυμία τους να αρχίσει όσο πιο γρήγορα γίνεται το live. Οι Candlemass έχουν πολλούς οπαδούς στην Ελλάδα και το ξέρουν. Ειδικά μετά την καλοκαιρινή τους εμφάνιση στο Rockwave έδιναν πολλές υποσχέσεις. Έτσι κατά τις 00:15 εμφανίστηκαν στη σκηνή προκαλώντας ρίγη ενθουσιασμού. Ξεκίνησαν το set list τους με το "Black Dwarfs". Ο ήχος ήταν πολύ μέτριος και έτσι το κοινό ήταν λίγο μουδιασμένο. O Messiah Marcolin, frontman - σύμβολο, παρουσιάστηκε αρκετά αδυνατισμένος δίνοντας μια άλλη αισθητική στην εικόνα που έχουν οι metal οπαδοί για τη μπάντα. Δυστυχώς δεν ήταν μόνο αυτό. Η φωνή του αρκετά βραχνή και καταβεβλημένη, μάλλον από την περιοδεία, δεν ήταν ο δυναμίτης που σε καθήλωνε. Το group έκανε πραγματικά ότι μπορούσε για να φτιάξει τη διάθεση του κοινού. Ο ήχος είχε αρχίσει να γίνεται κάπως καλύτερος. Ο Messiah έλεγε συνεχώς ότι ετοιμάζουν κάτι πολύ καλό σε μελλοντική εμφάνιση των Candlemass στη χώρα μας. Ίσως να ήθελε να αποτρέψει τις όποιες μουρμούρες γι' αυτό που θα επακολουθούσε λίγο αργότερα. Εκείνο το βράδυ με κομμάτια όπως τα "Mirror Mirror", "Bearer Of Pain", "Copernicus", "Well Of Souls", "Solitude", "Dark Are The Veils Of Death" έκαναν φιλότιμες προσπάθειες να κρατήσουν ζεστό το όνομα τους στους Έλληνες οπαδούς. Μάταια όμως. Ο κόσμος είχε αρχίσει σιγά σιγά να ψιλοξενερώνει. Σίγουρα δεν ήταν αυτό που περίμενε. Κάπου εκεί ήρθε και το «κερασάκι στην τούρτα». Γύρω στις 01:00 και μετά από 45 λεπτά (!!!) μας καληνύχτισαν, αφήνοντας μας όλους άφωνους. Μετά από κάνα πεντάλεπτο βγήκαν για encore παίζοντας το "Crystal Ball", αλλά δυστυχώς δεν κατάφεραν να σώσουν την παρτίδα. Μάταια ο Messiah έλεγε πως όταν ξανάρθουν θα έχουν κάτι πολύ special για τους οπαδούς. Ο κόσμος εμφανώς απογοητευμένος εγκατέλειπε το χώρο, αναρωτώμενος τους λόγους αυτής της άσχημης εμφάνισης.
Στο εν λόγω live ίσως οι ελληνικές συνθήκες συναυλιών (συναυλιακοί χώροι σε πυκνοκατοικημένες περιοχές που πρέπει να κλείνουν συγκεκριμένη ώρα) να επηρέασαν την εξέλιξη του. Ας φροντίσουν οι αρμόδιοι να διορθώσουν κάποιες καταστάσεις γιατί πολύ φοβάμαι ότι κάποια στιγμή ίσως γίνει κάτι άσχημο. Νισάφι πια κύριοι, όπως και αν λέγεστε (συγκρότημα, διοργανωτής ή κάποιος άλλος).
03/12/05, Υδρόγειος, Θεσσαλονίκη
Τελικά είναι πολύ περίεργο το φαινόμενο «συναυλία» στην Ελλάδα. Τι μπορεί να αφορά η παραπάνω φράση; Απλά το γεγονός ότι τίποτα δεν αρχίζει στην ώρα του. Έχουμε συνηθίσει στο να περιμένουμε κυριολεκτικά ώρες ώστε να δούμε τη συναυλία του εκάστοτε συγκροτήματος, ούτε λίγο ούτε πολύ δηλαδή μία επιμήκης χρονικά καθυστέρηση ήταν μέχρι τώρα κατεστημένο. Το να αρχίζει όμως μία συναυλία νωρίτερα από ότι έχει αναγγελθεί στις λιγοστές (ως ανύπαρκτες) αφίσες, είναι μάλλον μία ελληνική καινοτομία. Με λίγα λόγια, ενώ ήμουν στην ώρα μου για την έναρξη του live (στις 20:00 όπως είχε προγραμματιστεί) ανακαλύπτω ότι οι Γερμανοί (και πρώτη support μπάντα) Perzonal War μόλις είχαν τελειώσει το set τους.
Λίγο απογοητευμένος από το προαναφερθέν συμβάν αλλά σίγουρα ανυπόμονος για να δω τους κατ' εμέ πολλά υποσχόμενους σχετικά νεοφερμένους Φινλανδούς deathrashers Deathchain, κινήθηκα στο μπροστινό μέρος του stage. Για σαράντα περίπου λεπτά το φινλανδικό "casket crew" δίδαξε (παρά το νεαρό της ηλικίας του) το τι είναι και το πως πρέπει να παίζεται το metal. Ατόφιο deathrash ΧΩΡΙΣ φτιασίδια, πόζες, μπλιμπλίκια και ψευτοθλιμένο ύφος για αποχαυνωμένα και απροσανατόλιστα έμο-νιου μεταλάκια. Σκηνική παρουσία, τοποθέτηση και εκτέλεση: άψογη. Το set τους περιλάμβανε τραγούδια τόσο από το "Deadmeat Disciples" ντεμπούτο τους όσο και από το νεότερο "Deathrash Assault". Χαρακτηριστικά ακούστηκαν τραγούδια όπως "Rabid Vultures", "Carrier Of Pestilence", "Deathrash Legions", "Napalm Satan" πριν κλείσουν με το "Black Magic" των slayer. Υπεραξιολογότατοι και φτιαγμένοι για να φτάσουν ψηλά.
Αρχικά νόμιζα ότι οι Candlemass θα ήταν οι αποψινοί headliners. Η τοποθέτηση τεσσάρων όμως μεγάλων φωτιζόμενων σταυρών επί σκηνής έδειχνε ότι η συνέχεια θα ανήκε στους Σουηδούς epic doomsters που είναι τόσο (και όχι αδίκως) προσφιλείς στη χώρα μας. Ο κόσμος πλέον είχε αρχίσει να γίνεται περισσότερος (γύρω στα 350 περίπου άτομα) και ανυπομονούσε την έλευση τους στη σκηνή. Τι ακολούθησε; Ένα live set μιάμισης σχεδόν ώρας με τον Μ. Marcolin βραχνιασμένο και εμφανώς ταλαιπωρημένο φωνητικά, αλλά με τον κόσμο να μη δίνει σημασία στο γεγονός αυτό απλά επειδή και μόνο το να βλέπεις τους Candlemass είναι η επιτομή της συμμετοχής κάποιου σε live. Πώς να γίνει; Το να βλέπεις το αυθεντικό line up της μπάντας αυτής μπροστά σου είναι σα να βλέπεις την ενσάρκωση όλου του epic doom. Τραγούδια όπως "Well Of Souls", "Demon's Gate", "Crystal Ball", "Copernicus", "The Day And The Night", ακόμη και το "Bearer Of Pain" (!) αναφέρονται μόνο αποσπασματικά απλά επειδή ότι και να παίξουν οι (κλασσικοί) Candlemass είναι αποστομωτικό. Το doom metal "happening" έκλεισε μέσα σε μία ατμόσφαιρα αποθέωσης της μπάντας και stagediving / crowdsurfing του Marcolin ο οποίος υποσχέθηκε ότι οι Candlemass θα ξαναγυρίσουν σύντομα για μία νέα συναυλία όπου σ' αυτή δε θα ακούγεται βραχνιασμένος σαν τον Louis Armstrong. Προσωπική ένσταση, η μονομανής έκφραση προσωπολατρίας του κόσμου. Το group δεν είναι μόνο ο Marcolin που διαρκώς το κοινό ονομαστικά επευφημούσε αλλά ένα συγκρότημα με ισόποση συνεισφορά, γι' αυτό την άλλη φορά θυμηθείτε: c a n d l e m a s s.
Οφείλω να ομολογήσω ότι την τελευταία φορά που παρακολούθησα το live των Destruction ως support των Overkill μου φάνηκαν λίγο «άνευροι» και μου έδωσαν την αίσθηση της αγγαρείας και του «παίχτε να φεύγουμε». Ευτυχώς απόψε κάτι τέτοιο δεν επρόκειτο να συμβεί. Οι Destruction έχοντας έναν καινούριο δίσκο, "Inventor Of Evil", και μία co-headline περιοδεία με τους Candlemass βάλθηκαν να δείξουν ότι τα γέρικα σκυλιά μπορούν ακόμα να δαγκώνουν. Και στη συγκεκριμένη περίπτωση «δαγκώνουν» με τις λυσσαλέες εκτελέσεις των κλασσικών thrash οροσήμων όπως τα: "Eternal Ban", "Total Disaster", "Mad Butcher", "Release From Agony", "Thrash Till Death", "Curse The Gods" κ.ά. Best of the best, of the best... Το αξιόλογο της περίπτωσης είναι ότι οι Destruction δεν έχουν αφεθεί σε μία παγίδα retro αναμασήματος αλλά έχουν προσαρμόσει τον ήχο τους στη σύγχρονη πραγματικότητα χωρίς να αποτινάξουν τη mid-eighties χροιά του ήχου τους. Και το ακατάπαυστο moshpit που συνόδευε το set τους είναι ο αδιάψευστος μάρτυρας αυτού. Thrash on.
ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΙ ΤΩΡΑ
ROCKING FEATURED
