Innerwish, Valor, Chaosmos @ AN Club, 25/05/08

Οι Innerwish είναι αδιαμφισβήτητα ανάμεσα στα πιο αγαπητά αλλά και άξια σχήματα του ελληνικού χώρου, πράγμα που συχνά - πυκνά αποδεικνύουν με κάθε τους live εμφάνιση. Στις 9 Ιουλίου πρόκειται να συμμετάσχουν και στον μεγαλύτερο καθιερωμένο μεταλλικό θεσμό της χώρας μας, κάτι που -για να 'μαστε ειλικρινείς- άργησε να γίνει. Στις 25 Μαΐου, λοιπόν, εν όψει αυτής της εμφάνισης, πραγματοποιήθηκε ένα επετειακό gig, μιας και φέτος συμπληρωθήκαν 10 χρόνια απ' την κυκλοφορία του κλασσικού πλέον ντεμπούτο "Waiting For The Dawn". Ήταν μία πραγματική γιορτή από κάθε άποψη που -όπως κάθε μεγάλο event- έκρυβε και τις ανάλογες εκπλήξεις!



Η βραδιά ξεκίνησε με τους Chaosmos, μία μπάντα αρκετά εκτός κλίματος και σχετικά άτυχη στη συγκεκριμένη περίπτωση. Βλέπετε, λίγο μετά την έναρξη του πρώτου κομματιού αντιμετώπισαν κάποιες τεχνικές δυσκολίες που τους ανάγκασαν να διακόψουν για 10 περίπου λεπτά. Κατά τα φαινόμενα έσπασε μία χορδή στη κιθάρα, πράγμα που λογικά τους ανάγκασε να μειώσουν κάπως το set. Όσον πάλι αφορά το «εκτός κλίματος», μουσικά δεν κολλούσαν ιδιαίτερα με τα υπόλοιπα γκρουπ της βραδιάς - εξ' ου και η χλιαρή ανταπόκριση. Το ύφος τους αντικατοπτρίζει κατά κύρια βάση doom καταστάσεις, με τους Tiamat της πρώτης περιόδου να κάνουν αισθητή την επιρροή τους. Το set λοιπόν ξένισε αρκετούς παρευρισκόμενους, ενώ αντιθέτως η διασκευή στο "For Whom The Bell Tolls" λειτούργησε θετικά, θερμαίνοντας το ξένο προς αυτούς κοινό. Όσον αφορά τα γούστα του γράφοντος, δε μπορώ να πω ότι τους ευχαριστήθηκα, μιας και ήμουν εντελώς off mood.



Το δεύτερο γκρουπ της βραδιάς ήταν οι Valor, οι οποίοι κινούνται σε παραδοσιακά heavy metal μονοπάτια. Το set, αν και μικρό, αποδείχθηκε απολαυστικό απ' την αρχή ως το τέλος, με ιδιαίτερη μνεία να γίνεται στα δυναμικά φωνητικά που πραγματικά έδωσαν ρέστα! Μιλάμε για καλοπαιγμένο μελωδικό heavy με δεμένο ήχο και πιασάρικα θέματα στις κιθάρες. Ό,τι δηλαδή ζητάμε από μπάντες τέτοιου τύπου. Είναι κρίμα που ως heavy metal κοινό δεν έχουμε βγάλει πολλά αντίστοιχα μεγάλα σχήματα και γι' αυτό χαίρομαι τόσο όταν ανακαλύπτω αξιόλογους εκπροσώπους. Δηλαδή, σπάνια ενθουσιάζομαι σ' αυτόν τον τομέα, καθώς ζητώ απ' τις μπάντες ό,τι μπορούν να μου προσφέρουν οι αντίστοιχες του εξωτερικού. Οι Valor έδειξαν πως έχουν πολλές προοπτικές και το μόνο σίγουρο είναι πως στη τελευταία τους εμφάνιση κέρδισαν έναν ακόμη ακροατή. Κοινώς, σκίσανε και αξίζουν συγχαρητήρια! Σημειώστε στα πολύ συν τη διασκευή στο "King" των Accept.



Η ώρα ήταν κάπως περασμένη όταν οι Innerwish ανέβηκαν στη σκηνή, πράγμα που ίσως τους ώθησε στο να κάνουν κάποιες περικοπές στο set list. Συν τοις άλλοις, ο ήχος κατά τα πρώτα 3-4 κομμάτια αποδείχθηκε κάπως μέτριος, πράγμα που έδειχνε πως οι συνθήκες σε πρώτη φάση δε στάθηκαν ο καλύτερος σύμμαχος. Η κατάσταση ευτυχώς άρχισε ν' αλλάζει γρήγορα και δραματικά. Το καλό, αλλά σχετικά χλιαρό, ξεκίνημα -σε σχέση μ' αυτό που περιμέναμε- έκανε τόπο στο δυναμικό μπάσιμο του "Inner Strength" και την αρχή μιας αξέχαστης εμπειρίας. Εκεί απάνω αρχίζουν να σκάνε δηλώσεις: «απόψε θα παίξουμε το "Waiting For The Dawn" αυτούσιο». Το φυσικό επακόλουθο: μπαίνει το "Spacerunner" και οι μπροστινές σειρές αρχίζουν να πιάνουν φωτιά!

Η συνέχεια είχε όπως και στη σειρά του δίσκου, με τα "Lord Of Truth" και "Beyond My Soul", στιγμές που πραγματικά φαίνεται πως δε λείπει το επικό λαρύγγι του πρώτου δίσκου, μιας και το γκρουπ έχει στο πλάι του έναν εξίσου ικανό και σταθερό τραγουδιστή. Ειδικά για την εκτέλεση του "Have You Ever...?" τι να πούμε; Η συγκίνηση έφτασε την κορύφωσή της, απ' τη μία πλευρά τουλάχιστον. Επειδή βλέπετε, μετά το "Beyond My Soul" ακολουθούσε το "Last Thing Ι'll Remember", όπου το παλιό line-up (πλην του πληκτρά) ανέβηκε στη σκηνή για την εκτέλεση δύο κομματιών. Πρώτοι ανέβηκαν οι Παύλος Μπαλατσούκας στα drums και Αλέξης Λεβεντέρης στο μπάσο, με τον πρώτο να βγάζει ένα μικρό χιουμοριστικό λόγο πριν πάρει τη θέση του πίσω από το drum kit. Τελευταία ανέβηκε η αγαπητή και πλέον cult μορφή που ακούει στο όνομα Γιάννης Παπανικολάου, ο οποίος για κάποιο καιρό εγκατέλειψε την κοσμική ζωή (κοινώς έγινε Ιερομόναχος, ή κάτι σχετικό) και μετέπειτα έμεινε γνωστός ως η φωνή των "Ελεύθερων". Έλα όμως που έχει ο καιρός γυρίσματα και τελικά βιώσαμε κάτι το ανεπανάληπτο και σίγουρα μη αναμενόμενο. Η μπάντα έπαιξε με το τότε line up, 10 χρόνια μετά την κυκλοφορία του "Waiting For The Dawn", δύο κομμάτια-έπη, με τη συγκίνηση να δίνει άλλη διάσταση στη λέξη κορύφωση, ειδικά στο τέλος του "Last Thing...". Ο Γιάννης «το 'χει» ακόμα, μιλάμε για φωνάρα και απίστευτη επιβλητικότητα επί σκηνής. Όταν, δε, μπήκε το "Carry Your Cross", το μακελειό που ακολούθησε αντικατοπτρίζεται σε δύο μόνο λέξεις: Heavy Metal.

Στα επόμενα κομμάτια τα παλιά μέλη έδωσαν ξανά τη θέση στους «νέους» Innerwish, με τα "Ready For Attack", "The Waves Of Destiny" και “Have You Ever...?" να ηχούν στ' αυτιά μας παράλληλα με τις φωνές των διπλανών που τραγουδούσαν. Η μπάντα βρισκόταν σε τρελό κέφι και πλέον η ατμόσφαιρα είχε ζεσταθεί για τα καλά. Οι Τσίγκος και Κρίκος απέδειξαν γι' ακόμη μια φορά ότι αποτελούν ένα από τα πιο δεμένα κιθαριστικά δίδυμα του χώρου, ο Μαζαράκης απ' την άλλη στο μπάσο στάθηκε σταθερός όπως πάντα -δίχως να παραλείψει τις όποιες απαντήσεις στα χιουμοριστικά σχόλια- ενώ ο Μπάμπης απ' τη μεριά του έδωσε τον καλύτερό του εαυτό δίχως να χάνει στιγμή. Τέλος, ο Μόρος στα τύμπανα είχε, πέραν της όποιας συναυλιακής ευχαρίστησης, και τη χαρά να ανεβάσει για λίγο τον «διάδοχο» στη σκηνή, ο οποίος καθώς τον κρατούσε ο Μπάμπης έκανε προς τον κόσμο το κλασσικό μεταλλικό σύμβολο με το σχήμα των δακτύλων του. Από μικρός στα βάσανα...

Το «επετειακό» set έκλεισε με το ομώνυμο τραγούδι του δίσκου και τον Γιάννη Παπανικολάου ξανά στη σκηνή με παλιούς και νέους συντρόφους. Ακολούθησε μία νέα σύνθεση όπως και μερικά κλασσικά / μεταγενέστερα κομμάτια της μπάντας , στα οποία ο κόσμος έδειξε την μέγιστη ανταπόκριση, τραγουδώντας συνθήματα στις διακοπές. Περισσότερα εκθειαστικά σχόλια πιστεύω είναι περιττά... Όσοι δεν ήρθαν έχασαν. Μιλάμε για μία συγκλονιστική εμπειρία από μία μπάντα που live δίνει το 100% της. Δεν ξέρω εάν ήταν η καλύτερη εμφάνιση που τους έχω δει, σίγουρα όμως αποδείχθηκε η πιο αξιομνημόνευτη. Φάνηκαν σε τρομερή φόρμα κι έπαιξαν με περίσσιο κέφι, κάτι που με κάνει να ελπίζω πως η προσεχής εμφάνισή στο Rockwave Festival θα στρέψει περισσότερα βλέμματα προς το μέρος τους. Βλέπετε, αξίζουν κάτι παραπάνω από προβολή. Την αμέριστη εκτίμησή μας. Ευχαριστούμε για όλα παίδες, ραντεβού στις 9 Ιουλίου.



Υ.Γ.1: Μνημειώδεις έμειναν οι ατάκες που ειπώθηκαν κατά τη διάρκεια της συναυλίας. Χαρακτηριστικά παραδείγματα είναι η κοπέλα που φώναζε «metal ρε μ$#$ιά», η ατάκα προς τον Γιάννη «ακόμα φωνάρα είσαι μωρή κ...!'», όπως και η επική δήλωση «Κρίκο, θα κάνω παιδί για να μου το βαφτίσεις!».

Υ.Γ.2: Το νέο κομμάτι έχει ελαφρώς «ποζεράδικες» διαθέσεις, αλλά και απίστευτα πιασάρικες μελωδίες, ειδικά στον τομέα των φωνητικών.

Υ.Γ.3: Μετά το πέρας της συναυλίας, τα παλιά μέλη έμειναν στο χώρο και δεν ήταν λίγοι εκείνοι που έσπευσαν να βγάλουν φωτογραφίες αλλά και να ανταλλάξουν μερικές κουβέντες μαζί τους.

Υ.Γ.4 Στο χώρο επίσης βρίσκονταν προσωπικότητες απ' τα παλιά, όπως ο πρώην πληκτράς του γκρουπ, που μπορεί να μην εμφανίστηκε στη σκηνή αλλά έδωσε το παρόν με τον δικό του τρόπο. Οι υπόλοιποι στους οποίους αναφέρομαι είναι οι άνθρωποι που ακολουθούν τη μπάντα εδώ και χρόνια και, όπως αναφέρθηκε απ' τους ίδιους, ήταν δίπλα τους 10 χρόνια πριν στο AN Club, σε μία εποχή που το όνομα Innerwish δεν ήταν ακόμη γνωστό. Κύριοι, τα σέβη μου. Ξέρετε ποιοι είστε.

Το set list της βραδιάς (με ελαφρά επιφύλαξη, κυρίως για τη σειρά):

Eye Of The Storm
Midnight Call
Final Prophecy
If I Could Turn Back Time
Inner Strength
Spacerunner
Lord Of Truth
Beyond My Soul
Last Thing I'll Remember
Carry Your Cross
Ready For Attack
The Waves Of Destiny
Have You Ever...?
Waiting For The Dawn
Burning Desires (νέο τραγούδι)
Feel the Magic
Gates of Fire
Hold On
Silent Faces