Hellfest 2014: Day 3 (Black Sabbath, Soundgarden, Emperor, Alter Bridge, Opeth κ.ά.) @ Clisson (Γαλλία), 22/06/14
Ανταπόκριση από την τρίτη μέρα του Hellfest - What was this that stood before us?
Από τους Χρήστο Καραδημήτρη, Αντώνη Κονδύλη, 08/07/2014 @ 14:06
Ξυπνώντας την τρίτη μέρα, μετά από λίγες ώρες ύπνου, η κούραση είχε αρχίσει να κάνει εμφανή τα σημάδια της πριν καλά-καλά ξεκινήσει η μέρα. Ο αδιάκοπος και δυνατός ήλιος πάνω από τα κεφάλια μας τις δύο προηγούμενες μέρες είχε επίσης την επίδρασή του πάνω μας και η πρωινή συννεφιά έμοιαζε θεόσταλτη, όμως κράτησε για κάνα διώρο, πριν ο ήλιος επανέλθει. Ως αποτέλεσμα, περισσότερο μοιάζαμε με τύπους που είχαν πάει για σαφάρι όταν επιστρέψαμε, παρά για κάποιους που πήγαν σε ένα μουσικό φεστιβάλ.
Όπως και να έχει, η τρίτη μέρα είχε μάλλον τα περισσότερα σε αριθμό συγκροτήματα που θέλαμε να παρακολουθήσουμε, ξεκινώντας πολύ νωρίς, υπήρχαν προγραμματισμένες συνεντεύξεις με καλλιτέχνες και γενικά δεν υπήρχε περιθώριο να σκεφτούμε την ξεκούραση. Από τις 10:00 ήμασταν στον χώρο του press area και ετοιμαζόμασταν να αφήσουμε στο Clisson και τις τελευταίες δυνάμεις που μας είχαν απομείνει.
Year Of The Goat (Mainstage 02, 10:30-11:00)
Η καλύτερη πρώτη μπάντα του τριημέρου
Στις 10:30 ακριβώς το (ομοιόμορφα μαυροντυμένο) 6μελές συγκρότημα των Year Of The Goat ανέβηκε στη δεύτερη εκ των κεντρικών σκηνών, και ξεκίνησε με το "Angels Necropolis" από το ένα και μοναδικό μέχρι στιγμής άλμπουμ του.
Με μια πρώτη ματιά το γεγονός πως είχαν τρεις κιθάρες -ειδικά όταν ο τραγουδιστής αναλάμβανε σχεδόν όλα τα lead- έκανε εντύπωση, αλλά στην πραγματικότητα ο ήχος τους ήταν εξαιρετικά ζυγισμένος κάτι που συνετέλεσε σημαντικά στην πολύ καλή εικόνα που άφησε η μπάντα.
Συνέχισαν με το "For The King" και ήταν εμφανές πως κουμάντο στην μπάντα κάνουν ο τραγουδιστής / κιθαρίστας και ο πληκτράς που με το σακάκι του και τη συνολική του εικόνα είχε ένα τελείως ξένο παρουσιαστικό για μια τέτοια μπάντα. Έπαιξαν κι ένα νέο τραγούδι από το δεύτερο άλμπουμ, το οποίο ηχογραφούν αυτή την περίοδο και η μισή ώρα που διήρκησε η εμφάνισή τους ήταν ό,τι καλύτερο θα μπορούσαμε να ζητήσουμε για το άνοιγμα της τρίτης μέρας. (XK)
Setlist: Angels' Necropolis, For The King, Spirits Of Fire, The Key And The Gate, Of Darkness / Thin Lines Of Broken Hopes.
Highlight: Γενικά, όλη η εμφάνιση ήταν στο ίδιο καλό επίπεδο.
Δεύτερη γνώμη: Ομολογώ ότι τους περίμενα καλύτερους. Δεν ήταν καθόλου κακοί, αλλά το ύφος και η ατμόσφαιρα της μουσικής τους είναι δύσκολο να αποδοθεί στις 10:30 το πρωί. Είχαν καλές στιγμές και κέρδισαν το χειροκρότημα των λίγων που είχαν σπεύσει να τους δουν. (ΑΚ)
Blues Pills (Mainstage 01, 11:05-11:45)
Η επόμενη μεγάλη μπάντα στη rock μουσική
Στο δρόμο για το Hellfest, το ντεμπούτο άλμπουμ των "Blues Pills" είχε την τιμητική του μεταξύ των μουσικών επιλογών μας, καθώς είχαμε το προνόμιο να το έχουμε στην κατοχή μας αρκετά πριν την επίσημη κυκλοφορία του. Με λίγα λόγια, πρόκειται για ένα από τα άλμπουμ της χρονιάς κι όπως καταλαβαίνετε αυτή ήταν μια από τις εμφανίσεις για τις οποίες αδημονούσαμε.
Στα περίπου 40 λεπτά τελικά που βρέθηκαν επί σκηνής απέδωσαν έξι από τα δέκα τραγούδια του άλμπουμ και μας μάγεψαν. Για την ακρίβεια, όσο άδικο κι αν ακούγεται μας μάγεψε πρώτα η Elin Larsson και μετά η υπόλοιπη μπάντα. Η τραγουδίστρια των Blues Pills σε καθηλώνει, διαθέτοντας μια σπάνια φωνή, με δύναμη, πάθος και εκφραστικότητα στις ερμηνείες της, που ήταν λες και ακούς τη studio εκτέλεση.
Ξεσήκωσαν το κόσμο με τα "High Class Woman" και "Devil Man" (το τελευταίο παίχτηκε στη version EP κι όχι του άλμπουμ), η Elin μας σαγήνευσε στο "Little Sun" και γενικά η μπάντα ήταν αψεγάδιαστη.
Είναι θέμα (λίγου) χρόνου να τους δούμε στα μέρη μας. Να περιμένετε πρώτα ένα άλμπουμ που θα σας κολλήσει στον τοίχο και έπειτα μια εμφάνιση που θα σας κάνει να ζητάτε για την επόμενη φορά. Rock history in the making... (XK)
Setlist: High Class Woman, Ain't No Change, Black Smoke, No Hope Left For Me, Devil Man, Little Sun.
Highlight: Το αγαπημένο μου από το άλμπουμ "Ain't No Change". Ή μάλλον το "Devil Man" που έτυχε και της θερμότερης ανταπόκρισης από το κοινό.
Δεύτερη γνώμη: Πρωινό ξύπνημα με blues rock θα έλεγα ότι είναι ιδανική εισαγωγή για την τρίτη ημέρα του φεστιβάλ. Πολύ καλοί και δεμένοι οι Blues Pills έδειξαν δυνατότητες, με την Elin να τραβάει τα βλέμματα όλων, ίσως άδικο για τα υπόλοιπα μέλη που είναι πολύ καλοί μουσικοί. Περιμένουμε πολλά από αυτούς στο μέλλον. (ΑΚ)
Scorpion Child (Mainstage 02, 11:45-12:15)
Ευχάριστη έκπληξη, δυνατή και γεμάτη παρουσία
Από τις ευχάριστες εκπλήξεις της ημέρας. Όχι ότι τους περιμέναμε κακούς, αλλά αυτό που προσέφεραν ήταν παραπάνω από το αναμενόμενο. Με χαρακτηριστική vintage εμφάνιση (εξαιρώντας τον μπασίστα) παρουσιάστηκαν ιδιαίτερα κεφάτοι, κινητικοί και ευχάριστοι στην μεγάλη σκηνή του Hellfest. Καλός ήχος, δεμένο παίξιμο και πολύ ωραίο hard rock. Ασφαλώς και ξεχώριζε η παρουσία του τραγουδιστή (εκρηκτικός φωνητικά και σκηνικά), δεν σταμάτησε να χορεύει να σπάει το γόνατο και την μέση σε όλη τη διάρκεια του set. Είναι χαρακτηριστικό ότι μέχρι αργά το απόγευμα για μένα ήταν το καλύτερο συγκρότημα της ημέρας. (ΑΚ)
Setlist: Liquor, The Secret Spot, Polygon Of Eyes.
Highlight: Μα φυσικά ο frontman. Απολαυστικός
Δεύτερη γνώμη: Δεν περίμενα τόσο καθηλωτική εμφάνιση από τους Scorpion Child. Με έναν frontman βγαλμένο από τις καλύτερες σελίδες της rock ιστορίας των '70s, με vintage αισθητική αλλά και σύγχρονη προσέγγιση, με καταπληκτικό ήχο και ωραίο σετ ήταν μια από τις μεγαλύτερες εκπλήξεις του φεστιβάλ, αν όχι η μεγαλύτερη. (XK)
Crowbar (Mainstage 01, 13:35-14:15)
Λάθος επιλογή μπάντας για την συγκεκριμένη σκηνή και ώρα
Δεν θα έλεγα πως συγκαταλέγω τον εαυτό μου μεταξύ των οπαδών της μπάντας του Kirk Wndstein, του τέως πλέον κιθαρίστα των Down. Καλή η βαριά riffολογία τους, αλλά η γαϊδουροφωνάρα του και η έλλειψη μελωδιών, ποτέ δεν ήταν του απολύτου γούστου μου. Οι εναλλακτικές επιλογές μου δεν ήταν πολλές και τόσο η ζέστη, όσο και η συσσωρευμένη κούραση με κράτησαν σε μια ασφαλή απόσταση, με μια μπύρα ανά χείρας να παρακολουθώ την εμφάνισή τους. Ελπίζω οι φίλοι της μπάντας να με συγχωρέσουν, αλλά κάπου στο μέσο της εμφάνισης είχα ήδη βαρεθεί τόσο πολύ, που αποχώρησα προς αναζήτηση τόπου χλοερού και σκιερού...
Η εμπειρία μου, μου λέει πως μπάντες σαν τους Crowbar, μπορεί να είναι πραγματικά καλές σε αυτό που κάνουν, αξιόπιστες ότι δεν θα αποκλίνουν του μέσου όρου της απόδοσής τους, αλλά δεν είναι για μεγάλες σκηνές σε τέτοια φεστιβάλ και δεν μπορούν να συγκινήσουν ακροατές που δεν ανήκουν στο δικό τους ακροατήριο ηχητικά.
Προς υπεράσπισή μου, ομοίως βαρετοί μου έχουν φανεί σε αντίστοιχη φάση οι Black Label Society, που και πιο εμπορικοί είναι και τους γουστάρω απείρως περισσότερο. Τουτέστιν, η τοποθέτησή τους, την συγκεκριμένη ώρα, στη συγκεκριμένη σκηνή μου φάνηκε λανθασμένη και τελικά με κέρδισε η ανάγκη για λίγη ξεκούραση. (ΧΚ)
Ulcerate (Altar, 13:35-14:15)
Καλή εμφάνιση των Ulcerate με κάποιες ωστόσο αδυναμίες
Οι Νεοζηλανδοί είναι μια από τις πιο ενδιαφέρουσες death metal μπάντες των τελευταίων ετών. Περίμενα να πραγματοποιήσουν και αυτοί μια ακόμη εμφάνιση σαν αντίστοιχες άλλων συγκροτημάτων του ιδιώματος, του τριημέρου. Δεν με διέψευσαν καθώς οι τεχνικές τους συνθέσεις αποδίδονταν με ευχέρεια και υπήρχαν στιγμές που ήταν εντυπωσιακοί, πραγματικός οδοστρωτήρας, ωστόσο σε κάποιες άλλες γινόταν εμφανής η έλλειψη δεύτερης κιθάρας κάτι που δεν βοηθούσε να διατηρηθεί η ένταση σε όλη τη διάρκεια των κομματιών. Εντυπωσίαζε ο drummer με το εξωπραγματικό, υπερτεχνικό και πολύπλοκο του παίξιμο. Συνολικά ήταν καλοί, αλλά νομίζω ότι μπορούν και καλύτερα.
Setlist: Await Rescission, Dead Oceans, Weight Of Emptiness, Cold Becoming, Everything Is Fire.
Highlight: Το εντυπωσιακό drumming του Jamie Saint Merat. (ΑΚ)
Repulsion (Altar, 15:10-15:55)
Ιστορική μπάντα σε μια ικανοποιητική και μάλλον σπάνια εμφάνιση
Οι Repulsion είναι μια ιστορική για το χώρο του ακραίου ήχου μπάντα, που εδώ και κάποια χρόνια πραγματοποιεί ζωντανές εμφανίσεις χρησιμοποιώντας ως επιχείρημα τον μοναδικό της δίσκο. Είναι χαρακτηριστικό το γεγονός ότι ενώ είχαν 45 λεπτά στη διάθεσή τους αξιοποίησαν μόνο τα 30, μέχρι δηλαδή να ολοκληρωθεί η σε μεγάλο ποσοστό παρουσίαση του “Horrified”. Ξεκίνησαν με μέτριο ήχο που ευτυχώς βελτιώθηκε και μπορέσαμε να απολαύσουμε ζωντανά κάποια ιστορικά κομμάτια της ακραίας μουσικής. Είναι από τις περιπτώσεις που λόγω ήχου και ύφους δεν υπάρχουν υψηλές απαιτήσεις οπότε νιώθεις καλύτερα την κάθε στιγμή. δεν ήταν κακοί, αλλά δεν μπορώ να πω ότι ενθουσιάστηκα. Κέρδισαν ωστόσο την προσοχή και το χειροκρότημα πολλών κάφρων που είχαν μαζευτεί για να τους παρακολουθήσουν.
Highlight: Τα πολλά μικρά circle pits που είχαν ανοίξει σε διάφορα σημεία της Altar. (ΑΚ)
Angra (Mainstage 02, 16:00-16:50)
Οι Angra δείχνουν έτοιμοι να επιστρέψουν ψηλά
Οι Angra υπήρξαν η μεγαλύτερη μουσική αγάπη της εφηβείας μου κι ακόμα και σήμερα θεωρώ τα "Angel's Cry" και "Holy Land" ως απόλυτα και ανεπανάληπτα σημεία αναφοράς στα είδη που πρεσβεύουν. Μπορεί ποτέ να μην ξαναέπιασαν αυτά τα επίπεδα, αλλά ποτέ δεν με απογοήτευσαν, παρά τις μύριες αλλαγές και προβλήματα που είχαν να αντιμετωπίσουν.
Η νέα φάση της μπάντας τους βρίσκει με τον Fabio Leone οριστικά πίσω από το μικρόφωνο, να ετοιμάζουν νέο άλμπουμ, ενώ παράλληλα ο Ricardo Confessori αποτελεί για μια ακόμα φορά παρελθόν, αντικαθιστάμενος από έναν υπερ-ταλαντούχο 20-χρονο Βραζιλιάνο πιτσιρικά.
Έχοντας στον νου μου το DVD που κυκλοφόρησαν πριν λίγο καιρό για τα 20 χρόνια από την κυκλοφορία του "Angels Cry", ήμουν προετοιμασμένος για μια μετριότητα, καθώς το είχα βρει μέτριο ως και απογοητευτικό, κυρίως λόγω των ερμηνειών του Fabio, που ένιωθα πως δεν κόλλαγε με το ύφος της μπάντας.
Ευθαρσώς ομολογώ πως στο Hellfest ανετράπησαν όλες μου οι φοβίες και πολύ το ευχαριστήθηκα. Η μπάντα φυσάει επί σκηνής, με τον πιτσιρικά πίσω από το kit να θέλει λίγη δουλειά, αλλά να παίζει με ευκολία όλο το set και με jazz στυλ παρακαλώ, ενώ ο Leone έβγαλε όλο το set ερμηνεύοντας αρκετά ικανοποιητικά τα επιλεγμένα τραγούδια κι αν απέφευγε τις άκομψες υπερβολικές τσιρίδες σε λίγα σημεία θα ήταν άψογος. Ο Felipe στο μπάσο είναι πλέον παλιός και αξιόπιστος, ενώ το δίδυμο των Kiko και Rafael συνεχίζει να αποτελεί ένα από τα καλύτερα κιθαριστικά δίδυμα στον κόσμο του metal ακόμα και σήμερα, όντας η αιχμή του δόρατος της μπάντας.
Το μόνο πρόβλημα ήταν στην επαφή του καλωδίου του Kiko στο εναρκτήριο "Angels Cry" που στοίχησε μέχρι και το solo του ύμνου "Nothing To Say" που ακολούθησε. Το έπος "Holy Land" δεν το ξανακούμπησαν στο σετ τους, ενώ από εποχής Matos ακούστηκε το συναισθηματικό "Lisbon" και στο τέλος το μεγαλύτερο μέρος του "Carry On". Κατά τα άλλα, αποδόθηκαν άψογα τα "Rebirth" και "Nova Era" από το "Rebirth", καθώς και τα "Spread Your Fire" και "Waiting Silence" από το καταπληκτικό "Temple Of Shadows".
Ομολογώ πως ευχαριστήθηκα πάρα πολύ την εμφάνισή τους, ενώ δεν μπορώ να παραβλέψω πως η μπάντα δείχνει να είναι δεμένη και χαρούμενη με την τωρινή σύνθεση και κατάσταση που επικρατεί. Η πίστη μου σε αυτούς αποκαταστάθηκε και κρίνοντας από αυτή την εμφάνιση, μάλλον επανέρχονται σε υψηλό επίπεδο. Θα χαρώ πολύ αν τα καταφέρουν.
Setlist: Angels Cry, Nothing To Say, Waiting Silence, Lisbon, Deus Le Volt! / Spread Your Fire, Rebirth, Unfinished Allegro / Carry On / Nova Era.
Highlight: Η απόδοση στο "Rebirth" ήταν καταπληκτική, ειδικά στο a capella σημείο με τις τέσσερις φωνές, που έδειξε πόσο δουλεμένη μπάντα και πόσο ταλαντούχοι μουσικοί είναι. (ΧΚ)
Alter Bridge (Mainstage 01, 16:55-17:45)
Ηγετική μπάντα, ηγετική εμφάνιση
Καθώς τα μέλη της μπάντας ανέβαιναν την κεντρική σκηνή του Hellfest, συνειδητοποιούσα πως είναι η τέταρτη φορά που βλέπω τους Alter Bridge από το καλοκαίρι του 2011 κι έπειτα! Επίσης, σκεφτόμουν πως η θέση τους είναι μάλλον χαμηλή και ειδικά μετά την ακύρωση των Megadeth θα έπρεπε να ανέβουν στο παραπάνω slot, αλλά αυτά είναι μάλλον λεπτομέρειες.
Για μια ακόμα φορά, οι Αμερικανοί απέδειξαν γιατί έχουν φτάσει εδώ που έχουν φτάσει και γιατί έχουν τα φόντα να πάνε ακόμα πιο ψηλά. Πριν μιλήσουμε για την εμφάνιση και την απόδοση της μπάντας, θα ήθελα να σταθώ στον κόσμο που κατέκλυσε τη μεγάλη σκηνή και επίσης ήταν ιδιαίτερα ενθουσιώδης για τα γαλλικά δεδομένα πάντα (τα οποία σε σχέση με εμάς κινούνται στα όρια της απάθειας). Επίσης, θα πρέπει να αναφέρω το θειο δώρο που μας προσέφεραν οι διοργανωτές, το οποίο ήταν μια μάνικα να μας καταβρέχει στις πρώτες σειρές, κάτι που μας αναζωογόνησε από το λιοπύρι και έδωσε μια αίσθηση σαν να βλέπουμε τη συναυλία υπό βροχή.
Μπαίνοντας με το "Addicted To Pain" ζέσταναν γρήγορα τον κόσμο κι αν κάτι μπορούσα να διακρίνω ήταν πως ο Myles Kennedy ήταν σε ιδιαίτερα εύθυμη κατάσταση για τα δεδομένα του, χαμογελώντας συνέχεια. Η φωνή του ήταν πολύ ψηλά στη μίξη του ήχου (καλό αυτό) και η μπάντα σε γενικές γραμμές παρουσίασε το best of set που συνηθίζει να παίζει σε φεστιβάλ, με προσθήκες από το "Fortress" το "Cry Of Achilles" (αυτό δεν βλέπω να ξαναβγαίνει από τις εμφανίσεις τους) και το "Waters Rising", τραγούδι που ερμηνεύει ο Mark Tremonti.
Το "Blackbird" ως άλμπουμ έχει πάντα τη μερίδα του λέοντος, με το ομώνυμο τραγούδι να είναι ένα highlight από μόνο του και το κλείσιμο ήρθε με δύο εκ των πιο δημοφιλών τραγουδιών της μπάντας, των "Rise Today" και "Isolation", όπως συνηθίζουν άλλωστε.
Όπως συμβαίνει με κάθε καλή συναυλία ο χρόνος μοιάζει πολύ μικρότερος από τον πραγματικό και είναι αλήθεια πως θα θέλαμε άλλο τόσο να τους δούμε. Η μπάντα ανέβηκε με τον αέρα του μεγάλου συγκροτήματος, απέδωσε τα αναμενόμενα, αποθεώθηκε κι αποχώρησε, απλά και όμορφα. (ΧΚ)
Setlist: Addicted To Pain, White Knuckles, Come To Life, Cry Of Achilles, Waters Rising, Ties That Bind, Metalingus, Blackbird, Rise Today, Isolation.
Highlight: Η στιγμή που τραγουδάς «I see all the waters rising» στο "Waters Rising" και με μια πυροσβεστική μάνικα το νερό πέφτει βροχή, σβήνοντας λίγο το κάψιμο του ήλιου από πάνω σου...
Δεύτερη γνώμη: Οι Alter Bridge δεν είναι στις κορυφαίες μου επιλογές, αλλά στα πλαίσια ενός φεστιβάλ δεν ήθελα να χάσω την ευκαιρία να τους δω. Με τον αέρα και την αυτοπεποίθηση που τους δίνει η εμπορική τους επιτυχία γέμισαν την κεντρική σκηνή του Hellfest και πρόσφεραν ωραίες στιγμές σε αυτούς που αποφάσισαν να τους παρακολουθήσουν. Καλοί, διασκεδαστικοί, ότι πρέπει για φεστιβάλ. (ΑΚ)
Annihilator (Mainstage 02, 17:50-18:40)
Θετικό πρόσημο για τον Jeff και την παρέα του
Οι Annihilator ήταν μια ακόμα μπάντα στο φεστιβάλ που θα παρακολουθούσα με ευχαρίστηση, χωρίς μεγάλες απαιτήσεις. Νομίζω πως ο ίδιος ο Jeff Waters έχει βάλει όριο στο ταβάνι αυτής της μπάντας, κρατώντας την σχετικά low cost, με τον Dave Padden σε ρόλο τραγουδιστή / κιθαρίστα και αναλώσιμο rhythm section.
Βλέποντάς τους δεύτερη φορά με τον Padden, αφενός τα πράγματα μου φάνηκαν κάπως καλύτερα, αφετέρου ένιωσα πως δεν μπορώ να τον κατηγορήσω για κάτι, καθότι ό,τι μπορεί κάνει. Αυτό το κάτι, άλλες φορές είναι αρκετό (βλέπε τραγούδια από το "Set The World On Fire") και κάποιες δεν είναι και τόσο (π.χ. στο υλικό από τα δύο πρώτα άλμπουμ). Το κύριο πρόβλημα, όμως, είναι τα τραγούδια από τα άλμπουμ που έχουν κυκλοφορήσει οι Annihilator μαζί του τα τελευταία χρόνια, που δεν ξεφεύγουν από συνθετική μετριότητα.
Σε γενικές γραμμές, η εμφάνιση των Annihilator ήταν χορταστική και πρέπει να ικανοποίησε τον πολύ κόσμο που τους παρακολούθησε. Ο Jeff Waters παραμένει ένας μικρός guitar hero, αλλά κι ένας συμπαθέστατος τύπος, εκδηλωτικός, ομιλητικός κι ενθουσιώδης, ενώ οι άλλοι κάνουν απλά καλά τη δουλειά τους.
Πέραν των κλασικών αναμενόμενων τραγουδιών που δεν λείπουν ποτέ από το set ("King Of The Kill", "Alison Hell") ευχάριστες εκπλήξεις ήταν το "Phantasmagoria", το τρελαμένο "Brain Dance" και το thrash κλείσιμο του "Human Insecticide". (ΧΚ)
Setlist: Smear Campaign, King Of The Kill, No Way Out , Set The World On Fire, Road To Ruin, Wicked Mystic, Alison Hell, Brain Dance, Phantasmagoria, Human Insecticide.
Highlight: Το "Brain Dance", γιατί είναι τραγουδάρα, σχετικά παραγνωρισμένο (ως συνέχεια του “Fun Palace”) και γιατί αποδόθηκε εξαιρετικά.
Δεύτερη γνώμη: Ανάμεικτες λίγο οι εντυπώσεις για τους Annihilator. Χωρίς να παίζουν άσχημα και με καλές επιλογές τραγουδιών, δυσκολεύτηκα πολύ να τους παρακολουθήσω. Αισθάνθηκα ότι ήταν μια ώρα στη διάρκεια της ημέρας που περίμενα όλους τους επόμενους να παίξουν οπότε οι Καναδοί πήγαν άκλαυτοι για μένα. (ΑΚ)
Dark Angel (Mainstage 01, 18:45-19:45)
Τίμια και νοσταλγική εμφάνιση, με εμφανείς αδυναμίες
Οι Dark Angel αποτελούσαν ένα προσωπικό συναυλιακό απωθημένο μιας άλλη εποχής. Από τότε έχουν περάσει πολλά χρόνια, ωστόσο η επικύρωση της εμφάνισής του λίγες ημέρες πριν την διεξαγωγή του φεστιβάλ με χαροποίησε.
Το ξεκίνημά τους ήταν λίγο μουδιασμένο, με εμφανή την έλλειψη συναυλιών, αλλά με την ώρα βρήκαν το βηματισμό τους ως μπάντα. Ξεκίνησαν με το "Darkness Descends" και το "We Have Arrived" και γενικότερα συμπεριέλαβαν πολλές σημαντικές στιγμές του ένδοξου παρελθόντος. Για μια ακόμη φορά δέσποζε η παρουσία και το ανελέητο παίξιμο του σπουδαίου Gene Hoglan. Τεράστιο εκτόπισμα, τεράστιος drummer. Παρόλα αυτά το κοινό δεν έδειχνε να συγκινείται παρά τις συνεχείς παραινέσεις των μελών της μπάντας.
Ο ήχος είχε κάποια σκαμπανεβάσματα κάτι που δεν τους βοήθησε ιδιαίτερα, αλλά προσπάθησαν για το καλύτερο και αυτό είναι κάτι που φάνηκε και δεν μπορείς παρά να το αναγνωρίσεις. Παρουσίασαν με εμφατικό τρόπο κομμάτια όπως τα "No One Answers", "Merciless Death" και ολοκλήρωσαν επιβλητικά την εμφάνισή τους με το "Perish In Flames".
Setlist: Darkness Descends, We Have Arrived, The Burning Of Sodom, Time Does Not Heal, No One Answers, Never To Rise Again, Death Is Certain (Life Is Not), Merciless Death, Perish In Flames.
Highlight: Το "Merciless Death" και ο Gene Hoglan. (ΑΚ)
Behemoth (Mainstage 02, 19:50-20:45)
Σπουδαία και επιβλητική η παρουσία των Behemoth
Με έναν σπουδαίο δίσκο στις αποσκευές τους και έχοντας επιστρέψει για τα καλά μετά την περιπέτεια του Nergal, οι Behemoth κατέλαβαν υψηλό slot σε ένα μεγάλο φεστιβάλ σαν το Hellfest.
Από την πρώτη στιγμή έδειξαν με ιδιαίτερη έμφαση τις δυνατότητες τους ως μπάντα. Με μπροστάρη τον Nergal πραγματοποίησαν ίσως την πιο αποφασιστική εμφάνιση του φεστιβάλ. Η σκηνική παρουσία έφερε έντονο το χρώμα και τον χαρακτήρα της σκοτεινής μουσικής τους που συμπληρωνόταν από εντυπωσιακό show και μια δόση θεατρικότητας. Η απόδοση τους κυμάνθηκε σε υψηλά επίπεδα, με επιλογές από διάφορα άλμπουμ της πορείας τους και με έμφαση στο πρόσφατο "The Satanist".
Παρότι είχε ακόμη πολύ φως, ανασταλτικός παράγοντας στο να δημιουργηθεί η ατμόσφαιρα αντίστοιχη του ύφους τους, κατάφεραν να μας μαυρίσουν την ψυχή. Έκλεισαν με το εκπληκτικό "O Father, O Satan, O Sun". Συνολικά ήταν εξαιρετικοί και δίκαια κέρδισαν το χειροκρότημα πολλών στο τέλος. (ΑΚ)
Setlist: Blow Your Trumpets Gabriel, Ora Pro Nobis Lucifer, Conquer All, As Above So Below, Slaves Shall Serve, Christians To The Lions, Ov Fire And The Void, At The Left Hand Ov God, Chant For Eschaton 2000, O Father O Satan O Sun!
Highlight: Η ψυχωμένη παρουσία του Nergal.
Δεύτερη γνώμη: Δεν είναι του γούστου μου, ούτε μουσικά, ούτε στιλιστικά. Αλλά αυτό που έκαναν το έκαναν καλά. Εν τέλει, τα μανουάλια και οι φωτιές, καθώς και οι «κανονισμένες» κινήσεις των μελών έδιναν μια διάσταση show, που μου τράβαγε που και που το ενδιαφέρον. (ΧΚ)
Soundgarden (Mainstage 01, 20:50-21:55)
Μια μεγάλη μπάντα σε μια εμφάνιση που θα μείνει στη μνήμη μας
Οι Soundgarden είναι support σε όλη την περιοδεία των Black Sabbath και έτσι μας δόθηκε η ευκαιρία να δούμε ζωντανά ένα συγκρότημα με ξεχωριστή ιστορία και παρελθόν. Για πολλούς ένα από τα σύμβολα μιας εποχής ανέβηκαν στην κεντρική σκηνή του Hellfest με τον αέρα ενός σπουδαίου συγκροτήματος και δεν είχαν καμία δυσκολία να κερδίσουν το μεγάλο κοινό του φεστιβάλ.
Άψογος ήχος και πολύ δεμένοι απέδωσαν τέλεια τραγούδια από όλη τη δισκογραφία τους, κάτι που σήμαινε ότι το set τους κινήθηκε στη λογική του best of και όχι στην εξολοκλήρου παρουσίαση του "Superunknown".
Ασφαλώς και δέσποζε η παρουσία του Chris Cornell τόσο με την κίνησή του όσο κυρίως με την φωνή του. Ήταν στιγμές όπως στο "Beyond The Wheel" που την ανέβασε ψηλά, αλλά και σε λιγότερο απαιτητικές στιγμές ήταν καθηλωτικός με την χροιά και την ένταση που έβγαζε.
Οι υπόλοιποι ανταποκρίθηκαν επαρκώς και παρά την περισσότερο «ήσυχη» επί σκηνής παρουσία τους συνέβαλαν σε μια πραγματικά σπουδαία εμφάνιση της μπάντας. Με περισσή άνεση ο μπασίστας Ben Sepherd έκανε ότι χειρονομία του ερχόταν στο μυαλό στο κοινό, ενώ ο Kim Thayil δεν έδειχνε να τον απασχολεί ιδιαίτερα οτιδήποτε γινόταν τριγύρω του. Το πλήθος που τους έβλεπε αφέθηκε στη μουσική τους και τους καταχειροκρότησε.
Είναι από τα συγκροτήματα που θες να δεις και δύσκολα φαντάζομαι θα σε απογοητεύσουν. Από τους κορυφαίους του φεστιβάλ. (ΑΚ)
Setlist: Searching With My Good Eye Closed, Spoonman, Rusty Cage, Outshined, Black Hole Sun , My Wave, The Day I Tried To Live, Jesus Christ Pose, Fell On Black Days, Beyond The Wheel.
Highlight: Το "The Day I Tried To Live".
Δεύτερη γνώμη: Άφησα τον Κονδύλη να γράψει για τους Soundgarden, για να αποφύγω να χαρακτηριστώ προκατειλημμένος και γραφικός ως fanboy. Μεγάλη εμφάνιση από μια μπάντα που δεν δείχνει να την αγγίζει ο χρόνος, σε ένα ξεκάθαρα best of set, φτιαγμένο για φεστιβάλ. Φήμες λένε πως η φωνή του Cornell στο "Beyond The Wheel" ακόμα στοιχειώνει το Clisson.
Emperor (Mainstage 02, 22:00-23:05)
Μεγαλείο, δέος και ανατριχίλα
Η ανακοίνωση περιορισμένου αριθμού συναυλιών των θεών Emperor για τον εορτασμό 20 ετών από το "In The Nightside Eclipse" αποτελούσε από μόνο του λόγο για να βρεθείς σε κάποιο από τα ευρωπαϊκά φεστιβάλ που εμφανίζονται. Από το 1997 περίμενα αυτή τη στιγμή, να ξαναδώ μια από τις λατρεμένες μου μπάντες.
Μερικές φορές τα λόγια είναι φτωχά, αλλά θα προσπαθήσω. Στην αναμονή για το ξεκίνημα της εμφάνισής τους η ατμόσφαιρα ήταν ιδιαίτερα ηλεκτρισμένη. Τρεις αυθεντικοί Emperor (Ihsahn, Samoth, Faust) πλαισιωμένοι από τους Einar Solberg, Tony Ingebrigtsen ανέβηκαν στη σκηνή του Hellfest μπροστά σε δεκάδες χιλιάδες κόσμο, με λιτή και απέριττη σκηνική παρουσία και προκάλεσαν αλλεπάλληλες εσωτερικές δονήσεις με κάποιες διαχρονικές στιγμές του ακραίου ήχου. Δεν χρειάζονται ιδιαίτερες αναλύσεις. Η παρουσίαση του "In The Nightside Eclipse" ήταν μεγαλειώδης και η απόδοση των Νορβηγών απογείωσε αυτό το black metal μνημείο. Ο καθαρός και ευκρινής ήχος βοήθησε να αναδειχθούν λεπτομέρειες του κάθε κομματιού.
Ο κόσμος τηρουμένων των αναλογιών ανταποκρίθηκε στα μαύρα έπη, ορισμένοι τραγουδούσαν και τους στίχους τη στιγμή που η μπάντα ξεδίπλωνε το μοναδικό της ταλέντο και ο δίσκος ακουγόταν καλύτερος από ποτέ. Ίσως η σπουδαιότερη black metal μπάντα όλων των εποχών, προσέφερε ορισμένες από τις σημαντικότερες στιγμές του ιδιώματος. Διαχρονικοί black metal ύμνοι αποδιδόμενοι σε μια τέλεια μορφή.
Με την εκτέλεση του "Inno A Satana" το άλμπουμ ολοκληρώθηκε και η μπάντα αποχώρησε, για αν επανέλθει μετά από λίγο στη σκηνή και να ακολουθήσει νέο σοκ με κομμάτια από το demo "Wrath Of The Tyrant" του 1992, το "Ancient Queen" αρχικά και το ομώνυμο στη συνέχεια. Η απόλυτη συγκίνηση. Τέλεια απόδοση, τέλειος ήχος. Μια από τις δυο-τρεις κορυφαίες εμφανίσεις του φεστιβάλ. Στα όρια του μύθου. (ΑΚ)
Setlist: Into The Infinity Of Thoughts, The Burning Shadows Of Silence, Cosmic Keys To My Creations & Times, Beyond The Great Vast Forest, Towards The Pantheon, The Majesty Of The Nightsky, I Am The Black Wizards, Inno A Satana. Encore: Ancient Queen, Wrath Of The Tyrant.
Highlight: Το δέος του "I Am The Black Wizards" και η ανατριχίλα του "Inno A Satana" (ιδιαίτερα η επίκληση στο κλείσιμο).
Δεύτερη γνώμη: Όπως και στους Behemoth, παρακολούθησα την εμφάνιση των Emperor χωρίς να είμαι οπαδός της μπάντας ή του ήχου. Αυτούς όμως τους παραδέχομαι περισσότερο γιατί απέδιδαν ευκρινέστατα το υλικό τους και μου τράβηξαν και μουσικά την προσοχή. Νομίζω πως ήταν μια πολύ καλή εμφάνιση και για όσους δεν είναι οπαδοί της μπάντας, όπως εγώ. (ΧΚ)
Black Sabbath (Mainstage 01, 23:10-00:45)
Is this the end of the beginning or the beginning of the end of Black Sabbath?
Κανείς δεν ξέρει πόσες ευκαιρίες ακόμα θα έχουμε να απολαύσουμε τους Sabbath επί σκηνής, έστω χωρίς τον Ward. Νομίζω πως οι φήμες ότι σύντομα ο Ozzy, ο Tony κι ο Geezer θα σταματήσουν τις συναυλίες έχει κάποια βάση, κρίνοντας από αυτά που διέκρινα κατά την εμφάνισή τους στο Hellfest.
Όχι, δεν έπαιξαν καθόλου άσχημα, ίσα-ίσα που σε στιγμές ήταν καλύτεροι του αναμενομένου, αλλά υπήρχε μια διάχυτη κούραση και φαινόταν ως μια μπάντα με μειωμένες αντοχές, που βγάζει 90 λεπτά με το ζόρι (μαζί με το drum solo) και αντιλαμβάνεσαι πως δεν έχει αποθέματα για περισσότερο.
Ο Ozzy είχε κέφια, αλλά το κοινό του Hellfest ήταν και πάλι σχετικά ψόφιο. Μάλιστα, ο madman σκαρφίστηκε ένα «κου-κου» που έκανε στο μικρόφωνο κι ο κόσμος το αναπαρήγαγε, κάτι που τον έκανε να αναφωνήσει «και μετά λένε ότι εγώ είμαι ο τρελός». Ο Clufetos έχει ενσωματωθεί καλά στη μπάντα, όμως δεν μου άρεσε το ότι εξαφάνισαν από τη σκηνή τον Adam Wakeman (πλήκτρα και δεύτερη κιθάρα ενίοτε). Από την άλλη, τα δύο τραγούδια του "13" ακούστηκαν μέσα στο set χωρίς να το αναγκάσουν να κάνει κοιλιά, ειδικά το "God Is Dead?".
Από εκεί και πέρα, τι περιμένει κάποιος όταν ακούει τραγούδια σαν το "War Pigs", το "Iron Man", το "N.I.B." ή το τιτανοτεράστιο ομώνυμο άσμα; Μόνο δέος. Παράλληλα, συνθέσεις σαν το "Into The Void", το "Snowblind" και το "Fairies Wear Boots" είναι δεδομένα αναλλοίωτες στο χρόνο και αποδόθηκαν όπως τους άρμοζε.
Το κλείσιμο του "Children Of The Grave", όπου ο Ozzy έβαλε όλο το κοινό να χοροπηδάει, και το encore του "Paranoid" ήταν λογικό να κάνουν την πλειονότητα του κόσμου να αποχωρήσει μέσα σε έκσταση, πάντα για τα μέτρια γαλλικά δεδομένα.
Σε σχέση με το Download πριν δύο χρόνια, υπήρχε λιγότερη συναισθηματική φόρτιση και θα έλεγα πως η φετινή τους εμφάνιση είχε λιγότερο νεύρο. Παρόλα αυτά είχαν την υποστήριξη καλύτερων video projections και σε γενικές γραμμές η εμφάνιση ήταν ικανοποιητική, κάνοντάς μας να ευχόμαστε οι Ozzy, Tony και Geezer να έχουν ακόμα ζωή και δύναμη μέσα τους, ώστε να έχουμε ξανά την ευκαιρία να τους απολαύσουμε επί σκηνής στο μέλλον. (ΧΚ)
Gathered in their masses ....μαζευτήκαμε και εμείς για να παραστούμε στην τελετή ή προσευχή αν προτιμάτε των τεράστιων Black Sabbath. Μια ιστορία μόνοι τους, αποτελούν ένα από τα συγκροτήματα που όποτε σου δίνεται η δυνατότητα δεν μπορείς να μην παρακολουθήσεις την επιβλητική μουσική τους επί σκηνής.
Ξεκίνησαν με τα "War Pigs" και "Into The Void" δημιουργώντας ένα βαρύ κλίμα στους χιλιάδες που είχαν μαζευτεί. Συνέχισαν με άλλους διαχρονικούς ύμνους που θα μας θυμίζουν για πάντα πως ξεκίνησε η αγαπημένη μας μουσική. Ακόμα και κομμάτια από τον τελευταίο τους δίσκο όπως το "Age Of Reason" ζωντανά ακούγονται πολύ καλύτερα.
Παρά τα χρόνια και τα διάφορα προβλήματα υγείας που αντιμετωπίζουν, έδειχναν σε σχετικά καλή κατάσταση και ανταποκρίθηκαν πλήρως στις απαιτήσεις του live. Ο Ozzy καλύτερος από αυτό που περίμενα απέδωσε χωρίς προβλήματα και εμφανή δυσκολία τα τραγούδια, ενώ σε στιγμές προσπάθησε να τραβήξει, με μάλλον αδόκιμο τρόπο, την προσοχή του κόσμου. Ο Iommi γίγαντας πραγματικός και στυλοβάτης της μπάντας, ο Butler άψογος, ενώ ο Clufetos έδειξε ότι έχει δεθεί απόλυτα με τους υπόλοιπους.
Αισθανόμενος ότι ίσως ήταν η τελευταία φορά που τους βλέπω έδωσα σημασία και προσοχή σε κάθε στιγμή της παρουσίας τους στο Hellfest, παρά την εξοντωτική κούραση τριών ημερών. Ο πιο δυνατός ήχος του μπάσου, που μερικές φορές επηρέαζε το τελικό αποτέλεσμα του ήχου, δεν νομίζω ότι ένοιαξε και πολλούς, που απολάμβαναν τους Sabbath πάνω στη σκηνή του φεστιβάλ.
Με τα "Children Of The Grave" και "Paranoid" ολοκλήρωσαν την εμφάνισή τους και ουσιαστικά για μένα έκλεισαν και αυτό το φεστιβάλ. Σε στιγμές ήταν καθηλωτικοί, υπήρχαν ωστόσο κάποιες άλλες που αντικειμενικά έδειχναν αδυναμίες.
Όπως και να έχει, το σίγουρο είναι ότι σαν και αυτούς δεν πρόκειται να υπάρξει ποτέ κανείς άλλος. Αναμφίβολα το απόλαυσα και ένιωσα κάθε στιγμή των ενενήντα λεπτών της παρουσίας τους πάνω στη σκηνή. (ΑΚ)
Setlist: War Pigs, Into The Void, Snowblind, Age Of Reason, Black Sabbath, Behind The Wall Of Sleep, N.I.B., Fairies Wear Boots, Rat Salad, Iron Man, God Is Dead?, Children Of The Grave. Encore: Paranoid.
Highlight: Το "Black Sabbath".
Opeth (Altar, 01:00-02:05)
Τα πόδια άντεχαν οριακά. Ειλικρινά, ένιωθα πως εξαντλούνταν οι τελευταίες δυνάμεις που μου είχαν απομείνει και ο υπερβολικά πολύς κόσμος που αντίκρισα πηγαίνοντας προς την κλειστή σκηνή του Altar με έκανε να σκεφτώ πως ίσως θα έπρεπε να «κάψω» τους Opeth και να αυξήσω τις προβλεπόμενες ώρες ύπνου από τρεις σε τέσσερις (είχαμε και μια πτήση να πιάσουμε την επόμενη μέρα). Όμως, έχοντας μεγάλη θέληση να τους δω, έσφιξα τα δόντια και τελικά δεν το μετάνιωσα.
Η μπάντα έχει ανέβει κι άλλο επίπεδο, παίζει με έναν καταπληκτικό ήχο ο οποίος βοηθάει να ακούγονται τα πάντα κρυστάλλινα, έχει εντυπωσιακό light show και ο Åkerfeldt είναι απολαυστικός τόσο στο μουσικό κομμάτι, όσο και με τις ατάκες του ανάμεσα στα τραγούδια.
Παραδείγματος χάριν, αφού τα φώτα επί σκηνής του θύμισαν τον αετό των Saxon, άρχισε το παραλήρημα για το "Innocence Is No Excuse", την αυθεντική κασέτα που είχε αγοράσει στα '80s και διάφορες άλλες ομορφιές. Μας ρώτησε πως έπαιξαν οι Guns N' Roses, ενώ αργότερα έβαλε το κοινό να κάνει fistbanging (κάτι σαν headbanging αλλά με το χέρι). Όσο κουρασμένος κι αν ήμουν δεν μπορούσα παρά να γελάω με τα όσα έλεγε.
Το σετ είχε από όλα. Prog με το "The Devil's Orchard", death metal με το "Demon Of The Fall" (που αγαπάνε στην Αμέρικα όπως είπε) κι ακουστικό χαλάρωμα με το φανταστικό "Hope Leaves". Η εμφάνιση απογειώθηκε όμως με τα ομώνυμα τραγούδια από το "Deliverance" και το "Blackwater Park" που μάγεψαν και δικαίωσαν την επιλογή όσων αψήφησαν την κούραση και έμειναν να δουν τους Σουηδούς.
Ιδανικό φινάλε, σε ένα μεγάλο φεστιβάλ από όλες τις απόψεις.
Setlist: The Devil's Orchard, Heir Apparent, Demon Of The Fall, Hope Leaves, Deliverance, Blackwater Park.
Highlight: Το τελείωμα του "Deliverance" με τα ανάλογα φωτορυθμικά ήταν ένα εκπληκτικό highlight, δίχως αμφισβήτηση. (XK)
3rd Day Awards:
Καλύτερη εμφάνιση: Soundgarden / Emperor
Πιο αδιάφορη εμφάνιση: Crowbar
Ευχάριστη έκπληξη: Scorpion Child
Κατώτεροι του αναμενόμενου: Dark Angel
Ένα ακόμα φεστιβάλ τελείωσε με την πεποίθηση ότι αποτελεί και αυτό highlight ζωής. Είδαμε πολλούς μεγάλους, αλλά και κάποιους που φιλοδοξούν να γίνουν μεγάλοι. Υπήρχαν στιγμές που εντυπωσιαστήκαμε με την απόδοση ορισμένων, αλλά και με την ηχητική αρτιότητα που οι διοργανωτές εξασφάλισαν για αυτούς τους χιλιάδες οπαδούς που επισκέφθηκαν το Clisson. Σύμφωνα με τα στοιχεία του φεστιβάλ, 150.000 βρέθηκαν το τριήμερο σε αυτή την μικρή πόλη για να παρακολουθήσουν το Hellfest.
Με πολλές μπάντες να πραγματοποιούν μεγαλειώδεις εμφανίσεις και με ελάχιστες, μετρημένες στα δάκτυλα, κατώτερες του αναμενομένου θα μπορούσαμε να πούμε ότι πολύ δύσκολα στο μέλλον θα βρεθεί άλλο φεστιβάλ να ξεπεράσει σε όγκο, παλμό και συναίσθημα το Hellfest του 2014.
Μπορεί να υπάρχουν στιγμές που η κούραση, η σκόνη και ο ήλιος σε κάνουν να θες να τελειώνει επιτέλους, στο τέλος όμως σου μένει όλο αυτό που έζησες το οποίο είσαι σίγουρος ότι θα το θυμάσαι για πάντα και πιθανότατα θα θες να το ξανακάνεις.
Μέχρι τότε...keep the spirit alive.
Φωτογραφίες: Ανδρέας Πανόπουλος / whentimefreezes.com - Χρήστος Καραδημήτρης
Όπως και να έχει, η τρίτη μέρα είχε μάλλον τα περισσότερα σε αριθμό συγκροτήματα που θέλαμε να παρακολουθήσουμε, ξεκινώντας πολύ νωρίς, υπήρχαν προγραμματισμένες συνεντεύξεις με καλλιτέχνες και γενικά δεν υπήρχε περιθώριο να σκεφτούμε την ξεκούραση. Από τις 10:00 ήμασταν στον χώρο του press area και ετοιμαζόμασταν να αφήσουμε στο Clisson και τις τελευταίες δυνάμεις που μας είχαν απομείνει.
Year Of The Goat (Mainstage 02, 10:30-11:00)
Η καλύτερη πρώτη μπάντα του τριημέρου
Στις 10:30 ακριβώς το (ομοιόμορφα μαυροντυμένο) 6μελές συγκρότημα των Year Of The Goat ανέβηκε στη δεύτερη εκ των κεντρικών σκηνών, και ξεκίνησε με το "Angels Necropolis" από το ένα και μοναδικό μέχρι στιγμής άλμπουμ του.
Με μια πρώτη ματιά το γεγονός πως είχαν τρεις κιθάρες -ειδικά όταν ο τραγουδιστής αναλάμβανε σχεδόν όλα τα lead- έκανε εντύπωση, αλλά στην πραγματικότητα ο ήχος τους ήταν εξαιρετικά ζυγισμένος κάτι που συνετέλεσε σημαντικά στην πολύ καλή εικόνα που άφησε η μπάντα.
Συνέχισαν με το "For The King" και ήταν εμφανές πως κουμάντο στην μπάντα κάνουν ο τραγουδιστής / κιθαρίστας και ο πληκτράς που με το σακάκι του και τη συνολική του εικόνα είχε ένα τελείως ξένο παρουσιαστικό για μια τέτοια μπάντα. Έπαιξαν κι ένα νέο τραγούδι από το δεύτερο άλμπουμ, το οποίο ηχογραφούν αυτή την περίοδο και η μισή ώρα που διήρκησε η εμφάνισή τους ήταν ό,τι καλύτερο θα μπορούσαμε να ζητήσουμε για το άνοιγμα της τρίτης μέρας. (XK)
Setlist: Angels' Necropolis, For The King, Spirits Of Fire, The Key And The Gate, Of Darkness / Thin Lines Of Broken Hopes.
Highlight: Γενικά, όλη η εμφάνιση ήταν στο ίδιο καλό επίπεδο.
Δεύτερη γνώμη: Ομολογώ ότι τους περίμενα καλύτερους. Δεν ήταν καθόλου κακοί, αλλά το ύφος και η ατμόσφαιρα της μουσικής τους είναι δύσκολο να αποδοθεί στις 10:30 το πρωί. Είχαν καλές στιγμές και κέρδισαν το χειροκρότημα των λίγων που είχαν σπεύσει να τους δουν. (ΑΚ)
Blues Pills (Mainstage 01, 11:05-11:45)
Η επόμενη μεγάλη μπάντα στη rock μουσική
Στο δρόμο για το Hellfest, το ντεμπούτο άλμπουμ των "Blues Pills" είχε την τιμητική του μεταξύ των μουσικών επιλογών μας, καθώς είχαμε το προνόμιο να το έχουμε στην κατοχή μας αρκετά πριν την επίσημη κυκλοφορία του. Με λίγα λόγια, πρόκειται για ένα από τα άλμπουμ της χρονιάς κι όπως καταλαβαίνετε αυτή ήταν μια από τις εμφανίσεις για τις οποίες αδημονούσαμε.
Στα περίπου 40 λεπτά τελικά που βρέθηκαν επί σκηνής απέδωσαν έξι από τα δέκα τραγούδια του άλμπουμ και μας μάγεψαν. Για την ακρίβεια, όσο άδικο κι αν ακούγεται μας μάγεψε πρώτα η Elin Larsson και μετά η υπόλοιπη μπάντα. Η τραγουδίστρια των Blues Pills σε καθηλώνει, διαθέτοντας μια σπάνια φωνή, με δύναμη, πάθος και εκφραστικότητα στις ερμηνείες της, που ήταν λες και ακούς τη studio εκτέλεση.
Ξεσήκωσαν το κόσμο με τα "High Class Woman" και "Devil Man" (το τελευταίο παίχτηκε στη version EP κι όχι του άλμπουμ), η Elin μας σαγήνευσε στο "Little Sun" και γενικά η μπάντα ήταν αψεγάδιαστη.
Είναι θέμα (λίγου) χρόνου να τους δούμε στα μέρη μας. Να περιμένετε πρώτα ένα άλμπουμ που θα σας κολλήσει στον τοίχο και έπειτα μια εμφάνιση που θα σας κάνει να ζητάτε για την επόμενη φορά. Rock history in the making... (XK)
Setlist: High Class Woman, Ain't No Change, Black Smoke, No Hope Left For Me, Devil Man, Little Sun.
Highlight: Το αγαπημένο μου από το άλμπουμ "Ain't No Change". Ή μάλλον το "Devil Man" που έτυχε και της θερμότερης ανταπόκρισης από το κοινό.
Δεύτερη γνώμη: Πρωινό ξύπνημα με blues rock θα έλεγα ότι είναι ιδανική εισαγωγή για την τρίτη ημέρα του φεστιβάλ. Πολύ καλοί και δεμένοι οι Blues Pills έδειξαν δυνατότητες, με την Elin να τραβάει τα βλέμματα όλων, ίσως άδικο για τα υπόλοιπα μέλη που είναι πολύ καλοί μουσικοί. Περιμένουμε πολλά από αυτούς στο μέλλον. (ΑΚ)
Scorpion Child (Mainstage 02, 11:45-12:15)
Ευχάριστη έκπληξη, δυνατή και γεμάτη παρουσία
Από τις ευχάριστες εκπλήξεις της ημέρας. Όχι ότι τους περιμέναμε κακούς, αλλά αυτό που προσέφεραν ήταν παραπάνω από το αναμενόμενο. Με χαρακτηριστική vintage εμφάνιση (εξαιρώντας τον μπασίστα) παρουσιάστηκαν ιδιαίτερα κεφάτοι, κινητικοί και ευχάριστοι στην μεγάλη σκηνή του Hellfest. Καλός ήχος, δεμένο παίξιμο και πολύ ωραίο hard rock. Ασφαλώς και ξεχώριζε η παρουσία του τραγουδιστή (εκρηκτικός φωνητικά και σκηνικά), δεν σταμάτησε να χορεύει να σπάει το γόνατο και την μέση σε όλη τη διάρκεια του set. Είναι χαρακτηριστικό ότι μέχρι αργά το απόγευμα για μένα ήταν το καλύτερο συγκρότημα της ημέρας. (ΑΚ)
Setlist: Liquor, The Secret Spot, Polygon Of Eyes.
Highlight: Μα φυσικά ο frontman. Απολαυστικός
Δεύτερη γνώμη: Δεν περίμενα τόσο καθηλωτική εμφάνιση από τους Scorpion Child. Με έναν frontman βγαλμένο από τις καλύτερες σελίδες της rock ιστορίας των '70s, με vintage αισθητική αλλά και σύγχρονη προσέγγιση, με καταπληκτικό ήχο και ωραίο σετ ήταν μια από τις μεγαλύτερες εκπλήξεις του φεστιβάλ, αν όχι η μεγαλύτερη. (XK)
Crowbar (Mainstage 01, 13:35-14:15)
Λάθος επιλογή μπάντας για την συγκεκριμένη σκηνή και ώρα
Δεν θα έλεγα πως συγκαταλέγω τον εαυτό μου μεταξύ των οπαδών της μπάντας του Kirk Wndstein, του τέως πλέον κιθαρίστα των Down. Καλή η βαριά riffολογία τους, αλλά η γαϊδουροφωνάρα του και η έλλειψη μελωδιών, ποτέ δεν ήταν του απολύτου γούστου μου. Οι εναλλακτικές επιλογές μου δεν ήταν πολλές και τόσο η ζέστη, όσο και η συσσωρευμένη κούραση με κράτησαν σε μια ασφαλή απόσταση, με μια μπύρα ανά χείρας να παρακολουθώ την εμφάνισή τους. Ελπίζω οι φίλοι της μπάντας να με συγχωρέσουν, αλλά κάπου στο μέσο της εμφάνισης είχα ήδη βαρεθεί τόσο πολύ, που αποχώρησα προς αναζήτηση τόπου χλοερού και σκιερού...
Η εμπειρία μου, μου λέει πως μπάντες σαν τους Crowbar, μπορεί να είναι πραγματικά καλές σε αυτό που κάνουν, αξιόπιστες ότι δεν θα αποκλίνουν του μέσου όρου της απόδοσής τους, αλλά δεν είναι για μεγάλες σκηνές σε τέτοια φεστιβάλ και δεν μπορούν να συγκινήσουν ακροατές που δεν ανήκουν στο δικό τους ακροατήριο ηχητικά.
Προς υπεράσπισή μου, ομοίως βαρετοί μου έχουν φανεί σε αντίστοιχη φάση οι Black Label Society, που και πιο εμπορικοί είναι και τους γουστάρω απείρως περισσότερο. Τουτέστιν, η τοποθέτησή τους, την συγκεκριμένη ώρα, στη συγκεκριμένη σκηνή μου φάνηκε λανθασμένη και τελικά με κέρδισε η ανάγκη για λίγη ξεκούραση. (ΧΚ)
Ulcerate (Altar, 13:35-14:15)
Καλή εμφάνιση των Ulcerate με κάποιες ωστόσο αδυναμίες
Οι Νεοζηλανδοί είναι μια από τις πιο ενδιαφέρουσες death metal μπάντες των τελευταίων ετών. Περίμενα να πραγματοποιήσουν και αυτοί μια ακόμη εμφάνιση σαν αντίστοιχες άλλων συγκροτημάτων του ιδιώματος, του τριημέρου. Δεν με διέψευσαν καθώς οι τεχνικές τους συνθέσεις αποδίδονταν με ευχέρεια και υπήρχαν στιγμές που ήταν εντυπωσιακοί, πραγματικός οδοστρωτήρας, ωστόσο σε κάποιες άλλες γινόταν εμφανής η έλλειψη δεύτερης κιθάρας κάτι που δεν βοηθούσε να διατηρηθεί η ένταση σε όλη τη διάρκεια των κομματιών. Εντυπωσίαζε ο drummer με το εξωπραγματικό, υπερτεχνικό και πολύπλοκο του παίξιμο. Συνολικά ήταν καλοί, αλλά νομίζω ότι μπορούν και καλύτερα.
Setlist: Await Rescission, Dead Oceans, Weight Of Emptiness, Cold Becoming, Everything Is Fire.
Highlight: Το εντυπωσιακό drumming του Jamie Saint Merat. (ΑΚ)
Repulsion (Altar, 15:10-15:55)
Ιστορική μπάντα σε μια ικανοποιητική και μάλλον σπάνια εμφάνιση
Οι Repulsion είναι μια ιστορική για το χώρο του ακραίου ήχου μπάντα, που εδώ και κάποια χρόνια πραγματοποιεί ζωντανές εμφανίσεις χρησιμοποιώντας ως επιχείρημα τον μοναδικό της δίσκο. Είναι χαρακτηριστικό το γεγονός ότι ενώ είχαν 45 λεπτά στη διάθεσή τους αξιοποίησαν μόνο τα 30, μέχρι δηλαδή να ολοκληρωθεί η σε μεγάλο ποσοστό παρουσίαση του “Horrified”. Ξεκίνησαν με μέτριο ήχο που ευτυχώς βελτιώθηκε και μπορέσαμε να απολαύσουμε ζωντανά κάποια ιστορικά κομμάτια της ακραίας μουσικής. Είναι από τις περιπτώσεις που λόγω ήχου και ύφους δεν υπάρχουν υψηλές απαιτήσεις οπότε νιώθεις καλύτερα την κάθε στιγμή. δεν ήταν κακοί, αλλά δεν μπορώ να πω ότι ενθουσιάστηκα. Κέρδισαν ωστόσο την προσοχή και το χειροκρότημα πολλών κάφρων που είχαν μαζευτεί για να τους παρακολουθήσουν.
Highlight: Τα πολλά μικρά circle pits που είχαν ανοίξει σε διάφορα σημεία της Altar. (ΑΚ)
Angra (Mainstage 02, 16:00-16:50)
Οι Angra δείχνουν έτοιμοι να επιστρέψουν ψηλά
Οι Angra υπήρξαν η μεγαλύτερη μουσική αγάπη της εφηβείας μου κι ακόμα και σήμερα θεωρώ τα "Angel's Cry" και "Holy Land" ως απόλυτα και ανεπανάληπτα σημεία αναφοράς στα είδη που πρεσβεύουν. Μπορεί ποτέ να μην ξαναέπιασαν αυτά τα επίπεδα, αλλά ποτέ δεν με απογοήτευσαν, παρά τις μύριες αλλαγές και προβλήματα που είχαν να αντιμετωπίσουν.
Η νέα φάση της μπάντας τους βρίσκει με τον Fabio Leone οριστικά πίσω από το μικρόφωνο, να ετοιμάζουν νέο άλμπουμ, ενώ παράλληλα ο Ricardo Confessori αποτελεί για μια ακόμα φορά παρελθόν, αντικαθιστάμενος από έναν υπερ-ταλαντούχο 20-χρονο Βραζιλιάνο πιτσιρικά.
Έχοντας στον νου μου το DVD που κυκλοφόρησαν πριν λίγο καιρό για τα 20 χρόνια από την κυκλοφορία του "Angels Cry", ήμουν προετοιμασμένος για μια μετριότητα, καθώς το είχα βρει μέτριο ως και απογοητευτικό, κυρίως λόγω των ερμηνειών του Fabio, που ένιωθα πως δεν κόλλαγε με το ύφος της μπάντας.
Ευθαρσώς ομολογώ πως στο Hellfest ανετράπησαν όλες μου οι φοβίες και πολύ το ευχαριστήθηκα. Η μπάντα φυσάει επί σκηνής, με τον πιτσιρικά πίσω από το kit να θέλει λίγη δουλειά, αλλά να παίζει με ευκολία όλο το set και με jazz στυλ παρακαλώ, ενώ ο Leone έβγαλε όλο το set ερμηνεύοντας αρκετά ικανοποιητικά τα επιλεγμένα τραγούδια κι αν απέφευγε τις άκομψες υπερβολικές τσιρίδες σε λίγα σημεία θα ήταν άψογος. Ο Felipe στο μπάσο είναι πλέον παλιός και αξιόπιστος, ενώ το δίδυμο των Kiko και Rafael συνεχίζει να αποτελεί ένα από τα καλύτερα κιθαριστικά δίδυμα στον κόσμο του metal ακόμα και σήμερα, όντας η αιχμή του δόρατος της μπάντας.
Το μόνο πρόβλημα ήταν στην επαφή του καλωδίου του Kiko στο εναρκτήριο "Angels Cry" που στοίχησε μέχρι και το solo του ύμνου "Nothing To Say" που ακολούθησε. Το έπος "Holy Land" δεν το ξανακούμπησαν στο σετ τους, ενώ από εποχής Matos ακούστηκε το συναισθηματικό "Lisbon" και στο τέλος το μεγαλύτερο μέρος του "Carry On". Κατά τα άλλα, αποδόθηκαν άψογα τα "Rebirth" και "Nova Era" από το "Rebirth", καθώς και τα "Spread Your Fire" και "Waiting Silence" από το καταπληκτικό "Temple Of Shadows".
Ομολογώ πως ευχαριστήθηκα πάρα πολύ την εμφάνισή τους, ενώ δεν μπορώ να παραβλέψω πως η μπάντα δείχνει να είναι δεμένη και χαρούμενη με την τωρινή σύνθεση και κατάσταση που επικρατεί. Η πίστη μου σε αυτούς αποκαταστάθηκε και κρίνοντας από αυτή την εμφάνιση, μάλλον επανέρχονται σε υψηλό επίπεδο. Θα χαρώ πολύ αν τα καταφέρουν.
Setlist: Angels Cry, Nothing To Say, Waiting Silence, Lisbon, Deus Le Volt! / Spread Your Fire, Rebirth, Unfinished Allegro / Carry On / Nova Era.
Highlight: Η απόδοση στο "Rebirth" ήταν καταπληκτική, ειδικά στο a capella σημείο με τις τέσσερις φωνές, που έδειξε πόσο δουλεμένη μπάντα και πόσο ταλαντούχοι μουσικοί είναι. (ΧΚ)
Alter Bridge (Mainstage 01, 16:55-17:45)
Ηγετική μπάντα, ηγετική εμφάνιση
Καθώς τα μέλη της μπάντας ανέβαιναν την κεντρική σκηνή του Hellfest, συνειδητοποιούσα πως είναι η τέταρτη φορά που βλέπω τους Alter Bridge από το καλοκαίρι του 2011 κι έπειτα! Επίσης, σκεφτόμουν πως η θέση τους είναι μάλλον χαμηλή και ειδικά μετά την ακύρωση των Megadeth θα έπρεπε να ανέβουν στο παραπάνω slot, αλλά αυτά είναι μάλλον λεπτομέρειες.
Για μια ακόμα φορά, οι Αμερικανοί απέδειξαν γιατί έχουν φτάσει εδώ που έχουν φτάσει και γιατί έχουν τα φόντα να πάνε ακόμα πιο ψηλά. Πριν μιλήσουμε για την εμφάνιση και την απόδοση της μπάντας, θα ήθελα να σταθώ στον κόσμο που κατέκλυσε τη μεγάλη σκηνή και επίσης ήταν ιδιαίτερα ενθουσιώδης για τα γαλλικά δεδομένα πάντα (τα οποία σε σχέση με εμάς κινούνται στα όρια της απάθειας). Επίσης, θα πρέπει να αναφέρω το θειο δώρο που μας προσέφεραν οι διοργανωτές, το οποίο ήταν μια μάνικα να μας καταβρέχει στις πρώτες σειρές, κάτι που μας αναζωογόνησε από το λιοπύρι και έδωσε μια αίσθηση σαν να βλέπουμε τη συναυλία υπό βροχή.
Μπαίνοντας με το "Addicted To Pain" ζέσταναν γρήγορα τον κόσμο κι αν κάτι μπορούσα να διακρίνω ήταν πως ο Myles Kennedy ήταν σε ιδιαίτερα εύθυμη κατάσταση για τα δεδομένα του, χαμογελώντας συνέχεια. Η φωνή του ήταν πολύ ψηλά στη μίξη του ήχου (καλό αυτό) και η μπάντα σε γενικές γραμμές παρουσίασε το best of set που συνηθίζει να παίζει σε φεστιβάλ, με προσθήκες από το "Fortress" το "Cry Of Achilles" (αυτό δεν βλέπω να ξαναβγαίνει από τις εμφανίσεις τους) και το "Waters Rising", τραγούδι που ερμηνεύει ο Mark Tremonti.
Το "Blackbird" ως άλμπουμ έχει πάντα τη μερίδα του λέοντος, με το ομώνυμο τραγούδι να είναι ένα highlight από μόνο του και το κλείσιμο ήρθε με δύο εκ των πιο δημοφιλών τραγουδιών της μπάντας, των "Rise Today" και "Isolation", όπως συνηθίζουν άλλωστε.
Όπως συμβαίνει με κάθε καλή συναυλία ο χρόνος μοιάζει πολύ μικρότερος από τον πραγματικό και είναι αλήθεια πως θα θέλαμε άλλο τόσο να τους δούμε. Η μπάντα ανέβηκε με τον αέρα του μεγάλου συγκροτήματος, απέδωσε τα αναμενόμενα, αποθεώθηκε κι αποχώρησε, απλά και όμορφα. (ΧΚ)
Setlist: Addicted To Pain, White Knuckles, Come To Life, Cry Of Achilles, Waters Rising, Ties That Bind, Metalingus, Blackbird, Rise Today, Isolation.
Highlight: Η στιγμή που τραγουδάς «I see all the waters rising» στο "Waters Rising" και με μια πυροσβεστική μάνικα το νερό πέφτει βροχή, σβήνοντας λίγο το κάψιμο του ήλιου από πάνω σου...
Δεύτερη γνώμη: Οι Alter Bridge δεν είναι στις κορυφαίες μου επιλογές, αλλά στα πλαίσια ενός φεστιβάλ δεν ήθελα να χάσω την ευκαιρία να τους δω. Με τον αέρα και την αυτοπεποίθηση που τους δίνει η εμπορική τους επιτυχία γέμισαν την κεντρική σκηνή του Hellfest και πρόσφεραν ωραίες στιγμές σε αυτούς που αποφάσισαν να τους παρακολουθήσουν. Καλοί, διασκεδαστικοί, ότι πρέπει για φεστιβάλ. (ΑΚ)
Annihilator (Mainstage 02, 17:50-18:40)
Θετικό πρόσημο για τον Jeff και την παρέα του
Οι Annihilator ήταν μια ακόμα μπάντα στο φεστιβάλ που θα παρακολουθούσα με ευχαρίστηση, χωρίς μεγάλες απαιτήσεις. Νομίζω πως ο ίδιος ο Jeff Waters έχει βάλει όριο στο ταβάνι αυτής της μπάντας, κρατώντας την σχετικά low cost, με τον Dave Padden σε ρόλο τραγουδιστή / κιθαρίστα και αναλώσιμο rhythm section.
Βλέποντάς τους δεύτερη φορά με τον Padden, αφενός τα πράγματα μου φάνηκαν κάπως καλύτερα, αφετέρου ένιωσα πως δεν μπορώ να τον κατηγορήσω για κάτι, καθότι ό,τι μπορεί κάνει. Αυτό το κάτι, άλλες φορές είναι αρκετό (βλέπε τραγούδια από το "Set The World On Fire") και κάποιες δεν είναι και τόσο (π.χ. στο υλικό από τα δύο πρώτα άλμπουμ). Το κύριο πρόβλημα, όμως, είναι τα τραγούδια από τα άλμπουμ που έχουν κυκλοφορήσει οι Annihilator μαζί του τα τελευταία χρόνια, που δεν ξεφεύγουν από συνθετική μετριότητα.
Σε γενικές γραμμές, η εμφάνιση των Annihilator ήταν χορταστική και πρέπει να ικανοποίησε τον πολύ κόσμο που τους παρακολούθησε. Ο Jeff Waters παραμένει ένας μικρός guitar hero, αλλά κι ένας συμπαθέστατος τύπος, εκδηλωτικός, ομιλητικός κι ενθουσιώδης, ενώ οι άλλοι κάνουν απλά καλά τη δουλειά τους.
Πέραν των κλασικών αναμενόμενων τραγουδιών που δεν λείπουν ποτέ από το set ("King Of The Kill", "Alison Hell") ευχάριστες εκπλήξεις ήταν το "Phantasmagoria", το τρελαμένο "Brain Dance" και το thrash κλείσιμο του "Human Insecticide". (ΧΚ)
Setlist: Smear Campaign, King Of The Kill, No Way Out , Set The World On Fire, Road To Ruin, Wicked Mystic, Alison Hell, Brain Dance, Phantasmagoria, Human Insecticide.
Highlight: Το "Brain Dance", γιατί είναι τραγουδάρα, σχετικά παραγνωρισμένο (ως συνέχεια του “Fun Palace”) και γιατί αποδόθηκε εξαιρετικά.
Δεύτερη γνώμη: Ανάμεικτες λίγο οι εντυπώσεις για τους Annihilator. Χωρίς να παίζουν άσχημα και με καλές επιλογές τραγουδιών, δυσκολεύτηκα πολύ να τους παρακολουθήσω. Αισθάνθηκα ότι ήταν μια ώρα στη διάρκεια της ημέρας που περίμενα όλους τους επόμενους να παίξουν οπότε οι Καναδοί πήγαν άκλαυτοι για μένα. (ΑΚ)
Dark Angel (Mainstage 01, 18:45-19:45)
Τίμια και νοσταλγική εμφάνιση, με εμφανείς αδυναμίες
Οι Dark Angel αποτελούσαν ένα προσωπικό συναυλιακό απωθημένο μιας άλλη εποχής. Από τότε έχουν περάσει πολλά χρόνια, ωστόσο η επικύρωση της εμφάνισής του λίγες ημέρες πριν την διεξαγωγή του φεστιβάλ με χαροποίησε.
Το ξεκίνημά τους ήταν λίγο μουδιασμένο, με εμφανή την έλλειψη συναυλιών, αλλά με την ώρα βρήκαν το βηματισμό τους ως μπάντα. Ξεκίνησαν με το "Darkness Descends" και το "We Have Arrived" και γενικότερα συμπεριέλαβαν πολλές σημαντικές στιγμές του ένδοξου παρελθόντος. Για μια ακόμη φορά δέσποζε η παρουσία και το ανελέητο παίξιμο του σπουδαίου Gene Hoglan. Τεράστιο εκτόπισμα, τεράστιος drummer. Παρόλα αυτά το κοινό δεν έδειχνε να συγκινείται παρά τις συνεχείς παραινέσεις των μελών της μπάντας.
Ο ήχος είχε κάποια σκαμπανεβάσματα κάτι που δεν τους βοήθησε ιδιαίτερα, αλλά προσπάθησαν για το καλύτερο και αυτό είναι κάτι που φάνηκε και δεν μπορείς παρά να το αναγνωρίσεις. Παρουσίασαν με εμφατικό τρόπο κομμάτια όπως τα "No One Answers", "Merciless Death" και ολοκλήρωσαν επιβλητικά την εμφάνισή τους με το "Perish In Flames".
Setlist: Darkness Descends, We Have Arrived, The Burning Of Sodom, Time Does Not Heal, No One Answers, Never To Rise Again, Death Is Certain (Life Is Not), Merciless Death, Perish In Flames.
Highlight: Το "Merciless Death" και ο Gene Hoglan. (ΑΚ)
Behemoth (Mainstage 02, 19:50-20:45)
Σπουδαία και επιβλητική η παρουσία των Behemoth
Με έναν σπουδαίο δίσκο στις αποσκευές τους και έχοντας επιστρέψει για τα καλά μετά την περιπέτεια του Nergal, οι Behemoth κατέλαβαν υψηλό slot σε ένα μεγάλο φεστιβάλ σαν το Hellfest.
Από την πρώτη στιγμή έδειξαν με ιδιαίτερη έμφαση τις δυνατότητες τους ως μπάντα. Με μπροστάρη τον Nergal πραγματοποίησαν ίσως την πιο αποφασιστική εμφάνιση του φεστιβάλ. Η σκηνική παρουσία έφερε έντονο το χρώμα και τον χαρακτήρα της σκοτεινής μουσικής τους που συμπληρωνόταν από εντυπωσιακό show και μια δόση θεατρικότητας. Η απόδοση τους κυμάνθηκε σε υψηλά επίπεδα, με επιλογές από διάφορα άλμπουμ της πορείας τους και με έμφαση στο πρόσφατο "The Satanist".
Παρότι είχε ακόμη πολύ φως, ανασταλτικός παράγοντας στο να δημιουργηθεί η ατμόσφαιρα αντίστοιχη του ύφους τους, κατάφεραν να μας μαυρίσουν την ψυχή. Έκλεισαν με το εκπληκτικό "O Father, O Satan, O Sun". Συνολικά ήταν εξαιρετικοί και δίκαια κέρδισαν το χειροκρότημα πολλών στο τέλος. (ΑΚ)
Setlist: Blow Your Trumpets Gabriel, Ora Pro Nobis Lucifer, Conquer All, As Above So Below, Slaves Shall Serve, Christians To The Lions, Ov Fire And The Void, At The Left Hand Ov God, Chant For Eschaton 2000, O Father O Satan O Sun!
Highlight: Η ψυχωμένη παρουσία του Nergal.
Δεύτερη γνώμη: Δεν είναι του γούστου μου, ούτε μουσικά, ούτε στιλιστικά. Αλλά αυτό που έκαναν το έκαναν καλά. Εν τέλει, τα μανουάλια και οι φωτιές, καθώς και οι «κανονισμένες» κινήσεις των μελών έδιναν μια διάσταση show, που μου τράβαγε που και που το ενδιαφέρον. (ΧΚ)
Soundgarden (Mainstage 01, 20:50-21:55)
Μια μεγάλη μπάντα σε μια εμφάνιση που θα μείνει στη μνήμη μας
Οι Soundgarden είναι support σε όλη την περιοδεία των Black Sabbath και έτσι μας δόθηκε η ευκαιρία να δούμε ζωντανά ένα συγκρότημα με ξεχωριστή ιστορία και παρελθόν. Για πολλούς ένα από τα σύμβολα μιας εποχής ανέβηκαν στην κεντρική σκηνή του Hellfest με τον αέρα ενός σπουδαίου συγκροτήματος και δεν είχαν καμία δυσκολία να κερδίσουν το μεγάλο κοινό του φεστιβάλ.
Άψογος ήχος και πολύ δεμένοι απέδωσαν τέλεια τραγούδια από όλη τη δισκογραφία τους, κάτι που σήμαινε ότι το set τους κινήθηκε στη λογική του best of και όχι στην εξολοκλήρου παρουσίαση του "Superunknown".
Ασφαλώς και δέσποζε η παρουσία του Chris Cornell τόσο με την κίνησή του όσο κυρίως με την φωνή του. Ήταν στιγμές όπως στο "Beyond The Wheel" που την ανέβασε ψηλά, αλλά και σε λιγότερο απαιτητικές στιγμές ήταν καθηλωτικός με την χροιά και την ένταση που έβγαζε.
Οι υπόλοιποι ανταποκρίθηκαν επαρκώς και παρά την περισσότερο «ήσυχη» επί σκηνής παρουσία τους συνέβαλαν σε μια πραγματικά σπουδαία εμφάνιση της μπάντας. Με περισσή άνεση ο μπασίστας Ben Sepherd έκανε ότι χειρονομία του ερχόταν στο μυαλό στο κοινό, ενώ ο Kim Thayil δεν έδειχνε να τον απασχολεί ιδιαίτερα οτιδήποτε γινόταν τριγύρω του. Το πλήθος που τους έβλεπε αφέθηκε στη μουσική τους και τους καταχειροκρότησε.
Είναι από τα συγκροτήματα που θες να δεις και δύσκολα φαντάζομαι θα σε απογοητεύσουν. Από τους κορυφαίους του φεστιβάλ. (ΑΚ)
Setlist: Searching With My Good Eye Closed, Spoonman, Rusty Cage, Outshined, Black Hole Sun , My Wave, The Day I Tried To Live, Jesus Christ Pose, Fell On Black Days, Beyond The Wheel.
Highlight: Το "The Day I Tried To Live".
Δεύτερη γνώμη: Άφησα τον Κονδύλη να γράψει για τους Soundgarden, για να αποφύγω να χαρακτηριστώ προκατειλημμένος και γραφικός ως fanboy. Μεγάλη εμφάνιση από μια μπάντα που δεν δείχνει να την αγγίζει ο χρόνος, σε ένα ξεκάθαρα best of set, φτιαγμένο για φεστιβάλ. Φήμες λένε πως η φωνή του Cornell στο "Beyond The Wheel" ακόμα στοιχειώνει το Clisson.
Emperor (Mainstage 02, 22:00-23:05)
Μεγαλείο, δέος και ανατριχίλα
Η ανακοίνωση περιορισμένου αριθμού συναυλιών των θεών Emperor για τον εορτασμό 20 ετών από το "In The Nightside Eclipse" αποτελούσε από μόνο του λόγο για να βρεθείς σε κάποιο από τα ευρωπαϊκά φεστιβάλ που εμφανίζονται. Από το 1997 περίμενα αυτή τη στιγμή, να ξαναδώ μια από τις λατρεμένες μου μπάντες.
Μερικές φορές τα λόγια είναι φτωχά, αλλά θα προσπαθήσω. Στην αναμονή για το ξεκίνημα της εμφάνισής τους η ατμόσφαιρα ήταν ιδιαίτερα ηλεκτρισμένη. Τρεις αυθεντικοί Emperor (Ihsahn, Samoth, Faust) πλαισιωμένοι από τους Einar Solberg, Tony Ingebrigtsen ανέβηκαν στη σκηνή του Hellfest μπροστά σε δεκάδες χιλιάδες κόσμο, με λιτή και απέριττη σκηνική παρουσία και προκάλεσαν αλλεπάλληλες εσωτερικές δονήσεις με κάποιες διαχρονικές στιγμές του ακραίου ήχου. Δεν χρειάζονται ιδιαίτερες αναλύσεις. Η παρουσίαση του "In The Nightside Eclipse" ήταν μεγαλειώδης και η απόδοση των Νορβηγών απογείωσε αυτό το black metal μνημείο. Ο καθαρός και ευκρινής ήχος βοήθησε να αναδειχθούν λεπτομέρειες του κάθε κομματιού.
Ο κόσμος τηρουμένων των αναλογιών ανταποκρίθηκε στα μαύρα έπη, ορισμένοι τραγουδούσαν και τους στίχους τη στιγμή που η μπάντα ξεδίπλωνε το μοναδικό της ταλέντο και ο δίσκος ακουγόταν καλύτερος από ποτέ. Ίσως η σπουδαιότερη black metal μπάντα όλων των εποχών, προσέφερε ορισμένες από τις σημαντικότερες στιγμές του ιδιώματος. Διαχρονικοί black metal ύμνοι αποδιδόμενοι σε μια τέλεια μορφή.
Με την εκτέλεση του "Inno A Satana" το άλμπουμ ολοκληρώθηκε και η μπάντα αποχώρησε, για αν επανέλθει μετά από λίγο στη σκηνή και να ακολουθήσει νέο σοκ με κομμάτια από το demo "Wrath Of The Tyrant" του 1992, το "Ancient Queen" αρχικά και το ομώνυμο στη συνέχεια. Η απόλυτη συγκίνηση. Τέλεια απόδοση, τέλειος ήχος. Μια από τις δυο-τρεις κορυφαίες εμφανίσεις του φεστιβάλ. Στα όρια του μύθου. (ΑΚ)
Setlist: Into The Infinity Of Thoughts, The Burning Shadows Of Silence, Cosmic Keys To My Creations & Times, Beyond The Great Vast Forest, Towards The Pantheon, The Majesty Of The Nightsky, I Am The Black Wizards, Inno A Satana. Encore: Ancient Queen, Wrath Of The Tyrant.
Highlight: Το δέος του "I Am The Black Wizards" και η ανατριχίλα του "Inno A Satana" (ιδιαίτερα η επίκληση στο κλείσιμο).
Δεύτερη γνώμη: Όπως και στους Behemoth, παρακολούθησα την εμφάνιση των Emperor χωρίς να είμαι οπαδός της μπάντας ή του ήχου. Αυτούς όμως τους παραδέχομαι περισσότερο γιατί απέδιδαν ευκρινέστατα το υλικό τους και μου τράβηξαν και μουσικά την προσοχή. Νομίζω πως ήταν μια πολύ καλή εμφάνιση και για όσους δεν είναι οπαδοί της μπάντας, όπως εγώ. (ΧΚ)
Black Sabbath (Mainstage 01, 23:10-00:45)
Is this the end of the beginning or the beginning of the end of Black Sabbath?
Κανείς δεν ξέρει πόσες ευκαιρίες ακόμα θα έχουμε να απολαύσουμε τους Sabbath επί σκηνής, έστω χωρίς τον Ward. Νομίζω πως οι φήμες ότι σύντομα ο Ozzy, ο Tony κι ο Geezer θα σταματήσουν τις συναυλίες έχει κάποια βάση, κρίνοντας από αυτά που διέκρινα κατά την εμφάνισή τους στο Hellfest.
Όχι, δεν έπαιξαν καθόλου άσχημα, ίσα-ίσα που σε στιγμές ήταν καλύτεροι του αναμενομένου, αλλά υπήρχε μια διάχυτη κούραση και φαινόταν ως μια μπάντα με μειωμένες αντοχές, που βγάζει 90 λεπτά με το ζόρι (μαζί με το drum solo) και αντιλαμβάνεσαι πως δεν έχει αποθέματα για περισσότερο.
Ο Ozzy είχε κέφια, αλλά το κοινό του Hellfest ήταν και πάλι σχετικά ψόφιο. Μάλιστα, ο madman σκαρφίστηκε ένα «κου-κου» που έκανε στο μικρόφωνο κι ο κόσμος το αναπαρήγαγε, κάτι που τον έκανε να αναφωνήσει «και μετά λένε ότι εγώ είμαι ο τρελός». Ο Clufetos έχει ενσωματωθεί καλά στη μπάντα, όμως δεν μου άρεσε το ότι εξαφάνισαν από τη σκηνή τον Adam Wakeman (πλήκτρα και δεύτερη κιθάρα ενίοτε). Από την άλλη, τα δύο τραγούδια του "13" ακούστηκαν μέσα στο set χωρίς να το αναγκάσουν να κάνει κοιλιά, ειδικά το "God Is Dead?".
Από εκεί και πέρα, τι περιμένει κάποιος όταν ακούει τραγούδια σαν το "War Pigs", το "Iron Man", το "N.I.B." ή το τιτανοτεράστιο ομώνυμο άσμα; Μόνο δέος. Παράλληλα, συνθέσεις σαν το "Into The Void", το "Snowblind" και το "Fairies Wear Boots" είναι δεδομένα αναλλοίωτες στο χρόνο και αποδόθηκαν όπως τους άρμοζε.
Το κλείσιμο του "Children Of The Grave", όπου ο Ozzy έβαλε όλο το κοινό να χοροπηδάει, και το encore του "Paranoid" ήταν λογικό να κάνουν την πλειονότητα του κόσμου να αποχωρήσει μέσα σε έκσταση, πάντα για τα μέτρια γαλλικά δεδομένα.
Σε σχέση με το Download πριν δύο χρόνια, υπήρχε λιγότερη συναισθηματική φόρτιση και θα έλεγα πως η φετινή τους εμφάνιση είχε λιγότερο νεύρο. Παρόλα αυτά είχαν την υποστήριξη καλύτερων video projections και σε γενικές γραμμές η εμφάνιση ήταν ικανοποιητική, κάνοντάς μας να ευχόμαστε οι Ozzy, Tony και Geezer να έχουν ακόμα ζωή και δύναμη μέσα τους, ώστε να έχουμε ξανά την ευκαιρία να τους απολαύσουμε επί σκηνής στο μέλλον. (ΧΚ)
Gathered in their masses ....μαζευτήκαμε και εμείς για να παραστούμε στην τελετή ή προσευχή αν προτιμάτε των τεράστιων Black Sabbath. Μια ιστορία μόνοι τους, αποτελούν ένα από τα συγκροτήματα που όποτε σου δίνεται η δυνατότητα δεν μπορείς να μην παρακολουθήσεις την επιβλητική μουσική τους επί σκηνής.
Ξεκίνησαν με τα "War Pigs" και "Into The Void" δημιουργώντας ένα βαρύ κλίμα στους χιλιάδες που είχαν μαζευτεί. Συνέχισαν με άλλους διαχρονικούς ύμνους που θα μας θυμίζουν για πάντα πως ξεκίνησε η αγαπημένη μας μουσική. Ακόμα και κομμάτια από τον τελευταίο τους δίσκο όπως το "Age Of Reason" ζωντανά ακούγονται πολύ καλύτερα.
Παρά τα χρόνια και τα διάφορα προβλήματα υγείας που αντιμετωπίζουν, έδειχναν σε σχετικά καλή κατάσταση και ανταποκρίθηκαν πλήρως στις απαιτήσεις του live. Ο Ozzy καλύτερος από αυτό που περίμενα απέδωσε χωρίς προβλήματα και εμφανή δυσκολία τα τραγούδια, ενώ σε στιγμές προσπάθησε να τραβήξει, με μάλλον αδόκιμο τρόπο, την προσοχή του κόσμου. Ο Iommi γίγαντας πραγματικός και στυλοβάτης της μπάντας, ο Butler άψογος, ενώ ο Clufetos έδειξε ότι έχει δεθεί απόλυτα με τους υπόλοιπους.
Αισθανόμενος ότι ίσως ήταν η τελευταία φορά που τους βλέπω έδωσα σημασία και προσοχή σε κάθε στιγμή της παρουσίας τους στο Hellfest, παρά την εξοντωτική κούραση τριών ημερών. Ο πιο δυνατός ήχος του μπάσου, που μερικές φορές επηρέαζε το τελικό αποτέλεσμα του ήχου, δεν νομίζω ότι ένοιαξε και πολλούς, που απολάμβαναν τους Sabbath πάνω στη σκηνή του φεστιβάλ.
Με τα "Children Of The Grave" και "Paranoid" ολοκλήρωσαν την εμφάνισή τους και ουσιαστικά για μένα έκλεισαν και αυτό το φεστιβάλ. Σε στιγμές ήταν καθηλωτικοί, υπήρχαν ωστόσο κάποιες άλλες που αντικειμενικά έδειχναν αδυναμίες.
Όπως και να έχει, το σίγουρο είναι ότι σαν και αυτούς δεν πρόκειται να υπάρξει ποτέ κανείς άλλος. Αναμφίβολα το απόλαυσα και ένιωσα κάθε στιγμή των ενενήντα λεπτών της παρουσίας τους πάνω στη σκηνή. (ΑΚ)
Setlist: War Pigs, Into The Void, Snowblind, Age Of Reason, Black Sabbath, Behind The Wall Of Sleep, N.I.B., Fairies Wear Boots, Rat Salad, Iron Man, God Is Dead?, Children Of The Grave. Encore: Paranoid.
Highlight: Το "Black Sabbath".
Opeth (Altar, 01:00-02:05)
Τα πόδια άντεχαν οριακά. Ειλικρινά, ένιωθα πως εξαντλούνταν οι τελευταίες δυνάμεις που μου είχαν απομείνει και ο υπερβολικά πολύς κόσμος που αντίκρισα πηγαίνοντας προς την κλειστή σκηνή του Altar με έκανε να σκεφτώ πως ίσως θα έπρεπε να «κάψω» τους Opeth και να αυξήσω τις προβλεπόμενες ώρες ύπνου από τρεις σε τέσσερις (είχαμε και μια πτήση να πιάσουμε την επόμενη μέρα). Όμως, έχοντας μεγάλη θέληση να τους δω, έσφιξα τα δόντια και τελικά δεν το μετάνιωσα.
Η μπάντα έχει ανέβει κι άλλο επίπεδο, παίζει με έναν καταπληκτικό ήχο ο οποίος βοηθάει να ακούγονται τα πάντα κρυστάλλινα, έχει εντυπωσιακό light show και ο Åkerfeldt είναι απολαυστικός τόσο στο μουσικό κομμάτι, όσο και με τις ατάκες του ανάμεσα στα τραγούδια.
Παραδείγματος χάριν, αφού τα φώτα επί σκηνής του θύμισαν τον αετό των Saxon, άρχισε το παραλήρημα για το "Innocence Is No Excuse", την αυθεντική κασέτα που είχε αγοράσει στα '80s και διάφορες άλλες ομορφιές. Μας ρώτησε πως έπαιξαν οι Guns N' Roses, ενώ αργότερα έβαλε το κοινό να κάνει fistbanging (κάτι σαν headbanging αλλά με το χέρι). Όσο κουρασμένος κι αν ήμουν δεν μπορούσα παρά να γελάω με τα όσα έλεγε.
Το σετ είχε από όλα. Prog με το "The Devil's Orchard", death metal με το "Demon Of The Fall" (που αγαπάνε στην Αμέρικα όπως είπε) κι ακουστικό χαλάρωμα με το φανταστικό "Hope Leaves". Η εμφάνιση απογειώθηκε όμως με τα ομώνυμα τραγούδια από το "Deliverance" και το "Blackwater Park" που μάγεψαν και δικαίωσαν την επιλογή όσων αψήφησαν την κούραση και έμειναν να δουν τους Σουηδούς.
Ιδανικό φινάλε, σε ένα μεγάλο φεστιβάλ από όλες τις απόψεις.
Setlist: The Devil's Orchard, Heir Apparent, Demon Of The Fall, Hope Leaves, Deliverance, Blackwater Park.
Highlight: Το τελείωμα του "Deliverance" με τα ανάλογα φωτορυθμικά ήταν ένα εκπληκτικό highlight, δίχως αμφισβήτηση. (XK)
3rd Day Awards:
Καλύτερη εμφάνιση: Soundgarden / Emperor
Πιο αδιάφορη εμφάνιση: Crowbar
Ευχάριστη έκπληξη: Scorpion Child
Κατώτεροι του αναμενόμενου: Dark Angel
Ένα ακόμα φεστιβάλ τελείωσε με την πεποίθηση ότι αποτελεί και αυτό highlight ζωής. Είδαμε πολλούς μεγάλους, αλλά και κάποιους που φιλοδοξούν να γίνουν μεγάλοι. Υπήρχαν στιγμές που εντυπωσιαστήκαμε με την απόδοση ορισμένων, αλλά και με την ηχητική αρτιότητα που οι διοργανωτές εξασφάλισαν για αυτούς τους χιλιάδες οπαδούς που επισκέφθηκαν το Clisson. Σύμφωνα με τα στοιχεία του φεστιβάλ, 150.000 βρέθηκαν το τριήμερο σε αυτή την μικρή πόλη για να παρακολουθήσουν το Hellfest.
Με πολλές μπάντες να πραγματοποιούν μεγαλειώδεις εμφανίσεις και με ελάχιστες, μετρημένες στα δάκτυλα, κατώτερες του αναμενομένου θα μπορούσαμε να πούμε ότι πολύ δύσκολα στο μέλλον θα βρεθεί άλλο φεστιβάλ να ξεπεράσει σε όγκο, παλμό και συναίσθημα το Hellfest του 2014.
Μπορεί να υπάρχουν στιγμές που η κούραση, η σκόνη και ο ήλιος σε κάνουν να θες να τελειώνει επιτέλους, στο τέλος όμως σου μένει όλο αυτό που έζησες το οποίο είσαι σίγουρος ότι θα το θυμάσαι για πάντα και πιθανότατα θα θες να το ξανακάνεις.
Μέχρι τότε...keep the spirit alive.
Φωτογραφίες: Ανδρέας Πανόπουλος / whentimefreezes.com - Χρήστος Καραδημήτρης
GALLERY
ΣΧΕΤΙΚΑ
ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΙ ΤΩΡΑ
ROCKING FEATURED
