Firebird, Down & Out, 700 Machines, Badog @ AN Club, 11/09/10

Από τον Κώστα Σακκαλή, 13/09/2010 @ 14:26
Αυτό ήταν, φθινοπώριασε για τα καλά. Κι αν η δυνατή βροχή του απογεύματος δεν ήταν αρκετή για να με πείσει, η πρώτη συναυλία της χρονιάς σε κλειστό χώρο, ήταν. Βέβαια η ζέστη δε μας έχει εγκαταλείψει ακόμα εντελώς, οπότε κατά μία έννοια ήμασταν τυχεροί που δε βρέθηκαν πάνω από 100 άτομα το Σάββατο βράδυ. Μάλιστα ήταν περίπου το 1/5 αυτών παρόντες όταν οι Badog βγήκαν στη σκηνή να παίξουν μεταξύ συγγενών και φίλων.



Κρίμα. Γιατί το, άγνωστο σε μένα, συγκρότημα από την Άρτα έδειξε πολύ καλά στοιχεία. Οι '70s hard rock επιρροές τους, αλλά και το southern rock (βλέπε UFO και Ted Nugent των οποίων διασκευές έπαιξαν - "Rock Bottom" και "Stranglehold" αντίστοιχα) έδεναν πολύ όμορφα με τις δικές τους συνθέσεις, που με βασικά όπλα κιθάρα και φωνή αποδείχθηκαν τσαμπουκαλεμένες αλλά και μελωδικότατες. Η πρωτοτυπία μπορεί να μην είναι το βασικό χαρακτηριστικό τους, αλλά το καλοπαιγμένο foot stomping rock 'n' roll τους μπόρεσε να αναδειχθεί ακόμα και εν μέσω του βαβουριάρικου ήχου που τους αδίκησε.



Ακολούθησαν δύο συγκροτήματα τα οποία έχουν γράψει κάμποσα χιλιόμετρα στο κοντέρ των live εμφανίσεων και αντίστοιχα έχουμε γράψει και εμείς στο rocking.gr κάμποσες λέξεις για τις συναυλίες τους. Οι 700 Machines χαμήλωσαν το κούρδισμα των κιθαρών, αλλά συνέχισαν τη '70s ευδαιμονία της βραδιάς, αν και με αρκετά πιο σύγχρονα στοιχεία. Δείχνουν να αποκτούν το κοινό τους και είδα κάποιους να κρατάνε και το cd τους που πούλαγαν εντός του χώρου, άρα δε μπορώ παρά να πιστεύω ότι όλα βαίνουν καλώς και δίκαια.

Τους Down & Out, από την άλλη, ούτε που θυμάμαι πόσες φορές τους έχω αποθεώσει στο παρελθόν και θα μπορούσα να κάνω το ίδιο και αυτή τη φορά. Όμως, επειδή τους έχω δει στα καλύτερά τους, δε μπορώ και να μη σχολιάσω ότι, χωρίς να είναι κακοί, ήταν σαφώς πιο «χαλαροί» από άλλες φορές. Πάντως η ευχάριστη έκπληξη ήρθε από τις νέες τους συνθέσεις, που δείχνουν εξίσου καλές, αν όχι καλύτερες από τις προηγούμενες, με τη ζυγαριά να δείχνει ότι γέρνει πλέον λίγο περισσότερο προς το rock στοιχείο, σε σχέση με το Texas Boogie.

Με αυτά και αυτά η ώρα έφτασε δώδεκα για να εμφανιστεί το τρίο που αποτελούσε το βασικό κίνητρο της βραδιάς. Οι Firebird αποδείχθηκαν λακωνικοί στην ομιλία τους, όχι όμως και στην ένταση της μουσικής τους. Από την ώρα που μπήκαν με το "Blue Flame" δε σταμάτησαν να να παίζουν σε ταχύτητες φωτός, ταλαιπωρώντας τις χορδές και τα τύμπανα. Τους χρειάστηκαν μόλις τρία τραγούδια για να μεταδώσουν κατά κύματα την ενέργειά τους στους παρόντες, ενέργεια που δεν έδειχνε να εξαντλείται, παραγόμενη από κάποια μυστική πηγή που τροφοδοτούσε ταυτόχρονα τόσο τους ίδιους όσο και τη μουσική τους.

Μπορεί το προφανές κέντρο της προσοχής να είναι ο Bill Steer, με την κιθάρα και τη φωνή του φυσικά να είναι η ουσία της μουσικής των Firebird, αλλά εξίσου εντυπωσιακοί, για όποιον είχε το  μυαλό να το ακούσει, ήταν οι δύο της ρυθμικής βάσης. Ο Ludwig Witt στα τύμπανα και ο Greyum May στο μπάσο στρώνουν την ηχητική άσφαλτο πάνω στην οποία σπινιάρουν οι τροχοί της εξάχορδης του Steer και το κάνουν άψογα και συντονισμένα σαν ένας άνθρωπος.



Ο Steer ουσιαστικά είναι αυτός που έχει το δικαίωμα να κινείται ως ξεχωριστό σώμα στη μπάντα, πότε με τα riff του, πότε με τη φωνή του και φυσικά σολάροντας. Ήταν όμως οι στιγμές που στις προσταγές κάποιου ρυθμού ή κάποιας μουσικής φράσης συγχρονίζονταν όλοι μαζί, που πραγματικά τα τραγούδια τους γινόντουσαν γροθιά στο στομάχι. Οι μεταλλικές καταβολές τους έκαναν την εμφάνισή τους αραιά, αλλά κατά βάση ήταν η σημαντικότητα συγκροτημάτων όπως οι Cream και οι Grand Funk Railroad στην οποία υποκλίνονταν. Και ήταν μία υπόκλιση που περιείχε σεβασμό αλλά και αυθάδεια.

Το κλείσιμο του κανονικού set είχε και επίδειξη φυσαρμόνικας, ενώ το αναμενόμενο encore πήρε και τις τελευταίες αντοχές των παρισταμένων σε χτύπημα και τραγούδι, επιβεβαιώνοντας όσους ήταν ψυλλιασμένοι ότι η συγκεκριμένη βραδιά θα περιελάμβανε μουσική που ακούς κυρίως με το σώμα και όχι με τον εγκέφαλο και φυσικά ότι θα τους άφηνε απολύτως ικανοποιημένους.

Setlist:

Blue Flame
Jack The Lad
Soul Saviour
Horse Drawn Man
Meantime
Bright Lights
Silent Stranger
For Crying Out Loud
Fool For You
Hardened Sole
A Wing And A Prayer
Zoltana
Ruined
Four Day Creep
Slow Blues
Torn Down
Set Your Back On Fire

Κώστας Σακκαλής
  • SHARE
  • TWEET