Exciter, Kinetic, Steamroller Assault, The Great Black, Anthem @ Texas Necropolis, 21/11/08

26/11/2008 @ 14:36
Το βράδυ της Παρασκευής μας επιφύλασσε πολύ ιδρώτα, αρκετή κούραση, καθώς κι ακατέργαστο τραχύ metal από τον Καναδά. Ένα από τα πιο αξιόλογα ονόματα της αντίστοιχης '80s σκηνής μας επισκέφτηκε έπειτα από πολυετή αναμονή, με το αποτέλεσμα να ξεπερνά κάθε προσδοκία. Το έβλεπες δηλαδή στις εκφράσεις των οπαδών... κανείς μας δεν περίμενε αυτό που θα ακολουθούσε...

Οι Anthem έμελλε να είναι το σχήμα που πρωτο-ανέβηκε επί σκηνής, σε μία εμφάνιση που μπορεί ν' αποτελούταν κατά κύριο λόγο από διασκευές, αλλά κατάφερε να κλέψει θετικότατες εντυπώσεις, λόγω του νεαρού της ηλικίας των μελών. Η μπάντα παρουσίασε τις διασκευές που είχε ετοιμάσει ("Wrathchild" από Iron Maiden, "Phobia" από Kreator και "Seek And Destroy" από Metallica), παίζοντας ενδιάμεσα και μία δική της σύνθεση. Η απόδοση ήταν σε γενικές γραμμές παραπάνω από ικανοποιητική, με τη μοναδική ένσταση να βρίσκεται στο σημείο που ο τραγουδιστής παρουσίασε τα μέλη του γκρουπ, γενόμενο αμελητέο για τη συγκεκριμένη εμφάνιση, αλλά καλό θα ήταν να αποφύγουν παρόμοια σκηνικά στο μέλλον...

Το δεύτερο γκρουπ της βραδιάς ήταν οι The Great Black ή, καθ' όπως φαίνεται, οι πρώην Mahakala σε διαφορετικό μουσικό ύφος. Το υλικό τους σου έφερνε κατά νου μεταλλικές stoner καταστάσεις τύπου High On Fire, με τον τραγουδιστή να μην καταφέρνει να κρύψει τη λατρεία στο πρόσωπο (και τη φωνή) του Phil Anselmo. Όχι πως προσπάθησε κάτι τέτοιο, απλά οι πρώτες στιγμές δε σου μετέδιδαν τόσο ξεκάθαρες εικόνες. Έτσι λοιπόν, καθ' όσο κυλούσε η διάρκεια του set, η μπάντα λάμβανε όλο και πιο θερμό χειροκρότημα, γεγονός που δείχνει πως κέρδισαν μία σημαντική μερίδα των παρευρισκόμενων, παρά τις δυσκολίες που αντιμετώπιζαν λόγω των διαφορών στην όλη αισθητική...



Για τρίτο όνομα έχουμε τους boogie thrashers Steamroller Assault. Ο χαρακτηρισμός μπορεί να ακούγεται παράξενος, αλλά σε τελική ανάλυση αποδεικνύεται αρκετά εύστοχος, καθώς στο υλικό τους θα πετύχετε από μανιώδεις speed ταχύτητες, έως και τις ανάλογες boogie αναφορές. Με περισσή άνεση, αποτέλεσαν το καλύτερο support σχήμα, με τον κόσμο να συμμερίζεται την άποψη του γράφοντα κατά το μέγιστο. Οι εκδηλωτικές αντιδράσεις, αγαπητοί, δεν ψεύδονται ποτέ. Η εμφάνιση μάλιστα απέκτησε αρκετά οικείο χαρακτήρα στις φάσεις που οι φίλοι του σχήματος δεν έχαναν την ευκαιρία να κάνουν το κομμάτι τους μέσω αγνού χαβαλέ, με το αποκορύφωμα να βρίσκεται στο κλείσιμο, όπου ο ένας κιθαρίστας φορώντας γυαλιά ηλίου χάριζε απλόχερα bluesy πενίες, ενώ οι φίλοι του από κάτω, ως απάντηση, του κολλούσαν χαρτονομίσματα στο κούτελο! Εντάξει, μιλάμε για all-time classic σκηνικό!



Το τέταρτο και τελευταίο support της βραδιάς ήταν οι Kinetic. Τα λόγια που ακολουθούν τα είχα ξαναπεί, νομίζω, λίγο μετά την εμφάνιση που έδωσαν κάτω από τους Atheist. Η επανάληψη όμως δεν είναι κακή, ειδικά από τη στιγμή που η άποψη δεν έχει αλλάξει ούτε στο ελάχιστο. Ενώ το πρώτο τους album δε μου φάνηκε κακό, προσωπικά με ξένισε πολύ η απότομη αλλαγή σε πιο συμφωνικά μονοπάτια. Αναφέρομαι στα πλήκτρα, καθώς και στα γυναικεία φωνητικά, τα οποία όσο κομψά κι αν συνδυάζονται, σίγουρα δε με αγγίζουν, δεδομένου του παρόντος ύφους. Κοινώς, not my cup of tea. Το γκρουπ πάντως στάθηκε άψογα προετοιμασμένο και με περισσή ενέργεια, αποδίδοντας πολύ καλά το υλικό του. Τέλος, αξίζει να σημειώθει πως highlight της εμφάνισης φανερά αποτέλεσε η εκτέλεση του "The NeverEnding Winter".



Κάπου εδώ όμως επίσης αξίζει να μπει μία μικρή παράγραφος που περισσότερο λειτουργεί ως παρένθεση. Δε μπορώ να καταλάβω τη λογική του να έχουμε τέσσερα support σχήματα σε μία συναυλία τέτοιου μεγέθους. Κι ακόμη περισσότερο, δεν κατανοώ τη σκοπιμότητα του να μπλέκουμε διαφορετικού είδους μπάντες στο ίδιο event. Πείτε με περίεργο, αλλά ο μόνος χαμένος από αυτή την υπόθεση είναι οι ίδιες οι μπάντες. Κανένας άλλος. Σίγουρα, όλοι θέλουν να προωθήσουν τη μουσική τους και καλά κάνουν στο κάτω - κάτω. Το σωστό timing όμως δεν είναι απλά σημαντικό, μιλάμε για την ουσία καθ' αυτή κι οφείλουμε να αναφέρουμε πως μετά το πέρας της βραδιάς, περισσότερα σχόλια ακούστηκαν περί του πλήθους των support, παρά για το ποιοι σε τελική ανάλυση έκαναν τη διαφορά.



Με τα πολλά λοιπόν -για να επιστρέψουμε στο θέμα-, όταν ήρθε η ώρα έναρξης της εμφάνισης των Exciter, ο δείκτης του ρολογιού πλησίαζε τις 11 και μισή, γεγονός σίγουρα μη ενθαρρυντικό όσον αφορά την αναμενόμενη διάρκεια του set. Κι όσο περνούσε η ώρα, η ανησυχία γινόταν όλο και πιο έκδηλη, καθώς το γκρουπ έδειχνε να προετοιμάζεται λεπτομερώς - για καλή μας τύχη, όπως τελικά αποδείχθηκε, μιας κι ο ήχος ήταν ιδανικός για τα κυβικά του. Όχι πως το ύφος έχει ιδιαίτερες απαιτήσεις. Ας μη γελιόμαστε, οι Exciter είναι ατσούμπαλοι, άκομψοι και κουλοί, γι' αυτό και τους γουστάρουμε στο κάτω - κάτω της γραφής! Αν θέλαμε να ακούσουμε τεχνική, θα περιμέναμε το επόμενο live των Dream Theater. Η περιγραφή μάλιστα συναντάται και στη δισκογραφία των ίδιων των Exciter, συνοψισμένη σε τρεις απλές λέξεις: «Thrash, Speed, Burn»!



Το ξεκίνημα με το "I Am The Beast" έκοψε τον χρόνο σαν ξυράφι, ανοίγοντας από την αρχή κιόλας ένα pit ραγδαίων διαστάσεων. Και για να μην αυταπατάστε, η έκφραση δεν κρύβει αναφορά στους γνωστούς συμπατριώτες τους (βλ. υστερόγραφο), επειδή το μόνο πράγμα που επικράτησε μέσα στο χάος ήταν η κιθάρα του John Ricci που, για εκείνη τη στιγμή έστω, μας γύρισε πίσω στο τιμημένο έτος 1985. Η επιστροφή στο παρόν δεν άργησε, με το πιο πρόσφατο υλικό να λαμβάνει αποθεωτική ανταπόκριση, καθώς στα "Metal Crusaders" και "In Mortal Fear" οι φωνές ηχούσαν δυνατές από την πρώτη κιόλας παύση, ενώ τα κορμία έδειχναν αδιάκοπα συγκρουόμενα, τιμώντας τις ταχύτητες που τα ωθούσαν. Η συνέχεια με παλιά άσματα τύπου "Heavy Metal Maniac", "Victims Of Sacrifice" και "Rising Of The Dead" (!) αποδείχθηκε ακόμη πιο δυναμική, στέλνοντας με τέτοιο τρόπο πολύ κόσμο αδιάβαστο και κάμποσους παρευρισκόμενους στο ΚΑΤ, παραδίδοντας μαθήματα σωστού και γνήσιου speed metal.



Όσον αφορά τα μέλη, όλα τους ήταν όπως ακριβώς χρειαζόταν. Αρχίζοντας από τους νεότερους, ο μπασίστας Rob Cohen ήταν όσο το δυνατόν πιο άσχημος, βρώμικος κι ογκώδης, από εκτελεστικής -και μη- απόψεως. Από την άλλη, ο σχετικά νέος τραγουδιστής Kenny "Metal Mouth" Winter δικαίωσε στο έπακρο το παρατσούκλι του. Σε κάποιες φάσεις δηλαδή, νόμιζες πως θα πετάξει καμιά ατάκα τύπου «because the people have the power»! Όμιλητικός κι ετοιμόλογος, έδωσε έναν πιο εύθυμο τόνο, αν και στην αρχή μας κοψοχόλιασε όταν ανέφερε το εξής: «Μόλις ανεβήκαμε στη σκηνή κι είμαστε λιώμα από τα ξύδια»! Εκεί λέμε «πάει, η εμφάνιση τελείωσε, πριν καλά - καλά αρχίσει»...



Ευτυχώς διαψευστήκαμε. Είχαμε τον (πραγματικά θεόκοντο) Rik Charron στα τύμπανα και τη μορφή που ακούει στο όνομα John Ricci να μας καθησυχάζει πως η μπάντα θα συνεχίσει με αμείωτη την ένταση, ανεβασμένες τις ταχύτητες και τα solos να σκίζουν κάθε έννοια καθωσπρεπισμού. Και φυσικά, σημαντικό highlight αποτέλεσαν όλα τα refrain που έδιναν την ευκαιρία τον κόσμο να φωνάξει δυνατά. Αυτά ακριβώς τα μέρη που συνοψίζονται σε ατάκες δύο λέξεων κατέχουν αυτό που ονομάζουμε «απόλυτο συναυλιακό feeling». Τελεία και παύλα ή, αν προτιμάτε, "Violence & Force". Τι να πούμε εκεί που ζήσαμε τον ορισμό της βίας; Τίποτα, οπότε ας το αφήσουμε καλύτερα. Μοναδικό παράπονο αποτέλεσε η ομολογουμένως μικρή διάρκεια, αλλά κι η εμφανής απουσία κάποιας επιλογής από το "The Dark Command". Μην τα θέλουμε όμως όλα δικά μας, όπως αποδείχθηκε εξ' άλλου η βραδιά ήταν τόσο απολαυστική, που μετά το κλείσιμο με το "Long Live The Loud" μετά βίας ακούστηκαν παράπονα στο χώρο. Πραγματικά, κρίμα για τα 65 λεπτά, αλλά όπως ειπώθηκε κι από έναν προσφιλή παρευρισκόμενο, μετά απ' όσα είδαμε, δε χρειάζεται να ξαναπάμε σε συναυλία.

Υ.Γ.1: Φέρτε Voivod και Razor να μη μείνει τίποτα όρθιο.

Υ.Γ.2: Το πλήρες set list: I Am The Beast / Metal Crusaders / In Mortal Fear / Violator / Victims Of Sacrifice / Heavy Metal Maniac / Pounding Metal / Massacre Mountain / Rising Of The Dead / Rain Of Terror / Violence & Force / Long Live The Loud

Γιάννης Καγκελάρης
  • SHARE
  • TWEET