Εξόριστοι, Clairvoyant @ Kύτταρο, 20/01/17

Back to the '90s

Από τον Βασίλη Σκιαδά, 23/01/2017 @ 16:13

Δεν υπάρχουν πολλά πράγματα που να μην έχουν γραφτεί για τους Εξόριστους και για τον απόλυτο ηγέτη τους, τον κιθαρίστα Δημήτρη Κατή. Θα περιοριστώ να αναφέρω για τους νεώτερους ότι πρόκειται για την πρώτη και διασημότερη ελληνική heavy metal μπάντα με ελληνικούς στίχους, η οποία είχε την ευκαιρία της κάπου εκεί στα τέλη της δεκαετίας του '80 και στις αρχές της δεκαετίας του '90. Με πολύ promotion (τα χρόνια εκείνα ο Δ. Κατής διατηρούσε και metal εκπομπή στην τηλεόραση, την οποία πολλοί περιμέναμε με ανυπομονησία για να δούμε, ελλείψει internet, κάποιο video clip ή κάποια συνέντευξη metal μουσικού) και μπόλικη ίντριγκα, οι Εξόριστοι και ο εκκεντρικός ηγέτης τους, κέρδισαν μια σχετική εμπορική επιτυχία, όμως καλλιτεχνικά δεν κατάφεραν να προοδεύσουν και έχασαν το momentum να γίνουν μια πραγματικά σοβαρή και ανταγωνιστική μπάντα, παραμένοντας στάσιμοι και υιοθετώντας κάθε υπερβολικό κλισέ, Spinal Tap-ικού χαρακτήρα (και ο νοών νοείτω).

Για χάρη της ιστορίας, των παιδικών/εφηβικών μας χρόνων αλλά και για χάρη κάποιων πραγματικά αξιόλογων τραγουδιών, αποφασίσαμε με τον Πολύζο να παρακολουθήσουμε την συναυλία των ανανεωμένων Εξόριστων, οι οποίοι θα επέστρεφαν για δεύτερη σερί χρονιά στο Κύτταρο. Το event θα άνοιγαν οι Αθηναίοι (με Ιταλό τραγουδιστή) epic/power metallers Clairvoyant, με μισή ώρα περίπου στη διάθεσή τους. Μπροστά σε περίπου 150 άτομα, οι Clairvoyant παρουσίασαν δικό τους υλικό, μέσα από τους τρεις δίσκους τους, και μια διασκευή στο "Lonely Lady" των Q5, αποδίδοντας αξιοπρεπώς το μελωδικό, γρήγορο και γεμάτο κιθαριστικά solo και υψίσυχνα φωνητικά power metal τους. Το κοινό, δυστυχώς, δεν έδειξε να συγκινείται ή να ενδιαφέρεται ιδιαίτερα για την μπάντα, μολονότι αυτή ήταν μια από τις καλύτερες εμφανίσεις των Clairvoyant των τελευταίων χρόνων, με αρκετά καλό ήχο και δεμένο παίξιμο.

Μέσα σε επευφημίες και χαμόγελα, οι Εξόριστοι πήραν τη σκυτάλη και για περίπου ένα δίωρο παρουσίασαν με τον δικό τους τρόπο, όλες σχεδόν τις επιτυχίες τους ("Γλυκειά Παρθένα", "To Σπαθί Του Νικητή", "Σύνορα Παντού", και φυσικά τα "Κάνω Μια Ευχή" και "Δόξα Και Τιμή"). Ο τραγουδιστής, Φ. Μοδινός, είναι μάλλον ο καλύτερος τραγουδιστής που είχε ποτέ αυτό το συγκρότημα και απέδωσε μια χαρά τα κομμάτια και γενικώς η μπάντα ήταν καλοπροβαρισμένη. Ωστόσο, αφενός οι πολλές εισαγωγές και τα ατελείωτα αυτοσχεδιαστικά κιθαριστικά solo του Κατή και αφετέρου ο πολύ δυνατός πλην όμως χαοτικός ήχος, δεν βοήθησαν στη ροή της συναυλίας, καθιστώντας, για αρκετούς από εμάς, την παρακολούθησή της από ένα σημείο και έπειτα μια κουραστική διαδικασία. Ωστόσο, η πλειοψηφία των παρευρισκομένων (γύρω στα 200 άτομα περίπου), δεν έδειχνε να νοιάζεται ιδιαίτερα για όλα αυτά και ήταν αποφασισμένη να διασκεδάσει, όπως και το έκανε, τραγουδώντας τους στίχους από τα κομμάτια και χειροκροτώντας με θέρμη το συγκρότημα.

Είναι αλήθεια ότι μια συναυλία των Εξόριστων δεν μπορεί να αξιολογηθεί με αντικειμενικά και συμβατικά κριτήρια, λόγω της ιδιαιτερότητάς τους. Σε τελική ανάλυση, αυτοί είναι οι Εξόριστοι, έτσι παίζουν και έτσι τους γουστάρουν οι οπαδοί τους, και δεν έχουν καμιά διάθεση να αλλάξουν, επομένως οι όποιες άλλες κουβέντες και «κριτική» δεν έχουν απολύτως καμία σημασία. Όσοι πήγαν στο Κύτταρο στις 20/01/17, συνειδητοποιημένοι και αναπολώντας τα χρόνια 1989-1993, πήραν ακριβώς αυτό που ζητούσαν. Όσοι περίμεναν κάτι διαφορετικό και πιο προσαρμοσμένο στη σύγχρονη metal πραγματικότητα (ακόμα και της χώρας μας), περαστικά τους (μας).

SETLIST


Λυτρωτής
Γλυκιά Παρθένα
Βάρβαρες Φωνές
Η Αγάπη Δεν Ξεχνά
Το Σπαθί Του Νικητή
Δόξα Και Τιμή
Αίμα Και Στάχτες/Αναμέτρηση Τελική
Κάνω Μια Ευχή
Σύνορα Παντού
Στα Χρόνια του Αγώνα
Άννα
Ιαχές Θριάμβου
Ατλαντικό Παραμύθι
Αρχηγός

Encore:
Εξόριστοι

  • SHARE
  • TWEET