Echo & The Bunnymen @ Club 22
16/03/2006 @ 11:41
12/03/06, Club 22, Αθήνα
Το βράδυ της Κυριακής το Club 22 είχε την τύχη να φιλοξενήσει ένα από τα σημαντικότερα συγκροτήματα που ανέδειξε η έκρηξη του new wave των αρχών της δεκαετίας του '80 στην Αγγλία, καθώς οι Echo Αnd Τhe Bunnymen αποτέλεσαν επιφανή μέλη της μουσικής σκηνής που κατάφερε -μαζί με το punk- να αναζωογονήσει και να προσδώσει ένα νέο ενδιαφέρον στην, ξεστρατημένη και αρκούντως κουρασμένη από τα αυτοσχεδιαστικά -στα όρια του αυνανισμού- τρικ, rock της εποχής. Το δίωρο setlist που επιφύλαξαν οι Bunnymen στους ορκισμένους εν Ελλάδι φίλους τους περιείχε μια μικρή δόση από το παρόν της μπάντας -μόλις πέρυσι άλλωστε κυκλοφόρησε το "Siberia"-, μια γενναιόδωρη αναδρομή στο ένδοξο παρελθόν, αλλά και κάποιες πινελιές από μουσικές καλλιτεχνών που επηρέασαν το συγκρότημα από το Liverpool, που με τη σειρά του ποτέ δεν ξεχνάει να αποτίει φόρους τιμής στα κατά καιρούς live του.
Το "Going Up" εισήγαγε την εμφάνιση των Echo And The Bunnymen, μεταφέροντας το κοινό στο μυστηριακό τοπίο του "Crocodiles" και η εξ αρχής αναδρομή στο παρελθόν συνεχίστηκε με το single "Bring On The Dancing Horses". Η, πάντα, γεμάτη αυτοπεποίθηση σκηνική παρουσία του Ian McCulloch μαγνήτισε τα βλέμματα του κοινού και οι αναλλοίωτες φωνητικές και εκφραστικές του δυνατότητες καθόρισαν το ρομαντικό πέρασμα του "Seven Seas" αλλά και το new wave ξέσπασμα του "The Disease". Στο εμβόλιμο "Stormy Weather" οι Bunnymen ξεκαθάρισαν πως η ταμπέλα που τους έχουν προσδώσει σε σχέση με το '80s παρελθόν τους μπορεί εύκολα να αποτιναχτεί καθώς ο McCulloch και ο Sergeant τα τελευταία χρόνια δείχνουν, έμπρακτα, πως η στασιμότητα δεν τους συγκινεί ιδιαίτερα. Τα όποια μικροπροβλήματα υπήρχαν στον ήχο -που προκάλεσαν τον φανερό εκνευρισμό του McCulloch- λύθηκαν και το "The Back Of Love" από το πειραματικό "Porcupine" προετοίμασε με τον καταλληλότερο τρόπο την ατμόσφαιρα για το πλέον αναγνωρίσιμο κομμάτι της μπάντας. Το "Killing Moon" συνδύασε με ιδανικό τρόπο το ονειρικό, το μελαγχολικό, αλλά και το αισθησιακό στοιχείο υπό το πρίσμα μιας διάχυτης θεατρικότητας, που οι Echo And The Bunnymen ανέκαθεν προσπαθούσαν να προσδώσουν στο έργο τους.
Η αναδρομή στις κορυφαίες μουσικές στιγμές του συγκροτήματος συνεχίστηκε με το χαρακτηριστικό πιάνο του "Villiers Terrace", την υπερβατική ερμηνεία του McCulloch στο "Rescue" και την εισαγωγή ανατολίτικων μουσικών ιδιωμάτων στο ονειρικό pop του "The Cutter". To "Roadhouse Blues" με τον αυτοσχεδιαστικό ποιητικό μονόλογο του McCulloch απέδωσε τα εύσημα στους Doors, ένα συγκρότημα που επηρέασε, στο σύνολο της, την ανερχόμενη new wave σκηνή των αρχών της δεκαετίας του '80, με τρόπο υπερβατικό. Υπέροχο το medley που επιχειρήθηκε ακολούθως, με το "Nothing Lasts Forever" να εισέρχεται στα κακόφημα στέκια της ποιητικής του Lou Reed χρησιμοποιώντας ένα απόκοσμο "Walk On The Wild Side" και να καταλήγει στον soul ψίθυρο του Wilson Pickett, "In The Midnight Hour". Το ραδιοφωνικό "Lips Like Sugar" δε θα μπορούσε να λείπει από το setlist των Bunnymen σε αντίθεση με την έκπληξη του goth αισθητικής "Over The Wall" από το οριακό "Heaven Up Here", σε μια εκτέλεση που στην κυριολεξία έκοψε τις ανάσες των παραβρισκόμενων. Ο Lou Reed για άλλη μια φορά συμπεριλήφθηκε στο setlist και το "Waiting For My Man" των Velvet Underground μετέφερε νοερά το κοινό στον τόπο που γεννήθηκε το punk, στα μικρά underground clubs της Νέας Υόρκης (στο Detroit είχε ήδη αναλάβει δράση ο Iggy), όπου ο Transformer με την παρέα του πειραματιζόταν με παράξενους ήχους και μινιμαλιστικές μελωδίες.
Κάπως έτσι η βραδιά βάδισε προς το τέλος της, με τη μεγαλύτερη μπάντα από το Liverpool (μετά τους Beatles, φυσικά), όπως είχε ισχυριστεί σε πρόσφατη συνέντευξη του ο Will Sergeant, να καληνυχτίζει τον κόσμο υπό τις μελωδίες του "Lili Marlene" της Marlene Dietrich. Oι Echo And The Bunnymen έδειξαν πως ο χρόνος δεν έχει φθείρει τη γοητεία που πάντα εξέπεμπαν ως συγκρότημα και όσο για το ελληνικό κοινό... Ένα πράγμα είναι σίγουρο... Εξακολουθεί να απολαμβάνει τις γλυκόπικρες μελωδίες των "καταραμένων" ρομαντικών της αμφιλεγόμενης δεκαετίας του '80 και εξακολουθεί να συνωστίζεται σε τέτοιου είδους events.
Το βράδυ της Κυριακής το Club 22 είχε την τύχη να φιλοξενήσει ένα από τα σημαντικότερα συγκροτήματα που ανέδειξε η έκρηξη του new wave των αρχών της δεκαετίας του '80 στην Αγγλία, καθώς οι Echo Αnd Τhe Bunnymen αποτέλεσαν επιφανή μέλη της μουσικής σκηνής που κατάφερε -μαζί με το punk- να αναζωογονήσει και να προσδώσει ένα νέο ενδιαφέρον στην, ξεστρατημένη και αρκούντως κουρασμένη από τα αυτοσχεδιαστικά -στα όρια του αυνανισμού- τρικ, rock της εποχής. Το δίωρο setlist που επιφύλαξαν οι Bunnymen στους ορκισμένους εν Ελλάδι φίλους τους περιείχε μια μικρή δόση από το παρόν της μπάντας -μόλις πέρυσι άλλωστε κυκλοφόρησε το "Siberia"-, μια γενναιόδωρη αναδρομή στο ένδοξο παρελθόν, αλλά και κάποιες πινελιές από μουσικές καλλιτεχνών που επηρέασαν το συγκρότημα από το Liverpool, που με τη σειρά του ποτέ δεν ξεχνάει να αποτίει φόρους τιμής στα κατά καιρούς live του.
Το "Going Up" εισήγαγε την εμφάνιση των Echo And The Bunnymen, μεταφέροντας το κοινό στο μυστηριακό τοπίο του "Crocodiles" και η εξ αρχής αναδρομή στο παρελθόν συνεχίστηκε με το single "Bring On The Dancing Horses". Η, πάντα, γεμάτη αυτοπεποίθηση σκηνική παρουσία του Ian McCulloch μαγνήτισε τα βλέμματα του κοινού και οι αναλλοίωτες φωνητικές και εκφραστικές του δυνατότητες καθόρισαν το ρομαντικό πέρασμα του "Seven Seas" αλλά και το new wave ξέσπασμα του "The Disease". Στο εμβόλιμο "Stormy Weather" οι Bunnymen ξεκαθάρισαν πως η ταμπέλα που τους έχουν προσδώσει σε σχέση με το '80s παρελθόν τους μπορεί εύκολα να αποτιναχτεί καθώς ο McCulloch και ο Sergeant τα τελευταία χρόνια δείχνουν, έμπρακτα, πως η στασιμότητα δεν τους συγκινεί ιδιαίτερα. Τα όποια μικροπροβλήματα υπήρχαν στον ήχο -που προκάλεσαν τον φανερό εκνευρισμό του McCulloch- λύθηκαν και το "The Back Of Love" από το πειραματικό "Porcupine" προετοίμασε με τον καταλληλότερο τρόπο την ατμόσφαιρα για το πλέον αναγνωρίσιμο κομμάτι της μπάντας. Το "Killing Moon" συνδύασε με ιδανικό τρόπο το ονειρικό, το μελαγχολικό, αλλά και το αισθησιακό στοιχείο υπό το πρίσμα μιας διάχυτης θεατρικότητας, που οι Echo And The Bunnymen ανέκαθεν προσπαθούσαν να προσδώσουν στο έργο τους.
Η αναδρομή στις κορυφαίες μουσικές στιγμές του συγκροτήματος συνεχίστηκε με το χαρακτηριστικό πιάνο του "Villiers Terrace", την υπερβατική ερμηνεία του McCulloch στο "Rescue" και την εισαγωγή ανατολίτικων μουσικών ιδιωμάτων στο ονειρικό pop του "The Cutter". To "Roadhouse Blues" με τον αυτοσχεδιαστικό ποιητικό μονόλογο του McCulloch απέδωσε τα εύσημα στους Doors, ένα συγκρότημα που επηρέασε, στο σύνολο της, την ανερχόμενη new wave σκηνή των αρχών της δεκαετίας του '80, με τρόπο υπερβατικό. Υπέροχο το medley που επιχειρήθηκε ακολούθως, με το "Nothing Lasts Forever" να εισέρχεται στα κακόφημα στέκια της ποιητικής του Lou Reed χρησιμοποιώντας ένα απόκοσμο "Walk On The Wild Side" και να καταλήγει στον soul ψίθυρο του Wilson Pickett, "In The Midnight Hour". Το ραδιοφωνικό "Lips Like Sugar" δε θα μπορούσε να λείπει από το setlist των Bunnymen σε αντίθεση με την έκπληξη του goth αισθητικής "Over The Wall" από το οριακό "Heaven Up Here", σε μια εκτέλεση που στην κυριολεξία έκοψε τις ανάσες των παραβρισκόμενων. Ο Lou Reed για άλλη μια φορά συμπεριλήφθηκε στο setlist και το "Waiting For My Man" των Velvet Underground μετέφερε νοερά το κοινό στον τόπο που γεννήθηκε το punk, στα μικρά underground clubs της Νέας Υόρκης (στο Detroit είχε ήδη αναλάβει δράση ο Iggy), όπου ο Transformer με την παρέα του πειραματιζόταν με παράξενους ήχους και μινιμαλιστικές μελωδίες.
Κάπως έτσι η βραδιά βάδισε προς το τέλος της, με τη μεγαλύτερη μπάντα από το Liverpool (μετά τους Beatles, φυσικά), όπως είχε ισχυριστεί σε πρόσφατη συνέντευξη του ο Will Sergeant, να καληνυχτίζει τον κόσμο υπό τις μελωδίες του "Lili Marlene" της Marlene Dietrich. Oι Echo And The Bunnymen έδειξαν πως ο χρόνος δεν έχει φθείρει τη γοητεία που πάντα εξέπεμπαν ως συγκρότημα και όσο για το ελληνικό κοινό... Ένα πράγμα είναι σίγουρο... Εξακολουθεί να απολαμβάνει τις γλυκόπικρες μελωδίες των "καταραμένων" ρομαντικών της αμφιλεγόμενης δεκαετίας του '80 και εξακολουθεί να συνωστίζεται σε τέτοιου είδους events.
ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΙ ΤΩΡΑ
ROCKING FEATURED
