CW Stoneking @ Passport, 21/02/12

Από τον Κώστα Σακκαλή, 24/02/2012 @ 11:14
Δεν ξέρω αν ήταν η πολύ έντονη και επιθετική διαφημιστική καμπάνια, το σπάνιο της ηχητικής πρότασης ή η ποιότητα του καλλιτέχνη που γέμισε ασφυκτικά το Passport βράδυ καθημερινής. Αν και κλίνω προς το πρώτο, δεν μπορώ να παραβλέψω ότι ούτε αυτή η μουσική έχει κορεστεί, τουλάχιστον συναυλιακά, στην Ελλάδα (θα έλεγα μάλιστα ότι είναι πρακτικά άγνωστη) και φυσικά ο κ. Stoneking είναι ένας εξαιρετικός εκπρόσωπος του είδους.

CW Stoneking

Ανεβαίνοντας στη σκηνή με το μπάντζο του, πλαισιωμένος από ένα τρομπόνι και μία κορνέτα στα δεξιά του και το όρθιο μπάσο και τα drums στα αριστερά του, καταλάβαμε εξαρχής τι θα αντιμετωπίσουμε. Ντυμένος με τα ρούχα ενός εργάτη της δεκαετίας του '30, τη μπριγιαντίνη στο μαλλί και την αμερικάνικη βλαχιά (αν και Αυστραλός ο ίδιος) στη φωνή του, είχε γίνει ο ρόλος του, δηλαδή ένας τραγουδιστής του προπολεμικού Αμερικάνικου Νότου. Μέσα από αυτή την περσόνα θα αποδώσει γυμνά, πρωτόγονα μπλουζ μόνος με την κιθάρα του, swing jazz καταστάσεις και folk διαδρομές που αργότερα γέννησαν την country. Oλόκληρη η συναυλία ήταν σαν να έχεις βάλει στο repeat ένα υποθετικό cd της σειράς "The Roots Of..." αφιερωμένο στον Tom Waits. Εξάλλου, όπως και ο τελευταίος, έτσι και ο C.W. Stoneking ήξερε ότι, τουλάχιστον στην εποχή που αναπαριστά, ο τραγουδιστής είχε έναν αυξημένο ρόλο, αυτόν του διασκεδαστή. Έτσι δεν παρέλειπε να διανθίζει με μικρές, διασκεδαστικές και παντελώς απίστευτες ιστορίες τους προλόγους των τραγουδιών του, ακόμα και αν το γεγονός ότι ακουγόταν σαν να είχε ένα κιλό ταμπάκο στο στόμα του δυσκόλευε ενίοτε την επικοινωνία με το κοινό...

CW Stoneking

Τα τραγούδια προέρχονταν σχεδόν αποκλειστικά από τους δύο προσωπικούς του δίσκους με επιλογές όπως τα "Hardy Man Blues", "Brave Son Of America", "Jungle Love", "The Talking Lion Blues", "Jungle Blues" κ.ά.. Αν και γενικά η Dixie Βand σε μινιατούρα που καθοδηγούσε ήταν αυτή που κυρίως κράτησε τα ηνία της βραδιάς, ήταν οι στιγμές που έμενε μόνος του για κάποιες εκτελέσεις που μας γύρισαν στην εποχή και την κληρονομιά του Robert Johnson και του Leadbelly αυτές που κέρδισαν τις εντυπώσεις και απέδειξαν την ικανότητά του να κρατάει μόνος το ενδιαφέρον σε υψηλά επίπεδα. Σημαντικό βέβαια και το βαρύ κρύσταλο της φωνής του που γέμιζε το χώρο. Παρ' όλα αυτά, το χειροκρότημα έφτασε τα υψηλότερα σημεία έντασης όταν ακούστηκε το εναλλακτικό χιτάκι "Love Me Or Die" και το sing-along χαβαλετζίδικο "Good Ol' Gabbage Green" που κατάφερε να εγείρει τη συμμετοχή σχεδόν απάντων παρόντων.

CW Stoneking

Ένα ταξίδι διάρκειας περίπου μιάμιση ώρας ολοκληρώθηκε με τις ειλικρινείς ευχαριστίες των μουσικών που, υποθέτω ότι, δεν περίμεναν τόσο θερμή ανταπόκριση. Όσο για το κοινό, παρά την ετερόκλητη σύνθεσή του από εναλλακτικούς νεαρούς μέχρι σικάτες κυρίες και από μουσικόφιλους με άποψη μέχρι περαστικούς με περιέργεια, απόλαυσε συνολικά την εμπειρία. Εγχείρημα, λοιπόν, απολύτως επιτυχημένο.

Φωτογραφίες: Χρήστος Κισατζεκιάν

  • SHARE
  • TWEET