Allah-Las, Social End Products @ Principal Club Theatre, 10/11/16

Ίσως να φταίει το όλο '60s vintage ύφος της υπόθεσης, ο θερμός αέρας της «πόλης των αγγέλων» τον οποίο κουβαλάει μαζί της η μπάντα, ίσως βέβαια και το γεγονός ότι εγώ η ίδια τους έχω συνδέσει με μια αιώρα σε μια παραλία στη μέση του πουθενά. Πάντως, μέσα στην καρδιά του φθινοπώρου, με τις βροχές, τη συννεφιά και την ελαφριά μελαγχολία του, δεν θα μπορούσα να σκεφτώ κανέναν καλύτερο τρόπο για να του «τη σπάσω» με λίγο καλιφορνέζικο, ηλιόλουστο και παντοτινά ανέμελο garage surf-rock.

Λίγο μετά τις 21.30 εμφανίστηκαν στη σκηνή οι Social End Products. Παρά το γεγονός ότι ακόμα ο χώρος, ιδιαίτερα κοντά στη σκηνή ήταν μισοάδειος, το χίπικο psychedelic rock κουαρτέτο ξεκίνησε να παίζει. Η ποικιλία δεν έλειψε καθώς πέρα από το γεγονός πως κάποια κομμάτια διέφεραν κάπως στο «στυλ» μεταξύ τους, κάποια είχαν αγγλικό και κάποια ελληνικό στίχο. Η αλήθεια είναι πως επειδή το αυτί δεν έχει συνηθίσει, πολύ περισσότερο σε τέτοιου είδους συναυλίες, να αναγνωρίζει τα ελληνικά, πολύς κόσμος άργησε μερικά δευτερόλεπτα να καταλάβει «τι λένε;», και διάσπαρτα συννεφάκια με ερωτηματικά έγιναν ορατά στον συναυλιακό χώρο. Στη συνέχεια, βέβαια, φάνηκε να απολαμβάνει την όλη φάση που θύμιζε ένα εξελιγμένο είδος των «Νοστράδαμος». Σε κάποιες στιγμές ίσως περισσότερο από την ίδια την μπάντα. Αυτό που μας έλειψε ήταν η «επικοινωνία» μεταξύ μπάντας και κοινού, η οποία περιορίστηκε σε μερικά μόνο «Ευχαριστούμε», καθώς δεν έγιναν ούτε οι απαραίτητες συστάσεις.

Μετά από ένα σύντομο διάλλειμα συνοδευόμενο υπό τους ήχους του "Twist And Shout", και άλλων συναφών ανεβαστικών και παιχνιδιάρικων rock 'n' roll ασμάτων, εμφανίστηκαν στη σκηνή οι συμπαθέστατοι Καλιφορνέζοι. Χωρίς πολλά περιττά, και με εμφανή βαριά «θεσσαλονικιώτικη» προφορά, αυτοπαρουσιάστηκαν. Το setlist άνοιξε το instrumental κομμάτι "Ferus Gallery" από τον δεύτερο δίσκο της μπάντας "Worship The Sun", και έτσι το κλίμα άρχισε σιγά σιγά να ζεσταίνεται. Αυτή η περίεργη επικοινωνία μεταξύ μπάντας και κοινού, που στην προηγούμενη περίπτωση μας έλειπε, δεν άργησε πολύ να έρθει, και έτσι λίγο αργότερα με το "Busman’s Holiday", από τον πρώτο δίσκο των Allah- Las (απ' όπου δανείστηκε και το όνομά του) τα πρώτα κεφάλια άρχισαν να κουνιούνται ρυθμικά.

Το μουσικό μενού κάλυψε όλες τις ορέξεις καθώς οι πέντε (με την προσθήκη των πλήκτρων, και όχι οι τέσσερεις όπως τους έχουμε συνηθίσει) garage-surfers, επέλεξαν κομμάτια και από τους τρεις δίσκους τους, δίνοντας μια ελαφρά προτεραιότητα βέβαια, όπως ήταν φυσικό, στον νέο δίσκο, το "Calico Review". Ανάμεσα σε αυτά ακούστηκαν το "Warmed Kippers", το "Strange Heat", το "Satisfied", το "Famous Phone Figure" και το φετινό «χιτάκι», το οποίο παρέσυρε ακόμα και τους πιο «σοβαρούς» σε ένα ελαφρύ λίκνισμα, το "Could Be You".

Σε εκείνο το σημείο, και αφού η οικειότητα πλέον είχε εξαλείψει κάθε απομεινάρι «ντροπής», και από τις δύο πλευρές, ο τραγουδιστής της μπάντας  Miles Michaud, αλλάζοντας κάπως το ύφος του, ανέλαβε την ευθύνη να ζητήσει συγγνώμη και να «απολογηθεί» εκ μέρους του αμερικάνικου λαού, αναφερόμενος στα αποτελέσματα των προχθεσινών εκλογών. Ένα συναίσθημα αμοιβαίας κατανόησης  επικράτησε για λίγα λεπτά, μέχρι ώσπου ο Michaud μας υπενθύμισε πως απόψε, όμως, δεν θα σκεφτούμε τίποτα άλλο πέρα από τη μουσική, περνώντας έτσι, με τον πιο ωραίο τρόπο, στο υπέροχο "Sacred Sands", το οποίο κυριολεκτικά άφησε τη μελωδία, και μόνο αυτή, να κάνει τη δουλειά της.

Ακολούθησε το ρομαντικό "Catalina", πάντα με τη συνοδεία από τα γνωστά λαμπάκια του Principal, για τη δημιουργία της ανάλογης ατμόσφαιρας, ενώ εν συνεχεία το "Seven Point Five", από το πρώτο άλμπουμ, το οποίο, όπως μας αποκάλυψαν, είχαν να παίξουν χρόνια. Τέσσερα τραγούδια πριν το καθιερωμένο "encore", κοινό και μπάντα, έχοντας αναπτύξει την τέλεια χημεία, είχαν πλέον «λυθεί» εντελώς. Έτσι το τελειωτικό χτύπημα ήρθε με τη διασκευή του "Calm Me Down (των Human Expression), το "Tell Me (What’s On Your Mind)", το "No Voodoo" και φυσικά, την αρχή των πάντων, το "Catamaran", όπου δεν υπήρχε κινητό που να μην καταγράφει ή να μην κάνει τηλεφωνική αφιέρωση.

Η «αποθράσυνση» δε του κόσμου, αλλά και η λαχτάρα του για το «λίγο ακόμα» φάνηκε την ώρα που η μπάντα υποτίθεται πως μας αποχαιρετούσε. Παλαμάκια, σφυρίγματα, αλλά και πόδια να χτυπάνε το πάτωμα δημιουργούσαν έναν τόσο σαγηνευτικό «όχλο», που δεν γινόταν να μην επιστρέψουν· για να μας χαρίσουν στη συνέχεια το πιο όμορφο κλείσιμο που θα μπορούσαν. Το «μούτρο» της υπόθεσης, ο ντράμερ Matthew Correia, αντάλλαξε πόστα με τον Michaud και μας τραγούδησε το "Long Journey" παρέα με τις μαράκες του, ενώ τέλος, και αφού ο κάθε κατεργάρης είχε επιστρέψει στον δικό του πάγκο, ακούσαμε επιτέλους το "Every Girl", το οποίο το κοινό αποθέωσε.

Ήταν μια «πλούσια» εμφάνιση, τόσο μουσικά όσο και συναισθηματικά, η οποία μας υπενθύμισε πως κάποιες μπάντες είναι πολύ πιο αποδοτικές «ζωντανά», απ' ό,τι στην ηχογράφηση. Οι ίδιοι δήλωσαν "It’s good to be back", κάτι το οποίο φάνηκε να ανταποδίδεται, εξίσου απλόχερα, και από το κοινό.

Φωτογραφίες: Γιάννης Βόλκας