Mariusz Duda: «Ο κύριος λόγος που γράφω μουσική είναι η ψυχική μου υγεία»

Μια δια ζώσης κουβέντα με τον ιθύνοντα νου των Riverside για το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον του μουσικού του σύμπαντος

Από τον Χρήστο Καραδημήτρη, 24/03/2020 @ 20:54

Ο Mariusz Duda είναι από τους καλλιτέχνες που θαυμάζω και με εμπνέουν, τόσο για το καλλιτεχνικό του αποτύπωμα ανά τα χρόνια όσο και για τον άνθρωπο πίσω από τον καλλιτέχνη. Τα τελευταία δέκα χρόνια είχα αρκετές φορές την ευκαιρία να συνομιλήσω μαζί του, τόσο με αφορμή κάποια νέα δουλειά των Riverside, όσο και για τους Lunatic Soul, όμως δεν είχαμε την ευκαιρία να τα πούμε δια ζώσης.

Mariusz Duda - Riverside

Σε μια πολύ ιδιαίτερη ημέρα, την Κυριακή 08/03/20, κι ενώ ο τρόμος της νέας πανδημίας μας είχε μόλις χτυπήσει την πόρτα, οι Riverside πρόλαβαν να εμφανιστούν ζωντανά στην Αθήνα, σε μια από τις τελευταίες συναυλίες που θα δούμε για απροσδιόριστο ακόμα χρονικό διάστημα. Στην πραγματικότητα, μας προσέφεραν μια μαγική βραδιά, ανάλογη με αυτή που μας είχαν χαρίσει επτά χρόνια νωρίτερα πάλι στο Gagarin, ενώ λίγο νωρίτερα βρήκαμε την ευκαιρία να τα πούμε από κοντά, σε μια σύντομη αλλά περιεκτική κουβέντα.

Στην επικοινωνία που είχαμε νωρίτερα προς επιβεβαίωση της συνάντησής μας ο μόνος όρος που τέθηκε ήταν «μη φέρεις μαζί σου τον Κωρονοϊό» και τηρήσαμε αμφότεροι την υπόσχεσή μας, με τον Mariusz να είναι εμφανίζεται ήρεμος, φιλικός, συγκροτημένος ως και ελαφρά αισιόδοξος για το μέλλον των Riverside.

Αφού μοιράστηκε μαζί μου off the record διάφορες πληροφορίες για το νέο Lunatic Soul άλμπουμ και για το πώς θέλει να δομήσει το μουσικό του σύμπαν και να το υποστηρίξει μέσα από το νέο του site καταλήξαμε σε μια αρκετά ενδιαφέρουσα κουβέντα γύρω από το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον των διαφόρων project που συνθέτουν το μουσικό του σύμπαν, καθώς και τη γενικότερη φιλοσοφία που τον χαρακτηρίζει ως άνθρωπο και ως καλλιτέχνη.

Καλώς ήλθες πίσω στην Ελλάδα! Τελευταία φορά ήταν πάλι σε αυτό εδώ το μέρος, εφτά χρόνια πριν…

Και πάλι εδώ! Το θυμάμαι! Και πριν από αυτό πρέπει να ήταν το 2009 ή κάπου εκεί, για την περιοδεία του "Anno Domini High Definition". Σωστά;

Σωστά! Σε ένα πολύ μικρό μαγαζί, βασικά σε ένα υπόγειο… (σ.σ.: στο Rodeo)

Α, ναι… (σ.σ.: ξεφυσάει)

Είναι η πρώτη φορά που τα λέμε από κοντά και όσο περίμενα να ξεκινήσουμε σκεφτόμουν ότι είναι ωραία σύμπτωση το ότι μια από τις πιο αγαπημένες μου μπάντες κι ένας από τους πιο αγαπημένους μου ποδοσφαιριστές προέρχονται από την Πολωνία. Αμφιβάλλω ότι θα ξέρεις τον ποδοσφαιριστή αλλά η μπάντα φαντάζομαι μάντεψες ότι είναι οι Riverside…

Και ποιος είναι ο ποδοσφαιριστής;

Ο Κριστόφ Βαζέχα! Από του καλύτερους ποδοσφαιριστές που έχουν παίξει στην Ελλάδα!

Οκ!

Νιώθω πως ξεκινάμε από το μηδέν κάθε φορά που ερχόμαστε στην Ελλάδα

Πάμε λοιπόν… Γιατί χρειάστηκαν επτά χρόνια για να επιστρέψετε;

Θεωρώ απαράδεκτο το γεγονός το ότι κάναμε τόσα χρόνια να έρθουμε στην Ελλάδα. Θα έπρεπε να έχουμε επιστρέψει πολύ νωρίτερα. Αλλά, πολλά πράγματα συνέβησαν από την τελευταία φορά που παίξαμε εδώ. Είχαμε κλείσει να έρθουμε το 2015, δηλαδή δυο χρόνια αργότερα, αλλά χάσαμε τον Piotr και ήταν προτεραιότητα να συνέλθουμε από αυτό και μετά να δούμε τα υπόλοιπα.

Όταν το σκέφτομαι νιώθω πως ξεκινάμε από το μηδέν κάθε φορά που ερχόμαστε. Θεωρώ αυτή εδώ ως την τρίτη ευκαιρία που μας δίνεται να χτίσουμε κάτι, οπότε ας ελπίσουμε ότι αυτό εδώ το show θα είναι το πρώτο κεφάλαιο για κάτι καινούργιο. Το να είμαστε εδώ - παρόλη αυτήν την τρέλα που επικρατεί (σ.σ.: αναφέρεται στον Covid-19) - αισθάνομαι πως είναι ένα νέο κεφάλαιο για εμάς. Ξεκινάμε από το μηδέν για τρίτη φορά κι αυτήν τη φορά ελπίζω πως θα είναι η αρχή για κάτι καλό.

Mariusz Duda - Riverside

Εύχομαι να είναι. Το πιστεύω ότι θα κερδίσετε και νέο κοινό. Μάλιστα, θα ήθελα να σου μεταφέρω ένα σχόλιο που διάβαζα στο forum του site μας σχετικά με τη χθεσινή σας εμφάνιση στη Θεσσαλονίκη και μου άρεσε. Έλεγε πως «Θα μπορούσα να τους βλέπω άλλες τρεις ώρες χωρίς να πιω νερό» και τα λέει όλα από μόνο του νομίζω…

Θα το πάρω ως κομπλιμέντο! Ελπίζω να το λέει για καλό δηλαδή… (γέλια)

Όταν ανοιχτήκαμε σε πιο απαλούς ήχους βελτιώσαμε τις ενορχηστρώσεις μας, τις συνθέσεις και την προσέγγισή μας στη μουσική

Σίγουρα ήταν κομπλιμέντο. Εγώ πάντως προσπάθησα να προειδοποιήσω όσους δεν σας είχαν ξαναδεί για το πόσο εξαιρετικοί είστε επί σκηνής. Μάλιστα, επειδή αυτήν την περίοδο τρέχουμε μια σειρά από αφιερώματα για την προηγούμενη δεκαετία, όσοι είχαν παρευρεθεί στην προηγούμενη εμφάνισή σας εδώ τη θεωρούν ίσως το καλύτερο club show που είδαν κατά τη διάρκειά της στη χώρα μας. Κι εγώ φυσικά. Αλήθεια, πώς έχετε φτάσει σε αυτό το επίπεδο του να παίζετε τόσο καλά live;

Έχει απλά να κάνει με τις πρόβες και με το να παίζεις όλο και περισσότερα show. Το νέο ξεκίνημα που πραγματοποιήσαμε το 2017 με τον Maciej αποτελεί ένα καλό παράδειγμα το πώς εξελισσόμαστε.

Όταν ξεκινήσαμε, λοιπόν, με τον Maciej αυτήν την τρομερά δύσκολη περίοδο της ζωής μας, θυμάμαι πως βγήκαμε για την "Towards The Blue Horizon" περιοδεία και ήταν γεμάτη κακές αναμνήσεις. Όλα ήταν συνδεδεμένα με τον Piotr, οπότε ήταν πολύ δύσκολα και πάνω στη σκηνή, καθώς δεν μπορούσαμε να αισθανθούμε καλά. Το vibe, η ατμόσφαιρα και ο κόσμος ήταν όλα καλά, αλλά τα πάντα ήταν συνδεδεμένα με στενάχωρες καταστάσεις.

Το 2018 όταν ξεκινήσαμε την περιοδεία για το "Wasteland" τα πράγματα ήταν καλύτερα, αλλά ακόμα νιώθαμε πως με κάποιο τρόπο έπρεπε να βρούμε τους εαυτούς μας. Και ξαφνικά πέρσι έγινε το κλικ...

Οφείλω να πω ότι οι Riverside έχουν επιστρέψει σε μια φάση που δεν υποφέρουμε πλέον, που δεν είμαστε θλιμμένοι. Είμαστε χαρούμενοι και έχουμε μεγάλη αλληλεπίδραση με το κοινό μας. Δεν θέλω καν να πάω πίσω σε εκείνη τη χρονική περίοδο που ήταν γεμάτη σκοτάδι.

Μέσα απ' όλ' αυτά, αυτό που θέλω να πω είναι πως ο τρόπος για να παίζεις ολοένα και καλύτερα show είναι το να συνεχίζεις να παίζεις διαρκώς.

Βέβαια, οι Riverside άλλαξαν το 2013 όταν ξεκινήσαμε να παίζουμε πιο "spacey" τραγούδια. Ξέρεις, τα τέσσερα πρώτα άλμπουμ, από το "Out Of Myself" ως και το "Anno Domini High Definition", για πολύ κόσμο αποτελούν αντικείμενο λατρείας. Ταυτόχρονα, τα show μας εκείνης της περιόδου είχαν πολύ θόρυβο, κάτι το οποίο είναι φυσικά μια χαρά, καθώς έχουμε αρκετό metal κοινό που του αρέσουν οι φωνές και ο θόρυβος. Αλλά, με το "Shrine Of New Generation Slaves" και το "Love, Fear And The Time Machine" ανοιχτήκαμε σε πιο απαλούς ήχους και αυτό μας έκανε να ακουγόμαστε καλύτεροι, διότι βελτιώσαμε τις ενορχηστρώσεις μας, τις συνθέσεις και την προσέγγισή μας στη μουσική μέσα από αυτό. Και με το "Wasteland" ενώσαμε αυτούς τους δύο κόσμους. Στην πραγματικότητα, το "Wasteland" είναι η γέφυρα μεταξύ αυτών των δυο κόσμων. Πιθανότατα αυτό στο είχα πει και στην προηγούμενη συνέντευξη που είχαμε κάνει, αν θυμάμαι καλά…

Το ίδιο ισχύει και για τις ζωντανές εμφανίσεις. Φαντάσου πως με το "Wasteland" συνειδητοποιήσαμε πως «Χριστέ μου, μόνο τα τέσσερα πρώτα άλμπουμ ταιριάζουν με το υλικό του». Έτσι, κατά κάποιο τρόπο επιστρέψαμε σε όσα κάναμε δέκα χρόνια πριν και μαζί με αυτό επέστρεψε κι η ενέργεια που είχαμε τότε. Αυτή τη στιγμή θεωρώ πως είμαστε στο καλύτερο επίπεδο όσον αφορά στις ζωντανές εμφανίσεις, καθώς έχουμε δέσει περισσότερο με τον Maciej και πρακτικά παίζουμε υλικό από όλο τον κατάλογό μας, οπότε ο καθένας θα βρει κάτι που του αρέσει σε αυτές.

Mariusz Duda - Riverside

Έχω και τους Lunatic Soul και το το σόλο project μου, οπότε δεν χρειάζεται να συνεχίσω κάνω τα πάντα μόνος μου και στους Riverside. Οπότε αποφάσισα να γυρίσω στο παρελθόν

Αλήθεια, έχεις αρχίσει να μορφοποιείς στο κεφάλι σου το νέο άλμπουμ των Riverside; Ενδεχομένως πώς θα είναι με το παίξιμο του Maciej; Πάντα ήσουν ο ιθύνων νους της μπάντας και έθετες την κατεύθυνση που θα ακολουθήσετε και φαντάζομαι πως έχεις ήδη στο μυαλό σου τον ρόλο του Maciej, την κατάσταση που βρίσκεστε ως μπάντα και τα συναισθήματα που έχεις αυτήν την περίοδο, οπότε έχεις σκεφτεί πώς θα τα διοχετεύσεις όλα αυτά στο νέο άλμπουμ των Riverside;

Θα σου πω. Το "Wasteland" με έκανε να σκεφτώ πως πολλά πράγματα στους Riverside άλλαξαν και θα ήθελα να πάω πίσω στο παρελθόν. Για να σου δώσω να καταλάβεις καλύτερα..

Με το "Anno Domini High Definition" θυμάμαι πως είχα κουραστεί πολύ με τον «θόρυβο» που επεσήμανα πιο πριν. Έτσι, όταν μπήκαμε μετά στο στούντιο με τους Riverside σταματήσαμε να δουλεύουμε ως τετράδα στις πρόβες. Έγραφα το μεγαλύτερο μέρος της μουσικής μόνος μου μαζί με τους μηχανικούς ήχου και τα υπόλοιπα μέλη ήταν περισσότερο σαν καλεσμένοι. «Οκ παιδιά, θα παίξετε αυτό κι αυτό. Αν θέλετε μπορείτε να προσθέσετε κάτι, αλλά αυτό είναι όλο». Πριν από αυτό, ήμουν και πάλι ο κινητήριος μοχλός, αλλά συνθέταμε μαζί με τους άλλους. Στο "Shrine", στο "Love, Fear" και στο "Wasteland" δούλεψα όμως με αυτόν τον τρόπο…

Όταν ξεκινήσαμε να δίνουμε ζωντανές εμφανίσεις σκεφτόμουν «Οκ! Τι κάνουμε μετά;». Δεν ήθελα να επιστρέψω στην κατάσταση που κάνω τα πάντα μόνος μου και μετά τα δείχνω στα παιδιά. Φυσικά και θα μπορούσα να το κάνω αυτό. Και τότε οι Riverside θα παρέμεναν ως τρίο και θα είχα μερικούς guest μουσικούς.

Αλλά, έχω και τους Lunatic Soul και παράλληλα έχω το σόλο project μου που θα αναπτυχθεί σύντομα. Οπότε γιατί να πιέζω την κατάσταση προς αυτή την κατεύθυνση; Δεν χρειάζομαι κάτι τέτοιο. Έτσι, αποφάσισα να επιστρέψω στο παρελθόν…

Οπότε, πιστεύω πως το επόμενο άλμπουμ θα προετοιμαστεί πρώτα και κύρια με τον ίδιο τρόπο που προετοιμάσαμε τα τέσσερα πρώτα άλμπουμ μας. Θα μπω ξανά στο προβάδικο και μαζί με τα υπόλοιπα παιδιά θα προσπαθήσουμε να δουλέψουμε παρέα ώστε να προκύψουν ιδέες. Αν δεν λειτουργήσει καλά αυτός ο τρόπος και πάλι θα επιμεληθώ της κατάστασης, αλλά όπως και να έχει θα έχουμε εμπλακεί όλοι σε αυτό. Συνειδητοποίησα πως θέλω να ηχογραφήσουμε το άλμπουμ διατηρώντας την ατμόσφαιρα που έχουμε στην περιοδεία για το "Wasteland", όπου μπορούμε και συνδέουμε όλους τους νέους κόσμους και προσφέρουμε τα καλύτερα στοιχεία που έχουν να δώσουν οι Riverside. Πρώτα «βομβαρδίζουμε» το κοινό και μετά είμαστε απαλοί μαζί του. Ένα σκληρό τραγούδι, ένα απαλό τραγούδι, ένα σκληρό τραγούδι, ένα απαλό τραγούδι κοκ. Σε κάθε περίπτωση θεωρώ πως σίγουρα πρέπει να επιστρέψουμε σε μια πιο έντονη ηχητική προσέγγιση αυτή τη φορά.

Μετά το πέρας της περιοδείας και μετά την κυκλοφορία του νέου Lunatic Soul άλμπουμ θα αρχίσουμε να συνθέτουμε νέο υλικό.

Mariusz Duda - Riverside

Το νέο άλμπουμ των Riverside θα κυκλοφορήσει το αργότερο ως τον Ιούνιο του 2021

Αν μπορώ να προβλέψω, πάμε για κυκλοφορία του εντός του 2021;

Οπωσδήποτε! Δεν είμαι σίγουρος πώς θα πάει το πρόγραμμα. Θα προσπαθήσουμε να είμαστε έτοιμοι πριν τις γιορτές (σ.σ.: τα Χριστούγεννα προφανώς). Οπότε ας πούμε το αργότερο ως τον Ιούνιο του 2021.

Οπότε φαντάζομαι πως το Lunatic Soul θα βγει εντός του 2020…

Το Lunatic Soul θα βγει φέτος τον Οκτώβριο…

Στο νέο Lunatic Soul έκανα στην άκρη όλα τα oriental στοιχεία και το έκανα με έναν πιο Σλαβικό τρόπο. Είναι σχεδόν παγανιστική μουσική

Τέλεια!

Έφτασα ήδη στο έβδομο άλμπουμ! Έχει ολοκληρωθεί και είναι πράσινο! (σ.σ.: κάθε άλμπουμ των Lunatic Soul χαρακτηρίζεται από τα χρώματά του) Αυτή τη φορά θα είναι συνδεδεμένο με το δάσος και θα είναι πολύ παραδοσιακό. Έκανα στην άκρη όλα τα oriental στοιχεία και το έκανα με έναν πιο Σλαβικό τρόπο. Είναι σχεδόν παγανιστική μουσική. Το ονόμαζα "Music For The Witcher", πολύ πριν βγει η σειρά στο Netflix. Είμαι μεγάλος οπαδός του παιχνιδιού αλλά πρωτίστως και κυρίως είμαι μεγάλος οπαδός των βιβλίων, τα οποία έχω διαβάσει τουλάχιστον τρεις φορές.

Ήμουν ήδη έτοιμος να κάνω κάτι τέτοιο πολύ πριν τη σειρά στο Netflix, κυρίως γιατί γεννήθηκα και μεγάλωσα σε μια περιοχή που περιβάλλεται από φύση. Δεν είμαι από τη Βαρσοβία, κατάγομαι από μια μικρή πόλη στα βόρεια της Πολωνίας, η οποία είναι γεμάτη δάση και λίμνες. Θα έλεγα λοιπόν, πως το νέο άλμπουμ των Lunatic Soul θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως «τραγούδια του δάσους» καθώς έχει μια τέτοια ατμόσφαιρα.

Mariusz Duda - Riverside

Όταν επιστρέφω σε μια παλιότερη δουλειά μου μετά από χρόνια συνεχίζω να αισθάνομαι πως ήταν πολύ σημαντική για μένα. Δεν ήταν κάτι που έκανα επειδή ήταν στη μόδα

Δεν μπορώ να περιμένω να το ακούσω! Καθώς μίλαγες για τους Lunatic Soul η πρώτη σκέψη που μου ήρθε στο μυαλό ήταν να σου πω πως θεωρώ το "Fractured" ως την καλύτερη δουλειά αυτού του project. Αλλά, όπως συμβαίνει και με τους Riverside κάθε φορά που λέω το "Second Life Syndrome" ως την καλύτερη δουλειά τους, το ξανασκέφτομαι και συνειδητοποιώ ότι μου αρέσει αντίστοιχα το "Shrine" όπως εν τέλει και κάθε άλλο άλμπουμ. Έτσι και με τους Lunatic Soul, όπου κάθε άλμπουμ μοιάζει με κομμάτι ενός μεγαλύτερου παζλ. Και ήθελα να ρωτήσω αν κάθε άλμπουμ που δημιουργείς με τους Riverside, τους Lunatic Soul και πλέον με το solo project σου αποτελεί μέρος ενός ευρύτερου οράματος που έχει ή αν αποτυπώνει περισσότερο την εκάστοτε στιγμή της δημιουργίας του.

Αυτό είναι κάτι που προσεγγίζω από μια πιο ευρεία προοπτική. Η δημιουργία με τους Riverside είναι κάτι που συνδέεται πρωτίστως με τα συναισθήματα που έχω εκείνη τη στιγμή. Είναι σαν μια φωτογραφία της μπάντας την δεδομένη χρονική περίοδο.

Κάθε άλμπουμ των Riverside καθορίζεται από τρία επίπεδα:

Το πρώτο επίπεδο συνδέεται με την μπάντα. Ενδεικτικά, το "Second Life Syndrome" ήταν το δεύτερο άλμπουμ μας, με το “ADHD” είχαμε πολλά πράγματα με τα οποία έπρεπε να καταπιαστούμε και το “Wasteland” είχε να κάνει με το να καταπολεμήσουμε τη θλίψη μας κι όλα αυτά.

Το δεύτερο επίπεδο συνδέεται με εμένα προσωπικά. Στο "Second Life Syndrome" είχε να κάνει με το ξεκίνημα μιας νέας ζωής καθώς όντως ξεκινούσα μια νέα ζωή εκείνη την περίοδο χωρίς κάποιον άλλο άνθρωπο (γέλια). Στο "ADHD" ένιωθα πως το μυαλό μου θα εκραγεί με όλη αυτή την πληροφορία και το "Wasteland" αφορούσε μια περίοδο θλίψης και σε προσωπικό επίπεδο κι όχι μόνο για τη μπάντα.

Το τρίτο επίπεδο έχει να κάνει με την κατάσταση που επικρατεί στον κόσμο. Πάντα προσπαθώ να εκφράσω κάτι που λαμβάνει χώρα στον κόσμο τη δεδομένη χρονική στιγμή. Για αυτό στο "Wasteland" υπάρχουν τραγούδια όπως το "Vale Of Tears" και το "Acid Rain" που δεν έχουν μόνο ψυχολογική διάσταση αλλά και κοινωνιολογικά. Και γενικά έχουν να κάνουν με ό,τι μας περιβάλλει, με την πολιτική, με την οικολογία κοκ.

Αυτό σημαίνει ότι σε οποιοδήποτε επίπεδο από τα παραπάνω μπορείς να βρεις μόνος σου κάτι.

Πιστεύω, πάντως, πως η μουσική μας είναι άμεσα συνδεδεμένη με τα συναισθήματα. Με το τρίτο επίπεδο που συνδέεται με όλους μας και αντικατοπτρίζει την κατάσταση του κόσμου ελπίζω να καταφέρνω να αγγίξω μερικούς ανθρώπους που θα σκεφτούν ότι «μιλάει για κάτι που όντως συμβαίνει». Αλλά την ίδια στιγμή, είναι άρρηκτα συνδεδεμένη και με το ψυχολογικό κομμάτι.

Δεν είμαι σίγουρος αν απαντάω στην ερώτησή σου, αλλά η ουσία είναι πως προσπαθώ με κάθε δουλειά να βγάλω μια φωτογραφία της δεδομένης περιόδους της ζωής μου, η οποία είναι σημαντική για μένα και πολύ συγκεκριμένη. Και χάρις σε αυτό αποκτά νόημα. Διότι, ακόμα κι όταν επιστρέφω σε αυτή μετά από χρόνια συνεχίζω να αισθάνομαι πως ήταν πολύ σημαντική για μένα. Δεν ήταν κάτι που έκανα επειδή ήταν στη μόδα ή πολύ κοινό.

Mariusz Duda - Riverside

Δεν θεωρώ ότι ο αντίκτυπος μου ως καλλιτέχνης είναι ιδιαίτερα μεγάλος

Ξέρω πως είσαι ταπεινός σαν άνθρωπος, αλλά αρκετοί - εμού συμπεριλαμβανομένου - υποστηρίζουν πως σε μουσικό επίπεδο ήσουν μια από τις σημαντικότερες προσωπικότητες στον rock/metal χώρο γενικά και πιο ειδικά στο prog ιδίωμα τα τελευταία χρόνια, οπότε θα ήθελα να ξέρω πώς αισθάνεσαι εσύ σχετικά με αυτό.

Ο κύριος λόγος για τον οποίο είμαι ταπεινός οφείλεται μάλλον στο ότι δεν είχα κάποια μεγάλη επιτυχία, όπως άλλοι καλλιτέχνες. Στα μάτια κάποιων μπορεί και να είχα βέβαια. Αλλά μιλώντας για δημοτικότητα, αυτή σημαίνει κάτι, καθώς όσο περισσότερο δημοφιλής είσαι τόσο μεγαλύτερο αντίκτυπο (σ.σ.: impact) έχεις στους ανθρώπους. Και δεν θεωρώ ότι ο δικός μου αντίκτυπος είναι ιδιαίτερα μεγάλος… Τουλάχιστον, δεν αισθάνομαι να είναι…

Πολλές φορές νιώθω πως βρίσκομαι πάνω σε αυτό το λεπτό σκοινί, ψάχνοντας να βρω τη σωστή ισορροπία και το να γράφω μουσική με βοηθάει να τα καταφέρνω

Ας κάνω μια σύγκριση, με όλο τον σεβασμό, αν και δεν είναι κάτι καινούργιο το να σε συγκρίνουν με τον Steven Wilson. Μιλώντας καθαρά καλλιτεχνικά δεν είμαι σίγουρος πως οι δουλειές σας την τελευταία δεκαπενταετία απέχουν και τόσο πολύ ποιοτικά, όσο απέχει η εμπορική σας απήχηση, καθώς ο Steven έχει καταφέρει να επεκταθεί σε πολύ μεγαλύτερα κοινά. Αλλά, αυτό δεν σημαίνει πως οι δουλειές του είναι ΤΟΣΟ καλύτερες από τις δικές σου. Και τα λέω αυτά, έχοντας λατρεία στον Steven Wilson…

Ούτε εγώ πιστεύω ότι ο Steven Wilson είναι καλύτερος από εμένα, μιλώντας για τη μουσική. Αλλά είμαστε διαφορετικοί άνθρωποι, διαφορετικές προσωπικότητες και έχουμε διαφορετική προσέγγιση. Οφείλω να πω πως είχα επηρεαστεί από τους πρώιμους Porcupine Tree στο παρελθόν, όμως έκτοτε θεωρώ πως έχω βρει τη δική μου μουσική γλώσσα. Ακόμα και οι Lunatic Soul το αποδεικνύουν αυτό. Εξάλλου, οι Riverside ήταν πάντα μόνο μια πτυχή του μουσικού μου σύμπαντος.

Μαζί με την πρεμιέρα του νέου μου τραγουδιού έχω ετοιμάσει και το νέο website μου που θα περιλαμβάνει όλες τις μουσικές πτυχές μου. Θα προσπαθώ να συλλέγω εκεί τα πάντα, όλα τα άλμπουμ στα οποία έχω αναμιχθεί.

Πλέον μπορώ να δω πως κάνω αυτό που ξεκίνησα για να κάνω είκοσι χρόνια πριν. Είμαι υπερήφανος για αυτό και γνωρίζω πως δεν είναι κάτι που μπορούν να το κάνουν όλοι. Διότι, έχω παρατηρήσει πως έχω πολλούς, ιδιαίτερα ταλαντούχος φίλους μουσικούς, οι οποίοι έχουν ένα μεγάλο πρόβλημα: δεν μπορούν να γράψουν δικά τους άλμπουμ. Είναι φοβεροί στην κιθάρα ή στα drums ή σε οτιδήποτε παίζουν, αλλά παλεύουν με κάτι μέσα τους, παλεύουν με τον κόσμο γύρω τους και κάποιοι από αυτούς ηχογραφούν το πρώτο τους άλμπουμ για χρόνια. Ενώ εγώ πρακτικά ηχογραφώ ένα άλμπουμ κάθε χρόνο, ανεξάρτητα αν αυτό είναι για τους Riverside, για τους Lunatic Soul ή για κάτι άλλο.

Αυτό το κάνω κυρίως για να ικανοποιήσω τον εαυτό μου και για να είμαι ειλικρινής το χρειάζομαι για να βρίσκω την προσωπική μου ισορροπία. Γιατί παλεύω να ισορροπήσω σε ένα τεντωμένο σκοινί (σ.σ.: ανέφερε το "Blood On The Tightrope", το οποίο είναι ο τίτλος του πρώτου τραγουδιού από το άλμπουμ "Fractured" των Lunatic Soul). Πολλές φορές νιώθω πως βρίσκομαι πάνω σε αυτό το τεντωμένο σκοινί, ψάχνοντας να βρω τη σωστή ισορροπία και το να γράφω μουσική με βοηθάει να τα καταφέρνω. Στην πραγματικότητα δεν το κάνω για τα λεφτά. Φυσικά, θα ήμουν υποκριτής αν έλεγα ότι δεν με νοιάζουν τα λεφτά, καθώς δεν είναι αληθές κάτι τέτοιο. Είμαι χαρούμενος που συνδέονται με το πάθος μου για τη μουσική, αλλά κυρίως ασχολούμαι με αυτή για να διατηρήσω την ψυχική μου υγεία.

Όμως, αν κάποιος πει ότι μπορεί να τον εμπνέω και πως είμαι σημαντικός, νιώθω κολακευμένος και ευγνώμων που δεν τα κάνω όλα αυτά μόνο για τον εαυτό μου αλλά και για κάποιον άλλο.

  • SHARE
  • TWEET