Συνέντευξη: Poem

Από τον Γιώργο Ζαρκαδούλα, 15/10/2009 @ 11:59
Τους Poem τους μάθαμε τέλος του 2006 με το τότε demo τους και λίγο μετά μας κάλεσαν στο studio όπου ηχογραφούσαν τον πρώτο τους δίσκο. Γίναμε μάρτυρες του "The Great Secret Show" τους και τους απολαύσαμε, έστω και καθυστερημένα, σε κάποιο live τους. Ήρθε η ώρα λοιπόν να τους μάθετε καλύτερα κι εσείς, λίγες ημέρες πριν ανοίξουν τις συναυλίες των Paradise Lost σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη και να τους συγχωρέσουμε τα μικρά παραπτώματα στα οποία υπέπεσαν στο παρελθόν. Μπορεί να μην ήσαν όλοι τους παρόντες στις συναυλίες των AC/DC και Down και να μην ακούνε doom, έχουν δει όμως από κοντά Tool και Ozric Tentacles ουκ ολίγες φορές, οπότε η άφεση αμαρτιών τους χορηγείται πάραυτα.

Ας ξεκινήσουμε με το βιογραφικό της μπάντας.


Ουσιαστικά η μπάντα ιδρύθηκε Απρίλιο με Μάιο του 2006 όταν ήρθε και ο έταιρος Γιώργος και μας βρήκε με τον Κάμιλ. Αυτή η τριάδα παραμένει σταθερή, εκτός από τη θέση του μπασίστα όπου κι έχουμε δοκιμάσει πολλούς μέχρι τώρα. Επί του παρόντος η θέση αυτή ανήκει στον Κώστα που ήρθε πριν από ένα χρόνο και κόλλησε.




Να υποθέσω δηλαδή πως υπάρχει ένα θέμα με τους μπασίστες;

Όχι ιδιαίτερα. Στον πρώτο μπασίστα προέκυψε στην πορεία προσωπικό πρόβλημα, ενώ με τον δεύτερο δεν καταφέραμε να συνδυάσουμε τα ακούσματά μας. Γενικά μας αρέσει να τσακωνόμαστε μεταξύ μας (γέλια) κι ο κάθε μπασίστας πρέπει να έχει υπομονή με τους Poem.



Από αυτά τα τρία χρόνια ύπαρξης, τί κρατάτε μέχρι και τώρα;

Live. Πολλά live με το μεγαλύτερο μέχρι τώρα εκείνο με τους Pain Of Salvation, αν και γενικά δεν μας «κάθονται» και πολλές ζωντανές εμφανίσεις, παρόλο που τις κυνηγάμε συνεχώς.



(Διακόπτοντας) Και γιατί νομίζετε πως συμβαίνει αυτό;

Αυτό που έχω παρατηρήσει μέχρι τώρα γενικά σε όλες τις δουλειές, συμβαίνει και στο χώρο των συναυλιών, όπου ο εκάστοτε διοργανωτής προωθεί τους δικούς του. Μπορεί να τους αρέσεις, αλλά τους αρέσει και ο φίλος τους. Από την άλλη βέβαια είναι και μικρή η αγορά όσον αφορά το metal, οπότε οι ευκαιρίες που σου δίνονται είναι αναλόγως κι αυτές λίγες. Κακά τα ψέματα, όλοι πάνω κάτω είμαστε γνωστοί μεταξύ μας κι εννοώ τις μπάντες, τους διοργανωτές, το κοινό. Το «κακό» με μας ήταν που δεν είχαμε κάποιο «κονέ» από την αρχή. Ξεκινήσαμε και παίζαμε μόνοι μας και σιγά σιγά μας γούσταρε κι ο κόσμος και μας μαθαίνανε από στόμα σε στόμα. Αλλα βασικά ναι, γι' αυτό τρώγαμε πόρτα. Επειδή δεν είχαμε γνωστούς.



Το όνομα της μπάντας πως προέκυψε;

Το Poem έχει να κάνει με τη μουσική που παίζουμε. Φερ' ειπείν δε λεγόμαστε The Devil Inside You ή Φέρε Μου Να Πιω Δηλητήριο για προφανείς λόγους (γέλια). Παίζουμε πολλά και θέλουμε ο ακροατής να το καταλάβει αυτό και να μην εστιάσει σε ένα μόνο είδος. Συν του ότι είμαστε τέσσερις, όσα τα γράμματα της λέξης αλλά και των Tool (γέλια). Είμαστε τέσσερις διαφορετικοί άνθρωποι, με διαφορετικά ακούσματα ο καθένας μας και θέλουμε να την ψάξει και λίγο ο ακροατής, συν του ότι είναι μικρό κι ευκολομνημόνευτο σαν όνομα.



Αλήθεια, το πρώτο σας live το θυμάστε;

Ναι, εδώ ήταν στο θεατράκι (Ηλεκτρικός Σταθμός Ηρακλείου) το καλοκαίρι του 2006. Είχαμε παίξει μαζί με τους Στοίχημα και τις Τρεις Ευχές. Περίεργα ήταν. Μάλλον το αφήσαμε και πέρασε, αν και είχε κόσμο. Αυτό που μου έχει μείνει είναι πως δύο ημέρες μετά το live μας βρήκα στίχους γραμμένους από κάποιο τραγούδι μας σε έναν τοίχο χωρίς να έχουμε βγάλει καν demo, που σημαίνει πως έστω και κάποιος κατάλαβε τί είπε ο τραγουδιστής μας (γέλια).







Πότε μπήκατε στη διαδικασία του να ηχογραφήσετε και κατ' επέκταση να κυκλοφορήστε δίσκο;

Η αρχή έγινε με το demo στο τέλος του 2006 και περίπου ένα χρόνο μετά αποφασίσαμε να μπούμε στο studio. Ξεκινήσαμε την ηχογράφηση του "The Great Secret Show" τον Ιούνιο του 2007, μας πήρε ενάμιση χρόνο να το ετοιμάσουμε κι έξι μήνες να βρούμε το κατάλληλο label για να το κυκλοφορήσει. Η αλήθεια είναι πως η καθυστέρηση είχε να κάνει και με κάποιες αναποδιές που μας έτυχαν, με το ότι διαπιστώσαμε πως τελικά δεν είμασταν 100% ευχαριστημένοι με τα τραγούδια που είχαμε αφού μπήκαμε στο studio και πως συνεχώς προέκυπταν καινούργιες ιδέες και προτάσεις για αλλαγές στα κομμάτια. Πάλι καλά δηλαδή που βρέθηκε μπροστά μας ο Βαγγέλης (Γιαλαμάς) κι εκτός από την παραγωγή, μας βοήθησε και στα μέρη του μπάσου, γιατί το μεγάλο μας λάθος ήταν πως μπήκαμε πολύ χύμα στο studio, χωρίς να ξέρουμε τι μας περιμένει, χωρίς προπαραγωγή. Το άλλο που μέτρησε πολύ ήταν το οικονομικό και διάφορα προσωπικά ζητήματα εκτός μπάντας που έτυχαν σε όλους μας, με αποτέλεσμα να πάμε αρκετά πίσω.



Αυτές οι αναποδιές, η μαυρίλα των προσωπικών σας, βγήκε κάπου μέσα στο δίσκο;

Ναι, σίγουρα. Ακόμα και στο εικονικό, ναι. Έτσι κι αλλιώς όταν περνάς κάποιες δύσκολες καταστάσεις, το συναίσθημα θα σου βγει κάπου. Εμείς μπορούμε και το βγάζουμε στη μουσική μας. Άμα ζωγραφίζαμε, θα έβγαινε σε κάποιον πίνακά μας, αλλά δε μπορείς να πεις πως το σημείο αυτό του τάδε κομματιού βγήκε επί τούτου έτσι. Αλλά αυτό είναι και καλό γιατί βγάζουμε τα ψυχολιγικά μας. Εάν δεν παίζαμε μουσική νομίζω πως θα είχαμε πρόβλημα (σ.σ.: κάπου εδώ ξεφεύγει η κουβέντα καθώς εμπλέκονται οι Πέτρος Γαϊτάνος, Maynard James Keenan, το Γρηγοριανό Μέλος και οι Meshuggah).




Όλο αυτό το απροσδιόριστο και το τζαμάρισμα στις πρόβες έχει να κάνει και με τα εντελώς διαφορετικά ακούσματα του καθενός σας;

Εννοείται. Η μουσική που ακούμε «δεν υπάρχει». Θα βρεις κοινά ακούσματα από κάποιες στάνταρ μπάντες, αλλά άμα ανοίξεις το δρόμο του καθενός μας, θα τρομάξεις. Για παράδειγμα, μπορεί να έχουμε ως κοινό παρονομαστή τους Tool, αλλά μέσω ποιών ακουσμάτων έφτασε ο καθένας μας σε αυτούς είναι ένα τελείως διαφορετικό πράγμα. Μετράει βέβαια και η ψυχολογική κατάσταση, καθώς αν σε κάποια πρόβα νιώθω χάλια και δω και τους υπόλοιπους να είναι σαν τη Μεγάλη Παρασκευή, τότε όλα θα γίνουν διαφορετικά (σ.σ.: κι εδώ ξεκινάν οι ιστορίες του σπαραξικάρδιου κλάματος του Justin Chansellor των Tool επί ελληνικού εδάφους, της πρώτης εμφάνισης των Isis στην Αθήνα, του live των Godspeed You! Black Emperor στο Μύλο και ο βίος κι η πολιτεία του Charles Mingus).



Το ότι στα live σας παίζετε κυρίως με metal μπάντες σας ενοχλεί; Θα θέλατε να συνεργαζόσασταν επί σκηνής και με «μη metal» συγκροτήματα;

Δεν είναι ότι μας ενοχλεί, απλά θέλουμε και μας αρέσει να παίξουμε και με άλλες μπάντες εκτός του metal χώρου, όπως το έχουμε ήδη κάνει στο παρελθόν, και μη σκέφτεσαι αν κολλάμε μουσικά ή όχι μαζί τους. Είναι θέμα γούστου. Γουστάρουμε να (ξανα)παίξουμε μαζί με τους Misuse, τους Sugah Galore, τους Universe 217. Μας αρέσουν πολλές μπάντες, απλά παίζουμε επί το πλείστον με metal μπάντες. «Φταίμε» κι εμείς λόγω του ύφους του δίσκου, μιας κι εμείς «βαράμε», απλά πιστεύω πως στο δεύτερο θα φανεί περισσότερο η διαφορετικότητα του καθενός, θα είναι πιο πειραματικός. Όπως καταλαβαίνεις, σκεφτόμαστε ήδη το δεύτερο δίσκο.



Και προφανώς αυτήν τη φορά θα συνδράμετε όλοι στιχουργικά και συνθετικά;

Ε ναι, λογικά. Αν και τώρα απλώς προέκυψε. Έτυχε δηλαδή να έχουν ήδη γράψει στίχους ο Γιώργος (κιθάρα) και ο άλλος Γιώργος (φωνή/κιθάρα). Θεωρώ ότι όλοι γράφουμε, απλώς τώρα έτυχε να μην είμαστε όλοι. Στον επόμενο δίσκο θα έχουμε γράψει όλοι και στίχους και μουσική. Όπως κι έτυχε ο τίτλος του δίσκου, που αν και παραπέμπει σε concept θεματολογία δεν έχει. Είμαστε Εξάρχεια, έξω από ένα comic βιβλιοπωλείο και χαζεύουμε τα εξώφυλλα, ώσπου το μάτι μας πέφτει σε ένα βιβλίο του Clive Barker που λέγεται "The Great And Secret Show" και δεν προσέξαμε το "And", όποτε το κρατήσαμε έτσι.



Η ιδέα του video clip για το "Pillow Sickness" πως προέκυψε;

Το κάναμε με τον Μάνο από τους Universe (Universe 217), για άλλο πράγμα πήγαμε και άλλο βγήκε, αλλά τελικά μας άρεσε πολύ. Είχαμε ένα πιτσιρίκι και του κάναμε διάφορα (γέλια), ένα φίλο της μπάντας που έκανε άλλα διάφορα κι ένα φίλο του Γιώργου που έκανε τα υπόλοιπα διάφορα, και η ιστορία έχει να κάνει με συμβάντα και καταστάσεις που ονειρεύεται ένας χαρακτήρας από τη στιγμή που είναι μικρός μέχρι και όταν μεγαλώνει. Είναι μια μορφή εφιάλτη και διάφορα σύμβολα όπως ο θάνατος και η γυναίκα. Είμαστε πολύ ευχαριστημένοι με το τελικό αποτέλεσμα (www.youtube.com/watch?v=mG6jcidGtgw) και ο Μάνος, πέρα από μουσικός κι έξυπνος, είναι από τους λίγους ανθρώπους στην Ελλάδα που έχουν άποψη πάνω στο συγκεκριμένο θέμα.



Ποιές είναι οι σκέψεις σας λίγες ημέρες πριν ανοίξετε τις συναυλίες των Paradise Lost σε Θεσσαλονίκη / Αθήνα; Αισθάνεστε κατά κάποιον τρόπο δικαιωμένοι για τη μέχρι τώρα πορεία σας στα συναυλιακά δρώμενα;

Είμαστε πανευτυχείς που θα ανοίξουμε αυτές τις δύο συναυλίες γιατί περιμέναμε καιρό μια τέτοια ευκαιρία και αυτή είναι η πιο κατάλληλη εποχή να γίνει, συν του ότι στην Αθήνα ετοιμάζονται για sold out, το οποίο είναι όμορφα αγχωτικό για εμάς. Όσο για το αν είμαστε δικαιωμένοι, ναι, τα πράγματα μας πάνε πολύ καλά απο τότε που κυκλοφόρησε ο δίσκος και είναι τιμή μας να μας παίρνουν από πολλές πόλεις της Ελλάδας και να μας καλούν να παίξουμε.







Καλή επιτυχία παιδιά!

Ευχαριστούμε και σας περιμένουμε όλους εκεί.



Γιώργος Ζαρκαδούλας
  • SHARE
  • TWEET