Heron Oblivion: «Μιλάμε πολύ για τις εικόνες του Tarkovsky στη μουσική μας»

Οι Heron Oblivion κυκλοφόρησαν μόλις φέτος το ντεμπούτο τους, όμως και τα τέσσερα μέλη έχουν μακρά ιστορία πίσω τους σε γνωστά συγκροτήματα του χώρου. Οι Noel Von Harmonson (κιθάρα) και Ethan Miller (μπάσο) των Comets On Fire (ο Noel έχει περάσει και από τα λημέρια του Ben Chasny στους Six Organs Of Admittance) υποδέχτηκαν στη δυτική όχθη τη λιακάδα της Philadelphia που έφερε μαζί του ο Charlie Saufley (κιθάρα) των Assemble Head In Sunburst Sound και την πηγαία μελαγχολία της Meg Baird (φωνή/τύμπανα) των Espers. Το αποτέλεσμα ήταν ένα μεθυστικό psych rock χαμηλών τόνων και οργανικών δομών. Μιλήσαμε με τον Noel Von Harmonson, ο οποίος αποδείχτηκε λαλίστατος και με ακραιφνή ενθουσιασμό για την τέχνη του.

Καλησπέρα και συγχαρητήρια για το υπέροχο ντεμπούτο σας. Για να ξεκινήσουμε, πες μου την ιστορία πίσω από τον σχηματισμό σας, πώς καταλήξατε να υπογράψετε συμβόλαιο με την Sub Pop καθώς και από πού εμπνευστήκατε το όνομά σας.

Λοιπόν, καταρχάς, γνωριζόμασταν για χρόνια και θαυμάζαμε ο ένας τα συγκροτήματα του άλλου. Οι Comets έπαιζαν συχνά με τους Espers στην Philadelphia ή έκαναν παρέα μαζί τους όταν πήγαιναν στην California. Ο Charlie (και οι Assemble Head), βασικά, μοιραζόταν τον ίδιο χώρο για πρόβες με τους Comets για πολλά χρόνια. Οπότε, το ότι ήμασταν φίλοι έκανε το πράγματα πιο εύκολα.

Ο Ethan κι εγώ δουλεύαμε πάνω σε αυτήν την ιδέα για ένα είδος επαναστατικής μπάντας αυτοσχεδιασμών με εναλλασσόμενα μέλη. Μόνο αυτός κι εγώ θα ήμασταν σταθεροί και όποτε παίζαμε θα βρίσκαμε διαφορετικό ντράμερ και μπασίστα. Το αστείο όνομα που είχαμε δώσει προσωρινά στο πρότζεκτ ήταν Wicked Mace. Μέχρι και σήμερα, αυτό το πρότζεκτ κατάφερε να δώσει μόνο μία συναυλία. Για τη δεύτερη εκδοχή των Wicked Mace, σκεφτήκαμε να δοκιμάσουμε τον Charlie και την Meg, που είχε μετακομίσει πρόσφατα στο San Francisco.

Είχαμε ενθουσιαστεί όταν μάθαμε ότι η Meg έπαιζε ντραμς με τους τοπικούς θρύλους του scuzz rock στην Philadelphia πριν μετακομίσει δυτικά, τους Watery Love. Θα ήταν διασκεδαστικό να παίξουμε με τη Meg, όχι μόνο σε ένα εντελώς διαφορετικό ηχητικό πλαίσιο, αλλά και σε διαφορετικό μουσικό όργανο! Τέλειο. Επιπλέον, όλη η psych rock σκηνή έχει μολυνθεί σε τέτοιο βαθμό από μπάντες με μακρυμάλληδες τύπους, που οποιαδήποτε μεταστροφή στο φύλο των μελών της παρέας θα ήταν ευπρόσδεκτη.

Οπότε, όπως είχαμε αποφασίσει με τον Ethan μέχρι τότε, πιστεύαμε ότι θα κάναμε μια-δυο πρόβες, θα δίναμε μια-δυο συναυλίες κι έπειτα θα βρίσκαμε αργότερα μέσα στη χρονιά δύο άλλα μέλη για να συνεχίσουμε. Στις αρχικές πρόβες, δεν είχαμε γραμμένο υλικό -αυτός ήταν άλλωστε ο στόχος του πρότζεκτ- οπότε τα πράγματα ήταν εντελώς ελεύθερα. Η μουσική που φτιάξαμε (ο Ethan ηχογράφησε τα πάντα) ήταν πολύ μυστήρια, φασαριόζικη, χωρίς δομή και εκτενής -και instrumental. Μετά από μερικά jam sessions αρχίζαμε να παίζουμε κάτι με μια αίσθηση δομής και αισθανόμασταν φοβερά.

Έπειτα, ρωτήσαμε τη Meg αν ήθελε να δοκιμάσει να τραγουδάει και να παίζει ντραμς ταυτόχρονα -γιατί όχι, σωστά; Ήμασταν ακόμα στη φάση που πειραματιζόμασταν και περνούσαμε καλά. Όμως, όταν άρχισε να τραγουδάει, νομίζω πως όλοι αισθανθήκαμε μια μετάβαση και πως είχε προκύψει ένας πολύ ιδιαίτερος συνδυασμός μουσικών δυνάμεων. Ο Ethan κι εγώ σύντομα εγκαταλείψαμε την ιδέα των Wicked Mace και αποφασίσαμε να φτιάξουμε ένα κανονικό συγκρότημα από αυτό που προέκυψε, ό,τι κι αν ήταν αυτό.

Λίγους μήνες και λίγες δεκάδες πρόβες αργότερα, η Meg δέχτηκε ένα τηλεφώνημα από τον παλιό της φίλο Adam, από τους War On Drugs, ο οποίος είπε πως είχε ακούσει ότι είχε ξεκινήσει ένα συγκρότημα στην California και μας ήθελε να ανοίξουμε γι’ αυτούς στο San Francisco. Δεχτήκαμε, παρόλο που δεν είχαμε έτοιμα τα τραγούδια και δεν είχαμε δώσει ποτέ ούτε μία συναυλία. Εν τέλει, μαζέψαμε το υλικό μας και δώσαμε την πρώτη μας συναυλία σε ένα sold-out ακροατήριο, αστείο ε; Η συναυλία πήγε περίφημα.

Λίγο πιο μετά, αποφασίσαμε να κλείσουμε χρόνο σε στούντιο κατά τη διάρκεια μιας ελεύθερης περιόδου, από τις λίγες που έχουμε, να δούμε τι θα ηχογραφούσαμε. Τότε, ακόμα δουλεύαμε ώστε να καταφέρουμε να φτιάξουμε πάνω από σαράντα λεπτά πραγματικών κομματιών. Για να μην τα πολυλογώ, φτιάξαμε το άλμπουμ σε λίγες ημέρες και η Meg ηχογράφησε τα φωνητικά σε λίγες μέρες ακόμα. Όταν τελειώσαμε τη μίξη, δεν είχαμε ιδέα τι να κάνουμε με τον δίσκο. Μας άρεσε και πιστεύαμε πως έγινε πολύ καλός, αλλά ήμασταν οι μόνοι που τον είχαμε ακούσει. Ίσως και να ήταν ένας απλά ok δίσκος, δεν ξέραμε...

Έχοντας άλλα συγκροτήματα, δουλειές, οικογένειες, υποχρεώσεις κ.τ.λ., ξέραμε πως δεν θα περιοδεύσουμε πολύ, οπότε ήταν δύσκολο να κάνουμε κάποιον να ενδιαφερθεί να κυκλοφορήσει το άλμπουμ. Το στείλαμε σε φίλους και ρωτούσαμε αν έχει κανείς καμιά ιδέα. Ένας από αυτούς ήταν ο φίλος μας ο Dean από την Sub Pop. Τον ρωτήσαμε αν ήξερε μικρότερες δισκογραφικές που μπορεί να ενδιαφέρονταν, μιας και ήταν της δουλειάς και ήξερε περισσότερο κόσμο απ’ ό,τι εμείς. Όμως, ο Dean ερωτεύτηκε τόσο τον δίσκο, που είχε την τρελή ιδέα να τον κυκλοφορήσει μέσω της Sub Pop, οπότε άρχισε να δουλεύει πάνω σε αυτήν την ιδέα. Σύντομα, κατάφερε να κάνει όλους στην Sub Pop να αγαπήσουν τον δίσκο και αποφάσισαν να τον κυκλοφορήσουν, παρά το γεγονός ότι είχαμε ξεκαθαρίσει πως δεν θα κάνουμε πολλές περιοδείες. Με άλλα λόγια, το μέρος της ιστορίας μας με την Sub Pop ήταν μια μεγάλη έκπληξη για εμάς.

Πριν λίγα χρόνια, γράψαμε ένα άρθρο, ένα beginner’s guide για το νέο ρεύμα του αμερικανικού psych rock. Είχαμε συμπεριλάβει τους Comets On Fire ("Avatar"), Assemble Head In Sunburst Sound ("When Sweet Sleep Returned") και τους  Espers ("II"). Είναι εξαιρετικό που βλέπουμε αυτές τις δυνάμεις σε ένα εντυπωσιακό αμάλγαμα. Τι έφερε ο καθένας από εσάς στο τραπέζι από τις προηγούμενες μπάντες σας; Θεωρείτε τους εαυτούς σας "supergroup";

Δεν θεωρώ πως υποχρεωτικά μας ταιριάζει ο χαρακτηρισμός supergroup, αλλά εκτιμάω πολύ που λες κάτι τέτοιο. Νομίζω πως θεωρούμε τους εαυτούς μας έμπειρους μουσικούς που έχουν περάσει χρόνια φτιάχνοντας δίσκους με διάφορα συγκροτήματα, οι οποίοι μπορούν να συνεργαστούν πολύ έντονα και να βγάλουν ο ένας τον καλύτερο εαυτό του άλλου. Αλλά, σίγουρα επικεντρωνόμαστε στο να φτιάξουμε κάτι νέο, όσο το επιτρέπουν οι μουσικές που παίζουμε. Αυτός ο στόχος είναι ευκολότερος και σε εξιτάρει πιο πολύ όταν πρόκειται για ένα γκρουπ με τόσο πολλές επιρροές και εμπειρίες. Μάλλον, το πιο σημαντικό είναι πως είμαστε φιλαράκια, οπότε το να έχουμε αυτό το συγκρότημα είναι ευτυχία.

Πιστεύεις πως ο μοναδικός τρόπος να αποκτήσει κανείς ομαλό, οργανικό ήχο είναι να γράψει κομμάτια που προέρχονται από jam sessions;

Φοβερή ερώτηση. Δεν είμαι σίγουρος αν είναι ο μοναδικός τρόπος, αλλά είναι ένα εξαιρετικό ξεκίνημα. Νομίζω πως, στη χειρότερη περίπτωση, θα θες να έχεις ένα είδος «ανοιχτού τοπίου» στο κομμάτι - είτε αυτό είναι ένα μέρος αυτοσχεδιασμών ή απλά κάτι τόσο ελεύθερο ώστε να έχει μια αίσθηση κινδύνου. Ό,τι ακούς στον δίσκο προέκυψε σε κάποια μορφή ή σχήμα από αυτοσχεδιασμούς. Ακόμα και αν κάποιος έφερε μια αλληλουχία συγχορδιών, θα τζαμάραμε πάνω της για αρκετό διάστημα για να δούμε τι πράγματα μπορεί να βγουν από μέσα της. Έπειτα, θα αποφασίζαμε ποια από αυτά θα χρησιμοποιούσαμε. Ωστόσο, ένα τέτοιο στυλ σύνθεσης μουσικής συνήθως παραμελεί τα φωνητικά που μπαίνουν σε δεύτερο πλάνο, το οποίο είναι το εντελώς αντίθετο όλης της folk (και pop) μουσικής, οπότε τα πράγματα περιπλέκονται. Στη δική μας περίπτωση, με το που είχαμε μια αίσθηση του τι θα έκαναν τα φωνητικά και σε ποια κατεύθυνση θα πήγαιναν, σουλουπώναμε τα κομμάτια για να ταιριάξουν καλύτερα.

Τι είδους συναισθήματα ελπίζετε να προκαλέσετε με τη μουσική των Heron Oblivion;

Δεν μου αρέσει να μιλάω εκ μέρους όλης της μπάντας, αλλά σίγουρα υπάρχει μια πιο σκοτεινή πλευρά σε εμάς, τόσο ηχητικά όσο και στιχουργικά. Όσο περνάει ο καιρός, παρατηρώ τον εαυτό μου να ελκύεται από κομμάτια που βρίσκονται στην πιο ατμοσφαιρική πλευρά... Μιλώντας μόνο μουσικά, υπάρχουν κάμποσα κομμάτια με τα κλασικά μελαγχολικά ή στενάχωρα vibes, τα οποία σίγουρα δεν ζητάνε όσοι πάνε να βάλουν να ακούσουν ένα άλμπουμ στο σπίτι τους, αλλά όλοι συμπάσχουμε μαζί τους μέχρι ενός βαθμού. Στιχουργικά, οι εικόνες που δημιουργούνται είναι πιο σκοτεινές, αλλά πιο συγκεκριμένες και έντονες από το να είσαι εντελώς απλός ή αλλόκοτα και δίχως νόημα "trippy". Υπάρχουν αναφορές στο να επισκέπτεσαι έναν τόπο όπου είχε υπάρξει πυρηνική καταστροφή πριν πολλά χρόνια. Ένα άλλο κομμάτι αγγίζει το τραύμα που περιστοιχίζει ένα παιδί το οποίο μένει ζωντανό μετά βίας χάρη σε πρωτόγονες ιατρικές πρακτικές πριν κάποιους αιώνες.

Προσπαθώ να αποφασίσω ποια είναι η αγαπημένη μου στιγμή. Το "Rama" ή το "Seventeen Landscapes"; Μπορείς να με βοηθήσεις; Επίσης, το "Rama" αναφέρεται στο έβδομο άβαταρ του Vishnu;

Πρόκειται για δύο πολύ διαφορετικά κομμάτια στο μυαλό μου. Το "Rama" είναι μια επική σύνθεση, ενώ το "Seventeen Landscape" προέρχεται από πολλά πράγματα που ενώσαμε μαζί. Σπάνια παίζουμε το "Seventeen Landscapes", γιατί είναι δύσκολο να αποδοθεί ζωντανά. Τα ακουστικά όργανα που ακούς κάπου στη μέση ηχογραφήθηκαν σαν demo στο δωμάτιο του Charlie και της Meg. Αντί να τα ηχογραφήσουμε ξανά, μας άρεσαν στην demo μορφή τους, οπότε κόλλησαν στο κομμάτι. Αυτός είναι και ο λόγος που ακούς ένα λεωφορείο από πίσω! Για τους στίχους του "Rama" θα μας πει ο Ethan, καθώς εκείνος έφερε τα κόκαλα και τους στίχους του κομματιού.

Ethan: «Απ’ ό,τι καταλαβαίνω, το στυλ που γράφει μουσική η Meg για τους Heron Oblivion -και το δικό μου για το τραγούδι "Rama", καθώς το έγραψα μαζί της- δημιουργεί κάτι συγκεκριμένο που προκύπτει από κάτι εντελώς συγκεχυμένο. Ένα πέπλο στιχουργικών ιδεών και ήχων, αλλά όχι πολύ μακριά από την κεντρική ιδέα, η οποία το καθορίζει στο τέλος. Με άλλα λόγια, δεν μπορώ να πω για τι πράγμα ακριβώς μιλάει το "Rama". Έχει να κάνει με «ιερούς κροκόδειλους» και την αυγή σε μια πανέμορφη γωνιά, γεμάτη μπλε καλαμιές και έλη, σε έναν βάλτο στο δέλτα του Ευφράτη. Πρόκειται περισσότερο για έναν τόπο όπου υποτίθεται ότι ταξιδεύει ο ακροατής, παρά για μια ιστορία που ακολουθεί.

Τώρα, το "Seventeen Landscapes" γράφτηκε σχεδόν εντελώς συνδέοντας μέρη από τζαμαρίσματα των προβών σε μια κασέτα, την οποία χρησιμοποιήσαμε σαν οδηγό. Κάθε ένα από τα μέρη του, ήταν κάποτε περαστικές στιγμές 40-λεπτων αυτοσχεδιασμών, που κόπηκε, μπήκε σε λούπα σε ένα demo, και έπειτα μάθαμε αυτήν τη μορφή ως ένα τελικό, οργανικό κομμάτι. Είναι ακόμα ένα κομμάτι μας που είναι ένα «μέρος» όπου πηγαίνεις και όχι μια ιστορία που ακολουθάς.»

Πέρα από τα φοβερά psychedelic rock συγκροτήματα των '60s και '70s, τι άλλες επιρροές έχουν βρει τον δρόμο τους μέχρι τη μουσική των Heron Oblivion. Για παράδειγμα, έχω διαβάσει τη Meg να μιλάει για τους Sonic Youth...

Ναι, είμαστε όλοι μεγάλοι οπαδοί των Sonic Youth... Κάποιες άλλες επιρροές για τις οποίες μιλάμε, πέρα από τον κόσμο του psych rock, είναι συγκροτήματα όπως οι The Fall, The Dead C, Keiji Haino/Fushitsusha, Steeleye Span, Popol Vuh, Charlie & The Pacemakers κ.τ.λ.

Έχετε πάρει εξαιρετικές κριτικές από μερικά από τα μεγαλύτερα 'zines, που διαμορφώνουν απόψεις. Περιμένατε τέτοια εγκάρδια αντιμετώπιση;

Θεέ μου, όχι. Δεν μπορείς ποτέ να περιμένεις τι θα κάνει ο κόσμος των κριτικών στη δουλειά σου! Ακόμα και μερικές από τις καλύτερες κριτικές, μερικές φορές, εμπεριέχουν αρνητικό σχολιασμό. Είμαστε πολύ τυχεροί που στον κόσμο άρεσε τελικά πολύ ο δίσκος. Σίγουρα, αυτό παρότρυνε περισσότερο κόσμο να το ακούσει και θα είμαστε για πάντα ευγνώμονες γι’ αυτό.

Πες μας το αγαπημένο άλμπουμ του κάθε μέλους!

Αυτό είναι τέλειο, γιατί θα διαλέξω εγώ για αυτούς τον αγαπημένο δίσκο τους! Να σημειώσω, βέβαια, πως ακόμα και αν μας πιέσεις, μάλλον κανείς μας δεν έχει αγαπημένο δίσκο όλων των εποχών. Το να ανακηρύττεις αγαπημένο δίσκο όλων των εποχών είναι σαν να κάνεις τατουάζ στο πρόσωπό σου. Είναι σοβαρά πράγματα αυτά!

Πέραν, όμως, από αυτά, ο δικός μου μάλλον είναι το "Hex: Enduction Hour" των The Fall ή κάποιο του Terry Riley. Ο αγαπημένος δίσκος του Charlie είναι, ίσως, το "Easter Everywhere" των 13th Floor Elevators ή το πρώτο του Tom Petty. Για τη Meg θα έλεγα το "Houses Of The Holy" των Led Zeppelin ή το "Tusk" των Fleetwood Mac. Για τον Ethan είναι είτε το "Thriller" του Michael Jackson -μιλάει για ώρες γι’ αυτό το άλμπουμ- ή το πρώτο των New York Dolls.

Υπάρχουν ταινίες ή σειρές με τις οποίες είστε πορωμένοι; Υπάρχει κάτι που έχει φτάσει να επηρεάσει μέχρι και τη μουσική σας;

Βλέπουμε πολλές ταινίες. Σαν συγκρότημα, πήγαμε να δούμε δύο προβολές των αυθεντικών ταινιών του Tarkovsky, "The Mirror" και "Stalker". Ήταν δύο φοβερές εκδρομές που κάναμε σαν μπάντα. Βασικά, μιλάμε πολύ για τις εικόνες του Tarkovsky στη μουσική μας. Επίσης, η Criteron Films ζήτησε στην Meg να φτιάξει ένα Top 10 φέτος, το οποίο είναι εξαιρετικό. (διαβάστε το εδώ)

Με δικά σας λόγια, ποια είναι η διαφορά της psychedelic rock σκηνής της Ανατολικής και της Δυτικής Όχθης;

Η Δυτική Όχθη είναι πιο groovy και ελεύθερη, αλλά δεν το κάνει πάντα με επιτυχία.

Θα συνεχίσουν οι Heron Oblivion ως full-time συγκρότημα; Να περιμένουμε από εσάς πολλά άλμπουμ και περιοδείες στα χρόνια που θα μας έρθουν -ή μήπως αυτό θα εξαρτηθεί από την ανταπόκριση που θα συνεχίσετε να απολαμβάνετε;

Θα συνεχίσουμε. Νομίζω ότι έχουμε αρκετά προσχέδια κομματιών για να κυκλοφορήσουμε δίσκο ακόμα και τώρα. Οπότε, έχουμε μέλλον, αυτό είναι σίγουρο. Όμως, έχουμε να ισορροπήσουμε και ένα σωρό άλλα πράγματα με άλλα συγκροτήματα, σόλο καριέρες, πλάνα εργασίας και το γενικότερο κυνήγι της ευτυχίας. Για όλους αυτούς τους λόγους, δεν περιοδεύουμε όσο οι περισσότεροι, αλλά καταφέραμε να το κάνουμε αρκετά απ’ όταν κυκλοφόρησε ο δίσκος.

Γράφετε απλά τραγούδια με φοβερά χτισίματα. Αυτό μου φαίνεται αρκετά δύσκολο. Ποιος καλλιτέχνης πιστεύετε ότι ήταν ο άρχοντας της απλότητας στη μουσική του;

Ευχαριστούμε! Είμαστε μεγάλοι οπαδοί της σουηδικής σκηνής των '60s/'70s που συμπεριλάμβανε τους (International) Harvester, Parson Sound και Trad, Gras & Stenar. Καθεμιά από αυτές τις μπάντες χρησιμοποίησε την απλότητα και την επανάληψη τόσο καλά όσο και ο Terry Riley. Είναι διασκεδαστικό να ακούς πώς το επίπεδο της απλότητας εναντίον της pop-δομής παίζεται από αυτά τα συγκροτήματα, με τους Harvester και τους Parson Sound να έχουν βαθιές ρίζες στην υπνωτιστική επανάληψη, την ίδια στιγμή που οι International Harvester και οι Trad, Gras & Stenar δουλεύουν έτσι ώστε να εισαγάγουν περισσότερες rock-οειδείς δομές για να πιάνεται κανείς. Πρέπει να έχει να κάνει με τον καιρό που έχουν μέσα στα σπίτια και έξω από τα σπίτια τους στη Σουηδία!

Κανένα νέο από άλλα πρότζεκτ πάνω στα οποία δουλεύετε ξεχωριστά;

Το "Don’t Weigh Down The Light" της Meg κυκλοφόρησε πριν λίγους μήνες και είναι ένας φανταστικός δίσκος που έκανε με τον Charlie να τη βοηθάει. Συνεχίζουν να περιοδεύουν και να παίζουν ζωντανά και είναι φοβεροί. Ο Ethan δουλεύει με τους Howlin' Rain και είμαι σίγουρος ότι σύντομα θα κυκλοφορήσουν δίσκο. Έβγαλε επίσης ένα πολύ καλό επτάιντσο με τους Feral Ohms (ακόμα μια μπάντα του, η οποία έχει περισσότερη αδρεναλίνη, psych-punk δυτικής όχθης επηρεασμένο από SST). Εγώ παίζω ντραμς για έναν τύπο που λέγεται Dylan Shearer και έχει κυκλοφορήσει μερικούς εξαιρετικούς δίσκους. Ο επόμενος θα κυκλοφορήσει μέσω της Castleface Records του John Dwyer, αν και μοιάζει περισσότερο με Syd Barrett απ’ οτιδήποτε έχει κάνει αυτή η δισκογραφική.

Τα τελευταία λόγια σου ανήκουν για να απευθυνθείς σε όσους σας ακούνε στην Ελλάδα...

Αγαπητοί οπαδοί μας στην Ελλάδα, ευχαριστούμε που μας ακούτε, σας αγαπάμε όλους και ελπίζουμε να σας δούμε σύντομα, κάποια στιγμή.

Διαβάστε εδώ την κριτική του δίσκου "Heron Oblivion" από τον Μάνο Πατεράκη.