The Rocking '10s: Τα debut album της δεκαετίας
Η συντακτική ομάδα του Rocking.gr επιλέγει τα debut album που ξεχώρισαν την προηγούμενη δεκαετία
01/04/2020 @ 14:51
Το εγχείρημα της ανάδειξης των σημαντικότερων ντεμπούτων μιας ολόκληρης δεκαετίας - ειδικά αν αυτή έχει μόλις εκπνεύσει - είναι έργο εξ ορισμού δύσκολο. Μας λείπει η ασφάλεια που θα μας παρείχε το πέρασμα του χρόνου, η χρονική απόσταση δηλαδή που θα επέτρεπε στον παρατηρητή μια πιο συνολική αποτίμηση ενός δίσκου σε σχέση με τα συμφραζόμενά του. Αν όμως δούμε με προσοχή τη δεκαετία του 2010, θα διαπιστώσουμε ότι η διαδικασία της επιλογής είχε και άλλες προκλήσεις.
Η διαρκώς αυξανόμενη παραγωγή άλμπουμ είχε σαν άμεση συνέπεια τη σχεδόν ολική απουσία νέων μουσικών κινημάτων, μέσα στα οποία θα μπορούσαμε να βρούμε πρωτοεμφανιζόμενους καλλιτέχνες που άρχισαν νέες «φωτιές». Αντίστοιχα - τουλάχιστον στον χώρο της rock μουσικής και των υπό-ειδών της - μεγάλη παραγωγή σημαίνει μικρότερες πωλήσεις: ελάχιστα ντεμπούτα πούλησαν τόσο μεγάλους αριθμούς δίσκων ώστε να θεωρηθούν τόσο «σημαντικά» και να εξασφαλίσουν μια θέση σε μια λίστα όπως η δική μας.
Τι μας έμεινε τελικά; Μα η ίδια η μουσική! Σχεδόν απαλλαγμένη από την «υποχρέωση» να ψηφίσει ντεμπούτα που άρχισαν μόδες ή που πούλησαν εκατομμύρια, η συντακτική ομάδα του Rocking.gr όφειλε να καταδυθεί στους ωκεανούς της μουσικής και να επιλέξει τα καλύτερα, με καθαρά καλλιτεχνικούς όρους. Εκεί η δουλειά μας έγινε ακόμα δυσκολότερη: ένας σωρός από απίθανα ντεμπούτα, σε κάθε πιθανό ή απίθανο στυλ, από κάθε γωνιά του κόσμου. Όλα τα οικεία παρακλάδια του rock συνέχισαν να παράγουν τους καινούριους τους ήρωες, παλιοί ξεχασμένοι ήχοι συνέχισαν να αναβιώνουν και νέα μουσικά υβρίδια ξεπρόβαλλαν σε καθημερινή βάση. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι η μουσική τάση της δεκαετίας ήταν η «μη-τάση».
Κοιτώντας εν τέλει τα αποτελέσματα των άλμπουμ που ψηφίσαμε, είμαστε περήφανοι για τον πλουραλισμό της μουσικής που αγαπάμε. Διαλέξαμε ντεμπούτα με χαρακτήρα, ποιότητα και μεγάλη καλλιτεχνική ωριμότητα, ανεξάρτητα από το αν άλλαξαν τον μουσικό κόσμο ή όχι. Αναγνωρίζοντας ότι αυτά δεν είναι τα μόνα εξαιρετικά πρώτα άλμπουμ (η λίστα αυτή είναι πολύ μεγάλη) και με την υποσημείωση ότι κάποια ντεμπούτα της τελευταίας διετίας μπορεί να αποδειχτούν πολύ σημαντικά στο μέλλον, ιδού τα ντεμπούτα που αγαπήσαμε περισσότερο τη δεκαετία του 2010 και οι rookies που έκλεψαν τις καρδιές και τα στερεοφωνικά μας!
Επιμέλεια Προλόγου: Αντώνης Καλαμούτσος
*Η σειρά παρουσίασης είναι χρονολογική
1
Triptykon
Ο Thomas Gabriel Warrior είναι κομβική περσόνα στο χώρο του metal. Μία απ’ τις πλέον χαρακτηριστικές όσον αφορά την εκ-στατική, προσωπική αντίληψη που έχει για την τέχνη του. Αυτό του δίνει μια ταυτότητα σε σχεδόν ό,τι έχει δημιουργήσει από τις αρχές των '80s. Δεν υπάρχει καλύτερο παράδειγμα από την έναρξη του "Goetia" του τραγουδιού που ανοίγει το debut άλμπουμ των Triptykon. Μέσα σε λίγα λεπτά, η κιθάρα θα περάσει από τους Hellhammer στους Celtic Frost του "Monotheist", ανοίγοντας πλώρη, με κατάμαυρα πανιά, για το νέο του εγχείρημα. Η πρώτη δουλειά των Triptykon μπορεί να θεωρηθεί κλασική καθώς κατορθώνει να στέκεται με υπερηφάνεια πάνω από το κατράμι που εξαπολύει, έχοντας μια κληρονομιά ασήκωτη όχι μόνο στο πέρα παρελθόν αλλά και στο εγγύτερο, μιας και ο επιθανάτιος ρόγχος των Frost ρίχνει βαριά τη σκιά του στα '00s. Να, όμως, που το "Eparistera Daimones" όχι απλά δεν τρομάζει, αλλά αντίθετα λαμβάνει αφορμή για κάτι καινούργιο, έχοντας προφανώς τις βάσεις του στο παρελθόν, αλλά καλπάζοντας σε νέους ορίζοντες. Είναι ένας δίσκος που βιώθηκε, βιώνεται και συνεχίζει να παίρνει υπό τις θλιμμένες, πονεμένες, συντετριμμένες και θυμωμένες αγκαλιές του κάθε επίδοξο ακροατή ως συνοδοιπόρο.
Γιάννης Δούκας
2
Kvelertak
Μπορεί τώρα να μην προκαλεί την ίδια αίσθηση, αλλά για ένα μικρό διάστημα μέσα στο χωροχρόνο, το 2010, εκεί που (πάλι) νομίζαμε ότι όλα έχουν ειπωθεί και συμβεί, οι τότε-πιτσιρικάδες Kvelertak έφεραν στο τραπέζι μια μικρή επανάσταση. Οι Νορβηγοί έχοντας ως πλοηγό τη σήμα κατατεθέν παραγωγή του Kurt Ballou ανέμιξαν πεντατονικές, rock 'n' roll, punk και black metal με ένα τέτοιο τρόπο, που όσοι βρεθήκαμε τότε στο διάβα τους δεν προλαβαίναμε να σηκώσουμε τα βρακιά μας. Μέσα από αυτό το πολυσυλλεκτικό, αλλά αδιαίρετο και συμπαγές album μουσικής κοκαΐνης ασυγκράτητα αναβλύζει τσίτα, ένταση και δύναμη που κάνει τους Turbonegro να φαίνονται σεμνότυφοι και τους προπάτορες Entombed σαν να τρώνε μόνο την μπαγιάτικη πίτσα των Hellacopters. Οι Kvelertak με το καλημέρα της δεκαετίας, που μας έφαγε τη ζωή, έκαναν στα οπίσθια του rock και του metal μια τονωτική ένεση και ευτυχώς είμαστε ακόμα υπό την επήρεια της. Δεν είναι τυχαίο ότι το αποτύπωμα και το αντίκτυπο μεγατόνων που άφησε αυτό το ντεμπούτο είναι από τόσο νωρίς τόσο πολύ ξεκάθαρο και ακόμα τόσο επιδραστικό.
Νικόλας Ρώσσης
3
Ghost
Πόσο συχνό είναι μια μπάντα να εκμεταλλεύεται κάθε πτυχή του underground χωρίς να επιθυμεί να παραμείνει εκεί; Πόσο σύνηθες είναι ένας καλλιτέχνης να έχει όραμα που δεν αλλοιώνεται με την απότομη επιτυχία; Όταν, τον Οκτώβρη του 2010 κυκλοφορούσε το ντεμπούτο των Σουηδών, το hype είχε φροντίσει να τους προλάβει και να στρώσει ένα δρόμο, που δεν είχε ακριβώς ροδοπέταλα. Το, τότε, μυστήριο των Nameless Ghouls, οι απροκάλυπτες επιρροές και μουσικά δάνεια, ο απόκοσμος Papa Emeritus I, το εξώφυλλο- αναφορά στο "Salem's Lot", το single του "Elizabeth", όλα είχαν ήδη ξεπεράσει τα στεγανά του obscure heavy metal και του occult rock που βρίσκονταν σε τροχιά αναβίωσης. Ανάμεσα στις χειρουργικές αποδομήσεις του ήχου, έμφυτη άμυνα των εκπαιδευμένων αυτιών στην υπεραξία, αλλά και στην αποδοχή από ένα κοινό που αναζητούσε τους επόμενους heavy metal ήρωες, έστεκαν οι βλέψεις του Tobias Forge. Τι πιο σατανικό, από εθιστικά τραγούδια που μεταδίδουν, τις αφελείς αλλά αποκρουστικές, στιχουργικές θεματικές τους σε ένα ευρύ κοινό; Τα φώτα έπεσαν πάνω στους απογόνους του Διαβόλου, αυτοί όμως, όχι απλά άντεξαν το βάρος που, εν μέρει, συνειδητά επωμίστηκαν, αλλά με θεμέλιο το "Opus Eponymous" έκτισαν μια αξιοζήλευτη πορεία για τα δεδομένα του ήχου, της δεκαετίας και κυρίως της αισθητικής τους. Nema.
Αποστόλης Ζαμπάρας
4
Goat
Τα χρόνια περνούν αλλά το ντεμπούτο των Goat στέκεται ακόμα γοητευτικό και απολύτως μυστηριώδες, όπως τη μέρα που κυκλοφόρησε. Το αίνιγμα του πως κάποιοι μασκοφορεμένοι τύποι και τύπισσες από κάποιο χωριό του σουηδικού βορρά κατάφεραν να ενώσουν - σαν έτοιμοι από καιρό - τη voodoo κουλτούρα, τον μυστικισμό των οροπεδίων της Ασίας, την ευρωπαϊκή ψυχεδέλεια, τα fuzz-αρίσματα του Hendrix και tribal afro beats, αποτελεί τη μία όψη του νομίσματος. Η άλλη όψη αφορά μόνο τη μουσική και τον μαγικό τρόπο που όλα τα παραπάνω βγάζουν νόημα, συμπυκνωμένα μέσα σε αδιαπέραστα psych έπη που λικνίζονται, χορεύουν και ουρλιάζουν εκστατικά μαζί την αλλοφροσύνη των γυναικείων φωνητικών. Κανένας μας δεν ήταν έτοιμος να κατανοήσει ακριβώς την εμπειρία των 37 λεπτών του "World Music", όσοι όμως άκουσαν το κάλεσμα του, βρέθηκαν να ψαχουλεύουν τα βαθύτερα τους ένστικτα και τις ομορφότερες ψυχικές ανατάσεις, όπως αυτές υπαγορεύτηκαν από τα εκπληκτικά κιθαριστικά θέματα και πριν το φινάλε του "Det Som Aldrig Förändras/Diarabi" ακουστεί σαν υποψήφιο soundtrack για το τέλος του κόσμου. Τα μυστικά του "World Music" παραμένουν ακόμα ανείπωτα, προς όφελος κάθε τι ψυχεδελικού στο μικρό παγκόσμιο χωριό μας.
Αντώνης Καλαμούτσος
5
Heaven's Basement
Υπάρχουν ντεμπούτα που αποτέλεσαν το έναυσμα για μία σπουδαία καριέρα, και ντεμπούτα που αποδείχθηκαν απλησίαστα για το ίδιο το συγκρότημα. Οι Heaven's Basement με το "Filthy Empire" του 2013 ανήκουν δυστυχώς στην δεύτερη κατηγορία, όντας μάλιστα ουσιαστικά διαλυμένοι. Καλλιτεχνικές διαφορές οδήγησαν τον τρομερό τραγουδιστή Aaron Buchanan στην έξοδο να κυκλοφορεί ένα άλμπουμ με τους Cult Classics το 2017, ενώ ο κιθαρισταράς Sid Glover και ο μπασίστας Rob Ellershaw έβγαλαν δύο EP με τους Cruel Knives. Κανείς βέβαια δεν κατάφερε να πλησιάσει το επίπεδο του "Filthy Empire". Από την κριτική του Κώστα Πολύζου δεν θα άλλαζα ούτε ένα κόμμα, θα συμπλήρωνα όμως ότι όλοι όσοι αγαπήσαμε τους Βρετανούς στο Rocking και αναδείξαμε το άλμπουμ ως πέμπτο καλύτερο του 2013 πίσω από σπουδαία ονόματα, αισθανόμαστε ταυτόχρονα δικαιωμένοι και αδικημένοι. Δικαιωμένοι γιατί συνεχίζουμε να θεωρούμε το "Filthy Empire" ένα κορυφαίο hard rock άλμπουμ, κατηγορίας "Appetite For Destruction" με το στίγμα της εποχής του, και αδικημένοι γιατί δεν υπήρξε συνέχεια, παρά τη δυναμική που είχε το σχήμα. Κάποτε οι Korn είχαν πει στους Heaven's Basement να μην γίνουν μαλάκες, δυστυχώς όμως δεν έγιναν κάτι περισσότερο από ένα συγκρότημα με ένα καταπληκτικό ντεμπούτο.
Θοδωρής Ξουρίδας
6
Beastmilk
Όσο και αν οι Grave Pleasures θεωρούνται φυσική συνέχεια των Beastmilk, το "Climax" είναι τόσο ο πρώτος όσο και ο τελευταίος δίσκος αυτού του πρότζεκτ, που ουδέποτε είχε τη φιλοδοξία να γίνει μπάντα. Το αποτέλεσμα δε, ξεπέρασε κάθε ποιοτική προσδοκία που θα μπορούσαμε να έχουμε από το ντουέτο των κινητήριων μοχλών: Από τη μία, ο πολύς Mat McNerney (Hexvessel, Dodheimsgard, Code) σε καινούργια, γι' αυτόν, ηχητικά μονοπάτια. Από την άλλη, ένας άσημος μουσικός με το παρατσούκλι Goatspeed. Και οι δύο εξίσου υπεύθυνοι για τη σύνθεση των κομματιών. Ο post-apocalyptic κόσμος του "Climax" εν μέσω καρικατούρας πυρηνικών καταστροφών, πολυκατοικιών που λιώνουν απ' τη ραδιενέργεια και μακάβριων ερωτικών εξομολογήσεων, ξεχώρισε ως ένα από τα αδιαμφισβήτητα διαμάντια της δεκαετίας. Το post-punk/metal του ανήγειρε φαντάσματα και σκελετούς σε ένα ανιέρα χορευτικό άλμπουμ καβάλα στις δονήσεις του κυρίαρχου μπάσου. Ο δίσκος έφτασε στ' αυτιά της Sony και έπεσε στο τραπέζι πρόταση για δίσκους/περιοδείες. Ο Goatspeed ήταν κάθετα αρνητικός και λόγω καλλιτεχνικών διαφορών τα έσπασε με άσχημο τρόπο με τα υπόλοιπα τρία μέλη. Ο McNerney και ο μπασίστας Arino συνέχισαν ως Grave Pleasures, επιστρατεύοντας μέλη σημαντικών μπαντών (In Solitude, The Oath, Oranssi Pazuzu) και βγάζοντας δύο ωραία άλμπουμ. Η κλιμάκωση, όμως, είχε ακολουθήσει αντίστροφη πορεία...
Μάνος Πατεράκης
7
Blues Pills
Τα καλά μαντάτα είχαν σκάσει από το EP. Το "Devil Man" ακούστηκε κλασσικό και διαχρονικό από την αρχή του. Η μπάντα ανέβασε τον πήχη πριν το full length κι ευτυχώς τον ξεπέρασε. Δεν έχει να κάνει με το ρετρό στυλ τους. Ούτε με την αναβίωση μιας μουσικής εποχής. Ακόμα και οι υπέροχες γάμπες της δεσποσύνης περνούν σε δεύτερη μοίρα. Έχει να κάνει με τις συνθέσεις. Είναι λες και βγάλανε ένα Best Of 4-5 δίσκων τους. Λες κι όλα τα τραγούδια είναι single για την Bilboard δεκάδα. Τέτοια δαιμονισμένη φόρμα και συνθετικό οίστρο είχαμε καιρό να δούμε. Και όχι μόνο σε ντεμπούτο δίσκο. Είχαμε καιρό να ακούσουμε τέτοιες μπαλάντες. Που να τις σιγοτραγουδάμε μόνοι μας χωρίς κάποιον εμφανή λόγο. Μιλάμε για ένα «δίσκο κατάρα» που θα στοιχειώνει τους Blues Pills. Ρε λες να πούλησαν την ψυχή τους στον Διάολο;
Γιώργος Ζαρκαδούλας
8
Royal Blood
Σε μία εποχή που η παρθενογένεση έχει εξαφανιστεί και τα πάντα έχουν παιχθεί (sic), υπάρχουν δύο ειδών περιπτώσεις από κυκλοφορίες που ξεχωρίζουν· εκείνες που καταφέρνουν να φτιάξουν κάτι φρέσκο μπασταρδεύοντας με επιτυχία διαφορετικούς ήχους, κι εκείνες που χωρίς να ξεφεύγουν από τα καθιερωμένα περιέχουν απλά τόσο δυνατές ιδέες. Το ομότιτλο ντεμπούτο των Mike Kerr & Ben Thatcher ανήκει ξεκάθαρα στη δεύτερη κατηγορία. Κάποιος θα μπορούσε να μιλήσει για καινοτομία στο στήσιμο με μπάσο και ντραμς. Μεταξύ μας όμως η προσέγγιση πρακτικά δεν διέφερε από το contemporary garage, όπως αυτό καθιερώθηκε από τον Jack White και μερικούς ακόμα κάμποσα χρόνια πίσω. Η ουσία της μουσικής των Βρετανών βρίσκεται στα ίδια τα τραγούδια. Είναι τα αδιαμφισβήτητα grooves. Είναι οι κολλητικές γραμμές. Είναι η ενέργεια των ζωντανών εμφανίσεών τους. Είναι η παραγωγή που με έναν μαγικό τρόπο ακούγεται ταυτόχρονα ωμή και ραδιοφωνική. Είναι αυτός ο διαολεμένα cool αέρας που βγαίνει από το κοφτό μπάσιμο του "Out Of The Black" και δεν σταματάει μέχρι το σβήσιμο του "Better Strangers". Ένας θρίαμβος της απλότητας. Απόδειξη ότι οι τέσσερις χορδές δεν έχουν τίποτε να ζηλέψουν από τις έξι.
Αντώνης Μαρίνης
9
Zeal & Ardor
O Manuel Gagneux κατάφερε μέσα σε 24 λεπτά να κερδίσει το ενδιαφέρον του ανοιχτόμυαλου φίλου της ακραίας μουσικής. Σε εννιά ολιγόλεπτες συνθέσεις έδωσε το δικό του στίγμα για το πειραματικό - avant-garde αν θέλετε - black metal. Πήρε το feeling των blues και το ένωσε με το black metal, ενώ δεν δίστασε να αφήσει αρκετά στοιχεία gospel να τρυπώσουν στο όλο εγχείρημα. Πραγματικά πρωτότυπο και μοναδικό αποτέλεσμα, το οποίο απογειώνεται από την εξαιρετικά εκφραστική, «μαύρη» χροιά του Ελβετού, ο οποίος όποτε απαιτείται μεταμορφώνεται στον Οξαποδώ πατώντας στα blastbeat και τα μαυρομεταλικά ριφ. Η εναλλαγή αυτή γίνεται απολύτως ομαλά, εκεί έγκειται και η επιτυχία του εγχειρήματος. Σίγουρα, οι συνθέσεις του "Devil Is Fine" δεν είναι αυτές που αναζητά κάποιος στον extreme ήχο, αλλά φάνηκε εκ του αποτελέσματος - και από τους λιγοστούς παρευρισκόμενους στο live τους το 2017 στην Αθήνα - ότι απευθύνονται σε ένα αρκετά ετερόκλητο και διευρυμένο κοινό. Από φίλους της blues μέχρι και του black metal, όλοι έχουν κάτι να αγαπήσουν σε αυτές. Με το "Stranger Fruit" του 2018 οι Zeal & Ardor επιβεβαίωσαν ότι δεν ήταν ένα απλό πυροτέχνημα, αφού δικαίωσαν το ντόρο που προκλήθηκε - δικαίως - γύρω από το όνομά τους, διατηρώντας το δικό τους, μοναδικό στυλ.
Άλκης Κοροβέσης
10
Idles
Υπάρχουν καλοί δίσκοι, υπάρχουν σημαντικοί δίσκοι κι υπάρχουν και δίσκοι που καταλήγουν σημείο αναφοράς για μια ολόκληρη γενιά. Σε μια εποχή που το alternative κινούταν κάπου μεταξύ βαρετής pop και άνευρης ψυχεδέλειας, οι Idles με το ντεμπούτο τους διέψευσαν πλήρως όλους τους "Φουκουγιάμα" που μιλούσαν για το τέλος της rock μουσικής. Μπολιάζοντας τη βρετανική εναλλακτική παράδοση με noise ανησυχίες και post-hardcore πειραματισμούς, οι Idles πόνταραν σε ένα άλογο που θεωρούνταν τελειωμένη υπόθεση και κέρδισαν πανηγυρικά. Με μια πολιτική ορθότητα που μυρίζει Clash, ο Joe Talbot και η παρέα του μίλησαν για την άνοδο της ακροδεξιάς, για την ανεργία, για την τοξική αρρενωπότητα, για την ψυχική υγεία, για την απώλεια, και για άλλα πολλά, συμπυκνώνοντας κι εκφράζοντας τέλεια, υπό τη μορφή τέχνης, τα αδιέξοδα της post-Brexit βρετανικής κοινωνίας και ολόκληρου του δυτικού κόσμου. Το ζωτικό μήνυμα τους ήρθε μέσω δεκατριών σπουδαίων τραγουδιών που κυριολεκτικά έσωσαν ζωές - και αν δεν με πιστεύετε τσεκάρετε τι παίζει με την AF GANG- ενώ, παράλληλα, ενέπνευσαν πολλούς να πιάσουν τα όργανα και να βρουν τη φωνή τους, δίνοντας πνοή σε μια ολόκληρη σκηνή. Το "Brutalism" είναι ένα εκπληκτικό άλμπουμ από ένα άκρως επίκαιρο συγκρότημα που κανείς δεν πρέπει να αγνοήσει. All Is Love, indeed.
Αντώνης Αντωνιάδης
ΨΗΦΟΦΟΡΙΑ
Ποια είναι για εσάς τα καλύτερα ντεμπούτα της δεκαετίας των '10s;
Ghost - "Opus Eponymous"
Blues Pills - "Blues Pills"
Royal Blood - "Royal Blood"
Kvelertak - "Kvelertak"
Beastmilk - "Climax"
Triptykon - "Eparistera Daimones"
Goat - "World Music"
Idles - "Brutalism"
Zeal & Ardor - "Devil Is Fine"
Heaven's Basement - "Filthy Empire"
ΣΧΕΤΙΚΑ
ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΙ ΤΩΡΑ
ROCKING FEATURED
