Rocking Raccoon - Άρωμα Γυναίκας
Από τον Ιάσονα Τσιμπλάκο, 03/06/2011 @ 14:39
Αποψάρα 9
Δύο τινά. Είτε καλοκαίριασε και έπαψα να δίνω δεκάρα για το οτιδήποτε, είτε καλοκαίριασε και ο υπόλοιπος κόσμος αποφάσισε να μη δίνει δεκάρα για το οτιδήποτε, αφήνοντάς με μετέωρο και χωρίς υλικό. Εγώ ξέρω πως είναι δέκα το πρωί, ο καφές μου κρύωσε κιόλας και ένας γείτονας έχει στη ρηπήτ εκείνο το ένα κομμάτι από την Πολίτικη Κουζίνα ή αυτό από την Αμελί. Τα μπερδεύω. Εξακολουθώ και δε δίνω δεκάρα όμως, χωρίς να ενοχλούμαι.
Ας ξεσκονίσω την κάβα μου, λοιπόν, και ας μιλήσουμε λιγάκι για Avril Lavigne. Καημός και πόθος. Κάποτε. Γυμνάσιο πρέπει να 'μουν, τότε που η βαθιά αλήθεια των κοινωνικών διαφορών μίλησε στις καρδιές μας, μέσω των εμπνευσμένων στίχων του "Sk8ter Boi" και τα all star ξανάγιναν μόδα. Οι πιο κουλ βάζαν τους φίλους τους να τα πατάνε, γιατί δεν έλεγε αλλιώς το υπόδημα. Όντας χοντρός, απείχα, μιας και κανείς δεν ήθελε να τον πατήσω, αλλά η Αβρίλο έμεινε απωθημένο. Η όλη αβριλοκατάσταση με οδήγησε σε ένα σκοτεινό μονοπάτι, του να λατρέψω εκείνο το αληταμπουρένιο, αγοροκοριτσίστικο στυλ, που ακόμα και τώρα κάνει άνετα τη δουλειά, άσχετα που ούτε στο Nintendo μου δε μπορούσα να κάνω skate.
Κάπου λοιπόν έχασε το δρόμο και από εκεί που το product placement της αφορούσε το ψευτοεπαναστατιλίκι, μ' ένα οριακό pop-punk που έκανε τις συμμαθήτριές μου να αισθάνονται γαμάτες και επίκαιρες, πλέον τα, όχι και τόσο, νέα της κλιπάκια είναι απλά κακές διαφημίσεις με ενοχλήτικη μουσική, άντε και λίγο μπούτι.
Δυσκολεύομαι να κάνω το πισωγύρισμα και να εντοπίσω τα γεγονότα τα οποία με ώθησαν στο να πιστέψω πως είμαι ο θεματοφύλακας της ηθικής και των πιστεύω, και να ζω αλλά και να κρίνω τους άλλους με βάση το δικό μου υπέρμετρο ηθικόμετρο, αλλά είμαι πολύ κοντά στο να κατηγορήσω την Ντίσνεη και τις ταινίες της. Το λοιπόν, την Αβρίλο την είχα χτίσει. Ασχέτως εάν γουστάρεις τη μουσική της ή όχι, εκεί το 2002, ψιλοκατάφερε αυτό που 'χε γίνει περίπου μια δεκαετία νωρίτερα με Offspring και Green Day και λοιπά. Προφανώς όχι στο ίδιο επίπεδο, αλλά θύμισε και πάλι στα εφηβάκια τη μουσική αυτή, και την ευχαριστώ γι' αυτό. Μετά όμως από κάτι χρόνια, hey hey, you, you Ι don't like your girlfriend, και το ηθικόμετρο βραχυκύκλωσε από τα δάκρυα, καθώς εκείνη η κουλ τύπισσα που μ' έκανε να πιστέψω πως το punk-rock είναι η αλήθεια, με κέρασε καφέ κι απελπισία. Άτιμη μπίζνα.
Την Αβρίλο τη θυμήθηκα γιατί, όπως συνηθίζουν στις Αμερικές, καμιά φορά, την εναρκτήρια μπαλιά σε αγώνες baseball την κάνει κάποιο σελέμπριτι. Πιθανολογώ να έχει να κάνει με την υπερπροσπάθεια να κάνουν το άθλημα ελάχιστα πιο ενδιαφέρον από το θάνατο και να προσθέσουν λίγο σασπένς. Πρόσφατα λοιπόν πήγε και η Patti Smith των δεκατριάχρονων, όπου για κάποιο λόγο άρχισε τα γαμωσταυρίδια με ανοιχτό μικρόφωνο. Ρέμπελος κανονικός. Τους κακοφάνηκε, γιατί το baseball είναι ευγενές άθλημα, και τέτοιες πράξεις είναι τζιζ κακό, και έχασε πολύ φανμπέης στο Tampa Bay. Ποιός θα πάρει το άρωμά της τώρα; Δε φέρονται έτσι σε μία punk rock πριγκιπέσσα.
Πιάσαμε τα γυναικόπαιδα λεπόν, ας συνεχίσουμε στο ίδιο τροπάρι. Είχε δεν είχε μια βδομάδα, βγήκε κιόλας η Winehouse από την κλινική αποτοξίνωσης. Δε μου έκανε και τεράστια εντύπωση, υπόθεση ρουτίνας φαντάζομαι. Ίσως πλέον να μην το ονομάζει καν κλινική και απλά να αλλάζει current location στο Facebook, με τίτλο «στου Κώστα» ή κάτι παρεμφερές. Στο αρρωστημένο μου μικρόκοσμο φαντάζομαι επίσης και εναλλακτικά σενάρια του τύπου: «Amy Winehouse checked in to Rehab with Richie Sambora and another 12 celebrities».
Δε θα αρνηθώ το γεγονός πως με τρομάζει. Είναι στη λίστα των ανθρώπων που με αναγκάζουν να ανεβάζω ψηλότερα το παντελόνι και να σφίγγω τη ζώνη όταν περπατάω σε σκοτεινούς δρόμους, μήπως και χρειαστεί να το βάλω στα πόδια. Είναι επίσης στη, μικρή, μην τρελαθούμε, λίστα των γυναικών που, εάν ήταν απολύτως αναγκαίο, θα τις κλώτσαγα. Καμιά ντροπή. Δεν υπάρχουν κανόνες, δεν παίζουμε με αυτά τα πράματα. Γι' αυτό λοιπόν το λόγο θα πάω στο Ejekt, να κοιτάξω τον τρόμο στα μάτια και να προσπαθήσω να καταπολεμήσω τις φοβίες μου. Εάν δηλαδή τελικά εμφανιστεί, γιατί εξιτήριο, ξε-εξιτήριο, ένα ρουθούνισμα δρόμος είναι του Κώστα.
Τέλος, ίσως θα 'πρεπε να μιλήσω για τους αγανακτισμένους, και για όλα και για τίποτα. Είμαι λίγος, και δεν έχω τα φόντα. Ορίζω ως φερέφωνό μου όμως τον Tom τον Morello, συνηθικοθεματοφύλακας, που τα λέει και ωραία, και είναι και μουσικάρα να πούμε. Πάσα λοιπόν πως βγαίνει νέο σιντάκι του τον Αύγουστο και γνωρίζει την αλήθεια. Ρίχτε και ένα googlάρισμα, δεν κάνει κακό. "Shit's going down".
Till next week,
-godspeed (χεχ)
I.T. The Rocking Raccoon
Υ.Γ.: Σας αφήνω με το κομμάτι που μου έχει πάρει τα μυαλά τον τελευταίο καιρό, ίσως ένας από τους πιο ταλαντούχους ανθρώπους των καιρών μας. Isn't rock, but don't be a dick about it. Για τους ψαγμένους, ξαναχεχ, φιγουράρει και στο σιντί της Adele, αυτή που θα σώσει τη μουσική.
Δύο τινά. Είτε καλοκαίριασε και έπαψα να δίνω δεκάρα για το οτιδήποτε, είτε καλοκαίριασε και ο υπόλοιπος κόσμος αποφάσισε να μη δίνει δεκάρα για το οτιδήποτε, αφήνοντάς με μετέωρο και χωρίς υλικό. Εγώ ξέρω πως είναι δέκα το πρωί, ο καφές μου κρύωσε κιόλας και ένας γείτονας έχει στη ρηπήτ εκείνο το ένα κομμάτι από την Πολίτικη Κουζίνα ή αυτό από την Αμελί. Τα μπερδεύω. Εξακολουθώ και δε δίνω δεκάρα όμως, χωρίς να ενοχλούμαι.
Ας ξεσκονίσω την κάβα μου, λοιπόν, και ας μιλήσουμε λιγάκι για Avril Lavigne. Καημός και πόθος. Κάποτε. Γυμνάσιο πρέπει να 'μουν, τότε που η βαθιά αλήθεια των κοινωνικών διαφορών μίλησε στις καρδιές μας, μέσω των εμπνευσμένων στίχων του "Sk8ter Boi" και τα all star ξανάγιναν μόδα. Οι πιο κουλ βάζαν τους φίλους τους να τα πατάνε, γιατί δεν έλεγε αλλιώς το υπόδημα. Όντας χοντρός, απείχα, μιας και κανείς δεν ήθελε να τον πατήσω, αλλά η Αβρίλο έμεινε απωθημένο. Η όλη αβριλοκατάσταση με οδήγησε σε ένα σκοτεινό μονοπάτι, του να λατρέψω εκείνο το αληταμπουρένιο, αγοροκοριτσίστικο στυλ, που ακόμα και τώρα κάνει άνετα τη δουλειά, άσχετα που ούτε στο Nintendo μου δε μπορούσα να κάνω skate.
Κάπου λοιπόν έχασε το δρόμο και από εκεί που το product placement της αφορούσε το ψευτοεπαναστατιλίκι, μ' ένα οριακό pop-punk που έκανε τις συμμαθήτριές μου να αισθάνονται γαμάτες και επίκαιρες, πλέον τα, όχι και τόσο, νέα της κλιπάκια είναι απλά κακές διαφημίσεις με ενοχλήτικη μουσική, άντε και λίγο μπούτι.
Δυσκολεύομαι να κάνω το πισωγύρισμα και να εντοπίσω τα γεγονότα τα οποία με ώθησαν στο να πιστέψω πως είμαι ο θεματοφύλακας της ηθικής και των πιστεύω, και να ζω αλλά και να κρίνω τους άλλους με βάση το δικό μου υπέρμετρο ηθικόμετρο, αλλά είμαι πολύ κοντά στο να κατηγορήσω την Ντίσνεη και τις ταινίες της. Το λοιπόν, την Αβρίλο την είχα χτίσει. Ασχέτως εάν γουστάρεις τη μουσική της ή όχι, εκεί το 2002, ψιλοκατάφερε αυτό που 'χε γίνει περίπου μια δεκαετία νωρίτερα με Offspring και Green Day και λοιπά. Προφανώς όχι στο ίδιο επίπεδο, αλλά θύμισε και πάλι στα εφηβάκια τη μουσική αυτή, και την ευχαριστώ γι' αυτό. Μετά όμως από κάτι χρόνια, hey hey, you, you Ι don't like your girlfriend, και το ηθικόμετρο βραχυκύκλωσε από τα δάκρυα, καθώς εκείνη η κουλ τύπισσα που μ' έκανε να πιστέψω πως το punk-rock είναι η αλήθεια, με κέρασε καφέ κι απελπισία. Άτιμη μπίζνα.
Την Αβρίλο τη θυμήθηκα γιατί, όπως συνηθίζουν στις Αμερικές, καμιά φορά, την εναρκτήρια μπαλιά σε αγώνες baseball την κάνει κάποιο σελέμπριτι. Πιθανολογώ να έχει να κάνει με την υπερπροσπάθεια να κάνουν το άθλημα ελάχιστα πιο ενδιαφέρον από το θάνατο και να προσθέσουν λίγο σασπένς. Πρόσφατα λοιπόν πήγε και η Patti Smith των δεκατριάχρονων, όπου για κάποιο λόγο άρχισε τα γαμωσταυρίδια με ανοιχτό μικρόφωνο. Ρέμπελος κανονικός. Τους κακοφάνηκε, γιατί το baseball είναι ευγενές άθλημα, και τέτοιες πράξεις είναι τζιζ κακό, και έχασε πολύ φανμπέης στο Tampa Bay. Ποιός θα πάρει το άρωμά της τώρα; Δε φέρονται έτσι σε μία punk rock πριγκιπέσσα.
Πιάσαμε τα γυναικόπαιδα λεπόν, ας συνεχίσουμε στο ίδιο τροπάρι. Είχε δεν είχε μια βδομάδα, βγήκε κιόλας η Winehouse από την κλινική αποτοξίνωσης. Δε μου έκανε και τεράστια εντύπωση, υπόθεση ρουτίνας φαντάζομαι. Ίσως πλέον να μην το ονομάζει καν κλινική και απλά να αλλάζει current location στο Facebook, με τίτλο «στου Κώστα» ή κάτι παρεμφερές. Στο αρρωστημένο μου μικρόκοσμο φαντάζομαι επίσης και εναλλακτικά σενάρια του τύπου: «Amy Winehouse checked in to Rehab with Richie Sambora and another 12 celebrities».
Δε θα αρνηθώ το γεγονός πως με τρομάζει. Είναι στη λίστα των ανθρώπων που με αναγκάζουν να ανεβάζω ψηλότερα το παντελόνι και να σφίγγω τη ζώνη όταν περπατάω σε σκοτεινούς δρόμους, μήπως και χρειαστεί να το βάλω στα πόδια. Είναι επίσης στη, μικρή, μην τρελαθούμε, λίστα των γυναικών που, εάν ήταν απολύτως αναγκαίο, θα τις κλώτσαγα. Καμιά ντροπή. Δεν υπάρχουν κανόνες, δεν παίζουμε με αυτά τα πράματα. Γι' αυτό λοιπόν το λόγο θα πάω στο Ejekt, να κοιτάξω τον τρόμο στα μάτια και να προσπαθήσω να καταπολεμήσω τις φοβίες μου. Εάν δηλαδή τελικά εμφανιστεί, γιατί εξιτήριο, ξε-εξιτήριο, ένα ρουθούνισμα δρόμος είναι του Κώστα.Τέλος, ίσως θα 'πρεπε να μιλήσω για τους αγανακτισμένους, και για όλα και για τίποτα. Είμαι λίγος, και δεν έχω τα φόντα. Ορίζω ως φερέφωνό μου όμως τον Tom τον Morello, συνηθικοθεματοφύλακας, που τα λέει και ωραία, και είναι και μουσικάρα να πούμε. Πάσα λοιπόν πως βγαίνει νέο σιντάκι του τον Αύγουστο και γνωρίζει την αλήθεια. Ρίχτε και ένα googlάρισμα, δεν κάνει κακό. "Shit's going down".
Till next week,
-godspeed (χεχ)
I.T. The Rocking Raccoon
Υ.Γ.: Σας αφήνω με το κομμάτι που μου έχει πάρει τα μυαλά τον τελευταίο καιρό, ίσως ένας από τους πιο ταλαντούχους ανθρώπους των καιρών μας. Isn't rock, but don't be a dick about it. Για τους ψαγμένους, ξαναχεχ, φιγουράρει και στο σιντί της Adele, αυτή που θα σώσει τη μουσική.
ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΙ ΤΩΡΑ
ROCKING FEATURED
