Paramore

Θα έπρεπε να είναι καθολικά γνωστό κι αποδεκτό, αλλά επειδή στο μάταιο τούτο κόσμο υπάρχουν περίπου τρία τελείως στραβά πράγματα για κάθε ένα που είναι όπως πρέπει, πάμε ακόμα μία φορά μήπως το πάρουν απόφαση οι τελευταίες σειρές. Οι Paramore των zeroes δεν βρίσκονται πια μαζί μας. Όχι ακριβώς, τουλάχιστον. Έχουν περάσει δέκα χρόνια από τότε που οι pop-punk αναφορές ελαχιστοποιήθηκαν. Το "After Laughter" εξαφάνισε με συνοπτικές διαδικασίες την τελευταία ελπίδα για επιστροφή στις ρίζες.

Στο πρώτο δείγμα του έκτου άλμπουμ, το βλέμμα μένει μπροστά. Το κέφι, τα έξυπνα στιχάκια, τα μεταμοντέρνα emo χρώματα, το σκέρτσο, όλα είναι εδώ. Δίπλα τους επανέρχονται τα πορτοκαλί τσουλούφια, επειδή γιατί όχι. Την ίδια στιγμή, η προσέγγιση στέκεται πιο κοντά στην ανοιχτόμυαλη-εναλλακτική-pop-ish κατεύθυνση του προκατόχου του, παρά σε οτιδήποτε άλλο. Τα ρυθμικά παρακαλάνε για κίνηση. Η Hayley Williams δεν φεύγει στιγμή από το κέντρο του κάδρου.

Αν μία συνάντηση με παλιούς φίλους γινόταν τραγούδι, θα μπορούσε εύκολα να ακούγεται σαν το "This Is Why". Τόσο αβίαστα chill και γνώριμο, αλλά κάπως διαφορετικό ταυτόχρονα. Για κάθε φωνακλάδικη ή/και προαποφασισμένη στραβωμένη γνώμη, η απάντηση δίνεται μεγαλοπρεπώς στο πρώτο κουπλέ. Εκείνες κι εκείνοι που μετρούσαν αντίστροφα για την επιστροφή της τριάδας έχουν κάθε λόγο να γκρουβάρουν χαμογελώντας ασταμάτητα.