The Devil Makes Three

Redemption & Ruin

New West (2016)
Από την Σεμέλη Τριτάκη, 22/11/2016
Είτε πρόκειται για το 1930 είτε για το 2016, οι The Devil Makes Three δημιούργησαν κάτι παραπάνω από μια σατανική σύμπτωση
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Το «διαβολικό» τρίο από την Καλιφόρνια, μετά από δεκατέσσερα χρόνια πορείας, πέντε προσωπικών δίσκων και δύο live ηχογραφήσεων αποφασίζει να μοιραστεί με το κοινό του μυστικά όπως οι μουσικές του καταβολές και οι πηγές έμπνευσης του. Έτσι, ο φετινός δίσκος δεν θα μπορούσε να μυρίζει τίποτα λιγότερο από καπνό, ουίσκι, καταστροφή και λύτρωση.

Είτε πρόκειται για το 1930 είτε για το 2016 οι The Devil Makes Three, με το "Redemption & Ruin", δημιούργησαν κάτι παραπάνω από μια σατανική σύμπτωση· από τα ίδια τα τραγούδια μέχρι και το νούμερο μπροστά από αυτά, τίποτα δεν έγινε τυχαία! Ο νέος δίσκος αναβιώνει παλιές, και ακόμη παλιότερες, διασκευές gospel, delta blues, bluegrass, country, jazz και folk κομματιών τα οποία έχουν παίξει αποφασιστικό ρόλο όχι μόνο στην εξέλιξη της ίδιας της μουσικής ιστορίας (και προϊστορίας!), αλλά και στην εξέλιξη και τον χαρακτήρα της ίδιας της μπάντας.

Η όλη αίσθηση και θεματολογία του άλμπουμ σχεδιάστηκε αυστηρά έτσι ώστε να περιστρέφεται γύρω από το «αιώνιο μαρτύριο» του ανθρώπου μεταξύ σωστού και λάθους, από τη στιγμή που η Εύα δάγκωσε το μήλο. Έτσι λοιπόν, τα πρώτα έξι κομμάτια αναφέρονται στο "Ruin" της όλης υπόθεσης, ενώ τα υπόλοιπα έξι στο "Redemption", όπως σχολιάζει και η ίδια η μπάντα στο επίσημο site της.

Η εισαγωγή γίνεται με μια πιο μυστήρια και δυναμική έκδοση του "Drunken Hearted Man" του Robert Johnson, αλλά και με μια εξ ολοκλήρου νέα προσέγγιση του "Champaign And The Reefer" της «αυτού μεγαλειότητος» των blues, του Muddy Waters. Εκεί που σαστίσαμε, όμως, ήταν ακούγοντας το "Come On Up To The House" του Tom Waits. Ο ανεβαστικός του και παιχνιδιάρικος τόνος δεν θυμίζει σχεδόν σε τίποτα το πρωτότυπο, λες και έχει υποστεί ολική ανακατασκευή. Στην πρώτη περίπτωση, δηλαδή, το σκεφτόσουν αν θα ανέβεις ή όχι στο σπίτι του συνοφρυωμένου τυπά με τη βραχνή φωνή, ενώ στην περίπτωση των The Devil Makes Three, παρά το ψαρωτικό όνομα, δεν μπορείς να κρατηθείς και σχεδόν ανεβαίνεις χορεύοντας! Από την άλλη, βέβαια, κομμάτια όπως το "Waiting Around to Die" και το "The Angel Of Death", των Townes Van Zandt και Hank Williams αντίστοιχα, ρίχνουν τους τόνους, τον ρυθμό και το συναίσθημα κατά πολύ, καταφέρνοντας να παρασύρουν τον σύγχρονο ακροατή σε ένα μελαγχολικό μονοπάτι, ακόμη πιο δύσβατο και μοναχικό απ' ό,τι το περπάτησαν και το βίωσαν πριν χρόνια οι ίδιοι οι δημιουργοί τους.

Αν θέλαμε να αξιολογήσουμε την προσπάθεια του "Redemption & Ruin" να κάνει μια επιστροφή στις ρίζες, θα λέγαμε πως αυτή κατέστη απολύτως επιτυχημένη, κρίνοντας ακόμα και από το «βιβλικό» εξώφυλλο. Το έξυπνο πλέξιμο νέου και παλιού δίνει έναν άλλο αέρα στα κομμάτια και συμβαίνει ακόμη και με πολύ πιο πρακτικούς τρόπους, όπως με την ενεργή συμμετοχή, ιδιαιτέρως πολύτιμη στην ακουστική του άλμπουμ, κλασσικών του είδους όπως η Emmylou Harris, o Tim O’Brien, ο Jerry Douglas, ο Darrell Scott και ο ταλαντούχος κιθαρίστας Duane Eddy.

Μετά, λοιπόν, από το ευχάριστο μουσικό διάλλειμα του φρεσκότατου "Redemption & Ruin", περιμένουμε την επόμενη ολόδική τους δουλειά με ανυπομονησία, είτε για να μας «λυτρώσει» είτε να μας «καταστρέψει» με τέτοιο τρόπο που μόνο αυτά τα τρία διαολάκια μπορούν.

  • SHARE
  • TWEET